Σάββατο 11/9
Όλα γίνονται όπως τα είπε η ΕΜΥ. Κατά το απογευματάκι, σκάει η πιο απίστευτη μπόρα. Η βροχή πέφτει πλαγίως, κατευθείαν μέσα στο σπίτι. Κλείνω και παρακολουθώ με τις γάτες τον χαλασμό που γίνεται. Από τα σκαλιά της δεξαμενής περνάει πλέον ένα ποτάμι. Στην κουζίνα, δύο κατσαρόλες με γλυκό σταφύλι μόλις έχουν κατέβει από τη φωτιά. Στη μία λευκό σταφύλι μαγειρεμένο με ακατέργαστη ζάχαρη, βανίλια και αρμπαρόριζα, στην άλλη μαύρο σταφύλι από την Κόρινθο (που δεν αφαίρεσα τα κουκούτσια) ψημένο με ζάχαρη Ντεμεράρα και αρωματισμένο με κανέλα και γαρύφαλλο. Τα δοκιμάζω και σκέφτομαι πως έχω δίκιο όταν λέω πως ο μόνος λόγος να μπαίνει κανείς στην κουζίνα τον Σεπτέμβριο είναι τα γλυκά του κουταλιού και οι μαρμελάδες. Ο M. xτυπάει το κουδούνι και ανεβαίνει φορτωμένος με πολλά καλά από το Λονδίνο. Ένα κουτί γεμάτο τυριά και συνοδευτικά, ένα μπουκάλι Tokaj, άλλο ένα από τη Σικελία και ένα πολύτιμο βαθυκόκκινο, σχεδόν παχύρρευστο πόρτο. Αυτός ο νέος φίλος είναι φοβερός ειδήμων, τρώει και αναλύει τα πάντα με λεπτομέρεια, μαθαίνει κανείς δίπλα του τη δομή των γεύσεων, τον τρόπο που θα πρέπε να γίνονται τα πράγματα. Παράλληλα, ακούμε ιστορίες από τη μακρινή Κούβα, business gossip και άλλα πολλά για την πόλη μας, που μάλλον είναι σε μια περίεργη παρακμή. Μπορώ να γράψω χιλιάδες λέξεις για τα τυριά του Neal's Yard Dairy που ήρθαν σπίτι μου σήμερα και είμαι πολύ κοντά στο να πω πως οι Άγγλοι έχουν σχεδόν φάει τους Γάλλους λάχανο στα τυριά: όλα όσα δοκιμάζω είναι σπουδαίας ποιότητας, γεμάτα αρώματα και, κυρίως, με κάθε μπουκιά καταπίνει κανείς και τη θετική ενέργεια των παραγωγών που κατέβαλλαν προσπάθεια να φτιάξουν τυριά υψηλής ποιότητας. Αγαπητέ Μ., σ' ευχαριστώ που μου έμαθες αυτό το ιρλανδέζικο τυρί που έβγαζε αρώματα και γεύσεις butterscotch και που μου θύμισες ότι στην Αγγλία τη μαρμελάδα από άγρια κορόμηλα τη φτιάχνουν με τα κουκούτσια.
Κυριακή 12/9
Σήμερα δεν είναι και η πιο σπουδαία μέρα. Ένα τηλεφώνημα μάς ειδοποιεί πως πέθανε έτσι ξαφνικά ένας φίλος στην ηλικία μου, από ανακοπή. Ο Αργύρης Καββίδας, ηθοποιός και χορευτής, το μελαχροινό αγόρι που έπαιζε στη Στρέλλα ήταν ένα πολύ καλό παιδί που συναντιόμασταν στο Μαγκαζέ και στο σπίτι ενός κοινού φίλου και μόνο γελάγαμε. Λέγαμε υπέροχες ανοησίες, από αυτές που προδοαγράφουν ενδεχομένως την αρχή μιας ωραίας φιλίας και σχεδιάζαμε να κάνουμε κάτι όμορφο τον φετινό χειμώνα. Το καλοκαίρι τον είδα στην Πειραιώς 260 να κάθεται μαζί με τον Νίκο Μαστοράκη έξω, λίγο πριν αρχίσουν οι Άγγελοι στην Αμερική. Και πάλι γελάγαμε σαν να γνωριζόμασταν για χρόνια. Το βράδι στο Facebook μιλήσαμε για την παράσταση και μου έδωσε τον τίτλο του τραγουδιού του Ρούφους Ουέινραϊτ που έπαιζε την ώρα που ο Χρήστος Λούλης και η Ζέτα Δούκα ερμήνευαν αυτό το εκπληκτικό κομμάτι του έργου. Λοιπόν, ο Αργύρης πέθανε έτσι ξαφνικά και εντελώς άδικα (όχι ότι υπάρχει δίκαιος θάνατος), οπότε τα σχέδια αναβάλλονται και μένουμε εμείς οι υπόλοιποι εδώ να αναρωτιόμαστε ποιο ακριβώς είναι το κριτήριο, πώς διαλέγει αυτός εκεί πάνω ποιους παίρνει. Διότι ο Αργύρης δεν έχει πειράξει ποτέ κανέναν και δεν είχε κανένα λόγο, τώρα που όλα πήγαιναν καλύτερα, να φύγει. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν βγάζω κάποιο νόημα, αρχίζω να πιστεύω όλα όσα λένε γύρω μου, πως δηλαδή οι άνθρωποι είναι απλώς ένα μεγάλο τίποτα που κάνει πολύ θόρυβο. Πάντως, την επόμενη μέρα το πρωί είχαμε γεννητούρια, γεννήθηκε ο Χαράλαμπος και είναι ψηλός και αφράτος, γεμάτος ελπίδα. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η εβδομάδα, λίγο πικρό, λιγο γλυκό... Σας φιλώ.
σχόλια