ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην πόρτα μας σε λίγο. Κι εγώ νιώθω ένα παράξενο πράγμα μέσα μου. Μια μίξη από κούραση, θλίψη, βαρεμάρα, πως κουράστηκα να προσπαθώ. Κι είμαι κι ένα βήμα πριν το τέλος. Δεν ξέρω πως να πείσω τον εαυτό μου να κάνει ένα πρόγραμμα και να διαβάσει...

για έναν άνθρωπο που το περνάει για κάποιο ελάχιστο έως ορισμένο χρονικό διάστημα είναι κάτι δύσκολο μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο να ξεπεραστεί. Για έναν άνθρωπο που το ζει μία ζωή είναι τρόπος σκέψης γιατί το συναίσθημα πάλης ή φυγής έχει μετατραπεί σε λογική.

Ότι θεωρουμαι επικριτική, το οποίο μέχρι και εγώ θεωρώ ότι είμαι, γιατί αλλιώς δεν θα επέκρινα τον εαυτό μου για οποιες δυνατότητες μπορεί να έχει αντί να σκεφτείς ότι γεννήθηκα έτσι σκέψου ότι και εγώ δέχτηκα κριτική πολλές φορές από πάρα πολύ μικρή ηλικία και χωρίς λόγο και είναι δικό μου πρόβλημα πώς θα το λύσω. Επίσης δεν μπήκα στην καθημερινότητα κανενός για να του χειροτερεψω αυτήν την αίσθηση. Το θέμα είναι το πρόβλημα ή η λύση;

μια μέρα να αλλάξει όλο αυτό το σκηνικό. Αλλά με ευχές ποτέ δεν έγινε τίποτα.

οι περισσότεροι βρίσκουμε καταφύγιο στις ανασφάλειες και τα ελαττώματα του άλλου έτσι για να νιώσουμε λίγο γαμοσταυροι, καταπληκτικό ε;

όλη αυτή η κατάσταση. Δεν πάω σε ψυχίατρο για να μου κάνουν όλοι τον ψυχολόγο. Τουλάχιστον εγώ είμαι αληθινή με τον εαυτό μου.

Πραγματικά νιώθω ότι έχω κλατάρει τελείως με την όλη κατάσταση και με έχει παρει τελείως από κάτω. Απτη μια η δυσκολία της σχολής χρωστάω μερικά μαθήματα απ'την άλλη η μοναξιά... Που να σαι καλά για να μπορέσεις να διαβασεις όταν νιώθεις όλη την ώρα χάλια

Θέλω τόσο πολύ να εξωτερίκευσω τα συναισθήματα μου, όχι τίποτα άλλο αλλά δεν μπορώ να τα πω πουθενά! Θα θελα να είμαι εκεί, στην αγκαλιά του αλλά δεν γίνεται. Για πολλούς λόγους ,γιατί τελείωσε, άρχισε και τελείωσε αμέσως. Χωρίς πολλά πολλά. Κράτησε λίγο και αυτό ήταν. Να ζείτε τις στιγμές ρε μάγκες. Περνάνε... Ένα τσιγάρο είναι οι στιγμές...

Εχω κουραστεί να πέφτω ή να επιλέγω, τοξικούς ανθρώπους. Δεν ξερω πως το κανω δε μπορω να τους αναγνωρισω, εχους μια περιεργη συμπεριφορα και καθε φπρα την δικαιολογω μεχρι να φαω τα μούτρα μου;;! Δε ξερω τι πρεπει να προσεξω να αγαπήσω τπον ευατο μου περισσοτερο;; Τι στο καλο;; Πλεον φοβαμαι τοσο για τους επομενους που θα γνωρισω...

Βαρέθηκα πια τα νοσοκομεία... Τους ορούς ,τις πεταλούδες νοσοκομείου, τα ανάλατα και άνοστα φαγητά... Με κούρασαν... Θέλω να βγω έξω από αυτό το άθλιο μπουντρούμι και να χαρώ τον ήλιο... Να φύγει αυτή η γκαντεμιά και να έλθει η καλοτυχία... Να μην στεναχωριέστε γιατί ψυχή και σώμα είναι αλληλένδετα ... Να μην κρατάτε τίποτα μέσα σας και σας τρώει την ψυχή σαν το σαράκι που τρώει το ξύλο... Να μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας πληγώνει , να σας απορρίπτει άνευ λόγου και αιτίας , να σας επιτίθεται και παίζει με την καρδιά και τα συναισθήματά σας ... Δεν είμαστε από σίδερο παιδιά... Ψυχούλα και καρδιά έχουμε και ορισμένοι είμαστε " Εύθραυστοι " από ταραχές και εφιαλτική ζωή που βίωσαμε... Εύχομαι αύριο να είναι μια καλύτερη ημέρα για όλους μας και ο Θεός ή όποια δύναμη του Καλού υπάρχει να σταματήσει να στέλνει δοκιμασίες αλλά χαρές σε ανθρώπους που αδικήθηκαν και όλα τα καλά !!!! Καλό ξημέρωμα σε όλους