ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν οδηγας και σου πιάνω το χέρι Όταν σε βλέπω να περπατάς από μακριά και γελάω σαν χαζή Όταν νευριαζεις και κάνεις σαν γοριλακι Όταν μου μαγειρευεις Το γέλιο σου Όταν βλέπουμε TV αγκαλιασμενοι Όταν τσακωνομαστε και νευριαζεις Όταν μπαίνω στο σπίτι και σε μυριζω γύρω μου Η μυρωδιά σου Ή άθλια μυρωδιά των τσιγάρων σου Όταν σε βλέπω να κοιμάσαι Είναι τα γένια σου Όταν το εμείς οι δύο κοιτιομαστε!!!!! Ένα από τα γράμματα που μου αφηνες... Ακόμα και σήμερα όταν τα διαβάζω δακρυζω. Μου λείπεις πολύ! Σε αγαπάω ακόμα κοριτσάκι μου!!!!

ειμαι 33 ετων και δεν εχω κανει ποτε σχεση. οταν θυμαμαι τα σχολικα χρονια δεν εδινα τοσο σημασια σε κατι τετοια παρολο που εβλεπα τις συμμαθητριες μου ξετρελαμενες με τ αγορια τους. ''και μου πηρε αυτο, πηγαμε εκει, καναμε αυτο...'' σκεφτομουν πως ημουν μικρη για τετοια και πως θα ερχοταν η στιγμη να με ρωτησει καποιος ΄΄γιορταζεις σημερα? '' κι εγω να απαντουσα καταφατικα...τελικα το σχολειο τελειωσε, περασαν και τα φοιτητικα χρονια και τωρα που καβαντζαραμε τα 30 +... η απαντηση μου ειναι παλι αρνητικη...θα μου πειτε ασε μας ρε κοπελια σιγα το προβλημα που εχεις κι εσυ τωρα αλλοι εχουν σοβαροτερα...κι απ αυτα εχουμε...μην αγχωνεστε...ολο το πακετακι μαζι...αλλα ρε παιδια...ποσο θα θελα μια χρονια εστω κι αν ειναι για μια και μονη φορα να ειχα καποιον διπλα μου να με αγκαλιαζει και να ξεχναω ολα τα προβληματα προς στιγμην...να τον φροντισω και να τον αγαπαω με ολη τη στοργη που κρυβω μεσα μου και που δε βρηκε ποτε διεξοδο...κι ας μην ηταν του αγιου βαλεντινου...ας ηταν μια αλλη μερα...αλλα ας ηταν...οι περισσοτεροι σνομπαρουν αυτη την εμπορικη γιορτη το ξερω ομως ακομη κι ετσι λες και το θυμουνται ολον τον υπολοιπο χρονο και αρνουνται να κανουν εστω μια ομορφη χειρονομια εκεινη τη μερα.τα πα και ξελαφρωσα...σαν τη ματινα μανταρινακη ακουγομαι ε? το ξερω...δεν πειραζει...θα το ξεπερασω...

είναι η συντροφικότητα. Το να βρούμε τον άνθρωπό μας, να μοιραζόμαστε τα δύσκολα. Και στα εύκολα, και εκεί να μας έχει και να τον έχουμε.Τίποτε άλλο.

Ετσι κι αλλιώς ειχε προαποφασίσει...Δεν ηθελε.Προς τι η αναμονή;και γιατι δεν το λεγε ξεκαθαρα;

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν ορισμένους τραγουδιστές και ορισμένα περιβάλλοντα ούτε καν για χάρη ενός μεγάλου έρωτα.Μπορεί και να μην ερωτευτούν για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ή να ερωτευτούν και να τους περάσει λόγω άπειρου ξενερώματος. Όλα αυτά τα έχουμε δει να συμβαίνουν ή τα έχουμε ζήσει οι ίδιοι. Είναι μύθος πως οι άντρες δεν νιώθουν από τέτοια. Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Υπάρχουν άντρες που ξενερώνουν όταν διαπιστώσουν πως η κοπέλα με την οποία βγαίνουν διαβάζει αποκλειστικά χαζοφυλλάδες και παρακολουθεί κουτσομπολίστικα. Να μη μπορούν να στήσουν μαζί της μια σοβαρή συζήτηση σαν άνθρωποι. Υπάρχουν γυναίκες που δεν γουστάρουν τους σκυλάδες και γενικά τους ακαλλιέργητους ανεξαρτήτου μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου. Υπάρχουν και εκείνοι που θα το συνεχίσουν για ένα διάστημα αλλά ξέρουν πως το πράγμα έχει ημερομηνία λήξης λόγω των παραπάνω. Ας αφήσουμε στον κάθε άνθρωπο την επιλογή χωρίς να τον κράξουμε. Το τελευταίο έτσι κι αλλιώς με προσωπικές ανασφάλειες έχει να κάνει.

Λοιπον παιδια γεια σας,θα θελα τη γνωμη σας για κατι.Οταν ημουν μικρος ο πατερας μου ερχοταν μεθυσμενος και αρκετες φορες χτυπαγε τη μητερα μου ασχημα.Ο πατερας μου δεν ζει πια και εχουμε ησυχασει(τον αγαπουσα βεβαια δεν ηθελα να τον χασω αλλα η αληθεια να λεγεται οτι παιδευομασταν)και ολο αυτο το βιωμα μου με κανε να συμπεριφερομαι στις γυναικες υπερβολικα τρυφερα πχ στο σεξ εχω αγχος μη τη πονεσω,στη περιοδο της κανω ολα τα χατιρια,οταν κοιμαται συνεχεια παιζω με τα μαλλια της και την αγκαλιαζω σφιχτα αλλα μηπως ρε παιδια ειναι πολυ υπερβολικο ολο αυτο και θεωρουμε φλωρος?Πιο πολυ θελω σχολια απο γυναικες

Όποιος έχει πιστέψει έστω και μία φορά σε αυτές τις εκφράσεις, είναι τουλάχιστον χαζός. Κανένας άνθρωπος δε σου ζητάει να προσέχεις, όταν ενδιαφέρεται πραγματικά. Δε στο ζητάει γιατί οι άνθρωποι, όταν κόπτονται για κάποιον φροντίζουν να μένουν οι ίδιοι εκεί να επιβλέπουν αυτόν που θέλουν να είναι καλά. Δε φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ευχές και τη συνείδησή τους ήσυχη ότι εκείνοι ευχήθηκαν το καλύτερο. Άλλωστε όποιος θέλει να προσέχει τον άλλον κάθεται δίπλα του και τον προσέχει. Aπλά πράγματα.

Απλα,ειμαι ερωτευμενη με ενα παιδι εδω 2 χρονια περιπου, ειμαστε στην ιδια ταξη (ειμαι 17) και στην αρχη δεν μιλουσαμεκαθολου ωσπου καπως τα φερε το συμπαν κ αρχισαμε να μιλαμε παρα πολυυ ..εδω κ 1 χρονο ειμαστε παρα πολυ καλοι φιλοι, αυτον τον 1 χρονο μουυ τη πεφτει πολυ αλλα ποτε δεν κανει τιποτε παραπανω..γαμω το βλεπω στο βλεμμα του οτι ειναι ερωτευμενος μαζι μου και αυτο με κραταειι να τον θελω τοσο καιρο.Αλλα νομιζω εχουμε μπει τελειωςς φριενδζονε κ θα ναι δυσκολο να φυγει..με εχει στεναχωρησει αρκετα ολο αυτο το καιρο κ απλα το μονο π θελωω ειναι να τον ξεχασω και να τον ξεπερασω αλλα δν μπορω κ δν μαφηνει...... ουτε αλλο αγορι υπαρχει τρ στη ζωη μου εξαιτιας του.τι να κανωωωωωωωωωω ειμαι ερωτευμενη μαζι του αλλα δεν μπορω αλλο αυτο το βασανιστηριο..

Είχα γράψει ξανα πριν 2 περίπου χρόνια μια εξομολόγηση σχετικά με την απελπισια για τα παραπανίσια μου κιλά που οφείλονταν σε μια σειρά εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων (διάβασμα, ορμονικά, μοναξιά κά). Σήμερα σας ξαναγράφω για να σας πω ότι αυτό που με βασάνιζε, το άλλαξα, ελπίζοντας να δώσω κουράγιο έστω και σε έναν ανθρωπο. Ειμαι 26 χρονων και εχασα 32 κιλα. Δεν ειμαι πια παχυσαρκη ουτε καν υπερβαρη. Για χρονια ομως ημουν η σκια του εαυτου μου και δυσκολευομουν να αναπνευσω κυριολεκτικα και μεταφορικα. Ποτε δε φανταζομουν οτι θα ημουν παχυσαρκη και όταν πια το συνειδητοποιησα θέλησα να το αλλάξω. Οι αποπειρες, δεκαδες. Παντα αποτυγχαναν. Ειχα ιατρικες και διατροφολογικες συμβουλες μα και παλι τιποτα. Μια μερα το καλοκαιρι ειπα στο μυαλο μου οτι κανει πολλη ζεστη και αντι για σουβλακια θελει μια μεγαλη δροσερη σαλατα. Με πιστεψε. Αυτο γινοταν καθε μερα και σιγα σιγα πειθομουν οτι λαχταρω υγιεινα φαγητα κι ας μην ήταν ετσι. Στη θαλασσα αντι για παγωτο ετρωγα φρουτα. Εχανα τη θεληση μου αλλα μου ελεγα οτι είναι λογικό γιατί το να χάσεις κιλά είναι αντικειμενικα ΔΥΣΚΟΛΟ. Όταν έσπαγα δε με κατηγορούσα ουτε σταματαγα να προσπαθω αλλά συνέχιζα με υγιεινές επιλογές. Αντι για γυμναστικη εβγαινα καθε μερα μια μικρη βολτα με τις αχαρες φορμες μου και καθε φορα που ζηλευα το ωραιο σωμα καποιας κοπελας θυμιζα στον εαυτο μου οτι κι εγω γι αυτο παλευω. Τα αποτελεσματα ερχονταν αργα και δεν ηταν αυτο που περιμενα, ομως περιμενα κι αλλο κι αλλο κι αλλο. Ελεγα θα μου παρει καμποσο αλλα στο τελος θα περασει και όλα θα είναι καλά. Πέρασαν έτσι 8 πολύ δύσκολοι μήνες κι έχω ακόμη 1 εξίσου δυσκολο. Η δυσκολια αυτη ομως δεν ειναι τιποτα μπροστα στη δυσκολια που ειχα να ανεβω σκαλες, να βγω μια βολτα, να φορεσω κατι ομορφο με ανεση. Ποτε δεν το πιστευα αλλα είμαι πια ευτυχισμένη. Όποιος θελήσει να τολμήσει μια τέτοια αλλαγή πρεπει να αναγνωρίσει ότι θα είναι δυσκολο, τίποτα δε χαρίζεται. Θα πρέπει να επιβραβεύει τον εαυτό του είτε με μια ελεύθερη μέρα το μήνα είτε με νέα ρούχα και να μην τον μαστιγώνει όταν πεφτει γιατί αν σηκωθεί θα έχει διπλάσια δυναμη. Θα πρέπει να μη χάνει την πίστη του όταν δε βλέπει αμέσως αποτελέσματα γιατί αργά ή γρήγορα θα δει. Υπομονή, επιμονή και πίστη. Απολαύστε τις μέρες σας και θρέψτε το σώμα σας. Να είστε καλά.

Θυμάμαι στις αρχές, όταν πηγαινοέρχομουν σχολή με το αστικό, είχε τύχει να ακούσω την συνομιλία κάτι πολυτεχνιτών που έθαβαν τους δασκάλους. Έλεγαν ότι εμείς του παιδαγωγικού όλο καθόμαστε, ότι στις εξεταστικές μας πιθανότατα "τα ξύνουμε", εξεταζόμαστε στη ζωγραφική και ότι κάνουμε πολύ απλοϊκές μαθηματικές πράξεις, "μετράμε αλογάκια" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Ο τρόπος με τον οποίο μίλαγαν ήταν κάπως προσβλητικός, δεν δίσταζαν να μιλάνε δυνατά ώστε να τους ακούν όλοι οι επιβαίνοντες και είχαν αυτό το passive-agressive ύφος για το όλο θέμα. Ένας τύπος που καθόταν εκεί κοντά αποφάσισε να συμμετάσχει στην κουβέντα. Τους είπε ότι είναι από το παιδαγωγικό ο ίδιος και ότι παρόλο που είναι εύκολα σχετικά τα μαθήματα, δεν ζωγραφίζουμε κιόλας. Γενικότερα τους μιλούσε για τα μαθήματα και την σχολή και ήταν αρκετά ευγενικός και φιλικός. Ούτε τους "επιτέθηκε" ούτε παρεξηγήθηκε ούτε τίποτα. Αυτοί εντωμεταξύ μετά από αυτή την προσέγγιση, και επειδή δεν περίμεναν ότι κάποιος από τη σχολή που κορόιδευαν θα έμπαινε στη μέση, είχαν μαζευτεί σε σημείο που φαινόταν τόσο αστείο. Αντί να μιλάνε με την προηγούμενη έπαρση, είχαν κατεβάσει τα ντεσιμπέλ και ήταν πιο διαλλακτικοί σε αυτά που έλεγαν προηγουμένως. Τα σκέφτομαι τώρα μερικούς μήνες μετά, με αφορμή ένα άλλο περιστατικό, και γελάω ενώ ταυτόχρονα θαυμάζω εκείνο το παιδί που χειρίστηκε με αυτό τον τρόπο το θέμα, καθώς έχω δει άλλους στη θέση του να ωρύονται σε τυχόν αρνητικά σχόλια για τη σχολή τους. Κάτι τέτοιες κόντρες προσωπικά τις σιχαίνομαι και δεν με νοιάζει ιδιαίτερα ο βαθμός δυσκολίας της σχολής μου σε σχέση με τις υπόλοιπες. Καμία σχολή δεν πρέπει να την υποβιβάζουμε και να την εξευτελίζουμε όπως είναι εξίσου απαράδεκτο να υποβιβάζουμε οποιοδήποτε επάγγελμα ασχέτως δυσκολίας. Μπορούν, λοιπόν, να σταματήσουν αυτές οι μαλ****ς επιτέλους; Μεγάλα παιδιά είμαστε, άντε μπράβο!