ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρόλο που είμαι αβοήθητη σε αυτή τη ζωή και μετά από πολλή προσπάθεια και κλάματα δέχτηκα την πραγματικότητα, νιώθω πιο δυνατή από ποτέ. Στηρίζομαι στα πόδια μου και δεν περιμένω βοήθεια από κανέναν. Μόνη μου θα προσπαθήσω μέχρι να τρυπωσω και εγώ σε μια αξιόλογη δουλειά. Ευχηθειτε μου σας παρακαλώ να με βοηθήσει ο Θεός να μπορέσω να ορθοποδήσω. Πιστεύω περισσότερο στην ευχή αγνώστων παρά των γνωστών και φίλων. Να σας έχει ο Θεός καλά.

Ο άλλος μιλάει πίσω απ' την πλάτη σου χωρίς να του πέφτει λόγος, του έχεις δείξει πως δεν σου αρέσει κι αντί να αισθανθεί άσχημα και να σταματήσει, το παίζει κι έξυπνος ότι αυτοί μιλούν για σένα και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό και το παίζει και καμποσος στους άλλους. Πέρασε καιρός κι ακόμα και τώρα δεν ξέρω πως να διαχειρίζομαι αποτελεσματικά τέτοιες καταστάσεις και ανθρώπους. Κι όλα αυτά χωρίς να έχω κάνει κακό σε κανέναν. Πραγματικά! Εκεί που περισσεύει το θράσος λείπει φαίνεται η ντροπή.

Με έχουν κοροϊδέψει και χτυπήσει την προσωπικότητα μου τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό, χωρίς να αντιδράω, χωρίς να έχω κάνει τίποτα, που για να μπορέσω να την κρατήσω κολλημένη προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου πράγματα όπως καλά πράγματα που έχω κάνει, πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ. Για να καταφέρω να συνεχίζω...

Έχουμε έρθει για διακοπές στου γονείς του δικού μου που μαζί μενει και η αδερφή του με τον φίλο της συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι η κοπέλα είναι έγκυος. έχω καλές σχέσεις μαζί τους ειδικά με την πεθερά μου είναι υπέροχος άνθρωπος..δουλεύει πολλές ώρες και δεν έχει χρόνο για το σπίτι οκ εμένα μου αρέσει να βοηθάω αλλά όχι και συνέχεια..εγώ είμαι ένα άνθρωπος που δεν λέει πάω διακοπές και δεν με καίγεται καρφί για κανέναν και μαγειρεύω πλένω και κάνω πολλά πράγματα ο άνδρας μου δουλεύει και αυτός και με βοηθάει που και που και η αδερφή του βοηθάει αλλά δεν κάνει και πολλά.εμενα όταν έρθει κάποιος σπίτι μου πραγματικά δεν θα τον αφήνω να κάνει τίποτα αυτοί γιατι το κάνουν δεν μπορώ να ακούω τους ανθρώπους να παραπονιούνται λέει η αδερφή του εγώ ήμουν όλη μέρα στην κουζίνα εντάξει κοπέλα μου έχεις ενα σπίτι πως γίνεται να μην κάνεις τίποτα στο σπίτι τίποτα δεν κάνει κανείς και γυρνάει η πεθερά μου από την δουλειά και κάνει πράγματα και εγώ δεν θέλω να την κουράζω και κάνω ότι μπορώ εγώ έχει μείνει άπειρες φορές μέχρι της 2 η ώρα το βράδυ να καθαρίζει για να μην τα κάνω εγώ και επειδή το κάνει αυτό,κάθομαι και τα κάνω την ημέρα για να μην κάνει τίποτα.αντε που και με το φάει ο ένας δεν τρώει το ένα ο ένας δεν τρώει το άλλο και φτιάχνουμε εκατό φαγητά την ημέρα Μια τραγωδία να συνεχίσω να μαγειρεύω ή να τους αφήσω να τα κάνουν όλα αυτοι έτσι και αλλιώς είμαι φιλοξενούμενη.

Όταν ήμουν 20κάτι και στο πανεπιστήμιο είχα κάποιες ευκαιρίες να κάνω το επαγγελματικό όνειρό που πραγματικότητα και να βγάλω αρκετά χρήματα. Δυστυχώς όμως λόγω φτώχειας τις έχασα. 1-2 χιλιάδες ευρώ να είχα τότε και με τους κατάλληλους ελιγμούς θα μπορούσα να ήμουν αλλού. Τώρα πια, χρόνια μετά, βλέπω άλλους ανθρώπους να έχουν στήσει προσοδοφόρες εταιρείες ή ακαδημαϊκές καριέρες με τις ιδέες που είχα τότε και τρελαίνομαι.. Δεν τις έκλεψαν γιατί δεν δημοσίευσα τίποτα, απλά τις ανακάλυψαν παράλληλα μετά από κάποιο καιρό. Ήταν σαν να κέρδισα το λαχείο και μου το πήραν μέσα από τα χέρια. Δεν νομίζω πως θα έχω ποτέ άλλες τέτοιες ευκαιρίες και δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν ξέρω αν γίνεται να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο. Απλά κάπου ήθελα το πω και εγώ.

Καλησπέρα φίλοι μου. Θα ήθελα την άποψη σας για αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω! Λοιπόν εγώ είμαι 29 χρόνων και εκείνος 42. Είμαστε συνολικά 5 μήνες μαζί. Τον πρώτο μήνα περνούσαμε πολύ ωραία, μετά όμως αρρώστησε ο μπαμπάς του, είχε καρκίνο, και επί 2 μήνες εκείνος έτρεχε στα νοσοκομεία για να τον φροντίζει. Εγώ ήμουν δίπλα του όλον αυτόν τον καιρό φυσικά. Αλλά εκείνος δεν με κάλυπτε πουθενά. Τον Απρίλιο εν τέλη έφυγε από την ζωή ο μπαμπάς του, αλλά εκείνος σε γενικές γραμμές δεν ήταν και χάλια, απλά είχε πολλές εκκρεμότητες να τρέξει διότι η μητέρα του 80 χρόνων δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα, έχει και εκείνη θέματα υγείας. Αυτό που με ενοχλεί αρκετά και δεν μπορώ να του πω κάτι γιατί λυπάμαι την μαμά του που ζει μόνη της σε ένα τεράστιο σπίτι είναι πως τον παίρνει τηλέφωνο κάθε τρεις κ λίγο και φυσικά όταν είμαστε μαζί. Επειδή βρισκόμαστε μόνο ΣΚ και αντε καμια φορά καμία καθημερινή θα ήθελα απλά να ηρεμώ μαζί του και όχι να μιλάει με την μαμά του περισσότερο από μένα. Το άλλο και πιο σημαντικό είναι πως όταν δεν είμαστε μαζί δεν είναι καθόλου γλυκός και τρυφερός στα μνμτα είτε στα τηλέφωνα και εμένα συναισθήματικα δεν με καλύπτει. Όταν βρισκόμαστε πάλι δεν είναι πως είναι στα μέλια, πχ με φιλάει μόνο όταν κάνουμε έρωτα, κατά την διάρκεια της ημέρας τίποτα και γενικά δεν είναι πολύ τρυφερός όσο θα ήθελα. Απλά αναρωτιέμαι δεν θα έπρεπε να ειμαστε ερωτευμένοι ή έστω να υπήρχε αυτή η φλόγα που νιώθεις στην αρχή μιας σχέσης; εγώ από την άλλη είμαι κολλημένη μαζί του, κλασικά αφού με γράφει. Όταν του είπα αυτά τα παράπονα μου, μου είπε πως θα προσπαθήσει και πως συνέχεια τρέχει με εκκρεμότητες και δεν έχει χρόνο για μένα. Αλλά εγώ δεν του ζήτησα χρόνο αλλά να μου εκφράζει τα συναισθήματα του. Μόνο όταν κάνουμε έρωτα καταλαβαίνω πως με θέλει και πως νιώθει πουθενά αλλού!

Δεν αντεχω αλλο να ειμαι τοσο τοξικο ατομο στις σχεσεις μου..με τρωει μεσα μου η ζηλεια χωρις λογο,ο φοβος εγκαταληψης,=και προδοσίας . Δεν μπορω αλλο να κατηγορω ατομα που με αγαπανε χωρις λογο, να τα στεναχωρω,να τα αναγκαζω να με αφησουν γιατι μεσω της συμπεριφορας μου νιωθουν οτι μου κανουν κακο. Ξεπερνιεται ποτε αραγε ολο αυτο ή πρεπει να παρω αποφαση οτι οι σχεσεις και οι ανθρωπινες σχεσεις δεν ειναι για εμενα;

Ειμαι μονο εικοσι ενος ετων..πρεπει καπως να απαλυνω αυτον τον πονο μεσα μου..

Είμαι φοιτήτρια και ο κορονοιος έπληξε και τις φιλίες μου καθώς απομακρύνθηκαμε και τη σχέση μου και εμένα την ίδια,οπότε πάμε ξανά από την αρχή μέχρι να βρούμε την ελπίδα.

Πως να μην γκρινιάζω; Το προσπαθώ αλλά έχουν σπάσει τα νεύρα μου. Είναι τόσα τα προβλήματα που έχω που έχω χάσει το μέτρημα, τόσες φορές που τα πράγματα δεν πάνε καλά, είναι τόσα πολλά όλα. Και ψάχνω κάτι καλό στη ζωή μου να κρατηθώ και δεν υπάρχει, κάτι ήρεμο και παρήγορο αλλά δεν υπάρχει. Κουράστηκα, νιώθω 100 χρόνων.