Ένα ζεστό σπίτι χρειάζεται έναν ζεστό πατέρα. Φανερό, αλλά μπορεί και αφανή. Εγκαινιάζοντας πέρυσι το μεγάλο θέατρο της Στέγης με το έργο του Μπίχνερ Δαντόν ένιωσα πως στιβαρά και αθόρυβα ολόγυρα από τη σκηνή, μέσα στους διαδρόμους, κάτω στο φουαγέ, πάνω στις σκάλες, μας παρακολουθούν αφοσιωμένα μάτια, έτοιμα ν’ ανταποκριθούν με σεβασμό και, το κυριοτέρο, με ευγένεια σε κάθε παράλογή μας απαίτηση. Το ότι ο Αντώνης Παπαδημητρίου κατάφερε να είναι πατέρας όλων αυτών των ανθρώπων τον τιμά και τον υποχρεώνει. Όσο για μένα, είχα την ευκαιρία στο λίγο που τον γνώρισα να με κερδίσει η αβίαστη απλότητά του κι η εμπιστοσύνη του. Καλοτάξιδη η οικογένεια της Στέγης των Γραμμάτων, των Τεχνών και των Ανθρώπων.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
Θεσσαλονίκη: Άφησαν όλο το βράδυ βρέφος να κλαίει στο μπαλκόνι με κλειστές τις πόρτες και πήγαν για ύπνο
Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»
Τι συμβαίνει με τον Τραμπ; «Λάθος ο Μακρόν, δεν γυρίζω για το Ιράν»
Ισραήλ: Επίθεση στην Τεχεράνη μετά το χτύπημα του Ιράν στην Μοσάντ
Πόσα νέα σπίτια και πόσους τουρίστες αντέχουν ακόμα τα νησιά;
σχόλια