ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έσωσα ζώα, πουλιά, ταϊσα αναρίθμητα αδέσποτα και έδινα πάντα χρήματα και αγάπη σε όλου ανεξαιρέτως. Πρέπει και μου αξίζει κάποια καλή δύναμη ή άνθρωπος να έρθει γρήγορα να με σώσει κι εμένα. Μου αξίζει η ευτυχία και όχι το κλάμα. Μου αξίζουν αισιόδοξοι και γλυκείς άνθρωποι γύρω μου. Δεν μου αξίζουν όμως οι βασανιστές, οι εκμεταλλευτές και οι κακοί άνθρωποι. Δεν μου αξίζει να κάθομαι και να αυτομαστιγωνομαι ξεσπώνταςστο τέλος σε λυγμούς . Δεν μου αξιζει που με άφησαν στην μοίρα μου οι πάντες. Περιμένω να έρθεις να με σώσει ένας καλός άνθρωπος. Πιστεύω πως το καλό τελικά ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ. Να δω πως είναι να γελάς με την ψυχή σου και να σου δίνουν ΑΓΑΠΗ... Αμην

Δεν μου αρεσει να με αποκαλει ετσι ο συντροφος μου.

Αυτος το ηθελε. Περασε ενας χρονος, οπου στο διαστημα αυτο λεγαμε ενα γεια οποτε βλεπομασταν τυχαια. Αφου περασε ετσι ενας χρονος, αρχισε να με παιρνει τηλεφωνα και να μου στελνει μηνυματα οτι θελει να ειμαστε παλι μαζι. Για δυο μηνες ημουν πολυ σκληρη μαζι του, του μιλουσα ασχημα. Ωσπου μου ειπε οτι δεν προκειται να ασχοληθει παλι μαζι μου μετα απο ολα αυτα που λεω. Τον ειχα φτασει στα ορια του. Περναει ετσι ενας μηνας χωρις καμια επικοινωνια. Σημερα τον ειδα στο δρομο. Μου μιλουσε πολυ γλυκα, με κοιταζε οπως τον πρωτο καιρο και μου ειπε οτι θελει να ειμαστε μαζι.

Γεια χαρά σε όλους!Είναι η πρώτη εξομολόγηση που κάνω εδώ πέρα, απλά θέλω να ακούσω και τη γνώμη σας. Είμαι 32 ετών και είχα γνωρίσει μία κοπέλα μέσω της στήλης 'σε αναζητώ'. Εκείνη ήταν 25. Είχαμε βγει 3 φορές και τελικά τα φτιάξαμε .Όλα ήταν ονειρικά, θεωρούσα ότι είχα βρει το άλλο μου μισό γιατί είχαμε τρελή χημεία από το πρώτο κι όλας ραντεβού. Επίσης, εκείνη μου έλεγε ότι δεν το πίστευε ειδικά με τον τρόπο που γνωριστήκαμε, ότι ήταν κ εκείνη απίστευτα ευτυχισμένη και φοβόταν μην ξυπνήσει. Κ εκεί που όλα ήταν τέλεια, είχαμε κάποιες μικροδιενέξεις τις τελευταίες μέρες πριν χωρίσουμε για εντελώς ανούσια πράγματα και τελικά κατάλαβε ότι δεν ταιριάζαμε. Η σχέση μας διήρκησε μόλις 1.5 μήνα, αλλά βλεπόμασταν σχεδόν σε καθημερινή βάση και είχαμε πάει κ εκδρομή μαζί..Η απάντησή που πήρα ήταν ότι είμαι καλό παιδί, αλλά βαρέθηκε και ότι ήθελε κοινωνική ζωή. Εκείνη που πριν από 1 εβδομάδα έλεγε ότι ζούσε ένα όνειρο και παρουσίαζε έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Που εγώ της πρότεινα συνέχεια να πάμε από δω και από εκεί για να την ευχαριστήσω και εκείνη ήθελε να πηγαίναμε σπίτι. Και με τους φίλους μου ακόμα βγαίναμε μαζί. Είναι δυνατόν από τη μία ενώ λες ότι πηγαίνουν όλα τέλεια, να διαλύονται τόσο ξαφνικά; Προσπάθησα να τα ξαναβρούμε, χωρίς αποτέλεσμα. Δεν επιζητώ πια επανασύνδεση γιατί έχω και μία αξιοπρέπεια, αλλά η απορία μου είναι τόσο καλά υποκρίνονται οι άνθρωποι σήμερα ή δε ξέρουν απλά τι θέλουν από τη ζωή τους (γιατί δεν εξανάγκασα εγώ κανέναν να μπει σε σχέση). Επίσης, όλα τα θετικά που κάνεις διαγράφονται και μένουν μόνο τα αρνητικά; Ουδείς αλάνθαστος, αλλά πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν μία 2η ευκαιρία αν αξίζουν. Τα καλά παιδιά δεν ξέρετε να τα εκτιμάτε μάλλον...

Φίλοι μου βοηθείστε με με τη γνωμη σας..Έχει περιπου μια βδομαδα να βρεθουμε με το φίλο μου , ολο αποφεύγει να μου κανει προτασεις για έξοδο λογω οτι εχει δουλειες, ειμαστε 2 χρονια μαζι και δεν εχει επιδιωξει να βρεθουμε...τον θελω οσο τιποτα το μυαλο μου ειναι σε αυτον κ μου λεει οταν μπορεσω θα σου πω εγω..εγινε αποτομα αυτη η απομακρυνση..δεν ξερω τι να κάνω τον θελω οσο τίποτα

greatest thing, you'll ever learn,is to love, and be loved, in return.

Όταν μιλάμε με το αγόρι μου λέμε πολύ γλυκά λογάκια :ντολμαδινι, ντολμαδιτσα, μωρουδινι, σκιουρινι, μπουγατσουλα, καναρινιρινι, σκιουρινι μινιόν, μωρουδινιον, τρούφακι, στρουμφακι, μπανανοφλουδιτσα, τσαλαπετινακι, μαρουλοντολμα, λαχανοντολμα, μπεμπακι, μωλο #δενειναιτρολ

Καλησπερα,Είμαι 17 χρονών, δίνω παβελλήνιες και ειμαι ερωτευμένος με μια κοπελα απο το φροντιστήριο μου.Γενικά μιλάμε πολυ αλλα κυρίως στα πλαίσια του φροντοστηριου.Επειδή έχω αρκετό χιουμορ την κανω να γελάει πολυ αλλά δεν ξερω(και αμφιβαλλω)αν αυτη νιωθει κατι για εμενα.Το θέμα είναι πως τπ φροντιστηριο τελειωνει με τις εξετασεις και φοβαμαι οτι θα χαθουμε και δεν θα καταφερω να της μιλησω ποτε.Θελω να βρω ενα τροπο να της πω πως νιωθω αλλα φοβαμαι μηπως μετα απο αυτο δεν θελει ουτε να με ξαναδει.Είμαι αρλετα ντροπαλος οποτε δεν μπορω να της πω να βγουμε.Η μόνη ευκαιρία που ειμαστε μονοι ειναι καποιες φορες που την γυρναω σπιτι μετα το μαθημα.Υπαρχει καποιος τροπος να της το πω χωρις να την χασω?

είμαι 30 χρονών! θέλω να φύγω από το σπίτι εδω και πολλά χρόνια! πάντα συνέβαινε κάτι κι οι γονείς με εριχναν στο φιλοτιμο και εγω ενοχικα καθομουν στα αυγά μου! σημερα τους ξεκαθάρισα ότι παίρνω κάποια πράγματα να τα πάω στο σύντροφο μου γιατί θα μείνουμε μαζί δοκιμαστικά για αρχη! οι γονεις μου εχουν δεύτερο σπίτι στη περιοχή μου το οποίο δεν είναι κοντά σε μετρό, δεν με βολευε ποτε, περαν του ότι δε θα μπορουσα να αναλάβω λογαριασμούς με το μισθό που παίρνω τώρα. Ήμουν άνεργη για κάποια διαστήματα με αποτέλεσμα να μην έχω πάρει ποτε την απόφαση να φύγω οριστικά και να παω να μεινω εκει. Για χρόνια το σπίτι ήταν ακατοικητο με τη δικαιολογία ότι είναι καινουριο κι οτι δεν μπορει να νοικιαστει γιατι θα μας το χαλασουν! Ο συντροφος δουλευει μακρια και το σπιτι του βολευει περισσοτερο και τους δυο για τις δουλειες μας! Οι γονεις μου τσινάνε για άλλη μια φορα, που δεν τον καταφερα να έρθει να μείνουμε σε αυτό το άδειο σπίτι για το οποιο μου ρίχνουν και ευθύνες ότι έμεινε ξενοικιαστο εξαιτίας μου (πράγμα που δεν ισχυει).. Το πρόβλημα δεν ειναι αυτό! Το πρόβλημα είναι ότι η μητερα μου εχει καταθλιψη παιρνει φάρμακα και το πιθανοτερο ειναι οτι έχει και καποια μορφη ψυχικης ασθένειας γιατι εχει αρχισει και λεει κουλα.. Εχω προσπαθησει και με τους δυο να τους πω οτι πρεπει να παρακολουθειται απο το γιατρο πιο εντατικα κι οτι πιθανον πρεπει να αλλαξει η θεραπεια.. αλλα ειναι κι οι δυο σε αρνηση! Οι ενοχες με εχουν μπουκωσει για αλλη μια φορα, οτι παλι τωρα που θελω να φυγω, πάλι κατι συμβαινει και πρεπει να ειμαι εδω! αλλα έτσι όπως πάει δε θα φυγω ποτέ και δεν αντεχω άλλο! δεν αντεχω αλλο πραγματικα! νιωθω φυλακισμενη! θελω να αποταξω τις ενοχες που δεν μαφηνουν να προχωρησω στη ζωη μου... μαζι με ολα αυτα νιωθω οτι μπορει να εχω κληρονομιησει και την ασθενεια και ειμαι να σκασω!

Λίγο ακόμα και θα σκάσω... Τον έδιωξαν πάλι από τη δουλειά και δεν μου το είπε, αλλά το έμαθα από συνεργάτες του. Τη δουλειά του την είχα βρει εγώ, αλλά βαριέται που ζει κι αυτό φαίνεται. Πως θα ταϊσω πάλι τα δύο παιδιά που έχουμε? Είμαστε μαζί 15 χρόνια από τα οποία τα 10 είμαστε παντρεμένοι και τα 6 από αυτά δεν εργάζεται. Δεν μπορώ να πιστέψω πια οτι είναι απλά ατυχία και ότι φταίει η κρίση. Για να κρατήσω τη δουλειά μου, δουλεύω για δύο και τρεις υπαλλήλους μαζί. Αυτός γιατί δεν το κάνει? Πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας? Δεν τον αντέχω άλλο!!!!!!!! Βαριέται να κάνει τα πάντα, για όλα έχει μια δικαιολογία. Με έχει πραγματικά ξενερώσει και σκέφτομαι να τον χωρίσω? Αλλά τα παιδιά? Θα ζουν χωρίς τον πατέρα τους? Είναι μικρά 5 & 7 χρονών. Κοντεύω να αρρωστήσω. Δεν μπορώ πια ουτε να τον βλέπω μέσα στο σπίτι...