ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά! Είμαι νεαρή κοπέλα άντε 23! Και δέχομαι συνεχώς πολύ όμορφα κοπλιμέντα από έναν 40αρη στην δουλεια! Είναι ελεύθερος από ότι έχω καταλάβει.. Και πάρα πολύ γοητευτικός.. να ενδώσω η να το συμπεριλάβω στα αποθημενα;

Σταματήστε πια ορισμένοι να δίνετε τόσο μεγάλη βάση στις άποψεις των φίλων σας.Ο φίλος σας μπορεί και να σας ζηλεύει.Ποτέ δεν σας πέρασε από το μυαλό;Να είναι ο άλλος καλο παιδί και μέσα σε μια συνάντηση με τον φιλο του να μου σπάει τα νεύρα χωρίς να φταίω.Δεν θα περάσει ετσι.Δεν σας τιμάει να καμαρώνετε με τον κολλητό που κάνετε λες και είναι πιο έξυπνος από σας. Ξυπνήστε πια

Ακούω την εξής βλακεία και την βλέπω εδώ μέσα συνέχεια. Ότι όποιος είναι σε σχέση είναι λογικό να τον φλερτάρουν περισσότερο επειδή για να είναι σε σχέση κάτι παραπάνω έχει απο τους άλλους και τέτοιες βλακείες. Αυτό που ξέρω έχω δει και ζήσει σε σχέσεις είναι οτι οι δεσμευμένοι απλά αποδέχονται πιο πολύ το φλερτ. Ίσως το ότι είναι καιρό με το ίδιο άτομο και θέλουν επιβεβαίωση, ισως φοβούνται ότι θα είναι συνέχεια με το ίδιο άτομο και δεν τους αρέσει και τοσο η ιδεα στην πραγματικότητα, δεν ξέρω που να το αποδώσω, είναι ανάλογα και το άτομο πολλά μπορώ να βρω και να πω. Δεν υπάρχει μου κολλάει ο/η τάδε και εγώ δεν δείχνω ενδιαφέρον απλά αυτοί μου έγιναν κολιτσιδα. Δινεις δικαιώματα και μετά το παίζεις ανηξερος στη σχέση. Τα άλλα πραγματικά είναι βλακείες και δικαιολογίες. Είτε είσαι σε σχέση είτε όχι ολο και κάποιος θα ενδιαφερθεί η διαφορά είναι στο ότι όταν είσαι single τα στανταρτς σου είναι υψηλότερα και μετά λογω ανασφαλειών θα το πω για τον εαυτό σου και το πόσο πέραση έχεις γίνεσαι πιο δεκτικός/η.

Αποκλειεται ελεγα μέσα μου . Στα 25 μου ψηλη , ομορφη , αερατη με κοιτουσαν οι ανδρες και χαζευαν με την πάρτη μου.Και ομως ποτε μην λες ποτε.Τωρα στα 43 μου τα κιλακια μας τα πηραμε , άνεργη 2 χρονια , ακοινωνητη , μενω με γονεις και χωρις ανδραΔεν ξερω τι να κανω ,νοιωθω χάλια σαν ολο το βαρος του κοσμου να πεφτει πανω μου.Να υπαρχουν αραγε αλλοι σε αυτά τα χαλια ?

Σπουδάζω σε μια πόλη δύο ώρες απ'το σπίτι μου σε μια σχολή που δεν μου αρέσει αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, απλώς δεν έχω καμία παρέα... στο πρώτο έτος είχα γνωρίσει καποιες κοπέλες αλλά λόγω κακής ψυχολογίας δεν έβγαινα πάντα μαζί τους με αποτέλεσμα να δεθουν μεταξύ τους (λογικό και καλά έκαναν). είμαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι και βλέπω τηλεόραση η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα αφού με τη σχολή δύο φορές την εβδομάδα πάω με το ζόρι ....έχω σχέση μέσω απόστασης οπότε βλεπομαστε ανά δίμηνο το λιγότερο...δεν ξέρω τι να κάνω με τις παλιές μου παρέες έχουμε χαθεί είτε επειδή δουλεύουν είτε λόγω απόστασης.... θέλω απλα να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω στην οικογένεια μου, όχι ότι εκεί έχω παρέες αλλά θα έχω τους δικούς μου ανθρώπους να πω μια κουβέντα.... τεράστια η μοναξιά και δυστυχώς δύο χρόνια τώρα δεν παλεύεται προσπαθώ όσο μπορώ, αλλά αυτή η απογοήτευση με πνίγει...και σκέφτομαι ότι αφού δεν μπορώ τώρα να κάνω φίλους με τόσους συμφοιτητές γύρω μου, όταν φύγω από δω τι;; Απογοήτευση σκέτη και για τη σχολή και γιατί περίμενα τα φοιτητικά μου χρόνια διαφορετικά... έχω ένα φίλο εδώ αλλά έχει κοπέλα οπότε δεν τον βλέπω συχνά... το μόνο καλό είναι ότι έχω το αγόρι μου που πραγματικά με στηρίζει και με το παραπάνω μιλάμε σχεδόν όλη μέρα και κάτι γίνεται, αλλά δυστυχώς λόγω της απόστασης (800 χιλιόμετρα) είναι δύσκολα τα πράγματα.... συγγνώμη για όλο αυτό το κείμενο αν σας κούρασα, ξέρω θα μου πείτε οι περισσότεροι να βγάλω την σχολή αλλά δεν έχω αυτή τη δύναμη να συνεχίσω και χρωστάω πολλά μαθήματα.... Υ.Γ. συγγνώμη που σας κούρασα αλλά ήθελα κάπου να τα πω να ηρεμισω.. είμαι δεύτερο έτος...

Σπουδάζω στο εξωτερικό και εχω ένα eye- contact με έναν τύπο εδώ αλλά κανείς δεν κάνει κίνηση (παρά μόνο μια μεθυσμένη κίνηση δικη του που έλεγε βλακείες και μπορεί να μη θυμάται καν). Εγώ είμαι πάντα πρόθυμη να ξεκινήσω κάτι αλλά δεν μου δίνει το θάρρος γιατί δεν μου έχει χαμογελάσει ποτέ και όταν με κοιτάει με κοιτάει στα μάτια και σοβαρά. Επίσης τον συνάντησα στο δρόμο βράδυ 2 φορές κ θα μπορούσε να μιλήσει αν ήθελε, είμασταν μόνο οι δυο μας. Οπότε όλα αυτά με διχάζουν και μου δημιουργούν ανασφαλειες για το αν θέλει η όχι αν έχει κοπελα αν απλά παίζει κλπ κλπ. Επίσης είναι πολύ όμορφος και φαντάζεστε πως κολλάνε οι γυναίκες επάνω του. Βέβαια αν το αφήσω τώρα θα ξεχαστεί τελείως γιατί έρχεται καλοκαίρι και του χρόνου δεν θα βλεπομαστε τόσο συχνά. Επίσης τον έψαξα και έχω τα σοσιαλ μίντια του αλλά ούτε κατά διάνοια δεν του στέλνω μήνυμα. Τι να κάνω;;;;;;;

αλλά είμαι ερωτευμένη με τον Άρη. Τον παιδικό σου φίλο. Από εκείνη τη μέρα του Αυγούστου που γνωριστήκαμε στο εξοχικό, είμαστε μαζί. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας! Δε στο ειπα νωρίτερα γιατί πίστευα οτι είναι ενθουσιασμός αλλά όχι...είναι αληθινός έρωτας. Αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Για πάντα αν τα καταφέρουμε. Ξέρω οτι θα θυμώσεις, θα απογοητευτείς, θα ήθελες όπως πάντα κάτι καλύτερο για μένα αλλά ξέρω επίσης οτι με αγαπάς και όταν καταλάβεις πόσο ευτυχισμένη με κάνει, θα μαλακώσεις.(Κάνω πρόβες πως θα του το πω.)Επειδή θα έχετε την απορία, εγώ είμαι 32 και ο Άρης 56. Δηλώνω ευτυχισμένη και έτοιμη να το ανακοινώσω στον μπαμπά και μετα να το φωνάξω παντού!!!

Ερωτεύτηκα πολύ και ανέλπιδα, όχι λόγω ανταπόκρισης αλλά συνθηκών...για καιρό μάζευα τα κομμάτια μου. Τώρα νιώθω πως έχω χτίσει έναν τοίχο γύρω μου, είμαι κοινωνική και έχω ομολογουμένως πολύ πέραση, αλλά δεν θέλω να ερωτευτώ ξανά, φοβάμαι. Δεν έχει βέβαια εμφανιστεί ακόμα ο κατάλληλος άνθρωπος, αλλά αυτή τη στιγμή τρέμω στη σκέψη ότι μπορεί να ερωτευτώ και να περάσω μια από τα ίδια. Ξέρω ότι πάλι όταν έρθει η στιγμή δε θα υπολογίσω το κόστος γιατί πιστεύω ότι στον έρωτα είναι όλα ή τπτ, αλλά τώρα που έχω τα λογικά μου ξέρω ότι είμαι καλύτερα χωρίς αυτόν και ας μου λείπουν αυτές οι υπέροχες πεταλούδες!

είμαι 20 χρονών κοπέλα. Κι έχω πολύ θέμα. Με τις σχέσεις με τους ανθρώπους γενικά, και ειδικά με το αντίθετο φύλο. Μέχρι πέρσι δεν είχα καθόλου κοινωνικό κύκλο οπότε ήταν λογικό ότι δεν υπήρχε ενδιαφέρον από κάποιον. Που να μ΄εβλεπε και που να με γνώριζε ωστέ να ενδιαφερθεί. Ήμουν ένα άτομο κλεισμένο σε ένα σπίτι, καταθλιπτικό. Φέτος άνοιξα τον κύκλο μου, βγήκα περισσότερο, είχα δραστηριότητα που με απασχολούσε πολλές ώρες και με έφερνε σε επαφή με αγόρια. Αποτέλεσμα 0 όμως. Θέλω να πω πως ούτε εμένα μου άρεσε κάποιος, αλλά ούτε κι εγώ άρεσα σε κάποιον . Τουλάχιστον όχι τόσο ωστέ να μου το πει ή να προσπαθήσει να είναι κοντά μου ή κάτι τέτοιο. Και δεν ξέρω τι κάνω λάθος γιατί προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου ή η καλύτερη βερσιόν του εαυτού μου. Και τώρα το αστείο είναι ότι είμαι ωραία εμφανισιακά σε φάση ότι μου το έχουν πει πια πολύ άνθρωποι είναι κοινή παραδοχή και ξέρω ότι στα περισσότερα στρειτ αγόρια αρέσω εμφανισιακά παρόλα αυτά δεν θα κάνουν κίνηση μαζί μου. Ίσως φαίνομαι πολύ ψυχρή ή σοβαρή και άπειρη ή αθώα και αφελής ή φαντάζει απίστευτα δύσκολο να με πλησιάσουν παρόλο που εγώ νομίζω ότι είμαι προσιτή. Ίσως απλά δεν τους αρέσω. Αλλά το θέμα είναι οτί δεν την παλεύω άλλο με τη μοναξιά. Κι ότι θέλω κάποιος να ενδιαφερθεί για μένα και να του αρέσω για αυτό που είμαι. Και να μου αρέσει και εμένα. Θέλω να δει και την καταθλιπτική μου πλευρά και όχι μόνο αυτή που φαίνεται χαρούμενη με κόσμο. Και να δει και όλες τις ώρες μοναξιάς που έχω περάσει. Και να καταλάβει.

αισθάνομαι πολύ άσχημα. Με τον εαυτό μου. Νιώθω μοναξιά. Όπως πάντα, Αυτό το συναίσθημα μόνιμα με κυνηγάει. Μάλλον πρέπει να συνειδητοποιησω όυι αυτό δεν θα αλλάξει. Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή σας σκεφτήκατε ότι βρίσκεστε στο σωστό μέρος και πραγματικά δεν θα θέλατε να βρίσκεστε πουθενά αλλού? Για μένα αυτές οι στιγμές ήταν πραγματικά ελάχιστες. Αλλά μάλλον πρέπει να το δεχτώ οι ώρες ευτυχίας μου στη ζωή είναι μετρημένες και είναι λίγες. Πολύ λίγες. Ένας κόμπος στο λαιμό μου. Δεν μπορώ να γράψω άλλο.