ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω αδύναμη... Ότι δεν μπορώ να υψώσω φωνή. Και δεν μπορώ. Είμαι κότα, από μικρή ήμουν. Αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση είναι έννοιες ξένες σε μένα.

παιδιάααααα! μου αρεσειιιιι!!!!! είναι ενας τυπος που δουλεύει σε ενα μαγαζι 4all.. το 4all ειναι κοντά στο σπίτι της φίλης μου.... κάθε φορά που πάω στη φιλη μου, πηγαίνω και παιρνω καφεδες κτλ.. πως να τον προσεγγίσω και να μη με περάσει για τρελή ! σχεδον καθε βδομάδα τον βλέπω, αλλα δεν εχουμε ανταλλάξει κουβέντες, περαν του οτι θελω ενα καφε ή φυσικό χυμο! ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ! πειτε μου καμιά ιδεα! μπας και το ρίξω το παλικάρι! ειναι ελευθερος, το ξερω!

Ειχα έναν φίλο ας τον πούμε Δ. Αυτός ήταν ο παιδικός μου κολλητός, ο πρώτος μου έρωτας και ο καλύτερος μου φίλος. Χρόνια αφού χωρίσαμε διατηρούσαμε κάποια επικοινωνία η οποία όμως γινόταν ολο και πιο μονόπλευρη, με εμενα να δίνω πολλά περισσότερα απ όσα έπαιρνα. Κάποια στιγμή άρχισε να μου απαντάει μονολεκτικά στα μηνύματα, να μην στέλνει ποτέ πρώτος, ε το πήρα το μήνυμα. Τον ρώτησα κιόλας και μου είπε οτι έχει άλλες προτεραιότητες αυτή τη στιγμή στη ζωή του. Το κατανοώ και το σέβομαι όμως αυτή η απόρριψη μου έχει στοιχισει ΠΑΡΑ πολύ. Βασανιζομαι καθημερινά απ την ανάγκη μου για επικοινωνία μαζί του, ολα τα λογικά επιχειρήματα που παραθέτω στον εαυτό μου λειτουργούν για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Σέβομαι την απόφαση του και δεν τον ενοχλώ αλλά δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω. Μου έχει γίνει εμμονή, τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Ο ψυχολόγος μου δεν βοήθησε καθόλου, μου έλεγε να μην καταπιεζομαι και οταν έχω ανάγκη να επικοινωνώ να το κάνω. Αυτό το θεωρώ παραβιαστικο και λάθος. Να σημειώσω κάπου εδώ οτι εχω τουλάχιστον 3 κοντινούς φίλους και σχέση... Δεν ξέρω τι να κανω για να ξεκολλήσω.

Μέσα σε μιά εβδομάδα,έχω δεί την πρώην μου με αυτόν που έχει σχέση 3 φορές και σε άσχετα σημεία.Έχουμε χωρίσει ενάμιση χρόνο,εγώ έφταιξα το λέω,αλλά δέν την έχω ξεπεράσει.Δέν μπορώ να συμβαίνει κι αυτό και να γίνομαι κομμάτια.

Είμαι 28 ετών 3 χρονια μόνη και βρέθηκα σε ένα νέο εργασιακό περιβάλλον νοσοκομείου..Νιώθω πλέον έτοιμη να γνωρίσω έναν άνθρωπο να μοιραστούμε στιγμές..Έχω συστηθεί με κάποιους συναδέλφους και η επαφή μας είναι λίγα λεπτά σε κάποιο διάδρομο μιας και δν είμαστε σε κοινό γραφείο.Πως θα μπορούσα να προσεγγίσω κάποιον που μου κίνησε το ενδιαφέρον ή να του το δείξω χωρίς να φανώ λυσσαρα?Να κάνω αίτημα φιλίας σε φβ πχ μου φαίνεται τέρμα απελπισμένη προσπάθεια..Σας ευχαριστώ!

Με ενοχλει που η κοινωνια προωθει το να εχεις κομπλεξ με τον εαυτο σου.Το περιβαλλον σε κανει να ανησυχεις για την εικονα σου.Υπηρχε μια περιοδος της ζωης μου οπου ενιωθα καλα με τον εαυτο μου παρα τα παραπανισια κιλα μου.Ημουν οκ με αυτο.Η οικογενεια μου επεμεινε αρκετα οτι πρεπει να αδυνατισω.Καθε φορα που ακουγαν οτι καποια εχασε κιλα μου το ελεγαν συνεχεια και γενικα υπενθυμιζαν σε ολους οτι εχω περιττα κιλα.Οταν τους ελεγα οτι δεν με νοιαζει μου ελεγαν οτι εαν δεν νοιαξει εσενα ποιον πρεπει να νοιαξει.Στο σχολειο με ελεγαν ψωναρα επειδη πιστευα οτι ημουν ομορφη.Γελαγαν μαζι μου και μου υπενθυμιζαν ποσο ασχημη ειμαι.Γιατι οχι,δεν γινεται να πιστευεις οτι εισαι ομορφη αφου δεν πληρεις τα προτυπα ομορφιας που εχει επιβαλλει η κοινωνια.Πιστευουμε οτι εισαι ασχημη αρα εισαι ασχημη.Τελεια και παυλα. Δυστυχως ολο αυτο μου προκαλεσε τα κομπλεξ που εχω τωρα στη ζωη μου.Με εκαναν να πηγαινω σε ψυχολογους και διατροφολογους για να τα ξεπερασω.Με ενοχλει που οταν δεν θεωρεισαι αντικειμενικα ομορφος κανουν το παν για να σε ριξουν ακομη περισσοτερο και να σου υπενθυμισουν οτι δεν πρεπει να αποδεχτεις τον εαυτο σου οπως ειναι.Ανεξαρτητα απο την ηλικια,το φυλο,την καταγωγη σου παντα πρεπει να πουν κατι για σενα και για το πως εισαι.

Εδώ κι ένα χρόνο πραγματικά τίποτα δεν μου κινεί την περιέργεια. Δεν θέλω να κάνω τίποτα, σηκώνομαι από το κρεβάτι και το μόνο που θέλω είναι να ξαναπέσω. Είμαι άνεργη, ζω στο πατρικό μου. Αλλιώς την είχα φανταστεί τη ζωή μου στα 28, γεμάτη από εμπειρίες και ταξίδια. Δεν έχω ταξιδέψει πουθενά, δεν έχω καμία εμπειρία, σε κανέναν τομέα... Δεν θέλω να μεμψιμοιρώ αλλά αυτός ο Φόβος (για την ίδια τη ζωή) με έχει κυριέψει. Δεν μπορώ να ξεφύγω.

-Διότι αποκτησα σοφία να αντιμετωπίζω αρκετές δύσκολες καταστάσεις της ζωής .-Διότι ανήκω σε αυτούς που οσο μεγαλώνω ομορφαίνω (φτου μου να μην βασκαθώ - Ωχ με πήρε ξώφαλτσα το φτύσιμο)-Διότι σε αντίθεση με τις δεκαετίας του 1940 και 1950 ο σημερινός 45αρης είναι νέος άνθρωπος. -Διότι κάπνιζα 2 πακέτα την ημέρα, ήμουν 120 κιλα και έπινα μέρα παρά μέρα ενω τώρα γυμνάζομαι μέρα παρα μέρα και έχω κάψει το κάπνισμα μαχαίρι.-Διότι η ζωή είναι ωραία.

Είμαι άντρας και παρατήρησα ότι αρκετές κοπέλες που δείχνουν ενδιαφέρον (εξακριβωμένα) και τις προτείνω να βγούμε αλλά δεν μπορούν τελικά, μένουν μόνο στην αίτια. Σπάνια αντιπροτείνουν, δίνουν εναλλακτική ή έστω αναφέρουν κάτι για να δείξουν ότι πραγματικά θα ήθελαν να βρεθούμε (πχ ας κανονίσουμε κάτι την άλλη βδομάδα ή μόλις τελειώσει η εργασία/υποχρέωση κλπ).Αυτή την παθητικότητα την βρίσκω πολύ απωθητική.

Απο τη στιγμη που πηρα το πτυχιο ολοι πλακωσαν και αρχισαν: "Τι θα κανεις τωρα?""Δουλευεις?""Δουλεψες?""Θα δουλεψεις?""Βρηκες δουλεια?""Την αιτηση αυτη την εκανες?""Σου βρηκα δουλεια κανε εδω αιτηση""Βιογραφικο εχεις?""Να κανεις βιογραφικο""Να στελνεις βιογραφικο οπου βρεις"Ε ΑΜΑΝ ΠΙΑ!! Αστε με να ηρεμισω λιγο. Μολις βγηκα απο μια μαχη! Δεν ημουν διακοπες. Σπουδαζα. ΣΠΟΥ-ΔΑ-ΖΑ! Σε μια δυσκολη, παρα πολυ δυσκολη σχολη! Δε μπορειτε να το καταλαβετε γιατι δεν ειστε εγω. Γιατι δε σπουδαζατε μαζι μου. Δε διαβαζατε μαζι μου. Δεν παλευατε μαζι μου. Αστε με να ξεκουραστω. Και οταν και ΑΜΑ αποφασισω θα ψαξω για δουλεια.