Η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση ανοίγει σταδιακά τα χαρτιά της για την καλλιτεχνική σεζόν 2019-2020, ανακοινώνοντας δύο θεατρικά έργα (μια ελληνική παραγωγή και μία ξένη), μία παράσταση χορού και μία μουσική συναυλία που θα φιλοξενηθούν στους χώρους της μέχρι τον Δεκέμβριο.
Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, η θεατρική σεζόν ξεκινά με την Αποκάλυψη του Ιωάννη, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, που ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή από τις 3 έως τις 20 Οκτωβρίου, καθώς και με το μεγάλο opening party που διοργανώνεται στο block γύρω από τη Στέγη την Πέμπτη 26/9.
Rabih Mroue & Dance On Ensemble - Elephant / You should have seen me dancing waltz
8-10/11, Κεντρική Σκηνή
Τι αφήνει πίσω του ένας πόλεμος; Πώς το ανθρώπινο σώμα ορθώνεται σαν τείχος; Πολιτικός, σκληρός, ποιητικός, ο Ραμπί Μρουέ επιστρέφει στη Στέγη με μια χορογραφία για ένα πανανθρώπινο τραύμα.
Ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής, ο έντονα πολιτικοποιημένος εικαστικός, σκηνοθέτης και περφόρμερ Ραμπί Μρουέ δημιουργεί για το Dance On Ensemble, με το ένα από τα δύο έργα της βραδιάς να κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στη Στέγη.
Το «Elephant» είναι ένα έργο για την ανθρώπινη φύση. Χτίστηκε πάνω σε μια συλλογή από 316 σχέδια νεκρών σωμάτων, τα οποία ο καλλιτέχνης ζωγράφιζε επί έναν χρόνο – ένα κάθε μέρα. Τι αφήνει πίσω του ένας πόλεμος ή ένα έγκλημα; Τι θα απομείνει από ένα νεκρό σώμα; Η εικαστική γλώσσα του Ραμπί Μρουέ μετασχηματίζεται εδώ σε κάτι βαθιά σωματικό, καθώς συνεργάζεται με δύο εξαιρετικούς χορευτές, τους Ty Boomershine και Jone San Martin.
Το «You should have seen me dancing waltz» είναι μια διερεύνηση της έννοιας του τείχους ως προστασίας, αλλά και ως ορίου ανάμεσα στο μέσα και το έξω, στο ιδιωτικό και το δημόσιο, στην οποία το δέρμα του χορευτή γίνεται το όχημα μιας αλληγορίας. O ίδιος ο Ραμπί Μρουέ αναφέρει: «Το σώμα του χορευτή ως ένα τείχος προστασίας του μέσα από το έξω και του έξω από το μέσα· διάφανο στην αδιαπερατότητά του. Θα μπορούσε να είναι αλήθεια ότι το δέρμα είναι μια διαχωριστική γραμμή του μέσα από το έξω; Κι αν ναι, υπάρχει τότε ένας πόλεμος ανάμεσα στις δύο πλευρές; Ένας εμφύλιος πόλεμος;» Το ανθρώπινο σώμα μπαίνει στο μικροσκόπιο με τον επώδυνο, μα πάντα ποιητικό τρόπο του Ραμπί Μρουέ.
Elephant
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Rabih Mroué
Με την καλλιτεχνική συνεργασία των Ty Boomershine και Jone San Martin (Dance On Ensemble)
Ερμηνεύουν: Ty Boomershine, Jone San Martin
You should have seen me dancing waltz
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Rabih Mroué
Σε συνεργασία με το Dance On Ensemble
Ερμηνεύουν: Anna Herrmann, Emma Lewis, Christine Kono, Marco Volta
Συμπαραγωγή Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Kampnagel (Αμβούργο)
Tom In Greece (Tom À La Ferme)
Κείμενο: Michel Marc Bouchard
Σκηνοθεσία: Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος
12-15/12, 18-22/12 & 25-29/12, Κεντρική Σκηνή
«Ο ομοφυλόφιλος, πριν γνωρίσει τον έρωτα, γνωρίζει το ψέμα». — Michel Marc Bouchard
Ψυχολογικό θρίλερ, σπουδή στο πένθος ή, μήπως, ανατομία μιας κλειστής κοινωνίας; Ο ανερχόμενος σκηνοθέτης Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος μας παρασέρνει σε μια τραγικοκωμική αποκάλυψη ψέματος, απώθησης και βίας με φόντο την Ελλάδα του σήμερα.
Ο Τομ, κοσμοπολίτης, πετυχημένος και γκέι, ταξιδεύει στην ελληνική επαρχία για να παραστεί στην κηδεία του εραστή του. Συντετριμμένος από το πένθος του, γνωρίζει για πρώτη φορά την οικογένεια του εκλιπόντος: τη μητέρα του, που δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Τομ και τι έχει ζήσει με τον γιο της, και τον αδερφό του, που θέλει να κρύψει την αλήθεια με κάθε κόστος.
Παρά το τοξικό περιβάλλον, ο Τομ μοιάζει να αδυνατεί να φύγει, ενώ παθολογικές δυναμικές αναπτύσσονται μεταξύ των προσώπων που ταλανίζονται από παιχνίδια εξουσίας και καταπιεσμένες ορμές. Σταδιακά, τα όρια μεταξύ βίας και λαγνείας θολώνουν, οδηγώντας σε μια τραγικοκωμική αποκάλυψη ψέματος, απώθησης και βίας.
Μετάφραση: Αμαλία Κοντογιάννη
Σκηνοθεσία: Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος
Σκηνικά & Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Μουσική: Amateurboyz
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη Στέλλα Ράπτη
Σύμβουλος Δραματουργίας: Lisiane Durand
Οργάνωση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Ερμηνεύουν: Αντώνης Πριμηκύρης, Ρένια Λουιζίδου, Λευτέρης Πολυχρόνης, Eva Maria Sommersberg
Παραγωγή: Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Atlas Αθήνα
13/12, Κεντρική Σκηνή
Τρεις συνθέτες παρουσιάζουν τρία διαφορετικά έργα σε παράλληλες συναυλίες σε τρεις πόλεις. Αθήνα, Καρλσρούη και Παρίσι συντονίζονται ζωντανά με ήχο και βίντεο σε έναν νέο ηχητικό χάρτη πέρα από γεωγραφικά σύνορα. Πώς μπορείς να αλλάξεις τον ήχο της πόλης σου;
Το έργο «Atlas – A Sound Cartography of Europe» παρουσιάζεται σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση με τη συνεργασία τριών ευρωπαϊκών οργανισμών (ΖΚΜ, Στέγη, ΙRCAM). Η αθηναϊκή συναυλία αποτελείται από τη σύνθεση του Δημήτρη Καμαρωτού «Μουσική είναι η πόλη». Το έργο είναι το οδοιπορικό ηχογραφήσεων ενός παρατηρητή της πόλης που στη συνέχεια τη μεταλλάσσει, μέσω των ήχων, σε μια φανταστική εκδοχή της.
Μια ορχήστρα με κλασικά όργανα, αλλά χωρίς μουσικούς, είναι εγκατεστημένη στη σκηνή. Οι ήχοι της πόλης που ακούγονται στην αίθουσα ενεργοποιούν και συντονίζουν τα όργανα, που προσθέτουν τα δικά τους, ιδιαίτερα ηχοχρώματα στο αθηναϊκό ηχοτοπίο. Σε προκαθορισμένα σημεία, ενσωματώνεται ηχητικό και οπτικό υλικό από τις συναυλίες στην Καρλσρούη και το Παρίσι. Μαζί, οι τρεις πόλεις μετασχηματίζονται σε ένα ενιαίο, παλλόμενο και φιλόξενο σώμα, που μας προσκαλεί να ζήσουμε μέσα του. Στην Αθήνα, η ομάδα ATLAS – Athens soundscape recordings εκπαιδεύτηκε και εξοπλίστηκε από τη Στέγη για να συλλέξει τους ήχους της πόλης που θα ακουστούν στη συναυλία. Η σύλληψη του «ATLAS» οφείλεται στον συνθέτη, μαθηματικό και ερευνητή Carmine Emanuele Cella.
Συνθέτες του Atlas: Carmine Emanuele Cella, Δημήτρης Καμαρωτός, Valerio Tricoli
Δημιουργία και κεντρικός έλεγχος της ροής του βίντεο στη διάρκεια των συναυλιών: Μαρίνα Γιώτη
Σκηνικός χώρος και σχεδιασμός των ηχητικών εγκαταστάσεων Καρλσρούης και Παρισιού – Sound Trees στο φουαγιέ της Στέγης: Εύα Μανιδάκη
Μουσικός σχεδιασμός ηλεκτρονικών υπολογιστών IRCAM: Benjamin Levy
Συμπαραγωγή: IRCAM-Centre Pompidou, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση και ΖΚΜ
Stefan Kaegi / Rimini Protokoll - Granma: Trombones From Havana
19 - 21/12, Κεντρική Σκηνή
Κι αν ξαναζούσε η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο; Κι αν η νέα γενιά των Κουβανών οραματιζόταν μια άλλη ουτοπία; Κι αν οι τρομπέτες της Buena Vista ηχούσαν και πάλι;
Ο συνιδρυτής των Rimini Protokoll, Στέφαν Κέγκι, γυρνάει 60 χρόνια πίσω, για να ανασυνθέσει τον μύθο της κουβανέζικης επανάστασης. Αυτήν τη φορά, η Ιστορία δεν γράφεται από τον Κάστρο και τους συντρόφους του, αλλά από τα εγγόνια τους. Τέσσερις από τους απογόνους των comrades, που έμελλε να αλλάξουν το τοπίο της Κούβας τη δεκαετία του 1960, ανεβαίνουν στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, για να τους υποδυθούν. Όμως, η περιπέτεια των προγόνων τους λαμβάνει μια άλλη διάσταση όταν συναντά τις ελπίδες της γενιάς που γράφει τώρα Ιστορία.
Μύθοι και πραγματικότητες, ουτοπίες και δυστοπίες, επαναστάτες του τότε και νέοι του σήμερα, παρελθόν και μέλλον, συναντιούνται σε μια θαρραλέα παράσταση θεάτρου ντοκουμέντου. Σε μια Κούβα που διαρκώς αλλάζει και τα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ερωτήματα αναζητούν επιτακτικά απαντήσεις, η προεπαναστατική μουσική της Αβάνας ακούγεται ακόμα. Μέλος και συνιδρυτής των Rimini Protokoll, o Στέφαν Κέγκι επιβιβάζεται στο θρυλικό πλοίο «Granma» για να αναδομήσει την κουβανική ουτοπία και τις ματαιώσεις της, 63 χρόνια μετά την επανάσταση.
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Stefan Kaegi
Με τους: Milagro Álvarez Leliebre, Daniel Cruces-Pérez, Christian Paneque Moreda, Diana Sainz Mena
Μια παραγωγή των Rimini Protokoll και του Maxim Gorki Theater του Βερολίνου, σε συμπαραγωγή με το Emilia Romagna Teatro Fondazione (Ιταλία), το Festival TransAmériques (Μόντρεαλ), το Kaserne (Βασιλεία), τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Théatre Vidy (Λοζάνη), το LuganoInscena-Lac (Λουγκάνο), το Zürcher Theaterspektakel (Ζυρίχη) και το Festival D'Avignon (Γαλλία)
