Επειδή εσύ μεγάλωσες και δε μπορείς πλέον να δανείσεις σχήματα στα άσπρα σύννεφα, δε σημαίνει πως είμαστε όλοι έτσι.
Εγώ τους δανείζω ακόμα, και είναι σα να μην πέρασε ούτε για μία στιγμή ο χρόνος.
Τα πολύχρωμα μπαλόνια όχι μόνο δε μου ξέφυγαν από τα χέρια, αλλά έμαθα με τα χρόνια να πετάω στον αέρα, μαζί με αυτά.
Μπορώ να κλείσω τα μάτια και να μεταμορφωθώ σε οτιδήποτε · από ένα άλογο που τρέχει περήφανο στα λιβάδια, μέχρι το φτερό ενός αεροπλάνου που μπαλατζάρει ελαφρά στο κενό.
Οι λέξεις εξακολουθούν να φέρνουν συγκεκριμένες γεύσεις στο μυαλό μου όπως όταν ήμουν παιδί.
Τα όνειρά μου συνοδεύονται από αγαπημένες μυρωδιές.
Οι ήχοι που ακούω είτε έξω είτε μέσα μου, συνεχίζουν να αναγεννούν τοπία και να δημιουργούν ζωγραφικούς πίνακες.
Ακόμα δίνω ονόματα στα δέντρα, μετρώ τα φύλλα τους, αναγνωρίζω πρόσωπα σκαλισμένα στους βράχους και μιλάω με τη θάλασσα.
Και σίγουρα, δεν είμαι ο μόνος...
Υπάρχουν και άλλοι όπως εγώ, απλά δε μιλάμε εύκολα για αυτά. Επειδή είναι κάτι ιδιαίτερο, που θέλουμε να το μοιραζόμαστε μόνο με τους πολύ πολύ κοντινούς μας.
Και ο λόγος, είναι ότι η πλειοψηφία είναι όπως εσύ · μεγαλώσατε, τα αφήσατε να σας φύγουν, τα ξεχάσατε...μας κοροϊδεύετε.
Το λάθος σας είναι ότι αυτά δεν έφυγαν, είναι πάντα εδώ · εσείς είστε που απομακρυνθήκατε από αυτά.
Έχετε μπλέξει σαν το Θησέα, στα σκοτεινά αδιέξοδα του νοητικού σας λαβύρινθου.
Να ξαναβρείτε το χαμένο μίτο της Αριάδνης αφού σκοτώσετε το "τέρας", και να ξαναγυρίσετε πίσω.
Εδώ και τώρα σου ανοίγω ένα "παράθυρο". Άκου το κομμάτι (που είναι από τις αγαπημένες μου μελωδίες), δες το βίντεο, κάνε μία αρχή προς τα πίσω. Σου εύχομαι να βρεις το δρόμο της επιστροφής και να τα συναντήσεις πάλι όλα, όπως ακριβώς τα άφησες :
https://youtu.be/VIeWfDOnfi4?si=7JJSt2k1nm6ZzWs2