Ο Τολστόι του Αλέξανδρου
Μια θρυλική μετάφραση επιστρέφει.
Φέτος που είναι και το Διεθνές Έτος Τολστόι (έχουν περάσει 100 χρόνια από τον θάνατό του), οι εκδόσεις Άγρα επανεκδίδουν την Άννα Καρένινα σε μετάφραση του σπουδαίου Άρη Αλεξάνδρου. Ο Αλεξάνδρου αποτελεί θρύλο του ελληνικού μεταφραστικού χώρου και θεωρείται ο κλασικότερος μεταφραστής του Ντοστογιέφσκι, τον οποίον ξεκίνησε να μεταφράζει από τη δεκαετία του '50 και μετά. Έχει γίνει ευρύτερα γνωστός για τις μεταφράσεις του Ρώσων -κλασικών και νεότερων (Γκόρκι, Τσέχωφ, Μαγιακόφσκι)-, αν και έχει μεταφράσει και αμερικανική και αγγλική λογοτεχνία, ενώ έχει αφήσει εποχή με το μοναδικό του μυθιστόρημα, το Κιβώτιο, που εκδόθηκε το 1975, τρία μόλις χρόνια πριν τον θάνατό του στο Παρίσι. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Άννα Καρένινα είναι το μοναδικό βιβλίο του Τολστόι που έχει μεταφράσει ο Αλεξάνδρου (σε σύγκριση με τα οκτώ βιβλία του Ντοστογιέφσκι ή τα δεκατρία του Ευγενίου Ο' Νηλ). Περιμένουμε αυτή την έκδοση με ανυπομονησία. Δ.Τ.
Λέων Τολστόι: «Άννα Καρένινα», μτφρ.: Άρης Αλεξάνδρου, εκδόσεις Άγρα
Τετράποδοι ταξιδιώτες
Μέσα από τα μάτια των σκύλων. Η Σοφία Ζαραμπούκα εικονογραφεί αδέσποτα πόλης που φτιάχνουν τους δικούς τους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Πρώτη στάση, η Αθήνα. Από τον Άρη Δημοκίδη.
Η Σοφία Ζαραμπούκα, η γνωστή συγγραφέας και εικονογράφος, έγραψε το πρώτο της παιδικό βιβλίο στα χρόνια της χούντας και δεν σταμάτησε ποτέ. Θυμάμαι να διαβάζω πολλά βιβλία της στη δεκαετία του '80, ως παιδί - οι χαρακτηριστικές της ζωγραφιές, το χιούμορ της και η κοινωνική της συνείδηση καθόρισε πολλούς απ' τους σημερινούς τριαντάρηδες και σαραντάρηδες. Όχι χωρίς κάποια έκπληξη, οι παλιοί αναγνώστες της θα μάθουν πως η Ζαραμπούκα μόλις έβγαλε νέο βιβλίο που είναι τόσο φρέσκο και τόσο μέσα στα πράγματα που μοιάζει να γράφτηκε από 20χρονη. Είναι αλήθεια: η γλώσσα των σκυλιών (τα αδέσποτα των πόλεων είναι οι ήρωες των καινούργιων της βιβλίων) είναι ελεύθερη, ζωντανή, χιουμοριστική και τα θέματα (μετανάστευση, κοινωνικοί αγώνες, ζωοφιλία) είναι τελείως σημερινά.
Οι νέοι ήρωές της γνωρίζουν τις πόλεις και την ιστορία τους και, παράλληλα, τη μαθαίνουν και στους μικρούς ή μεγάλους αναγνώστες. Στο πρώτο βιβλίο, με κεντρική ηρωίδα τη Μίνα, τα αδέσποτα βρίσκονται στην Αθήνα και οι βόλτες αποκαλύπτουν όμορφες και άσχημες πλευρές της πόλης. Χρησιμοποιώντας τη φόρμα των κόμικς, η Ζαραμπούκα δεν φοβάται να πει δύσκολες αλήθειες. Τα αδέσποτά της νοιάζονται για την κοινωνία και τα προβλήματά της, θέλουν να καταλάβουν τα οικολογικά θέματα, τις συγκρούσεις των ανθρώπων και τα θέματα της πόλης. Και, καθώς ζουν τις δικές τους περιπέτειες στην Αθήνα, καυτηριάζουν τους ακαδημαϊκούς, τσατίζονται με την κατάσταση των πεζοδρομίων, ενοχλούνται από τη βρομιά της πόλης, συμπάσχουν με τους μετανάστες. Οι σκύλοι μιλούν ελεύθερα για την πολιτική, βλέπουν την μπλε πολυκατοικία των Εξαρχείων, περνούν από το Πολυτεχνείο, συζητούν για τη Βουλή, μπαίνουν στον Εθνικό Κήπο.
Το ταξίδι στην πόλη δεν έχει τουριστική μορφή. Η γνωριμία με τις σύγχρονες δυσκολίες (αλλά και με την ελπίδα των λύσεων), η αλληλεγγύη, οι καινούργιες φιλίες, το καυστικό χιούμορ και ο καθημερινός -και εύστοχος- τρόπος γραφής συνθέτουν μια αστική, καθημερινή περιπέτεια που θυμίζει τη ζωή στην Αθήνα: είναι μια περιπέτεια, και γλυκιά και πικρή. Σε ίσες δόσεις.
Σοφία Ζαραμπούκα: «Τα αδέσποτα: Η Μίνα», εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ο Κουτσί μιλά για τον Κουτσί
Σκληρός με τον εαυτό του, τον διακωμωδεί, τον απομυθοποιεί σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει τον άνθρωπο από τον συγγραφέα.
Το Θέρος, Σκηνές από την αγροτική ζωή είναι το τρίτο βιβλίο που ολοκληρώνει την αυτοβιογραφική απόπειρα του Τζ.Μ. Κουτσί ύστερα από τα Σκηνές από τη ζωή ενός παιδιού και Σκηνές από τη ζωή ενός νέου. Μοναχικός, εμφανίζεται σπάνια δημόσια, αποφεύγει να μιλά στον Τύπο για την ιδιωτική του ζωή και έχει δηλώσει ότι είναι ανήθικο να ενδιαφέρεται κάποιος για τη ζωή του μόνο και μόνο επειδή είναι διάσημος συγγραφέας. Στο Θέρος, ο συγγραφέας έχει πεθάνει και ένας επίδοξος Άγγλος βιογράφος επιχειρεί να συνθέσει το κολάζ της ζωής του από το 1972 έως το 1977, περίοδο-ορόσημο για τη μετέπειτα συγγραφική του πορεία. Συνομιλώντας με ανθρώπους που καθόρισαν την προσωπικότητά του, ο «βιογράφος» συνθέτει το πορτρέτο ενός ανθρώπου αδέξιου, δύσκαμπτου στις προσωπικές και κοινωνικές επαφές, φανατικού λάτρη των βιβλίων. Η ευρύτερη οικογένειά του τον βλέπει ως το μαύρο της πρόβατο, σαν κάποιον που προσπάθησε να δραπετεύσει από τα όρια της φυλής και τώρα επιστρέφει συμμορφωμένος. Στη Νότιο Αφρική της εποχής εκείνης η εμμονή του με τη χειρωνακτική εργασία, τα μακριά του μαλλιά, τα γένια του, οι φήμες ότι γράφει ποιήματα εγείρουν αποκλειστικά και μόνον υποψίες. Ο Κουτσί πρωτοπορεί, χρησιμοποιώντας την τεχνική της μυθοπλασίας για να αποτυπώσει καθαρά αυτό που τον καθόρισε ως συγγραφέα, ως άτομο. Το μυθιστόρημα θέτει ένα βασικό ερώτημα: είναι τελικά ανήθικο να δείχνουμε ενδιαφέρον για τη ζωή κάποιου μόνο και μόνο επειδή είναι διάσημος; Και γιατί η δική του ζωή είναι πιο σημαντική από τις ζωές των υπόλοιπων προσώπων που εμφανίζονται στο βιβλίο; Άλλοτε σπαρακτικό, συχνά απρόβλεπτα αστείο, το Θέρος μάς παρουσιάζει έναν μεγάλο συγγραφέα εν ώρα προθέρμανσης, λίγο πριν κατευθυνθεί πλησίστιος στον στόχο του. Είναι μια κομψή παράκληση προς τους αναγνώστες του να μην ψάχνουν πέρα από τα βιβλία του για να ανακαλύψουν τον συγγραφέα. Ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουν βρίσκεται στις γραμμές των βιβλίων του. Χ.Γ.
Τζ. Μ. Κουτσί: «Θέρος», μτφρ.: Αθηνά Δημητριάδου, εκδόσεις Μεταίχμιο
Η Βίβλος... αλλιώς
Μια ειρωνική, ασεβής και δηκτική αναδρομή στη Βίβλου είναι η παρακαταθήκη ενός ανθρώπου που ποτέ δεν φοβήθηκε την κατακραυγή.
«Επινοώντας τον Θεό σκλαβωθήκαμε σ' αυτόν», είχε δηλώσει λίγο πριν τον θάνατό του, τον περασμένο Ιούνιο, ο Πορτογάλος νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου. Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από την πρώτη φορά που βρέθηκε αντιμέτωπος με την πορτογαλική Εκκλησία για το βιβλίο του Κατά Ιησούν Ευαγγέλιον, γεγονός που τον οδήγησε τότε σε αυτοεξορία στις Κανάριους Νήσους. Το κύκνειο άσμα του Κάιν σηματοδότησε τη νέα του σύγκρουση με το κατεστημένο και κατάφερε να προκαλέσει την Καθολική Εκκλησία αλλά και μια πλειάδα συντηρητικών πολιτικών. Ένα μυθιστόρημα με τρεις βασικούς πρωταγωνιστές, τον Κάιν, τον Θεό και την ανθρωπότητα, αποτελεί την κριτική ματιά του Σαραμάγκου στη γνωστή βιβλική ιστορία. Η ιδέα να γράψει ένα βιβλίο για τον Κάιν είχε προκύψει αρκετά χρόνια πριν την έκδοσή του, αλλά μόλις τον τελευταίο Δεκέμβριο και μέσα σε τέσσερις μήνες υλοποιήθηκε. Η Βίβλος, σύμφωνα με τον διάσημο συγγραφέα, είναι ένα από τα πιο άγρια βιβλία που γράφτηκαν ποτέ, πλήρως ακατάλληλο για παιδιά. Γι' αυτό τον λόγο το ξαναέγραψε με έναν προκλητικό και απρόβλεπτο για πολλούς τρόπο, επιτρέποντας στον Κάιν να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό σε ένα διάλογο που κατακλύζεται από ειρωνεία και χιούμορ. Χ.Γ.
Ζοζέ Σαραμάγκου: «Κάιν», μτφρ. Αθηνά Ψυλλιά, εκδόσεις Καστανιώτη.
Σουρεάλ επαρχία
Μια περιγραφή των γοητευτικών και συχνά θλιβερών όψεων της ζωής σε ένα αγγλικό χωριό.
Ανακηρύχθηκε ένας από τους καλύτερους νέους μυθιστοριογράφους της Βρετανίας και τιμήθηκε με το Commonwealth Writers Prize για το αριστούργημά του Το Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι. Φέτος, βρίσκεται για ακόμη μία φορά στην ελληνική βιβλιοπαραγωγική επικαιρότητα χάρη στο νέο του βιβλίο Παντού και πουθενά. Ο Λουί ντε Μπερνιέρ, με συνοδοιπόρο τον αναγνώστη, αναβιώνει αναμνήσεις με άρωμα από την παιδική του ηλικία στο χωριό που μεγάλωσε. Το Γουόρμλι, ένα μικρό ξεχασμένο χωριό της Βρετανίας, βαφτίζεται από τον συγγραφέα «αξέχαστο» και με αυτό τον τρόπο μας προϊδεάζει για τα αναπάντεχα γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Αλλόκοτοι χαρακτήρες κινούν τα νήματα των μικρών διηγημάτων. Ανάμεσά τους ένας αφηρημένος συνταξιούχος στρατηγός, μια εκκεντρική κυρία με εμμονή στους σκίουρους, μια πνευματίστρια που συνομιλεί με το φάντασμα του άντρα της καθώς και άνθρωποι που εκμυστηρεύονται τα προβλήματά τους σε μια αράχνη. Χιουμοριστικές ιστορίες, ευτράπελα, συγκινητικά στιγμιότυπα και απολαυστικές περιγραφές συνθέτουν τον μαγικό κόσμο του Παντού και πουθενά. E.M.
Λουί ντε Μπερνιέρ: «Παντού και πουθενά», μτφρ. Μπελίκα Κουμπαρέλη, εκδόσεις Ψυχογιός.
Αβάσταχτη ειρωνεία
Οι ηρωίδες με στωική αταραξία κουβαλούν τα σημάδια μιας ζωής που τους επιτίθεται βάναυσα και συνεχίζουν να χαράσσουν το δικό τους μονοπάτι.
Η αντίδραση μιας νέας απέναντι στην ταπεινωτική αποπλάνηση που υπέστη. Η οδύνη μιας μητέρας μετά τον χαμό των παιδιών της και η αναπάντεχη λύτρωσή της, ο ανώμαλος δρόμος του έγγαμου βίου και οι επικίνδυνες «βαθιές τρύπες» που ανακαλύπτει μια σύζυγος και η ιστορία της Σοφίας Κοβαλέφσκι, της Ρωσίδας μαθηματικού, που αφού περιπλανήθηκε στην Ευρώπη, κατάφερε να διδάξει σε πανεπιστήμιο παρά τη «φύση» της. Μια από τις σπουδαιότερες λογοτεχνικές φωνές του αιώνα, η Άλις Μονρό, στα 79 της χρόνια καθηλώνει για δεύτερη φορά τους Έλληνες αναγνώστες. Πιστή στο είδος που της χάρισε το βραβείο Man Booker International τo 2009, συμπλέκει με την ίδια απλότητα και σαφήνεια ενδόμυχα συναισθήματα και συμπεριφορές τραγικών γυναικείων προσώπων σε δέκα αφοπλιστικές ιστορίες. Προκλητικό, καθηλωτικό, τολμηρό, το νέο της βιβλίο παρουσιάζει τις ζωές των ηρωίδων να αποδιοργανώνονται βήμα προς βήμα και παρότι το ύφος γραφής της μοιάζει ουδέτερο, ο αναγνώστης πρωταγωνιστεί και βιώνει τον ερειπωμένο παράδεισο των κεντρικών χαρακτήρων. E.M.
Alice Munro: «Πάρα πολλή ευτυχία», μτφρ. Σοφία Σκουλικάρη, εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ο φόνος που τους έφερε κοντά
Ένα βιβλίο που καταπιάνεται με τη μοναξιά και τις διαλυμένες οικογενειακές σχέσεις μάς ταξιδεύει στα μονοπάτια πέντε εφήβων.
H Νατσούο Κιρίνο, μια από τις σημαντικότερες ανερχόμενες δυνάμεις του αστυνομικού μυθιστορήματος, καταθέτει ένα ψυχολογικό θρίλερ αλά ιαπωνικά. Ακολουθώντας τα χνάρια του βραβευμένου βιβλίου της Out, το νέο της μυθιστόρημα φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα αποκαλυπτικό πορτρέτο του κόσμου των νέων. Πέντε έφηβοι συνθέτουν την υπόθεση του Real World. Πέντε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, τέσσερις κοπέλες και ένας νεαρός , συνδέονται με απροσδόκητο τρόπο με αφορμή το έγκλημα που διαπράττει ο τελευταίος. Το αγόρι με το ψευδώνυμο «Σκουλήκι», γείτονας μιας εκ των τεσσάρων, σε μια κρίση οργής δολοφονεί τη μητέρα του. Οι κοπέλες όχι μόνο δεν τον απομονώνουν, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά, αντιθέτως, τον θέτουν στο επίκεντρο της παρέας τους, η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους. Πρωταγωνιστικό ρόλο στο μυθιστόρημα δεν παίζει κάποιος μανιακός δολοφόνος. Οι αδιέξοδες σχέσεις, η κοινωνική υποκρισία, οι διαλυμένες οικογένειες δημιουργούν τον κύριο άξονά του. Η Κιρίνο, μέσω των αφηγηματικών ικανοτήτων της, εισβάλλει με βία στις σκέψεις και τις ψυχές των ηρώων της, δείχνοντάς μας κόσμους παράλογους και σκληρούς σε ένα βιβλίο που από πολλούς έχει χαρακτηριστεί «έργο κοινωνικού ρεαλισμού». Χ.Γ.
Natsuo Kirino: «Real World», μτφρ. Γωγώ Αρβανίτη, εκδόσεις Μεταίχμιο.
Athens Classic Marathon
Ο Ηλίας Μπουργιώτης καταγράφει με εικόνες το πιο ευγενές άθλημα.
Πρωτότυπες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από έναν καλλιτέχνη που υπήρξε μαραθωνοδρόμος και ο ίδιος, με έμφαση στην ατομική και συλλογική προσπάθεια του ολυμπιακού αυτού αθλήματος. Η μοναδική φωτογραφική αποτύπωση όλης της διαδρομής από τον τύμβο του Μαραθώνα έως το τέρμα στο Καλλιμάρμαρο είναι ένα λεύκωμα-πραγματική αναφορά στο άθλημα. Σχεδιασμένος με φροντίδα που ανταποκρίνεται εξαιρετικά στο ύφος του θέματος, ο πανόδετος πολυτελής τόμος περιλαμβάνει 150 ασπρόμαυρες φωτογραφίες που δημοσιεύονται για πρώτη φορά και έχουν τυπωθεί αριστοτεχνικά με την επίβλεψη του ίδιου του καλλιτέχνη.
Ηλίας Μπουργιώτης: «Athens Classic Marathon», εκδόσεις Τόπος.
Γυμνά καρέ...
Ο Γιάννης Σολδάτος συγκεντρώνει στην Ιστορία του γυμνού όλες εκείνες τις κινηματογραφικές σκηνές που το γυμνό σώμα ήταν σε πρώτο πλάνο.
Το πρώτο γυμνό σώμα που εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη ήταν αντρικό. Ο Τόμας Έντισον κινηματογραφεί το 1894 έναν αγώνα μποξ. Το ίδιο το θέαμα δεν σκανδάλισε κανέναν, αφού έδειχνε κάτι συνηθισμένο. Ο ίδιος σκηνοθέτης κινηματογραφεί το 1896 ένα παθιασμένο φιλί μεταξύ ενός ζευγαριού. Το ερωτικό στοιχείο μπαίνει στον κινηματογράφο και το σώμα, εκτός από την υποκριτική, αποκτά και μια ηδονιστική υπόσταση. Τα πρώτα σοφτ πορνό, οι εξωτικές αναφορές, ο Ταρζάν του μασίστα Βάισμιλερ, η γυμνή πρόταση της Nouvelle Vague, τα ελληνικά μιούζικαλ και τα anthems της Εμμανουέλλας είναι μερικά από τα κινηματογραφικά γεγονότα που προκάλεσαν τον θεατή. Μια σειρά κειμένων του Μπάμπη Ακτσόγλου για το περιοδικό «Σινεμά» με τίτλο «Ο ερωτισμός στο σινεμά» μετατράπηκε στο παρόν λεύκωμα, σε «σκηνοθεσία» Γιάννη Σολδάτου. Περιέχει φωτογραφίες, αφίσες, κομμένα καρέ, ιδιαίτερα «γυμνές» ταινίες του παγκόσμιου και εγχώριου κινηματογράφου. Συνοδεύεται από κείμενα που έχουν δημοσιευτεί σε έγκριτα περιοδικά για συγκεκριμένους ηθοποιούς ή ταινίες και για τις τάσεις που πέρασε το γυμνό σώμα στον κινηματογράφο.
Γιάννης Σολδάτος, «Η ιστορία του γυμνού», εκδόσεις Ψυχογιός.
Ο δράκος του Σέιχ Σου
Ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης περιγράφει πώς εμπνεύστηκε από την ιστορία του «δράκου» του Σέιχ Σου για να χτίσει τους χαρακτήρες του βιβλίου του Ο γύρος του θανάτου.
Το 1968, όταν εκτελέστηκε έξω απ' τα τείχη του Γεντί Κουλέ ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο φερόμενος ως «δράκος του Σέιχ Σου» και κατηγορούμενος για τρία φρικτά εγκλήματα, εκείνος ήταν εικοσιοχτώ χρονών κι εγώ δεκατεσσάρων. Το σκηνικό της δίκης ήταν κακοστημένο, η υπεράσπιση ανύπαρκτη, η καταδίκη του «τετράκις εις θάνατον» προειλημμένη. Ακόμη κι αν ήταν δράστης κάποιου ή όλων των εγκλημάτων ο Αρίστος, δεν είχε πεισθεί για την ενοχή του κανείς. Ο κόσμος κραύγαζε «αίσχος». Ακόμη και σήμερα όλοι τον θεωρούν αθώο.
Καθώς η παιδική μου ψυχή είχε ήδη συνταραχτεί από τη δολοφονία του Λαμπράκη, που άφησε βαριά τη σκιά της στη Θεσσαλονίκη για πάντα, κι επειδή είχα βαθιά αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, αυτά τα δύο εμβληματικά γεγονότα για τη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας της πόλης μου, που έκαναν πανελλήνια αίσθηση, με σφράγισαν ανεξίτηλα. Τον Αρίστο τον πόνεσα πολύ και η ιστορία αυτού του ωραίου -σαν στριμωγμένο αγρίμι- λεηλατημένου αλήτη, όπως τη μάθαμε απ' τις εφημερίδες της εποχής, με είχε συγκλονίσει. Πρόσωπα σαν κι αυτό, του καταραμένου, εκμαυλισμένου, σημαδεμένου απ' το χέρι μιας μοίρας αμείλικτης ερωτοπαθή και ερωτεύσιμου άντρα, ανήκουν στον θίασο της προσωπικής μου μυθολογίας. Χρωστούσα, φαίνεται, και στην ψυχή του. Μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια δούλευε ένα ντέρτι. Τον σκεφτόμουν μικρό παιδί να πουλάει το κορμί του για μια φασουλάδα, και νεαρό παραδαρμένο να κυλιέται στον βούρκο με γυναίκες και άντρες, ανάμεσα σε χασικλώματα και κυνηγητά μπάτσων και πολιτών.
Εδώ και δυο χρόνια έχει έρθει η ώρα να μιλήσω γι' αυτόν. Επινόησα, λοιπόν, εννέα πρόσωπα που αντιστοιχούν σε φιγούρες της δεκαετίας του '50 και που το καθένα, εξομολογούμενο τη ζωή του, διαπλέκεται με διαφορετικό τρόπο με τις περιπέτειες του Παγκρατίδη: έναν παιδικό του φίλο, μια φιλενάδα της παραδουλεύτρας μάνας του, κάποιον που παρακολουθούσε τις εφηβικές του αμαρτίες στο λιμάνι, ένα δημοκρατικό χωροφύλακα που έζησε τους βασανισμούς του στην ασφάλεια, έναν ρουφιάνο περιπτερά που τον καταδίωκε, έναν αστό της παραλίας που τον κατέδωσε, το αφεντικό του στον περίφημο «γύρο του θανάτου», όπου δούλευε περιστασιακά, μία τραβεστί και μια λαϊκή τραγουδίστρια, άτομα με τα οποία συνδέεται ερωτικά. Ο μυθιστορηματικός χρόνος τον παρακολουθεί από το '55 έως το '60, από δεκαπέντε μέχρι είκοσι χρόνων, με φλασμπάκ στο παρελθόν του και αναφορές στο ολέθριο μέλλον του. Έφτιαξα ένα μυθιστόρημα με πρωτότυπη, σφιχτοδεμένη και ισορροπημένη δομή και με έντονο κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα, που αποδίδει με νατουραλιστική ακρίβεια το ψυχολογικό κλίμα και τις ιστορικές συνιστώσες της εποχής. Είναι ένα δυναμικό, νευρώδες, δραματικό πεζό που δεν διαπραγματεύεται καμία απ' τις ανθρώπινες αξίες και τις καταγγελίες που καταθέτει. Δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε στους παιδεραστές και τους χαφιέδες, ούτε στο κράτος και το παρακράτος αλλά ούτε και στην αιωνίως αθώα-ένοχη κοινωνία. Είναι ένα σπαραχτικό, αληθινό βιβλίο, που γράφτηκε όχι με το μυαλό και με το χέρι, μα πιο πολύ με το αίμα μου.
Το βιβλίο «Ο γύρος του θανάτου» του Θωμά Κοροβίνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.
σχόλια