Μένω στο Κουκάκι, κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Το μπαλκόνι μου βλέπει σε πρώτο πλάνο τις ταράτσες των σύγχρονων αθηναϊκών σπιτιών και στο βάθος τα ιερά μάρμαρα του 5ου αιώνα. Βλέπει και τις Καρυάτιδες που καλημερίζουν τους Αθηναίους εργαζόμενους με αυτό το δισυπόστατο αρχαϊκό μειδίαμα που είναι τόσο γνώριμο σε όλους τους Έλληνες. Νιώθω την «καλημέρα» τους ως μια καθησυχαστική ενέργεια του στυλ «όλα θα πάνε καλά». Όλα αυτά τα χρόνια που στέκονται εκεί έχουν δει τόσα και τόσα!
- Οι άνθρωποι στον δρόμο είναι φιλικοί. Άλλοι είναι τουρίστες γεμάτοι από την ελληνική ομορφιά, άλλοι απλώς περαστικοί Αθηναίοι και αλλοδαποί. Υπάρχουν και οι γείτονες που πάντα χαιρετούν όταν σε βλέπουν να περνάς. Ο μανάβης, ο μπακάλης, ο κρεοπώλης, σου φέρνουν τα πράγματα στο σπίτι. Είναι μια γειτονιά με την παλιά έννοια του όρου. Έχει προσανατολισμό, οι άνθρωποί της ανήκουν στην παλιά σχολή των Αθηναίων που μιλούν μεταξύ τους. Οι κάτοικοι μιας πολυκατοικίας είναι μια μεγάλη οικογένεια. Μπορείς να χτυπήσεις την πόρτα του γείτονά σου και να ζητήσεις λίγη ζάχαρη ή λίγο καφέ όταν σου τελειώσει, όπως έκαναν οι γονείς μας κάποτε.
- Την ερωτεύτηκα αμέσως αυτήν τη γειτονιά, από την πρώτη στιγμή που την είδα, πριν από αρκετά χρόνια. Δεν πρόλαβα καν να το σκεφτώ! Είναι αυτό που λέμε: «Μου πήγε από την πρώτη στιγμή». Αισθάνεσαι ότι είσαι κοντά σε όλα. Η πρόσβαση είναι πανεύκολη και γίνεται με τα πόδια. Η Ακρόπολη, το Ηρώδειο, το κέντρο της Αθήνας, η Πλάκα, το μετρό, η «έξοδος» από τη Συγγρού προς τη θάλασσα. Μερικά από τα ωραιότερα πάρκα είναι σε απόσταση αναπνοής.
- Συνηθίζω να πηγαίνω βόλτα στο Μουσείο της Ακρόπολης και να χάνομαι στα στενάκια της Πλάκας, εκεί όπου συναντιέται η αρχαία Ελλάδα με τη σύγχρονη. Η ομορφιά του τοπίου και η υψηλή αισθητική κάνουν το μυαλό να ηρεμεί και την ψυχή να γαληνεύει. Ένας περίπατος στη Μακρυγιάννη και τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με θέα τον Παρθενώνα είναι αρκετός για να καταλάβει ο καθένας τη δυναμική της γειτονιάς.
- Νιώθω απίστευτα τυχερή που μπορώ να κάθομαι στο μπαλκόνι και να ακούω τη μουσική από το Ηρώδειο.
- Αγαπημένα μου σημεία, τα μικρά καφενεδάκια στην Πλάκα, ο θερινός κινηματογράφος «Ζέφυρος» λίγο πιο κάτω, στα Πετράλωνα, η «Μίνα» στην ταράτσα τα καλοκαίρια για φαγητό, το Θεραπευτήριο για θαλασσινά και μαγειρευτά, τα διάσημα παϊδάκια του Θησείου. Φυσικά, τα αρχαία – ασύγκριτη ομορφιά. Τα νεοκλασικά του Θησείου. Επίσης, οι πολυκατοικίες του Στάικου. Ο συνδυασμός της κλασικής αισθητικής με τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά στοιχεία του 20ού και 21ου αιώνα.
- Κάτω από το σπίτι ήταν μέχρι πριν από κάποια χρόνια ένα δισκοπωλείο, από τα τελευταία που έκλεισαν στην Αθήνα. Με τον ιδιοκτήτη είχαμε γίνει φίλοι, μια και ήμουν από τις πιο συχνές πελάτισσες. Μου έλεγε ιστορίες για τον Χατζιδάκι που, όταν ζούσε, επισκεπτόταν το δισκοπωλείο. Καθόμουν και τον άκουγα να μιλάει με τόση φυσικότητα για έναν μύθο που δεν πρόλαβα εν ζωή, για μια Αθήνα που τείνει να εξαφανιστεί.
- Τη γειτονιά μου την έχω συνδέσει με έναν ορχηστρικό δίσκο, το «Ommadawn» του Mike Oldfield. Ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουσα εκεί.
σχόλια