Kαλώς ήλθατε στην Κω. Είναι μια υπέροχη μέρα· όχι όμως για όλους. Τις τελευταίες νύχτες η ζέστη γινόταν αφόρητη, μαζί με την υγρασία. Το θερμόμετρο έδειχνε 38ο βαθμούς Κελσίου και τις νύχτες δεν έπεφτε κάτω από 29ο βαθμούς. Κατά μήκος του Μεσαιωνικού Κάστρου και της Λεωφόρου των Φοινίκων, νεοεισερχόμενοι πρόσφυγες από τα παράλια της Τουρκίας, έχουν κατασκηνώσει πάνω σε αυτοσχέδια καταλύματα από χαρτόκουτα και πρόχειρες σκηνές. Οι περισσότεροι προέρχονται από την Συρία. Μεταξύ αυτών βρίσκονται μικρά παιδιά, έφηβοι και αρκετοί νέοι. Οι γυναίκες, παρόλη της αφόρητη ζέστη φορούσαν μαντίλες τυλιγμένες στο κεφάλι τους σαν κεφαλόδεσμο, όπως και τα νεαρά κορίτσια. Ήταν εκτεθειμένοι σε θερμικό φόρτο και το μόνο που είχαν στην διάθεσή τους ήταν μια βρύση για να ξεπλένουν το θαλασσινό αλάτι, αφού κατά την διάρκειας της ημέρας, έκαναν βουτιές κάτω από το Διοικητήριο της Αστυνομικής Υποδιεύθυνσης και του Επαρχείου Κω.
Έτσι αποφάσισε να δράσει ο γιατρός, γνωστός με το όνομα Έκτορας. Ζούσε στην άκρη της πόλης, ανάμεσα σε πασχαλιές, φίκους και αλεξανδρινά δένδρα. Ωστόσο κυκλοφορούσε τις νύχτες μαζί με άλλους γιατρούς από τη Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, σαν ναυαγοσώστης, προσπαθώντας να περιθάλψει τους πρόσφυγες.
Οι περισσότεροι έμπαιναν στα μαγαζιά, όπως στο Πόρτο Καφέ στην προβλήτα του λιμανιού και ζητούσαν χαμάμ, πρίζες για να φορτίσουν τα κινητά τους, ψαλίδια και ξυραφάκια.
Οι κούνιες για τα μωρά ήταν αυτοσχέδιες, με μαντίλια δεμένες στην άκρη του δέντρων. Αυτοί που κινδύνευαν περισσότερο από τη ζέστη ήταν οι ηλικιωμένοι, τα βρέφη και τα νήπια. Κάθε τόσο ο γιατρός αντιμετώπιζε φαινόμενα όπως την κούραση, τη ζαλάδα, την αδυναμία, τον πονοκέφαλο, τη ναυτία και τις μυϊκές κράμπες, ανάμεσα στον πληθυσμό που ζούσε στο ύπαιθρο κατά μήκος της Λεωφόρου των Φοινίκων και της Βασιλέως Γεωργίου. Σαν να βρίσκεσαι μέσα σε αναμμένο φούρνο που ο διακόπτης είναι κολλημένους στους 38ο Κελσίου, ψιθύριζε.
Οι περισσότεροι έμπαιναν στα μαγαζιά, όπως στο Πόρτο Καφέ στην προβλήτα του λιμανιού και ζητούσαν χαμάμ, πρίζες για να φορτίσουν τα κινητά τους, ψαλίδια και ξυραφάκια. Τα παιδιά αναζητούταν εναγωνίως μπισκότα, καραμέλες, παγωτά, γλειφιτζούρια και τσίχλες. Οι γυναίκες, φορώντας το μαντήλι στο κεφάλι τους και με την διαρκή έκφραση απόρριψης στο βλέμμα τους, στο υπαίθριο κομμωτήριο έφτιαχναν τα μαλλιά τους, ενώ ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τον καυτό ήλιο του Ιουλίου.
Κάθε βράδυ οι γιατροί, έπαιρναν τα ανδρικά ηλεκτρικά ποδήλατά τους, με το μοτέρ στην πεταλιέρα για καλύτερη κατανομή βάρους, αυτονομία 90 χιλιόμετρα, μέση ωριαία ταχύτητα τα 25 χιλιόμετρα, ενώ στο τιμόνι διέθεταν ένδειξη μπαταρίας. Τα ποδήλατα ήταν από αλουμίνιο και πρόσφεραν εμπρόσθια ανάρτηση με κλείδωμα, 10 εξωτερικές ταχύτητες, υδραυλικά δισκόφρενα, σχάρα, φτερά, φώτα με εσωτερικό δυναμό, ρυθμιζόμενο λαιμό, και μοίραζαν νερό και φάρμακα.
Ο Έκτορας, μαζί με τους άλλους γιατρούς είχαν περιθάλψει πάνω από 500 πρόσφυγες, με φακούς και με τα ιατρικά σακίδια πρώτης ανάγκης, κουμπωμένα στη σχάρα των ποδηλάτων. Όπως δηλώνει σήμερα στα τοπικά μέσα ενημέρωσης και στον τοπικό Τύπο, αυτό που τον κινητοποίησε ήταν ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων δίχως στέγη για πολλές νύχτες, δίχως πρόσβαση σε τουαλέτες και ντους, δίχως φροντίδα για τους πιο ευάλωτους όπως τα παιδιά, οι έγκυες, οι ηλικιωμένοι, που κοιμόντουσαν κάτω από την γέφυρα του Μεσαιωνικού Κάστρου της πόλης και ήταν εκτεθειμένοι σε κοινή θέα.
Όταν ξημέρωνε και ο δυτικός ορίζοντας θόλωνε από την κόκκινη υγρασία που ανέβαινε από τη θάλασσα, τότε που αποχωρούσαν οι μπαρόβιοι με κυρτωμένες τις πλάτες από τα μπαράκια της οδού Ναυκλήρου και έφτανε το Blue Star από τον Πειραιά στην προβλήτα του λιμανιού της Κω, μπροστά στο Μεσαιωνικό Κάστρο, δημιουργώντας ένα ελαφρύ κυματισμό στη θάλασσα, ο γιατρός Έκτορας αναρωτιόταν, αφού σκούπιζε τον ιδρώτα στο κούτελό του με την ανάστροφη του δεξιού χεριού του, αν έσωσε τα τελευταία απομεινάρια από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αν σε αυτήν την αναζήτηση για μια καλύτερη χώρα να ζήσουν, πιο ειρηνική από αυτή που ζούσαν, πιο ανθρώπινη, χωρίς να παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς πόλεμο, σε αυτήν την Ευρώπη που δεν έχει χάσει ακόμα την ανθρωπιά της, τουλάχιστον αναρωτιόταν αν αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη για να ζήσουν, αν έφταναν σε μια νέα Ιθάκη. Άραγε η σιωπή του ηττημένου είναι δυνατότερη από το θρίαμβο του νικητή;
