Πριν από λίγο έβλεπα την συνέντευξη του Πρίγκηπα Χάρυ και της Μέγκαν Μαρκλ. Χαμογελούσα τόσο, σχεδόν δάκρυσα από την συγκίνηση. Όχι ότι μ' ενδιαφέρουν προσωπικά, αλλά είδα δύο ανθρώπους της ηλικίας μου χαρούμενους, ερωτευμένους. Αντί να μου βγει ζήλια και μιζέρια, μου βγήκε χαρά. Δεν το παίζω υπεράνω. Απλά νιώθω ότι για αντικειμενικούς λόγους δεν θα μου συμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο και το χαίρομαι μέσω άλλων. Όχι μόνο με τους διάσημους, αλλά και με τους φίλους και γνωστούς. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα, έχει μαζί χαρά και λύπη.