Πώς θυμόμαστε μια πόλη; Πώς μπορούμε να αφηγηθούμε το παρελθόν της και πώς λειτουργεί η μνήμη μας γι' αυτήν; Όσα ορίζουν την ταυτότητα της Θεσσαλονίκης είναι χαραγμένα στα καθημερινά στέκια και στις συνήθειες των κατοίκων της.
Παρακάτω ακολουθεί μια λίστα με ορισμένα από τα μέρη που κρατούν, από την μέρα που άνοιξαν μέχρι και σήμερα, την ίδια πετυχημένη «συνταγή» και δεν μπήκαν στον πειρασμό των νεωτερισμών της σημερινής εποχής.
Όσα ορίζουν την ταυτότητα της Θεσσαλονίκης είναι χαραγμένα στα καθημερινά στέκια και στις συνήθειες των κατοίκων της.
De Facto
Παύλου Μελά 19
(από το 1983)
Υπάρχει στο ίδιο σημείο εδώ και 36 χρόνια και έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πιο κλασικά και διαχρονικά καφέ-μπαρ της πόλης. Εικαστικοί, λογοτέχνες, ποιητές, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί και γενικά οι αβανγκάρντ τύποι της πόλης δίνουν το ραντεβού τους εδώ. Τα αυτοσχέδιά πάρτι του είναι το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού.
Berlin
Χρυσοστόμου Σμύρνης 10
(Από το 1979)
Είναι ίσως το πιο cult μπαρ του Βορρά. Φέτος μάλιστα κλείνει τα σαράντα χρόνια λειτουργίας ενώ έχει μεγαλώσει γενεές ατίθασων νιάτων που διψάνε για εναλλακτική μουσική και έρχονται ακόμα εδώ για να μάθουν και να ακούσουν ό,τι πιο πρωτοποριακό παίζει. Στο παρελθόν DJ ήταν ο Αγγελάκας ο οποίος πέρασε για ένα φεγγάρι και από το πόστο του μπαρ. Σημειωτέων ότι στο μαγαζί έχουν διοργανωθεί ουκ ολίγα λάιβ όπως Τρύπες, Last Drive, Yell-O-Yell κ.ά.
Ντορέ-Ζύθος
Τσιρογιάννη 7
(από το 1995)
Εκεί που παλιά βρισκόταν το ιστορικό στέκι της Θεσσαλονίκης, το Ντορέ του 1908, στην πλατεία Τσιρογιάννη, στον ίσκιο του Λευκού Πύργου, βρίσκεται εδώ και 24 χρόνια το Ντορέ-Ζύθος το οποίο φιλοξένησε όλη την καλλιτεχνική κίνηση και τα παρασκήνια των φεστιβάλ, τη δεκαετία του '90. Από τότε που πρωτάνοιξε έως και σήμερα, έχει καταφέρνει να είναι πολύ ψηλά στην προτίμηση του κόσμου, λόγω του προσεγμένου περιβάλλοντός του και της αρχιτεκτονικής του που φέρνει αέρα από τα παλιά. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα διακοσμητικά στοιχεία που συναντάμε σήμερα εντός του είναι αυθεντικά –από το ξύλινο μπαρ με σκαλιστά κομμάτια μέχρι τα χειροποίητα πλακάκια και την αρχική πινακίδα του «Ντορέ»– και ανήκαν στο παλιό ιστορικό καφέ, ένα μέρος της ατμόσφαιρας του οποίου ζει σήμερα με αυτόν τον τρόπο.
The Residents
Στρατηγού Καλάρη 4α
(Από το 1999)
Ακόμα ένα εναλλακτικό στέκι που μετράει πολλά χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτης λειτουργίας. Το μπαρ ξεκίνησε το 1994 ως γκόθικ κλαμπ ενώ από το 1999 και έπειτα που άλλαξε η διεύθυνση μεταμορφώθηκε στο πιο ιδανικό after, και όχι μόνο, σποτ της πόλης. Το μέρος προτιμούν μουσικοί, καλλιτέχνες και γενικά τα ανήσυχα παιδιά της πόλης.
Θερμαϊκός
Λεωφ. Νίκης 21
(Από το 1992)
Είναι το στολίδι της παραλίας και ένα τα ελάχιστα μαγαζιά που έχουν απομείνει στην πόλη με την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και την αίγλη των '90s. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες, τους λογοτέχνες, τους ποιητές, τους μουσικούς, τους ηθοποιούς και τους εικαστικούς που έχουν περάσει ή συχνάζουν στον Θερμαϊκό είναι οι Τζον Λιούρι, Σαββόπουλος, Αλ Ντι Μέολα, Γκράχαμ Πάρκερ, Αγγελόπουλος και άλλοι. Δεν είναι τυχαίο που οι θαμώνες του τον θεωρούν πρώτα έναν χώρο έκφρασης και πολιτισμού κι έπειτα café-bar.
Δεληγεωργάκης
Σοφίας 58
(Από το 1943)
Ο χρόνος έχει σταματήσει στου Δεληγεωργάκη. Επί 76 ολόκληρα χρόνια το ζαχαροπλαστείο εξακολουθεί να είναι προσανατολισμένο στην παράδοση έχοντας πλέον περάσει στην τρίτη γενιά. Εδώ θα πάρεις λουκούμια, σιροπιαστά, ροδίνια και κουλουράκια πτι-φουρ, όλα παρασκευασμένα όπως παλιά.
Παλιά Αθήνα
Ίμβρου 24
(Από το 1960)
Η οικογένεια του Μανώλη Γεωργακάκη, με ρίζες στη Μικρά Ασία, τη Θάσο, τη Σμύρνη και την Κρήτη, άνοιξε πριν από 59 χρόνια ένα ταβερνάκι. Σε αυτή την γωνιά της Κάτω Τούμπας εξακολουθεί να βρίσκεται ακόμη και σήμερα και να σερβίρει εκτός από πεντανόστιμα πιάτα τη δική του εξαιρετική βαρελίσια ρετσίνα που φτιάχνουν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες. Στα συν και μια πολύ ενδιαφέρουσα λίστα με κρασιά που προμηθεύονται απ' όλο τον κόσμο.
Ηρακλής
Ολύμπου 59
(Από το 1939)
Ίσως είναι το παλαιότερο ξηροκαρπάδικο. Το άνοιξαν οι αδερφοί Καραφουλίδη πριν από 80 χρόνια, άλλαξε 2-3 πόστα από τότε, αλλά από το 1974 έως και σήμερα βρίσκεται στο ίδιο σημείο και αποτελεί συνώνυμο των ποιοτικών ξηρών καρπών. Νούμερο ένα στις προτιμήσεις των πιστών του πελατών το ταπεινό μεν ξεμυαλιστικό δε πασατέμπο.
Δορκάδα
Κασσάνδρου 91
(Από το 1957)
Είναι ένα από τα ιστορικότερα ζαχαροπλαστεία της Θεσσαλονίκης και λειτουργεί από το 1957, αν και στο συγκεκριμένο σημείο μεταφέρθηκε από το 1961. Εδώ θα βρεις γλυκά άλλης εποχής, όπως τουλουμπάκια, σαραγλάκια, ρεβανί, τρίγωνα και μπαμπάδες, όμως το ατού του μαγαζιού εξακολουθούν να είναι το γιαούρτι σε κεσεδάκι, το ρυζόγαλο και το παγωτό καϊμάκι που παρασκευάζεται από πρόβειο γάλα.
Γιαννούλα
Κασσάνδρου 50
(Από το 1974)
Η ταβέρνα της Γιαννούλας έχει μεγαλώσει γενιές Θεσσαλονικιών και φοιτητών και σερβίρει το πιο σπιτικό φαγητό, τουτέστιν κεφτεδάκια και σουτζουκάκια με πατάτες τηγανητές. Για την ιστορία μέχρι το 1994, το μαγαζί λεγόταν «Ταβέρνα-Ψησταριά Ο Γιάννης» ενώ σε «Γιαννούλα» μετονομάστηκε από το παρατσούκλι που είχαν δώσει στη γυναίκα του Γιάννη, τη Βιργινία. Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού ένα αθάνατο jukebox απ όπου ακούγεται και η μοναδική μουσική του μαγαζιού.
Μπακαβόγατος
Χριστοπούλου 3
(Από το 1976)
Λειτουργεί στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης εδώ και 43 χρόνια. Αυτή η μικρή οικογενειακή επιχείρηση ξεκίνησε διαθέτοντας είδη παντοπωλείου, μαναβικής και τυροκομικά που παρήγαγε η ίδια η οικογένεια Μπακαβού. Η παράδοση συνεχίζεται ακόμα και σήμερα που τη σκυτάλη έχει πάρει ο υιός Κωνσταντίνος που ανακαλύπτει και προσφέρει στους πελάτες του τα καλύτερα προϊόντα της ελληνικής γης. Η μοναδική προσθήκη στον χώρο είναι τα κάδρα με τις φωτογραφίες του Νικ Κέιβ στους τοίχους.
Snack Grill Express
Μαλακοπής 7
(Από το 1926)
Παλιάς κοπής ψησταριά στην Τούμπα. Σπεσιαλιτέ του μέρους είναι ο κάθετος γύρος στα κάρβουνα που είναι τραγανός, λιπαρός και ξεροψημένος αλλά και ένα θανατηφόρο γεμιστό μπιφτέκι (γέμιση με τυρί, γύρο και μανιτάρια). Προσοχή διότι δουλεύει μόνο καθημερινές και μόνο για τέσσερις ώρες, από τις 8 έως τις 12.
Αρτοποιία Μπακόλα
Χρυσοστόμου Σμύρνης 20
(Από το 1948)
Η ιστορία του Μπακόλα πάει πολύ πιο πίσω, στο 1922, όταν ο Γεώργιος Μπακόλας ίδρυσε το αρτοποιείο «Κόκκινος Φούρνος» στη γωνιά των οδών Νικ. Φωκά και Στρ. Τσιρογιάννη. Από το 1948, μετά το θάνατο του ιδρυτή, η επιχείρηση μεταβιβάστηκε στη σύζυγό του, Γιασεμή Μπακόλα, και τα δυο ανήλικα παιδιά του, Ελένη και Χαράλαμπο (Μπάκη), που εκπροσωπούν και τη δεύτερη γενιά, ενώ το 1969 ο φούρνος μεταφέρθηκε στην οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης, με διαχειριστή πλέον τον εγγονό του ιδρυτή, που εκπροσωπεί την τρίτη γενιά και συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση. Ο φούρνος συνεχίζει να παράγει μέχρι σήμερα παραδοσιακά προϊόντα που θυμίζουν τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, με κορυφαία όλων το σιμίτικο κουλούρι αλλά και τα μικρά, αφράτα ψωμάκια του.
Ραγιάν
Μπαλάνου 12
(Από το 1985)
Το μαγαζί του Θεόφιλου Γεωργιάδη ξεκίνησε τη λειτουργία του στη Θεσσαλονίκη πριν από 34 χρόνια και υπάρχει ακόμα στο ίδιο σημείο διαθέτοντας γνωστές ποντιακές λιχουδιές που θυμίζουν στον ιδιοκτήτη του τις ποντιακές του ρίζες. Το όνομα του καταστήματος προέρχεται από την παλιά ονομασία του χωριού Βάθη στο Κιλκίς, τόπο καταγωγής του ίδιου και των προϊόντων του καταστήματος. Γιοχάδες, εβριστόν, βαρένικα και φύλλα από ζυμαρικά αλλά και τυριά όπως γαΐς, παρχαροτύρ, σολγούν και πασκιτάν είναι μερικά από αυτά.
Πήρε και βραδιάζει
Ομήρου 7
(Από το 1944)
Κουτούκι παλαιάς κοπής με γνήσια λαϊκή ατμόσφαιρα, το μαγαζί «Πήρε και βραδιάζει» αποπνέει τη μυρωδιά της ρεμπέτικης «μποέμικης» ζωής. Ιδρύθηκε το 1944, λίγο μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, και αποτελεί ένα από τα παλαιότερα μεζεδοπωλεία στην Θεσσαλονίκη. Αρχικά βρισκόταν στην οδό Αετοράχης, ενώ το 1971 μεταφέρθηκε στην οδό Ομήρου, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Η βαρελίσια ρετσίνα που παράγεται στο κελάρι, το οποίο στεγάζεται στο υπόγειο του μαγαζιού, αποτελεί το σήμα κατατεθέν για τους θαμώνες, όπως επίσης το χειροποίητο σουτζουκάκι, μπιφτέκι και λουκάνικο. Εξαιρετικό είναι επίσης το τσίπουρο και η γκράπα που είναι επίσης δικής τους παραγωγής.
σχόλια