Λένε πως η ζωή είναι άδικη. Θα έλεγα πως αυτό είναι λάθος. Η ζωή είναι όμορφη, οι άνθρωποι είναι άδικοι και κουτοί. Άλλοι πατάνε ανθρώπους και το απολαμβάνουν κι άλλοι κάθονται και ασχολούνται με τους πρώτους ενώ η ζωή συνεχίζει να τους προσπερνά. Και να ταν μόνο αυτά! Η απώλεια και οι καημοί και τα όνειρά μας που καταστρέφονται παρέα με τον χρόνο είναι μέρος αυτής της ζωής. Όμως τελικά αν το καλοσκεφτείς, κάποια απ' αυτά για τα οποία σκάμε μπορούν να χτιστούν ξανά, κι αυτή τη φορά ίσως καλύτερα απ' την προηγούμενη φορά. Κάποια χάθηκαν για πάντα. Όμως πιστεύω πως η ουσία είναι στην ουσία. Ένα χαμόγελο, ένα καλοσυνάτο βλέμμα, μία καλή πράξη, από εμάς, απ' τους άλλους, οι μικρές μα τόσο μεγάλες χαρές της ζωής είναι που μετράμε, ένας άνθρωπος δίπλα μας, η αγάπη, το γέλιο. Εγώ από αξιοπρέπεια θέλετε από πόνο και αναστεναγμό θέλετε αναγκάστηκα να αφήσω κάτι που ονειρευόμουν από παλιά και να φύγω γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Αυτό το βράδυ αναρωτιέμαι, αν θα μπορούσα εγώ που δεν έχω και πολλές ικανότητες κι ούτε πολλές ευκαιρίες και από τύχη διάβαινε, να αλλάξω τα πράγματα και να χτίσω κάτι καλύτερο. Το εύχομαι να μπορέσω να σηκωθώ και να τα καταφέρω. Φαντάζει όμως τόσο δύσκολο και νιώθω κουρασμένη. Εύχομαι να το κάνω!