Οι κακοί, οι καλοί και το αίμα

Facebook Twitter
0

Παιδιά, στο σινεμά, μπαίναμε στη μέση του έργου (δεν υπήρχαν τότε ώρες έναρξης). Αμέσως προσπαθούσαμε να προσανατολιστούμε. Το πρώτο ήταν να βρούμε ποιος ήταν ο «κακός» της ταινίας - οτιδήποτε κι αν ήταν το έργο: γουέστερν, αστυνομικό ή δράμα. Χωρίς τον κακό δεν υπήρχε σύγκρουση και δράση.

Το δίπολο «καλός-κακός» είναι πρωταρχικό στην ανθρώπινη ιστορία και νοοτροπία. Απέναντι στον Θεό πάντα ένας Σατανάς.

Έτσι και στην τελευταία οικονομική κρίση χρειάστηκε να βρούμε τους κακούς. Γρήγορα ξεπεράσαμε την άποψη πως οι κακοί -δηλαδή οι υπαίτιοι της κρίσης- μπορεί και να ήμασταν εμείς. Πάντα οι κακοί είναι άλλοι. Ένα παιχνίδι στο οποίο διαπρέπουμε. Για όλα μας τα δεινά κάποιος τρίτος φταίει.

Επίσης, για λόγους απλούστευσης, ο κακός είναι ένας. Ακόμα και σε σύνθετες καταστάσεις όπου θα ήταν λογικό να υπάρχουν πολλοί υπαίτιοι (ανάμεσά τους κι εμείς) προτιμάμε έναν φταίχτη για όλα.

Ο φταίχτης βρέθηκε σύντομα. Είναι ένας με πολλά ονόματα: οι αγορές, οι κερδοσκόποι, το οικονομικό κατεστημένο. Στις γελοιογραφίες απεικονίζεται, συμβολικά, ως ο χοντρός με το πούρο.

Διαβάζω σε πρωτοσέλιδο άρθρο σοβαρής συντηρητικής εφημερίδας: «Οι αγορές ζητούν αίμα - το αίμα των κυβερνήσεων και των κοινωνιών». Ο κόσμος εξανίσταται: «Γιατί βοηθάνε τις τράπεζες;». Λίγοι σκέπτονται πως, αν χρεοκοπήσει μία τράπεζα, οι τραπεζίτες χάνουν τα λιγότερα - οι καταθέτες είναι αυτοί που χάνουν τα πάντα. Τους καταθέτες (εμένα και εσάς) προστατεύουν οι κυβερνήσεις.

Δεν λέω πως δεν υπάρχουν άπληστοι και σπεκουλαδόροι - πάντα υπήρχαν. Αλλά για το δάνειο δεν φταίει ο δανειστής. Φταίει εκείνος που αλόγιστα ξόδευε περισσότερα από όσα έβγαζε και μετά έπεσε στα δάνεια.

Λυπάμαι, αλλά είμαι πιστός της παλιάς αστικής ηθικής - ξέρετε, τα πόδια όσο το πάπλωμα, κ.λπ. Δεν δέχομαι να κατηγορήσω κανέναν για τις δικές μας ασωτίες. Εμείς παραχωρήσαμε στους κερδοσκόπους τη δυνατότητα να μας πιέσουν.

Άλλωστε, όπως και στις ταινίες που αναφέραμε πριν, οι κακοί αλλάζουν ρόλους. «Κερδοσκόποι» γινόμαστε όλοι, όταν επενδύουμε σε ένα ομόλογο. Αυτό δεν μας κάνει βαμπίρ που ζητάνε αίμα...

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ