Όσο και να θέλω να λέω και να διατυμπανίζω οτι είμαι ''σκληρή''και κυρίως αναίσθητη,άλλο τόσο δεν είμαι.Παρόλο που φαίνομαι τόσο σκληρή, ξινή και απλησίαστη, άλλο τόσο μέσα μου είμαι αλοιφή...Όσο και να προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα οτι όλοι (κι αν όχι, οι περισσότεροι) κοιτάνε το συμφέρον τους, άλλο τόσο κάθε φορά που το διαπιστώνω, στενοχωριέμαι...πολύ.Και στο τέλος πάντα καταλήγω να χαλιέμαι, εξίσου πολύ. Μήπως τελικά η άμυνά μου να μην πληγωθώ είναι αυτή που στο τέλος με πληγώνει;