ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα! Είμαι 20 χρονών και με προβληματίζει κάτι με μια φίλη μου. Γενικά την βλέπω ψυχολογικά πεσμένη, δεν έχει όρεξη να βγαίνουμε με κόσμο να διασκεδάσουμε (εντάξει τώρα είναι και η καραντίνα, αλλά και πριν από την καραντίνα δεν ήθελε.. ήθελε να βγαινουμε σε πιο ήσυχα μαγαζάκια). Κάθε φορά που θα βγούμε θα παραπονεθεί ότι δεν της αρέσει η σχολή της, δεν έχει κάποια σχέση (ούτε είχε ποτέ), ότι βαριέται, κλπ κλπ Όταν βγαίνουμε έξω (ακόμα και όταν πηγαίναμε σε μαγαζιά πριν το λοκνταουν) δεν βαφοταν πλέον, ντυνόταν πολύ πρόχειρα και γενικά πλέον δεν περιποιείται καθόλου τον εαυτό της. Θέλω κάπως να την βοηθήσω να νιώσει καλύτερα και δεν ξέρω πως. Έχει αρχισει μάλιστα να με επηρεάζει και μένα γτ όταν ακούω συνεχώς να παραπονιέται για κάτι μπαίνω και εγώ σε αυτό το τριπακι και δεν ξέρω τι να κάνω. Γυρνάω πολλές φορές μελαγχολική όταν βγαίνω μαζί της. Αλλά δεν θέλω να παρατήσω την φιλία μας γιατί γενικά είναι πολύ καλή κοπέλα και δεν θέλω να την χάσω από φίλη.

Είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μου τη δεδομένη στιγμή, όμως με στεναχωρεί τόσο... Τα τελευταία χρόνια χάθηκαν από τη ζωή μου σχεδόν όλες οι φίλες που είχα αποκτήσει μεγαλώνοντας. Το καταλαβαίνω, αλλάζουμε και είναι αναμενόμενο... Αυτό που με θλίβει όμως βαθιά είναι πως οι λίγες φίλες που έχουν απομείνει, ενώ θα χαρούν αν τις πάρω τηλέφωνο ή τους πω να βγούμε, οι ίδιες δεν θα κάνουν σχεδόν ποτέ την πρώτη κίνηση. Θα ρωτήσουν πως είμαι δηλαδή, αλλά ούτε λόγος για ένα καφέ, λίγο περπάτημα... Δεν έχει να κάνει με τον covid, αυτή η κατάσταση εμμένει εδώ και χρόνια. Πλέον έχω καταλήξει να μη βλέπω κανέναν, όλη μέρα σπίτι μόνη μου. Κάπου με λυγίζει αυτό... Ζήτημα να βγω με παρέα για περπάτημα μία φορά το μήνα. Κάποια στιγμή άνοιξα και dating προφίλ χωρίς να θέλω να φλερτάρω, απλά για να μιλήσω με άνθρωπο... Καμία επιτυχία, μόνο σεξισμός και αγένεια. Δεν παλεύεται αυτή η μοναξιά, και το μόνο που μου μένει είναι η ελπίδα πως στο μέλλον ίσως βρω 1-2 ανθρώπους που θα εκτιμάνε την παρέα μου όσο εγώ τη δική τους...

Είμαι 19 χρονών κοπέλα (φοιτήτρια) και σε 3 εβδομάδες θα πάω στην φοιτιτική μου πόλη να δω τους συμφοιτητές μου αλλά και με το αγόρι που συννενοηθήκαμε να βρεθούμε. Υπάρχουν όμως κάποια προβληματάκια : 1) Μου έχει πει να μην μιλάμε πολύ πλέον κλήση γιατί προτιμάει να μπαίνει με τους φίλους του παιχνίδια και κλήση παράλληλα. Μόνο που εμείς έχουμε χάσει τελείως επαφή με τη δικαιολογία ότι με περιμένει να έρθω. 2) Όταν μπαίναμε κλήση με έφερνε σε δύσκολη θέση κάποιες στιγμές λέγοντας να έρθει σπίτι μου να κάνουμε έρωτα (και καλά μεταξύ αστείου και σοβαρού) . Στις επόμενες κλήσεις συνέχιζε να μου λέει ότι θα κατσικώνεται σπίτι μου όταν πάω στην πόλη. Και όλα αυτά χωρίς να με έχει δει Live ποτέ. 3) Θέλει να μπαίνω κλήση με τους φίλους του οι οποίοι είναι μ@..κες και βρίζουν κάθε 3 και λίγο τα θεία γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν τι θα πει ιερό και όσιο. 4) Έχει αρχίσει κανάλι στο youtube και επειδή δεν του έκανα Promote άρχισε να μου παραπονιέται. Σήμερα ανέβασε καινούριο βίντεο και σκέφτηκα να του κάνω Promote αλλα φυσικά είχε ως τίτλο χλευασμό προς τον Χριστό και στο μισό βίντεο έβριζαν οι φίλοι του τα θεία. Αυτά. Σκέφτομαι να το κόψω τελείως και να μην βρεθώ καθόλου μαζί του...Είμαστε συμφοιτητές...Και φυσικά του έχω μιλήσει για όλα αυτά που με ενοχλούν...Αλλά όσον αφορά τα θεία προκοπή δεν βλέπω...Όσο και να μην πιστεύεις τα ΘΕΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ.

Ποτέ δεν είχα το στυλ που οι περισσότεροι κάνουν εικόνα όταν ακούν οτι ειμαι Θεσσαλονίκια. Δεν με τραβάνε τα μαγαζιά στην μητροπόλεως, δεν μ'αρέσει να δίνω 6 ευρώ για να πιώ ενα καφέ με θεα ανθρώπους που προσπαθούν να επιδείξουν κάτι . Το δοκίμασα κι εγώ. Έχω πάει. Δεν μου ταιριάζει ομως. Προτιμώ ένα άγνωστο μικρό καφέ που μπορώ να μπω με το λουλουδάτο παντελόνι μου χωρίς να με κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω. Δεν είμαι ψαγμένη, θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου μπεισικ άτομο που βαρέθηκε τη παραλία να αποτελεί πασαρέλα κι τα μαγαζια κριτές.

ειμαι παντρεμένη αρκετά χρόνια με τον άντρα μου, εδώ και 2 χρόνια ξέρω πως με απατά, στην αρχή όταν το έμαθα πληγώθηκα, όμως είπα "κοπέλα μου, έχεις παιδί, μη τον αφήσεις, και έμαθα πως χώρισε την τότε γκόμενα του μετά από πέντε μήνες αφού εγώ το έμαθα. Όμως μετά βρήκε άλλη, την αλλή την βρήκε πριν ένα χρόνο και κάτι, κλασικά από το γραφείο". είμαι μόνη, με έναν γιο 6 χρονών και αυτός ξενοπηδάει, οι φίλες μου μου λένε να μην τον αφήσω όμως εγώ αρχίζω και δεν αντέχω άλλο, με απατάει, δε με ακουμπάει, με το παιδί δεν ασχολείται. και να πω πως άλλαξα, πως πήρα κιλά η πως δε προσέχω τον εαυτό μου να το καταλάβω, όμως με πιάνουν υστερίες και άλλο δεν αντέχω, δε ξέρω τι να κάνω, δε ξέρω πως τον αφήνω, τον αγαπάω αλλά αυτός θέλει μόνοο την άλλη. όσο κραγιόν και να βάλω και γόβες τίποτα δεν αλλάζει, αυτή, τι έχει αυτή που δεν έχω εγω?

Βγαίνω με ένα παιδί εδώ και ένα μήνα (25 ετών και οι 2). Ενώ έχουμε φιληθει και γενικά και οι δύο πλευρές έχουν παραδεχθεί και φαίνεται ότι γουστάρουν, θυμάται να μου προτείνει να βγούμε μια στο τόσο γιατί δήθεν είναι απασχολημένος με τους φίλους του 24/7. Ολόκληρα ΣΚ και ούτε ίχνος, ούτε πρόταση (που σημειωτέον είναι η μόνη ευκαιρία να βρεθούμε λόγω δουλειών), παρά μόνο να στέλνει στο τέλος της Κυριακής ότι δεν πρόλαβε.. Εγώ γενικά δουλεύω πολλές ώρες, έχω και διάβασμα για το μεταπτυχιακό μου και ελάχιστους φίλους ως μοναχικό άτομο, δεν βγαίνω συχνά έξω, παρά μόνο με αυτά τα 2-3 άτομα μια στο τόσο. Σήμερα λοιπόν μου πέταξε το κορυφαίο, ότι κρέμομαι από πάνω του και δεν κανονίζω με άλλους φίλους μου (ουτε καν φάνηκε κάτι τέτοιο, απλά συνήθως δεν έχω χρόνο για έξω). Που βασικά άλλο η φιλία, κ αλλο υποτίθεται να έχεις φλερτ και να κανονίζεις μια στις 15 γιατί είναι "busy"..

Νευρικής κρίσης. Μου λείπει ο φίλος μου που είναι σε άλλο νομό, και δεν μπορούμε να βρεθούμε, έχω να τον δω 5μηνες, μου λείπει η οικογένειά μου που λόγω εργασίας και καραντίνας έχω να τους δω έναν χρόνο και είμαστε στην ίδια χώρα!!!! Μου λείπει να μιλήσω με έναν άνθρωπο λάιβ τις καθημερινές καθώς είμαι ολομόναχη στην πόλη που μένω. Δεν εργάζομαι επίσης καθώς είμαι σε αναστολή. Χτες πήγα σούπερ μάρκετ και με έπιασα που κοίταγα το ράφι με τα αυγά για λίγο στα χαμένα(κοιτούσα το κενό), όρεξη μηδέν. Όλη ;υτητην μελαγχολία αρχίζω να την σωματοποιω. Δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι όλη μερα. Και αν σηκωθώ δεν μπορώ καν περπατήσω, νιώθω κουραση.Προσπαθω να τα βλέπω θετικά, πάω για περπάτημα, κάνω γυμναστική, διαβάζω, αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μόνος. Θέλω να βάλω τα κλάματα από την ψυχολογική αυτή κατάσταση.

ζω τη ζωη μου πισω απο μια οθονη...ψαχνοντας συντροφο,δουλεια,μη βρισκωντας τιποτα...ζω τη ζωη μου στο μυαλο μου τι θα μπορουσε να γινει και τι ειμαι ικανη να κανω χωρις να μπορω να κανω τιποτα...ζω τη ζωη μου μεσα απο τις εικονες των αλλων μεσα απο τα τοσα σοσιαλ που μας εχουν κατακλυσει...δε μου λειπει κατι ουτε εμφανιση,ουτε μυαλο,ουτε ηλικια,ουτε μορφωση, απλα αληθεια προσπαθω τοσα χρονια και δεν μου βγαινει τιποτα,και θα βγω και θα γελασω και θα γνωρισω κοσμο Τουλαχιστον προ καραντινας αλλα μετα nothing..ολα ειναι δρομακια που τα ζω και μετα απο καποιους μηνες τελιωνουν και μετα αδιεξοδο..και φτου ξανα απο την αρχη..θα ηθελα καπου αυτο να τελιωσει αν οχι ας τελιωσω εγω..κουραστηκα ..καποιοι ειμαστε απλα ξεχασμενοι κανουμε υπομονη προσπαθουμε αλλα ως ποτε..λες και η ζωη δεν ειναι για μας..ναι συμφωνω ζησε την ιστορια και μην κοιτας τισ ιστοριες των αλλων αλλα γιατι η δικη μου ιστορια εχει μονο λευκες κενες σελιδες,ψευτοιστοριες της πλακας μονο nothing important...γλυκια μου δυστυχως δεν εισαι για κατι important τι να κανουμε 7 δις ανθρωποι ειμαστε

Καλησπερα στη παρεα! θελω τα φωτα σας! Ημουν σε τοξική σχεση 6 ολόκληρα χρονια απο τα 15 . Με ζορι κ θεραπεία(απο τα 18) φτάνω στα 21 οπου και χωρίζω (επιτελους!) . Ρολο στο οτι αποφάσισα να χωρίσω επαιξε και οτι ερωτεύτηκα αλλον που ειναι 26. Και μαντέψτε ειναι και αυτός τοξικός και χειρότερος. Ειναι χειριστικος μεχρι και στο που θα ειναι η δουλεια που θα βρω, να εχει μονο γυναικες, να βγαινω πρωινομεσημεριανες ωρες και να του το λεω τουλαχιστον δυο μερες νωριτερα γτ ανησυχεί, τα μαλλια να τα βαφω μονο καστανά και να τα αφήσω στο φυσικό, οταν παω γιατρο θελει απόδειξη οτι ημουν όντως στο γιατρο και αλλα πολλά. Ειμαστε 6 μηνες μαζι να σημειώσω οτι μονο εγω παω να τον δω καθώς εχει το ελευθερο απ'τους γονεις του να καθόμαστε εκει να αράζουμε. Ολη αυτή η συμπεριφορά ισχυρίζεται οτι φταιει που εχει προβλημα και οτι πρέπει εγω να τον ηρεμω και να του λεω οτι ειναι ολα οκ κ να μην ανησυχεί κ να κανω υπομονη(με λιγα λογια να με κανει χαλια εμενα με τη ζήλια του εγω να τον ανέχομαι κ να τον ηρεμω).Δουλεια δεν ψάχνει κ δεν θελει να βρει γτ τον εχουν αδικήσει σε ολες τις δουλειες που έβρισκε. Εχει βγαλει μεχρι 1η λυκείου(δν ξερω αν παίζει καποιο ρολο). Ουσιαστικα ειναι ολη την ωρα στο pc παίζοντας..τιποτα παραπάνω. Ουτε στρατό εχει παει και σκέφτεται να παρει Ι5 αν του δωσουν. Μελλον φαίνεται οτι δεν εχουμε αυτος ισχυρίζεται οτι με αγαπάει παρ'όλα αυτα ουτε τι κανω αν ειμαι καλα δεν με ρωτάει μονο "τι κάνεις τωρα? " . Ολο παράπονα απο εμενα κ ολο οτι εγω δεν ειμαι σωστη και εγω δεν του συμπεριφέρομαι ωραια και σε ολα φταιω εγω με λιγα λογια. Το θεμα ειναι οτι δεν μπορω να τον χωρίσω και οταν παω να τον χωρίσω η οταν παει να με χωρίσει αυτος με πιανει πανικός και αναστάτωση με αποτέλεσμα να μην γινεται το βημα και αν με χωρίσει αυτος να τον "παρακαλάω". Σε τσακωμό μου χει δώσει κ χαστούκι και παλι εμεινα. Εχω υποστήριξη απο φίλες μ τη μητερα μ κ τη θεραπεύτρια μου αλλα παλι κατι με εμποδίζει. Ξερω οτι με καταστρέφει δν μπορω να παω μπροστα στη ζωη μου αλλα παλι κατι με σταματάει και στεναχωριέμαι οταν σκεφτομαι οτι κανω το βημα να χωρίσω. Συγνώμη αν κούρασα ξερω οτι θα προκαλέσουν νευρα σε πολλους ολα αυτα αλλα θα ηθελα τη γνωμη σας. Ευχαριστώ πολυ!

Γνώρισα μία κοπέλα,μου άρεσε απ'την πρώτη στιγμή και το ίδιο έδειξε κι εκείνη.Εχθές ήταν η δεύτερη φορά που βγήκαμε,και προχωρήσαμε ερωτικά.Εγώ εννοείται ότι το ήθελα πολύ και το ίδιο φάνηκε κι απ'την πλευρά της και ήταν κάτι πολύ όμορφο.Σήμερα μιλήσαμε στο τηλέφωνο,και μου είπε ότι είναι η πρώτη φορά που προχωράει τόσο γρήγορα με κάποιον,εννοώντας το σέξ,και ότι φοβάται μήπως τη θεωρήσω επιπόλαιη σ'αυτό το θέμα.Της είπα ότι εννοείται πως δέν τη θεωρώ επιπόλαιη και να μήν έχει τέτοια κολλήματα.Ειλικρινά δέν με ενδιαφέρει άν μου είπε αλήθεια ή ψέματα,απλά μου έκανε εντύπωση.Σήμερα δέν θα συναντηθούμε γιατί δουλεύουμε και δέν ταιριάζουν τα ωράρια μας και της είπα να συναντηθούμε αύριο.Σάν να μου τα μάσαγε κάπως,σάν να το άφησε λίγο στο φλού,τελικά μου είπε ότι θα μιλήσουμε.Μπορεί να είναι νωρίς για να βγάλω κάποια συμπεράσματα,κάτι όμως μ'έχει προβληματίσει και μ'έχει μπερδέψει.