Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια έχει απλοποιηθεί σε υπερθετικό βαθμό. Στη «μνημονιακή» εποχή, τα βήματα για να κερδίσεις την ψήφο του Ελληνικού λαού είναι απλά και δοκιμασμένα. Υπόσχεσαι απαγκίστρωση από το μνημόνιο, εξωπραγματικές παροχές και επαναπροσλήψεις στο Δημόσιο και κατά 50% έχεις εκλεγεί στο ελληνικό κοινοβούλιο. Με την ίδια όμως μαθηματική ακρίβεια είναι προδιαγεγραμμένη και η πτώση σου από την ώρα που θα υπογράψεις μία συμφωνία με τους εταίρους. Τα παραδείγματα πολλά, τόσο σε μεγάλους όσο και σε μικρότερους κομματικούς σχηματισμούς.
Στο κλειστό και μισητό κλαμπ των ελλήνων «μνημονιακών» πολιτικών ανήκει από το πρωί της 13ης Ιουλίου και ο Αλέξης Τσίπρας, άσχετα απ το αν τα προαπαιτούμενα μέτρα για τη σύναψη συμφωνίας θα περάσουν απόψε στο Ελληνικό κοινοβούλιο (την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο η ψηφοφορία δεν έχει λάβει χώρα). Για τον Τσίπρα, το να περάσει στην απέναντι όχθη, αυτή των «προσκυνημένων» «γερμανοτσολιάδων», ήταν πολύ πιο δύσκολο απ ό,τι για τους προκατόχους του, αφ ενός λόγω της ιδεολογίας του και αφ ετέρου λόγω των κομματικών του καταβολών.
Σίγουρα ευχή όλων των Ελλήνων ψηφοφόρων με ευρωπαϊκό όραμα είναι να επιδείξει ο πρωθυπουργός την ίδια πολιτική ευελιξία και στα εσωτερικά θέματα που θα ταλαιπωρήσουν τον κυβερνητικό του συνασπισμό.
Όμως τη στιγμή που μιλάμε η κατ αρχίν συμφωνία του με τους δανειστές είναι γεγονός και αυτό δεν αλλάζει. Ο Τσίπρας, κλήθηκε στη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής να κρατήσει τη χώρα στην ΕΕ, να αποφύγει το grexit και να φέρει μια συμφωνία με τους λιγότερο ταπεινωτικούς όρους για την Ελλάδα. Κλήθηκε να βγάλει δηλαδή τη χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο την έφεραν τόσο ο ίδιος με την αναβλητικότητα που επέδειξε ως προς τη σύναψη συμφωνίας όσο και ο απερίγραπτος παραιτηθείς υπουργός Οικονομικών, με την τραγελαφική (εκ του αποτελέσματος) οικονομική του πολιτική. Το ολέθριο grexit αποφεύχθηκε και μέχρι στιγμής, αυτό είναι το πιο σημαντικό για τη χώρα.
Τα λάθη που καταλογίζονται στον Τσίπρα ,όμως, είναι πολλά. Η Ευρωπαϊκή αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι οι επαχθέστατοι όροι της συμφωνίας είναι αποτέλεσμα της κωλυσιεργίας του και του δημοψηφίσματος που προκηρύχθηκε όταν η κυβέρνηση είχε μπροστά της μια πρόταση των 8 δισεκατομμυρίων ευρώ σε ό,τι αφορά τα μέτρα. Η αριστερή πλατφόρμα του κόμματος του, πάντα χρησιμοποιώντας την λαϊκίστικη ρητορική της ( με λέξεις όπως υποδούλωση κλπ), τον κατηγορεί είτε ευθέως είτε παρασκηνιακά ότι δεν προετοίμασε κατάλληλα τη χώρα για ένα grexit. Η διαφορά ανάμεσα στις 2 προαναφερθείσες κατηγορίες πολιτικών, έγκειται στο ότι η μία θα στηρίξει την πρόταση που θα καταθέσει στη βουλή ο πρωθυπουργός, ενώ η άλλη θα συνεχίσει να ασκεί αντιπολίτευση κατηγορώντας τους δανειστές. Αφήνω στην κρίση σας το ποιος από τους 2 θα πράξει τι...
Τέλος, το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, είναι ότι ο Τσίπρας μπήκε στη σύνοδο κορυφής στις 12 Ιουλίου ως εκπρόσωπος μιας ξεγραμμένης από την ΕΕ χώρας και βγήκε το πρωί της 13ης Ιουλίου ως ηγέτης ενός ευρωπαϊκού κράτους. Κι αν υπολογίσει κανείς την τραγικά μειονεκτική του θέση και τις διαθέσεις των «σαρκοβόρων» Γερμανών, αυτό αποτελεί από μόνο του τεράστιο επίτευγμα. Η «πυροσβεστική» παρέμβαση του Τουσκ όταν ήταν έτοιμος να αποχωρήσει σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο, όμως καταλυτικές ήταν οι συμμαχίες που ο Έλληνας πρωθυπουργός κατάφερε έστω και στο «και πέντε» των διαπραγματεύσεων να διαμορφώσει. Ο Ρέντσι που «έβαλε πλάτη» όταν η Ελλάδα δεχόταν επίθεση από τους Ολλανδούς και ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ, είναι τα 2 πρόσωπα (πέραν του Τσίπρα) στα οποία οφείλεται η χθεσινή παραμονή της χώρας μας στην ΕΕ. Αυτές οι συμμαχίες είναι η μεγαλύτερη προίκα που πήρε μαζί της η Ελλάδα φεύγοντας απ τις Βρυξέλλες.
Σίγουρα ευχή όλων των Ελλήνων ψηφοφόρων με ευρωπαϊκό όραμα είναι να επιδείξει ο πρωθυπουργός την ίδια πολιτική ευελιξία και στα εσωτερικά θέματα που θα ταλαιπωρήσουν τον κυβερνητικό του συνασπισμό. Όμως ο πολιτικός Τσίπρας χθες ενηλικιώθηκε και η αρχή έγινε...
ΥΓ. Αυτοί που χθες κατέκλυζαν τα social media «ουρλιάζοντας» για αξιοπρέπειες και υπερηφάνειες καλώντας παράλληλα τον πρωθυπουργό να αποχωρήσει από τη σύνοδο κορυφής, θα ήταν οι πρώτοι που θα ζητούσαν το κεφάλι του όταν θα βίωναν τις συνέπειες της δραχμής. Ταπεινή γνώμη του γράφοντος, το ότι δεν τους άκουσε, ήταν η πιο σοφή κίνηση της πολιτικής του καριέρας. Μέχρι την διαγραφή της Ζωής Κωνσταντοπούλου
σχόλια