ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί, να χαζεύω τα σύννεφα στον ουρανό, σύννεφα που στο ονειροπόλο μυαλό μου έπαιρναν περίεργα σχήματα από ζώα, υπαρκτά αλλά και ανύπαρκτα όπως δράκοι, μονόκεροι, κ.α. Μερικές φορές, υπήρχαν ροζ σύννεφα στον ουρανό, σχετικά σπάνιο φαινόμενο (κάπου διάβασα πως έχει να κάνει με το φως, συνήθως τα συναντάς μετά από έντονο αέρα και λίγη υγρασία) , όπως τα διπλά ουράνια τόξα. Εκεί η φαντασία μου οργίαζε, ένιωθα σαν να ήταν φτιαγμένα από μαλλί της γριάς και εγώ να βρισκόμουν πάνω τους, σαν να βρισκόμουν στην Χώρα του Ποτέ ή στην Disneyland. Όταν σταμάτησα να παρατηρώ τα σύννεφα, άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους, που όμως εκεί, αντίθετα με την φαντασία και τις άπειρες πιθανότητες, επικρατούσαν νόμοι ψυχρής λογικής και απληστίας, ψέματος, κτητικότητας, ατομικισμού και ματαιοδοξίας, πράματα τα οποία δεν μπορείς να αποδεχτείς και να συμβιβαστείς με αυτά αν ακόμα ονειροπολείς με τα ροζ σύννεφα, μερικά πράματα για να τα συνειδητοποιήσεις πρέπει αναπόφευκτα να χάσεις κάποια άλλα. Χθες είδα μετά από πολύ καιρό, μερικά περαστικά ροζ σύννεφα και προσπάθησα να τα δω με τα μάτια του 10χρονου εαυτού μου άλλα μάταια, ούτε έμοιαζαν με κάποιο ζώο, ούτε μου κράτησαν το ενδιαφέρον για περισσότερο από 2 λεπτά. Και τι δεν θα έδινα για να ξαναζήσω λίγο σαν παιδί, να μαγεύομαι και πάλι με πράματα που θεωρούμε στην ηλικία μας ως αμελητέα και ανούσια προς παρατήρηση και περισυλλογή. Τα πολύχρωμα μπαλόνια που μας ξέφυγαν από τα χέρια και χάθηκαν στον ουρανό μοιάζουν σαν τα παιδικά μας όνειρα: δεν πέθαναν, ούτε ζουν. Απλά αιωρούνται και ολοένα απομακρύνονται σιγά σιγά μέχρι να χαθεί κάποτε η πεθύμησή μας να τα βρούμε, μέχρι να ξεχαστούμε με κάτι άλλο και το αμέσως προηγούμενο να χαθεί στη λήθη, το παρελθόν χωρίς νοσταλγία, που ο τωρινός μας εαυτός αρνείται να το επικαλεστεί. Και πως να το τολμήσει αυτό όταν όλα κυλούν τόσο γρήγορα; Θα διακοπεί η ροή μας, το momentum μας, η βιασύνη μας να τρέξουμε για επανάληψη της ίδιας και ίδιας ρουτίνας, η οποία θα μας ανταμοίβει πάντα με μερικές μέρες (βδομάδα στη καλύτερη) διακοπών, στις οποίες θα κάνουμε αυθυποβολή στον εαυτό μας πως "τώρα ζούμε", και ο χρόνος θα κιλήσει αντίστροφα και πάλι μέχρι την λήξη της προσωρινής ευτυχίας και την έναρξη του νέου κύκλου ρουτίνας και μονοτονίας.Τα ροζ σύννεφα δεν ανήκουν πλεον στα ενήλικα μυαλά μας. Η ολάνθιστη φαντασία των μικρών παιδιών διεκδικεί επάξια την μαγεία τους. Ανεκτίμητες παιδικές στιγμές που δεν τις απολαμβάνεις ποτέ σε βαθμό κορεσμού, ατέλειωτος ενθουσιασμός που σε κάνει να φλέγεσαι από θετική ενέργεια, όρεξη για περιπέτεια και ταξίδια σε χώρες άγνωστες που βρίσκονται μεταξύ του αληθινού κόσμου και του κόσμου των παραμυθιών. Θυμάμαι πως σκεφτόμουν τότε όμως ποτέ δεν θα μπορέσω να αναπαράγω τους ίδιους συνειρμούς, εκτός αν ξαναγινόμουν για λίγο παιδί, όπως ο Tom Hanks στην ταινία Big του 1988.