ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στην καλύτερη σχέση που χα ποτέ, θέλω πάρα πολύ το αγόρι μου, με τρελενει σαν άντρας, είναι απόλυτα όμορφος για μένα. Και μολις γνώρισα έναν τύπο που με ελκύει απίστευτα και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ ενώ μόλις χτες ήθελα το αγόρι μου τρομερά πολύ και δε μου χει τύχει ξανά να χω τέτοιο έρωτα, αυτή την εβδομάδα γνώρισα ένα παιδί σε φιλική παρέα και έχω χάσει το μυαλό μου. Δεν ξέρω, περιμένω να μου φύγει. Αλλά δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, πως γίνεται να θελω τόσο καποιον άλλο?

Είμαι μαζί με το αγόρι μου 1 χρόνο και.στην αρχή κάναμε συνέχεια σεξ αλλά πλέον δεν κάνουμε τόσο συχνά όσο στην αρχη επειδή εγώ δεν έχω πάντα όρεξη,κάθε φορά που βρισκόμαστε δηλαδή, ενώ αυτός θέλει..και μου λέει ότι δεν τον θέλω πια το ίδιο και δεν έχω όρεξη για σέξ μαζί του ενώ δεν ισχύει τίποτα από αυτά.πραγματικα έχω τα ίδια αισθήματα για αυτόν, απλώς δεν έχω κάθε φορά όρεξη για σεξ.του το εξηγώ αλλά δεν ξέρω αν καταλαβαίνει και κάθε φορά κατάληγω να νιώθω άσχημα ενω εμένα μου φαίνεται φυσιολογικό να μην έχω πάντα ορεξη.ρε παιδια είναι παράλογο; και εν τέλει απλά σκέφτομαι την όλη φάση και νιώθω λες και είμαι αναγκασμένη να έχω όρεξη πάντα και ότι άμα δεν έχω θα χαλάσει η φάση και αυτό είναι που με ξενερώνει εν τελει

Είμαι 30 χρονών και έχω ξενερώσει την ζωή μου από την σχέση μου επίσης 30 ετών. Είμαστε λίγους μήνες μαζί αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ συνέχεια με έναν άνθρωπο που αναπτύσσει και διακηρύττει αξίες και φιλοσοφίες που δεν πιστεύει. Πόσο μάλλον να απαιτεί πράγματα που δεν τηρεί. Πως είναι δυνατόν να απαιτείς από τον άλλον να μην σου κρατάει μούτρα όταν κάνεις κάτι λάθος αλλά εσύ με το παραμικρό να μιλάς μονολεκτικά εδώ και μέρες για το τίποτα που παρεξήγησες; Πως είναι δυνατόν να δημιουργείς ένταση επειδή έχω εκφράσει μια διαφορετική άποψη και μόλις περάσει η μπόρα να γυρίζεις να με κατηγορείς για ξεσπάσματα; Να μάθετε πριν απαιτήσετε να είστε σε θέση να δώσετε και γενικά να μην λέτε πράγματα που δεν τηρείτε γιατί είστε 30 πλέον όχι 17 και δίνεις σύνθημα από μακρυά ότι έχεις θέματα.

Καλησπέρα.Γνωρισα μια κοπέλα μέσω γνωστού πριν δύο βδομάδες.Το ενδιαφέρον ήταν αμοιβαίο, καθώς αυτή είπε στον φίλο μου ότι της αρέσω.Βρεθηκαμε την Παρασκευή και φιληθηκαμε.Μεχρι να βρεθούμε μιλάγαμε συνέχεια και δε σταματούσε να μου στέλνει μυνηματα όλη μέρα.Μεχρι την Δευτέρα που έφυγε για διακοπές δεν την είδα,αλλά ύστερα από την Παρασκευή έχει σταματήσει να είναι τόσο ομιλητική στο τσατ και δεν έδειξε και κάποιο ενδιαφέρον να τα πούμε πριν φύγει.Γενικα απαντάει σαν να μην έχει ενδιαφέρον να συνεχιστεί η συζήτηση αν και μου είπε την Παρασκευή(αυτή έκανε κίνηση να με φιλήσει)ότι της αρέσω πολύ.Αγορι δεν έχει.Ειμαι περίεργος η απλά δεν θέλει συνέχεια?είμαι 21 είναι 20.

Αυτές οι 2 μέρες κύλησαν πολύ ωραία σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες γεμάτες άγχος. Και θέλω να μοιραστώ αυτή την αγάπη που νιώθω με κάποιον αλλά δεν έχω κανέναν. Οπότε στέλνω μια αγκαλιά στον καθένα από εσάς! <3 Να αγαπάτε, να χαμογελάτε και να μοιράζεστε την αγάπη σας και ο κόσμος θα γίνει λίγο πιο φωτεινός...

Είναι δύο εβδομάδες,που χωρίσαμε με την κοπέλα μου.Το λάθος είναι δικό μου.Μιλούσα με μιά άλλη κοπέλα στα social,εκείνη ήταν ξαδέρφη ενός γνωστού μου,κι απ'αυτόν βρήκε το τηλέφωνο μου.Κάποια στιγμή με πήρε,έτυχε να είναι μπροστά η κοπέλα μου,και αμέσως κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει,και αυτό ήταν.Δέν ήθελε να ακούσει κουβέντα,μετά με μπλόκαρε στα social και ούτε σε τηλέφωνα και μηνύματα απαντάει.Είπα σε φίλους μας να της μιλήσουν αλλά δέν δέχεται τίποτα.Εδώ και καιρό είμαι πολύ άσχημα.Είμαι σχεδόν 6 μήνες σε αναστολή,με την κοπέλα μου λόγω καραντίνας δέν μπορούσα να βρίσκομαι όσο συχνά ήθελα,κι αυτό ήταν μιά διέξοδος άς πούμε.Την άλλη δέν την συνάντησα ποτέ,μόνο μιλούσαμε κι ούτε θα έκανα κάτι μαζί της,ειλικρινά το λέω δέν έχω λόγο να πώ ψέματα εδώ μέσα.Ξέρω ότι έκανα μεγάλη ηλιθιότητα,αλλά και το χειρότερο έγκλημα να είχα κάνει θα είχα το δικαίωμα να απολογηθώ.Είμαστε ενάμιση χρόνο μαζί,και πάντα ήμουν εντάξει απέναντι της,άς σκεφτεί αυτό έστω.Την αγαπάω τόσο πολύ,δέν μπορώ να σκέφτομαι ότι είμαστε χώρια.Πάω να τρελαθώ.

Ειμαι 18 και ειμαι ερωτευμενη με τον καθηγητη μου..που ειναι 35..δεν ξερω αν εχει οικογενεια..περα απο κατι ματιές,καποιες ωρες που βρεθήκαμε μονοι και παρατήρησα αμηχανία απο μεριάς του και γενικα καποια σημαδια που μου εχει δωσει και μου δειχνει ενα καποιο ενδιαφερον δεν ξερω τιποτα αλλο..στα σοσιαλ του δεν μου δειχνει κανενα σημαδι οτι εχει οικογενεια..δεν ξερω τι να κανω,θελω να μαθω αν ειναι δεσμευμένος,διαφορετικα δεν θελω να μπω αναμεσα σε κανεναν..φοβαμαι μηπως ολα αυτα ειναι στο μυαλο μου και με βλεπει σαν παιδι..δεν ξερω τι να κανω και πως να το διαχειριστώ..τον σκεφτομαι συνεχεια..

Όταν μερικοί άνθρωποι μας περιγράφουν μια αδιέξοδη κατάσταση και αποκλείουν κάθε λύση, τι περιμένουν να τους πούμε; Έχω τέτοια παραδείγματα στο περιβάλλον μου. Το πιο χαρακτηριστικό είναι μια γυναίκα που παντρεύτηκε γιατί όπως λέει δεχόταν από τη μητέρα της πιέσεις λόγω ηλικίας.Ζούσε πολύ μακριά της δεν ήταν υποχρεωμένη να την ακούσει.Το έκανε όμως, άφησε και τη δουλειά της για να αφοσιωθεί στην οικογένεια. Στο πρώτο παιδί ο άντρας της σταμάτησε να κάνει και τα λίγα που έκανε στο νοικοκυριό.Έφευγε για δουλειά και το βράδυ απλά καθόταν και κοιτούσε τηλεόραση.Στη συνέχεια απέκτησαν άλλα δυο παιδιά με αποτέλεσμα η γυναίκα τώρα να έχει τρία παιδιά από 1 μέχρι 5 χρονών.Και έρχεται τώρα να μας ρωτήσει τι να κάνει.Μας λέει ότι δεν έχει λεφτά, δεν μπορεί να δουλέψει λόγω παιδιών δεν έχει κανέναν να τη βοηθήσει και ο άντρας της απειλεί ότι αν τον αφήσει θα φύγει από τη δουλειά για να μη "την πληρώνει". Και τώρα που δουλεύει δεν βγάζει πολλά, με το ζόρι τα βγάζουν πέρα άρα για δυο σπίτια δεν φτάνουν τα λεφτά ακόμη κι αν μείνει στη δουλειά. Βλέπετε κάποια λύση;

Αν είσαι η κοπέλα που έχει γράψει στην στήλη ''Σε Αναζητώ'' την αγγελία με τίτλο ''ΦΙΛΙΑ'' θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω!!!! αλλά διαπίστωσα ότι στην αγγελία σου δεν έχεις βάλει e-mail. Οπότε, δεν μπορώ να σου στείλω μήνυμα!!!! το μόνο που έκανα ήταν να σου γράψω σχόλιο. Ελπίζω να το δεις!!!! και το σχόλιο και την εξομολόγηση.

Άλλη μια φορά που χάνω έναν άνθρωπο ,για τον οποίο είχαν αρχίσει να μου δημιουργούνται κάποια συναισθήματα.Μου μίλαγε ωραία ,γελούσα και πέρναγα όμορφα μαζί του όσες φορές έτυχε να συναντηθούμε.Αυτος ήταν εκφραστικός,μου έδειχνε το ενδιαφέρον του έμμεσα, τόσο ωστε να μην νιώσω άβολα ,επειδή κατάλαβε πως λειτουργώ και εγώ κλασσικά να πρεπει να σκεφτώ κανα μήνα πριν πω ή δειξω κάτι...και μετά πάει πέταξε το πουλάκι,νομίζουν όλοι-και όχι αδίκως-ότι δεν ενδιαφέρομαι...τώρα δεν θα τον ξαναδώ ,πάει και αυτός ,όπως και τόσες άλλες περιπτώσεις στην ζωή μου.Εφτασα 22 και δεν έχω δώσει την ευκαιρία στον εαυτό μου να κάνει μια σχέση ή μια αρχή για σχέση τέλος πάντων.Τόσο αυτοκαταστροφική.Και δεν είναι τυχαίο νομίζω ότι όσοι άνθρωποι μου έχουν κινήσει το ενδιαφέρον σε όλα τα επίπεδα είναι πάντα αυτοί που είναι αυθόρμητοι, ομιλητικοί, αποφασισμένοι και δεν ντρέπονται να εκδηλώσουν τις σκέψεις τους.Βλέπω κάτι που μου λείπει και το θαυμάζω.