ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περιμενω νεα απο μια δουλεια και είναι αυτο που χρειαζομαι και θέλω. Μακάρι να πάνε όλα καλα, το περιμενω πως και πως.

Είμαι 23 χρονών και έχω σχέση 1+ χρόνο. Τα πηγαίνουμε πολύ καλά, αν και πρώτη δίκη μου κανονική σχέση. Όταν αναφέρουμε τυχόν φίλους μας που χώρισαν, η σχέση μου πάντα λέει εντάξει 23 χρονών είναι τα παιδιά δεν θα παντρευτούν κιόλας. Νιώθω ότι με ενοχλεί γιατί ενώ τα πάμε πολύ καλά, έχει αυτό στο μυαλό του και για εμάς. Ούτε εγώ σκέφτομαι ότι σε 10 χρόνια θα παντρευτώ αυτόν και ιδίως ως πρώτη σχέση μου, αλλά δεν του λέω να ξέρεις αυτή η σχέση έχει ημερομηνία λήξης.

Ειμαστε σε διακοπες με τον συντροφο εδω και μια εβδομαδα και καθε μερα θα μιλησει με τη μητερα του εστω για 10' για να την ενημερωσει για την ημερα και ακομα και για το τι φαγαμε..Ειμαστε πανω απο 30 και οι δυο...δηλ καπου ελεος. Αρχιζω να αναρωτιεμαι αν εγω εχω καποιο θεμα ή η σχεση τους ειναι λιγο περιεργη?!

Γνώρισα μια κοπέλα μέσω social. Στην αρχή μιλούσαμε μόνο με μηνύματα μετά άρχισαμε να μιλάμε κ στο τηλέφωνο. Για τα πάντα. Είχαμε έρθει πολύ κοντά. Ξαφνικά. . Εξαφανίστηκε.... Μου λείπει αυτή η επικοινωνία που είχαμε....

Μήπως κάποιοι άνθρωποι όσο και να θέλουν να κάνουν μια σχέση, είναι γραφτό να μείνουν μονοι τους ? Με έχει κουράσει να μην μπορώ να μοιραστώ χαρές,όνειρα, ταξίδια, σκέψεις και αγωνία, φόβο, άγχος με έναν άνθρωπο… υπάρχει άραγε το άλλο μου μισό? Μάλλον χάθηκε στον δρόμο Νιώθω πιο μόνη από ποτε Άγνωστη, 30+

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα όπου γνωριστήκαμε τυχαία , ο ίδιος μου έδωσε τον αριθμό του! Τα κοινά ήταν ότι έχουμε και οι 2 παιδιά . Ότι οι γάμοι μας βάλτωσαν , και μια μέρα πήρα απόφαση να του στείλω . Καθώς μιλούσαμε του είπα πως μπορεί να μην με δει και ποτε , καθώς έχω μωρά… Μιλάγαμε 1 βδομάδα όλη μέρα κάθε μέρα … Τα είπαμε όλα, αναφερθήκαμε σε παρελθόν , σε κοινά βιώματα μας . Έδειχνε τόσο πολύ ενδιαφέρον και εγώ από την μεριά μου εξίσου . Ώσπου ξαφνικά , γίνεται ένας τσακωμός με την πρώην γυναίκα του & τον νιώθω πιο απόμακρο .. Πιο προσκολλημένο στα παιδιά του , οκ λέω λογικό , δίνω χρόνο .. όμως ψιλό σταμάτησαν τα μηνύματα . Το αφήνω 3 μέρες και του στέλνω αν είναι καλα , απαντά πως είναι με ρωτάει τι κάνω κλπ του απαντάω και εξαφανίζεται πάλι … Τι συμβαίνει ρε γαμωτο , μου έδινε τόσο κουράγιο μόνο που μιλάγαμε …

Το τελευταίο διάστημα είχαμε συχνά εντάσεις και τσακωμούς με το αγόρι μου,του ζήτησα να σταματήσουμε να βλεπόμαστε για λίγο καιρό ώστε να ηρεμήσουμε και οι δύο,και το δέχθηκε.Εγώ κανόνισα με ένα συμφοιτητή μου με τον οποίο κάνουμε πολλή καλή παρέα,και φύγαμε και πήγαμε κάπου οι δυό μας να περάσουμε το τριήμερο.Ανέβασα στα social κάποιες φωτό που είμαστε μαζί(το έκανα γιατί δέν έχω να κρύψω κάτι)τις είδε το αγόρι μου,και με πήρε και μου είπε ότι δέν είμαι εντάξει και ότι κάνω πράγματα πίσω από την πλάτη του.Πάμε καλά; Με ποιό δικαίωμα με κατηγορεί έτσι ανυπόστατα,και με ποιό δικαίωμα επίσης είχε την απαίτηση να τον ενημερώσω ενώ είμαστε σε off φάση; Εννοείται βέβαια πως άν ήμουν με μία φίλη μου δέν θα έλεγε τίποτα.Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ είμαι χαρούμενη και άνετη και περνάω τέλεια εδώ που είμαι,με μόνη διαφορά ότι αναγκάστηκα να κλείσω το τηλέφωνο μου για να μήν με πρήζει με κλήσεις και μηνύματα.Απορώ όμως πραγματικά,που κάποιοι άνθρωποι είναι στη κοσμάρα τους και τα βλέπουν όλα υπό το πρίσμα του εγωισμού τους και της δικής τους "λογικής",που μόνο λογική δέν είναι...

Καλησπέρα σε όλους και όλες. Ήθελα να πω και εγω μια ιστορία, πολυ προσωπική που τον τελευταιο καιρό με δυσκολεύει αρκετά μέσα μου. Ο πατέρας μου, ο οποίος ειναι ο μόνος τόσο κοντινος άνθρωπος στη ζωή μου, είναι πλέον 95 ετών. Λίγο λίγο έχει χασει τις δυνάμεις του με το χρόνο. Είναι πια πολύ γέρος αν και πνευματικά πολύ ζωντανος. Εγώ διανύω τη δεκαετία των 30. Η διαφορά ηλικίας είναι τεράστια ενω τη μητέρα μου έχει πανω απο 15 χρόνια που την έχουμε χάσει. Όσο περνά ο καιρός φοβάμαι για τον πατέρα μου, την υγεία του, αν είναι καλά. Ζει μόνος του και εγω ειμαι από κοντα συνεχώς για να μη του λειψει κάτι. Είναι αυτάρκης και αυτοεξυπηρετείται. Το να ζει μόνος ειναι επιθυμία του Για άνθρωπος της ηλικίας του θεωρειται περδίκι, όμως δεν παύει να έχει δυσκολίες. Κινητικά τα καταφέρνει ακόμα αλλα κουράζεται όπως είναι φυσικό πολύ γρήγορα. Δεν εχει δυνάμεις όπως είναι αναμενόμενο. Από τη μια γερό σκαρί και μακάρι να του μοιάσω. Από την αλλη αρχίζω και φοβάμαι για εκεινον. Φοβάμαι πολύ μη συμβει τίποτα και δεν ειμαι εκει να τον βοηθήσω. Φοβάμαι οτι θα τον χάσω οπως έγινε κάποτε με τη μητέρα μου και δε θα εχω κανεναν πια. Οι φιλοι ειναι κοντα μου αλλα δε παυουν να έχουν τις ζωές τους. Και φοβάμαι τόσο το πένθος που θα' ρθει. Φοβάμαι οτι δε θα έχω προλάβει να του πω όσα θέλω πριν φύγει. Φοβάμαι μη τον στενοχωρήσω ή τον πληγώσω (ανθρωποι είμαστε, καμια φορα διαφωνουμε) κλπ... Το πνεύμα του πάντα καθαρό και πολύ ζωντανό. Πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσει τα παντα και να μάθει νέα πράγματα, ακόμα και τωρα. Κάποιες φορες φουσκωνω απο υπερηφάνεια. Λέω ειναι ο μπαμπας μου και ειναι μοναδικός. Έζησε τη ζωή του στο έπακρο. Από την άλλη ολο αυτο το συναισθημα του φοβου δυσκολευομαι πολυ να το διαχειριστώ. Έχω κάνει ψυχοθεραπεια αρκετά χρόνια αλλα τετοια πραγματα δεν αντιμετωπίζονται και τόσο εύκολα. Τα πάντα στην ώρα τους ουσιαστικά... Ο χρόνος θα δειξει. Αραγε πως ειναι να έχεις πνεύμα νεου και σωμα που δε σε βαστά πια...; Άλλο να το συναντάς και άλλο να το βιωνεις. Πως ειναι να αποχαιρετας τη ζωη λιγο λιγο ενω συνεχίζεις να την αγαπάς με τόσο πάθος...; Ελπίζω να μη σας κουρασα και ευχαριστώ για το χρόνο σας. Μακάρι να μπορουσαμε να σου μοιασουμε όλοι μπαμπά...

Είμαι ένας αντικοινωνικός και εσωστρεφής άνθρωπος χωρίς φίλους και παρέες. Καθημερινά παίρνω το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου (την οποία μισώ) και στη διαδρομή ακούω χαλαρωτική μουσική (είτε lofi είτε retrowave) με τα ακουστικά μου και μετά απορροφιέμαι μέσα σε 8 ώρες εργασίας οι οποίες διακόπτονται για 10 λεπτά στα οποία τρώω ένα κρύο σάντουιτς. Στο τέλος της εργασίας, παίρνω ξανά το λεωφορείο, αν έχει ακόμα μπαταρία το κινητό μου βάζω κάτι πιο ανεβαστικό για να πάρω ένα boost καλής διάθεσης (electro swing ή downtempo) , αν δεν έχει, απλά παρατηρώ τα ίδια χιλιοειδωμένα τοπία. Γυρνάω σπίτι μου, τρώω ένα από τα 4-5 φαγητά που ξέρω να φτιάχνω (αλλιώς παραγγέλνω ντελίβερι) , βάζω καμία ταινία ή ένα επεισόδιο από κάποια σειρά να δω (ή παραλλαγή #2 , διαβάζω κάποιο βιβλίο) και μετά το απογευματάκι πάω μία βόλτα μόνος μου (ή χαζεύω βιντεάκια στο ίντερνετ). Κάθε μέρα η ίδια επανάληψη αυτού του σκηνικού. Το Σάββατο συνήθως θα πάω να πιω καμιά μπύρα (ή κοκταίηλ, ανάλογα την διάθεση) και θα δω κάποια live μπάντα, απλά να αλλάξω λίγο περιστάσεις και την Κυριακή ή θα πάω για ψάρεμα ή για παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού κάπου με καλή ορατότητα. Αυτή είναι η ζωή μου. Σε λίγο που θα έρθει η καθαρά Δευτέρα θα πάω στο χωριό μου και θα κάτσω 2 μέρες και μετά ξανά η ίδια κασέτα θα παίξει πάλι από την αρχή. Ευχαριστώ που με διαβάσατε, να είστε όλοι/ες καλά ο/η καθένας/μία ευτυχισμένος/η στον δικό του/της μικρόκοσμο.

Είμαι γυναίκα, γύρω στα 30, ελεύθερη επαγγελματίας σε επαρχία και νιώθω πολλή μοναξιά.. Πρόσφατα γνώρισα τυχαία στο γραφείο ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο μου (από τους λίγους μη παντρεμένους στην επαρχιακή μας πόλη), ο οποίος μου αρέσει πολύ … Έχω το τηλέφωνό του και πρόσφατα είχαμε μια συνεργασία… έχει και αυτός γραφείο κοντά στο δικό μου.. Θα ήταν πολύ υπερβολικό να τον πάρω άκυρα τηλέφωνο και να του ζητήσω να πάμε για ένα καφέ/ποτό ή θα φανώ πολύ απελπισμένη; Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ ανάγκη ακόμα και για παρέα, να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να κοινωνικοποιηθώ… Ποια είναι η γνώμη σας;