ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οταν ειμαι μαζι σου ξεχνάω να αναπνέω.

Όταν πάω για καφέ και κάποιος είναι απέναντί μου ή δίπλα μου και με ακουμπήσει έστω και λίγο με το πόδι ή το χέρι του πετάγομαι. Συνήθως ευτυχώς κουνάω και το πόδι μου και μπορεί να μη φαίνεται στους άλλους, σε μένα όμως είναι λες και με χτύπησε το ρεύμα, έτσι τραντάζομαι. Χάλια τα νεύρα μου!

Θέλω να γράψω εδώ αυτό που σκέφτομαι για τις διαδικτυακές γνωριμίες. Τελικά είναι πολύ επικίνδυνες και ειδικά για άτομα με εύθραυστη ψυχολογία.Παλιά αφού με γνώριζαν εξαφανίζονταν. Τώρα τι στο δ***λ*, πριν καν με γνωρίσουν από κοντά εξαφανίζονται. Ο ένας μου ζήτησε φωτογραφία και καλά για να με αναγνωρίσει όταν θα συναντιόμασταν και από τότε, αγνοείται. Ο άλλος εξαφανίστηκε πριν καν προλάβουμε να πούμε δυο κουβέντες παραπάνω. Και τόσα άλλα. Και αλήθεια, δεν είμαι καθόλου καλά και δεν μπορώ να αντέξω άλλη απογοήτευση. Μην αρχίσετε να μου λέτε να γνωρίσω κόσμο έξω. Μια κοπέλα που γνώρισα στην δουλειά, επικοινωνούσε μαζί μου συνέχεια και πλέον αρχίζει να με αποφεύγει λέγοντάς μου δικαιολογίες. Τι σκ*τ* γίνεται με εμένα;;;; Τι έχω πάνω μου και φεύγουν όλοι;;;

Με το άτομο που έχω σχέση 2 μήνες προσέβαλε μια φίλη μου και εγώ θύμωσα αρκετά με τον τρόπο του αυτή τη φορά καθώς ειχε ξαναπει κάτι παρόμοιο απλώς όχι τόσο σημαντικό. Του απάντησα πως τους φίλους μου τους έχω ψηλά και θέλω να μιλάει για σεβασμό για αυτούς ακόμα και αν δεν τους συμπαθεί και πως δεν θα του άρεσε εγώ να μιλάω έτσι για τους φίλους του. Μου ζήτησε συγγνώμη και είπε πως ήταν χοντραδα. Εγώ όμως από εκείνη τη στιγμή έχω απογοητευτεί. Είμαι υπερβολική;

Ειμαι στο τέταρτο έτος των σπουδών μου και ομολογώ ότι η σχολη μου δεν μου άρεσε καθόλου. Σπουδαζω ιστορικό αρχαιολογικο Κρήτης αλλά δν το βλεπω να ασχολούμαι με αυτό. Πρώτον δεν διαβάζω, χρωστάω ένα κάρο μαθήματα αλλά με το ζόρι παντρεια δν γίνεται . Όνειρο μου ήταν να γινω αρθρογράφος. Διατηρώ ένα blog το οποίο παει καλά και θα ήθελα να το εξέλιξω επαγγελματικα στο μελλον. Αλλά όταν λέω παράταω τη σχολή να κάνω κάτι που μου αρεσει μου λένε όλοι " πας καλά θα παρατήσεις τέτοια σχολη;" τι σκατα έχει αυτή η σχολη τέλος πάντων που διαφέρει από τις υπόλοιπες; επίσης θα ήμουν οντως χαζός αν την παρατουσα και έκανα κάτι αλλο;

Που δεν ξέρεις τι σου φταίει...

Εργαζόμενη 26 ετών, 2 χρόνια εμπειρίας στο αντικείμενό της, πενθήμερη εργασία, 8ωρο και με τις νόμιμες άδειες, με υπερωρίες 2-3 φορές το μήνα απλήρωτες.800€ μηνιαίως μισθός.. Πώς το κρίνετε για τα δεδομένα των εποχών? Αλήθεια θα ήθελα τη γνώμη σας...

Που λένε είμαστε σε σχέση από απόσταση ένα χρόνο ή ένα εξάμηνο και είναι ο ανθρωπος της ζωής μου και θέλω να τον παντρευτώ εγώ δεν το καταβαίνω.Μου φαίνεται λιγο "ρομαντικό".Σίγουρα μπορεί να νιώσεις πως ταιριάζεις μαζι με τον αλλο από την αρχή ή σε σέβεται και περνάτε καλά.Ομως με την απλή λογική για να θες να κανείς οικογένεια με τον αλλο δεν πρέπει να τον "ζήσεις" σε πραγματικό χρόνο;με τα καλά και τα στραβά του;να δεις ότι όντως ταιριάζετε στη συμβίωση και στην καθημερινότητα;Για μένα για να πάρεις την απόφαση να παντρευτείς ή να κανείς παιδιά δεν μετράνε τα χρόνια όσο ο πραγματικός χρόνος που έχεις περάσει με τον αλλο άνθρωπο.Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι καταστάσεις που έχεις περάσει ή οσα σας δένουν,αλλα προσωπικά πρωταρχικο ρόλο για τον γάμο και την οικογένεια είναι η συμβίωση πριν από το γάμο.

Καλησπέρα έχω ένα πρόβλημα ίσως διαφορετικό από τα υπόλοιπα που γράφονται εδώ κατά καιρούς . Καταρχάς προέρχομαι από μια μέση οικογένεια, εργαζεται μονο ο πατερας μου ο οποιος είναι δημόσιος υπάλληλος και έχουμε και κάποια εισοδήματα από διάφορα σπίτια που νοικιαζούμε. Από την άλλη,οι φίλοι με τους οποίους συναναστρέφομαι είναι αρκετά ευκαταστατοι έχουν μεγάλα σπίτια, εξοχικα , ντύνονται επώνυμα κτλ κτλ. Δεν επιλέγω τους φίλους μου με κριτήριο το μέγεθος του πορτοφολιου τους προφανώς, απλώς επειδή πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο έτυχε να διαμορφωσω έναν κύκλο τον οποίο διατηρώ ακόμα. Επισης όλοι οι άντρες με τους οποίους είχα σχέση ήταν κ αυτοί πολύ άνετοι οικονομικά. Το θέμα είναι το εξης: υπάρχουν στιγμές που δυστυχώς ντρέπομαι για την οικονομική μου κατάσταση πχ ντρέπομαι να πω στο αγόρι μου ότι η μητέρα μου δεν εργάζεται, ή ότι μένω σε μια κακόφημη σχετικά φτωχη γειτονιά. Φοβάμαι μήπως το χαμηλό μου μπατζετ σταθεί λόγος χωρισμού! Αυτό το λέω γιατί ξέρω ότι ζούμε σε εποχές του φαινεσθαι....παρ όλο που είμαι άριστη φοιτητρια σε καλή σχολή με πολύ καλό βιογραφικό κτλ νιώθω ότι το θέμα της οικονομικής μου κατάστασης μπορεί να με πάει πίσω και μάλιστα έχω προσέξει ότι πολλοί άντρες ξενερωνουν ότι αντιλαμβάνονται ότι δεν κυμαινομαστε στο ίδιο επίπεδο χρημάτων......Δεν αντέχω να ζω άλλο με αυτό το κόμπλεξ, δεν μου αρέσει που ντρέπομαι για τη δουλειά των γονιών μου γιατί ξέρω ότι με λατρεύουν και κάνουν το καλύτερο δυνατό! Ντρέπομαι να καλέσω τους φίλους μου στο σπίτι γιατί έχω δει τα δικά τους και νιώθω τόσο μα τόσο μειονεκτικά!!!!! Το χειρότερο όμως είναι όσον αφορά τη σχέση μου με το άλλο φύλο ..οι γονείς μου λένε ότι έχω ψωνιστει κ ότι θέλω να κάνω παρέα με πλούσιους όμως δεν είναι έτσι, ειλικρινά τυχαίνει και ταιριάζω με αυτα τα άτομα ... πιστεύετε ότι η οικονομική μου κατάσταση μπορεί όντως να αποτελέσει λόγο χωρισμού; έχω βαρεθεί να ζω με αυτόν τον φόβο.....κάνω τρομακτικές σκέψεις, φοβάμαι μη τύχει να παντρευτώ έναν πλούσιο και με χωρισει επειδή δεν θα έχω αρκετή περιουσία για να φτιάξουμε τη ζωή μας!!! Σας παρακαλώ πολύ Γράψτε μου τη γνώμη σας......

Σε 2 μηνες, τον ιουνη, δινω πανελληνιες... Εδω και κανα μηνα εχω σταματησει να διαβαζω τοσο. Ειμαι απο τους καλους μαθητες, ομως κατι μου λεει οτι δε θα γραψω πολυ καλα αν και οι φιλοι μου μου λενε αν δεν γραψεις και εσυ τοτε ποιος θα γραψει? Ακουω και διαβαζω απο καποιους εδω που λενε οτι τωρα δινουν ολες τους τις δυναμεις, ενω εγω κανω ισα ισα τις ασκησεις που μου βαζουν στα φροντηστηρια..Για να πω την αληθεια δεν ειμαι και πολυ αγχωμενος. Αν εχω την υγεια μου δε φοβαμαι τιποτα ακομα και 0 να γραψω.. Απο την αλλη ομως σκεφτομαι πως θα ηθελα να ανεβω αθηνα (παιρνω μεταγραφη), μπας και γνωρισω καμια κοπελια, γιατι εδω κατω ψοφια πραγματα.. Και επισης για να μην πανε χαμενα τα χρηματα των γονιων μου, για τα οποια αν δεν περασω καπου θα προσπαθησω να τους τα δωσω πισω οσα πιο πολλα μπορεσω.Παντως δεν ξερω, σκυλοβαριεμαι να διαβασω. Μεχρι το φλεβαρη εκανα 25 ωρες φροντηστηριο τη βδομαδα.. Δε νομιζω να υπαρχουν πολλα παιδια σε ολη την ελλαδα που να κανουν τοσες ωρες.. Εχω κουραστει/βαρεθει και θελω μονο να ερθει ο ιουνης.. Ηταν μια χρονια χαμενη απο τη ζωη μου