Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, διότι το θέμα που πραγματεύεται είναι το Ω, από το οποίο πάντα αποστρέφουμε το βλέμμα. Είναι χαρακτηριστικό της δυτικής μας κουλτούρας να αναζητάμε το ευχάριστο, να υπερεκτιμούμε τη ζωή, να θέλουμε να ξεχάσουμε αυτό που της δίνει νόημα, να ξεχάσουμε τα πτώματα που τρώμε καθημερινά, να κλείσουμε τα μάτια στο θάνατο των διπλανών μας, των συγγενών μας, του δικού μας τελικά. Η απώλεια κοστίζει, μόνο που όσο αρνείται κανείς να πληρώσει, τόσο ανεβαίνουν οι τόκοι, μέχρι που γίνονται δυσβάσταχτοι. Η ταινία αναφέρεται σε ένα ταμπού –μόνο ανατολίτης θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο – ένα ταμπού: το πτώμα (και κατ' επέκταση τον θάνατο)· που δεν αντιπροσωπεύει όπως θα περίμενε κανείς το τέλος, αλλά την αρχή και υπογραμμίζεται αυτό με χιούμορ και αισιόδοξη διάθεση. Εξαιρετικές ερμηνείες, μερικές στιγμές ιαπωνικού λυρισμού (με τον οποίο δεν είμαστε τόσο εξοικειωμένοι), αλλά και λύτρωσης που είναι σπάνιο σε κινηματογραφικό έργο. Πάρτε χαρτομάντιλα!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
Απόστολος Λύτρας: Προσάραξε σε ξέρα και βυθίστηκε το σκάφος του στη Σαντορίνη
Λουτράκι: Δύο γυναίκες νεκρές και μία τραυματίας σε τροχαίο στη λίμνη Βουλιαγμένης
«Μου έλεγαν “ωραία φωνή, αλλά δεν το έχεις καθόλου, ρε φίλε”»
«Η Σταδίου χρειάζεται την αναγέννηση»
«Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν;
σχόλια