Όπως πολλές ποδοσφαιρίστριες στην Ελλάδα, έτσι και η Λαμπρινή Γεωργακοπούλου μεγάλωσε μαθαίνοντας ότι πρέπει να παλεύει διπλά: και για να μπει στο γήπεδο, και για να μείνει σε αυτό. Από τις μικρές τοπικές ομάδες μέχρι τη μεγάλη κατηγορία, η πορεία της είχε λίγες ευκαιρίες και πολλές θυσίες.
Για να παίξει ποδόσφαιρο σε ομάδα, χρειαζόταν να φεύγει από το χωριό της και να μετακινείται στην Τρίπολη. Με τις σχολικές υποχρεώσεις να την περιμένουν την επόμενη μέρα, η Λαμπρινή έμαθε από νωρίς τι σημαίνει να αγαπάς κάτι τόσο πολύ ώστε να μη σε νοιάζει η ταλαιπωρία. «Ταξίδευα ώρες, πολλές φορές χωρίς εξοπλισμό, χωρίς την απαραίτητη ξεκούραση», θυμάται. «Αλλά δεν μπορούσα να το σταματήσω. Ήταν το μόνο που με έκανε να νιώθω ελεύθερη».
Η ελευθερία αυτή, όμως, είχε κόστος. Όταν τραυματίστηκε σοβαρά, η απογοήτευση δεν προήλθε μόνο από τον πόνο αλλά και από το γεγονός ότι «αρνήθηκαν να πληρώσουν το χειρουργείο μου». Ένα άθλημα που για τους άνδρες είναι γεμάτο χορηγούς, ασφάλειες και στήριξη, για τις γυναίκες παραμένει γεμάτο κενά. Αν δεν έχεις οικονομική ευχέρεια ή την τύχη μιας καλής ομάδας, ρισκάρεις την υγεία σου χωρίς καμία εγγύηση.
«Ελπίζω να μην έχω σταματήσει το ποδόσφαιρο όταν αυτό γίνει επαγγελματικό», λέει σήμερα με μισό χαμόγελο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο γυναικών παραμένει σε μεταβατικό στάδιο: καλύτερο από το παρελθόν με τις πρωτοβουλίες του ΠΣΑΠΠ, αλλά ακόμη ανεπαρκές. Υπάρχουν πια περισσότερες ομάδες, περισσότεροι αγώνες, περισσότερη τηλεοπτική κάλυψη, αλλά δεν φτάνει.
Στα αποδυτήρια της ομάδας της, το ζεστό νερό δεν είναι πάντα αυτονόητο. Οι προπονήσεις συχνά γίνονται σε γήπεδα με κακής ποιότητας χλοοτάπητα. Οι μισθοί –για όσες πληρώνονται– δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά έξοδα μετακίνησης και εξοπλισμού. «Οι εγκαταστάσεις χρειάζονται αναβάθμιση κι εμείς χρειαζόμαστε περισσότερη στήριξη. Όχι χάρες, απλώς δίκαιη αντιμετώπιση», λέει η Λαμπρινή.
Παρά τις δυσκολίες, διακρίνεται μια μικρή, αλλά σταθερή αλλαγή. «Δεν υπάρχει τόσο σεξισμός όσο παλιά. Δεν μας κοιτάνε πια περίεργα όταν λέμε ότι παίζουμε ποδόσφαιρο». Η κοινωνία αλλάζει, έστω αργά, και η νέα γενιά αθλητριών τολμά να διεκδικεί περισσότερα. Η παρουσία γυναικών σε διεθνείς διοργανώσεις αλλά και η προβολή ιστοριών σαν της Λαμπρινής δίνουν φωνή σε ένα ολόκληρο κίνημα.
«Εμείς ήμασταν ρομαντικές, παίζαμε για τη φανέλα», λέει. Η φανέλα, όμως, δεν πληρώνει λογαριασμούς. Και όσο οι γυναίκες στο ποδόσφαιρο συνεχίζουν να θεωρούνται «ερασιτέχνες», ενώ δίνουν επαγγελματικές μάχες, η ανισότητα θα παραμένει.
Η Λαμπρινή συνεχίζει να προπονείται, να αγωνίζεται, να παλεύει. Ξέρει ότι ίσως το πλαίσιο δεν θα γίνει ποτέ πλήρως επαγγελματικό όσο εκείνη παίζει. Ελπίζει όμως να γίνει στο μέλλον, ώστε να μη χρειαστεί καμία άλλη να παρακαλέσει για τα αυτονόητα, να μη θεωρείται «περίεργο» το ότι παίζει ποδόσφαιρο μια γυναίκα και να μη φοβάται μήπως σταματήσει το ποδόσφαιρο προτού εκείνο την πάρει στα σοβαρά.
Γιατί κάθε Λαμπρινή που συνεχίζει να φορά φανέλα με ιδρώτα και αξιοπρέπεια χτίζει το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου γυναικών.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα - μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
