ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μ κάποιον 4 χρόνια εγώ 39 αυτός 44, υποτίθεται σε σοβαρή σχέση, δεν μπορώ να πω ότι έχει δώσει κ τα καλύτερα δείγματα γραφής σαν χαραχτήρα στο θέμα σχέση , δηλαδή έχω δει ότι μπαίνει σε διάφορα site κ μιλάει μ διάφορες,λέει οκ απλά βλέπω.. από κει τον γνώρισα κ εγώ, καλά να πάθω θα μου πείτε, κ επίσης γιατί δεν έχω φύγει άλλο θέμα αυτό, σήμερα λοιπόν βρήκα στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου καταχωνιασμενα προφυλαχτικα κλειστά κ χαπάκια συστικης διεργεση χρησιμοποιημενα,καμία λογική εξηγη δεν έδωσε τα μασαγε, νομίζω ότι δεν τα είχα ξαναδεί άλλη φορά αν τώρα κ μ αυτό δεν θα φύγω γιατί έχω ξενερώσει τόσο πολύ τι να πω θα είμαι αξία της μοίρας μου.

Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…

Έγινε μια πρόταση για δουλειά στην αδερφή μου από έναν φίλο της και αντί να χαρεί και να πάει να δει, το πρότεινε σε μένα. Πιο συγκεκριμένα, είναι δουλειά γραφείου, απ ότι της είπε θα είναι λίγο απ όλα, δηλαδή θ ασχολείται με το πελατολόγιο, τιμολόγια, να ξέρει τα βασικά από υπολογιστες. Μου λέει πήγαινε εσύ που έχεις μια εικόνα από τιμολόγια, εγώ δεν ξέρω τίποτα και θα σε πηγαινοφερνω εγω κ θα μαζεύεις σιγά σιγά κ για δίπλωμα. Της λέω κ μένα θα μου δείξουν, τι νομίζεις; Γιατί δε πας ίσα ίσα να δεις κ το απορρίπτεις αμέσως; Ναι, ρε συ, μου λέει, όμως μένουν στην εικόνα, ποιος θα με παρει εμένα, έτσι όπως είμαι; Γιατί της λέω, δεν υπάρχουν παχουλοι άνθρωποι στα γραφεία θες να μου πεις; Ευκαιρία να μαζέψεις κ χρήματα, να ξεκινήσεις πάλι διατροφή. Δεν υπάρχουν άτομα τέτοια, να επιμένει, κ αυτά που είναι, είναι μέσω ασεπ, οαεδ ή με μέσο. Μου λέει μετά γιατί δε θες εσύ; βολεύτηκες σαν κ εμένα με τα λεφτά της μαμάς κ του μπαμπά; Εγώ, παιδιά, η αλήθεια είναι κ της το είπα, ότι ναι μεν, ψάχνω για δουλειά, γιατί θα ήθελα χαρτζιλίκι και να κρατάω στην άκρη για αυτά που έχω στο νου μου. Απ την άλλη, όμως, μου έμειναν 2 μαθήματα για πτυχίο, έχω ήδη αργήσει πολύ να τη τελειώσω. Αποφάσισα να κάνω κ κάποια ιδιαίτερα και φοβάμαι να ξεκινήσω δουλειά, καθώς το '18 που εργαζόμουν, δεν είχα περάσει τίποτα τον Σεπτέμβρη και λέω μη το πάθω τώρα που βρίσκομαι στη πηγή κ δε πιω νερό. Βέβαια, τότε τα είχα δώσει από κοντά, τώρα αν πάλι είναι ηλεκτρονικα, δε χρειάζεται τόσο πολύ διάβασμα κ υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να τα περάσω. Καθώς, περσυ που εργαζόμουν πάλι, μπόρεσα κ πέρασα πολλά με αυτό το σύστημα. Αλλα αυτό δε το ξέρουμε ακόμη πως θα είναι τα πράγματα. Επίσης, όταν της είπα ότι σκεφτόμουν, αναλόγως το διάβασμα και τα χρήματα, να κοιτούσα για δίπλωμα, γιατί δε θέλω να δώσω χειμώνα. Μου λέει και ποιος θα στα πληρώσει αυτά, ο μπαμπάς; της λέω, εφόσον, ξεκινήσω μαθήματα, θα κοιτάξω αν μπορώ να τα κάνω παράλληλα και αν γίνεται, να δίνω δόσεις. Αν και φαίνεται δύσκολο και επειδή το συζήτησα με την μάνα μου για τη δουλειά μονο, μου λέει προτεραιότητα είναι το πτυχίο, αν μείνεις πίσω; Δεν το είχα σκεφτεί αυτό πριν μου το πει κ κείνη, αν κ συχνά πετάνε οι δικοί μου σπόντες για καμιά δουλειά, αλλά πιστεύω κυρίως για την αδερφή μου. Και αυτό γιατί; Επειδή, εκείνη, όποτε της λέει ο πατέρας μου, να τη βάλει κάπου, να μιλήσει πουθενά ή ότι ψάχνουν εκεί, φέρνει αντιρρήσεις και τα βρίσκει όλα αρνητικά. Συνέχεια την ακούς να λέει, αυτή μπήκε με μέσο, αυτή τα χει μ αυτόν, αυτή τριβεται στον καθένα, η άλλη είναι ρουφιανα, εκείνη κάθεται κ κλαίγεται κ γω, να λέει, δεν θέλω να γίνω σαν κ αυτές. Μα κ κείνη δε κάνει μια προσπάθεια, τη βλέπω εγώ. Ούτε καν να ψάξει. Όταν της λέω κάτι, μου λέει, σιγά που θα με πάρουν, αφού με μέσο μπαίνουν όλοι. Το χει δέσει κόμπο. Μα στείλε ρε άνθρωπε και βλέπεις. Πριν 2 χρόνια νομίζω, είχε στείλει από μόνη της, δεν ξέρω πως τ πάθε και την πήραν με σύμβαση σε παραγωγή, εκεί κοιτάει κυρίως. Αλλά κ για εκεί λέει αδύνατους θέλουν. Έχει τελειώσει μαγειρική, τι ωραία τι καλά, ασχολήθηκε λίγο και μετά τα παράτησε. Δεν αντέχει την πίεση, δεν έχει καθόλου υπομονή, είναι νευρική και μετά της φταίνε οι άλλοι. Αυτή είναι που δε θέλει να σηκωθεί απ το κρεβάτι κ να δουλέψει, όχι εγω. Λέει για τα κιλά της, μα κάνε κάτι. Τι κόμπλεξ είναι αυτό; Δεν έχουν δικαίωμα δηλαδή οι παχουλοι; Είναι μια χαρά όμορφη κοπέλα, ψηλή, νέα,τ μόνο θέμα είναι τα κιλά (1.77 ύψος, κιλά νομίζω κοντα στα 200, αν όχι κ παραπάνω). Βοήθησε τον εαυτό σου, όχι που μ κάθεσαι κ τρως σαν να μην υπάρχει αύριο. Ντρέπεται να πάει στην διατροφολόγο της κ να πει ότι δεν εχω την οικονομική δυνατότητα να έρχομαι 2 φορές τ μήνα, όπως έκανε παλιά,αλλα 1. Εγω, καθώς και η μάνα μου, γιατί πολλές φορές έχουμε συζητήσει αυτό το θέμα οι 3 μας, της έχουμε πει ότι δεν νομίζουμε να χει θέμα η γυναίκα, κ αν πήγαινε, θα είχε στο νου της ότι θα μετρηθεί. Έχω πάψει πλέον όσο γίνεται, να της λέω για τα κιλά της, να ξεκινήσει από μόνη της είτε με βοήθεια και να πηγαίνει για περπάτημα, γιατί είναι σαν να μιλάω στον βρόντο και νευριάζει κ από πανω. Και τώρα την έχω μέσα στην κριτική κ νεύρα, γιατί δεν πάω και ότι κάθομαι, για τη δουλειά αυτή, η οποία για τον όγκο της, απ όσα της είπε, δεν είναι πολλά τα λεφτά, καλά απ το τίποτα μια χαρά είναι κ για τα ένσημα ίσως παίζεται. Κ ο εργοδότης είπε ότι όποια πάρει, θα είναι δοκιμαστικά πρώτα. Γιατί προδικαζει έτσι, τον εαυτό της, ότι δεν θα τα καταφέρει χωρίς να πάει πρώτα; Δεν ξέρω πως να τη πείσω να πάει. Λέει για μένα ότι έχω μια γνώση αλλά κ κείνη, έχει το δίπλωμα κ δεν έχει κάποια άλλη υποχρέωση, οπως έχω εγώ τη σχολή και θα της δείξει ο άνθρωπος, δεν είναι χαζή. Μια άλλη φορά, είχε χάσει μέσα απ τα χέρια της μια μόνιμη θέση στην αεροπορία για μαγείρισσα και είχε πεισμωσει κ δεν πήγαινε. Τι να πω, έχουμε σηκώσει, πολλές φορές τα χέρια με την περίπτωση της. Με νευριάζει όμως, που απ την μια μουρμουραει κ λέει πάντα άνεργη θα είμαι κ ποιος θα με παρει και απ την άλλη, δεν κάνει τίποτα. Μα δεν έρχονται πάντα ουρανοκατεβατα οι δουλειές.

Θέλω τόσο πολύ να έρθω κοντά με μια γυναίκα, να κάνουμε έρωτα, να την ευχαριστήσω. Βλέπω ότι υπάρχουν γυναίκες που αντιλαμβάνομαι οτι με θέλουν. Έχω όμως εναν τεράστιο φόβο που με κάνει να κανω πίσω. Τρέμω στην ιδέα ότι δεν θα μπορέσω να την ικανοποιήσω, ότι θα με θεωρήσει "λίγο", "μικρό", άπειρο, ότι θα με συγκρίνει με προηγούμενους εραστές της. Πάντα ήμουν ο άνθρωπος που θέλει να ευχαριστεί τους πάντες, είτε στη δουλειά μου είτε στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Το ίδιο χαρακτηριστικό που με κάνει αγαπητό στους άλλους, τώρα με εμποδίζει να ερωτευθώ. Δεν έχω κανέναν να του ανοιχτώ και να με βοηθήσει. Ο λόγος που αναζητώ τώρα λύση είναι γιατί έχω γνωρίσει μια γυναίκα που υπάρχει αμοιβαία έλξη και το μόνο που με κρατάει πίσω είναι αυτό το κόμπλεξ που μου έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια.

Είμαι 21 και μέχρι στιγμής στη ζωή μου ούτε φιλί δεν έχω δώσει καλά καλά. Έχω φίλους παρέες βγαίνω όμως εδώ και τόσο καιρό ειδικά μετά τα 18 νιώθω τελείως μόνη και στερημένη ερωτα. Πραγματικά θα ήθελα να βρω έναν άνθρωπο να κάνουμε τη φάση μας... Το γεγονός ότι ο καιρός περνάει και εγώ στα ερωτικά μένω στάσιμη με έχει κάνει να φοβάμαι το οποιοδήποτε ερωτικο ξεκίνημα ... σαν να μην μπορώ να το ζήσω και να απολαύσω Γνώρισα ένα παιδί μετά από ΤΟΟΟΟΟΣΑ χρόνια ... μέσω Facebook φίλο μιας συμμαθήτριας μου από το δημοτικό ... βγηκαμε και πέρασα πολύ ωραία ... πήγαμε βόλτα στην παραλια ... για καφέ ... περπάτημα στην Ακρόπολη για ώρες ... βγηκαμε 3 φορές ... δεν έπαιξε φιλί γιατί ήμουν απομακρυσμένη και όχι τόσο χαλαρή όταν με πλησίαζε Μετανιώνω ΤΟΣΟ πολύ που δεν έγινε κάτι παραπάνω μεταξύ μας .. που δεν αφέθηκα ... γιατί τώρα νομίζω ξενέρωσε μαζί μου παρόλο που μετά την τελευταία συναντήση κράτησε επικοινωνία τώρα με γράφει κανονικότατα Μάλιστα πήγε και διακοπές με τους φίλους του Νιώθω θλίψη ... νιώθω μόνη και ισχύει 100% το ότι είναι καλύτερο να μετανιώνεις αυτά που έκανες παρά αυτά που δεν έκανες . Τώρα εγώ μιας και με έγραψε τον γράφω ....τι να κάνω ρε παιδία; Αν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται να πρηζω; Μια ακόμα ευκαιρία ήθελα ... τώρα μας χωρίζει και ο χρόνος και η απόσταση Βαριέμαι να ξαναπροσπαθησω για κάτι άλλο ... το πήγα μακριά στο μυαλό μου χωρίς να έχουμε καν κάνει κάτι παραπάνω Τον θέλω πολύ όμως ... πως ξεκολλαω; Αυτός είναι 29 .... μήπως με σνομπάρει λόγω ηλικίας ;

Τον τελευταίο καιρό βλέπω πολύ συχνά όνειρα με τους παιδικούς μου φίλους στα οποία είτε αναβοιώνονται παλιές μας περιπέτειες είτε ξανά ενωνόμαστε στην ενήλικη πλέον ζωή μας μετά από τόσο καιρό. Εδώ να σας ομολογήσω πως παλιά ήμασταν μια ομάδα 4 ατόμων που από την ηλικία των 3 έως 12 ήμασταν αχώριστοι και όλοι μέρα παίζαμε ένα σωρό παιχνίδια, περιπέτειες (προ τεχνολογίας) στο χωριό τα οποία σήμερα δεν πρόκειται να τα ξανά ζήσει η σημερινή νεολαία. Αυτά τα χρόνια μπορώ να πω ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου και είμαι πολύ χαρούμενος που είχα μια όμορφη και σωστή παιδική ηλικία. Το κακό όμως είναι πως από την στιγμή που πήγαμε γυμνάσιο, ο χαρακτήρας τους άλλαξε πάρα πολύ ενώ εγώ επιδίωκα άλλα πράγματα με αποτέλεσμα να κάνω νέες γνωριμίες ενώ αυτοί οι τρεις να παραμείνουν μαζί κάνοντας όμως και εκείνοι τις δικές τους φιλίες. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε σιγά σιγά και στο λύκειο πλέον να κόψουμε κάθε επαφή. Δέκα χρόνια έπειτα, αυτοί παραμένουν ακόμη κολλητοί φίλοι ενώ εγώ δεν έχω καθόλου επικοινωνία μαζί τους. Αυτό μπορώ να πω πως με θλίβει κατά βάθος μιας και μαζί έχουμε χαράξει τις πιο όμορφες αναμνήσεις και τώρα δεν λέμε ούτε ένα τυπικό "γειά". Πολύ θα ήθελα να τα ξανά βρω μαζί τους όμως αυτό είναι αδύνατο, μιας και είναι τελείως αντίθετοι από τα δικά μου πιστεύω και αρχές. Για να σας δώσω να καταλάβετε είναι, πλέον, άτομα χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και μόρφωση, χωρίς στόχους,χωρις όνειρα, που πίνουν, καπνίζουν, βρίζουν κάνουν αλητείες και λοιπά. Εγώ είμαι καθαρά αντιθέτως σε όλα αυτά και για αυτό έχουμε κόψει την κάθε επαφή. Δεν φταίνε αυτοί όμως που έγιναν έτσι, παρασύρθηκαν τότε στο γυμνάσιο... Αυτό που με παραξενεύει τώρα εμένα είναι γιατί να τους ονειρεύομαι τώρα τόσο συχνά χωρίς να τους σκέφτομαι μπορώ να πω ιδιαίτερα. Μήπως το υποσυνείδητο μου θέλει να μου πει κάτι; ίσως να νιώθω εγώ κάποιο εσωτερικό κενό;; δεν ξέρω... Αυτά ηθελα να σας εξομολογηθώ που με "βασανίζουν" τελευταία. Κάθε άποψη δεκτή, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.

Εχθές το βράδυ την ώρα που γύρισα απ'τη δουλειά,η κοπέλα μου ήταν στο δωμάτιο και δέν με κατάλαβε.Πλησίασα και την άκουσα να μιλάει με μιά φίλη της στο τηλέφωνο.Άκουσα την κοπέλα μου να λέει στη φίλη της για τον πρώην της.Συγκεκριμένα της είπε ότι ήταν μεγάλος μ.....ας,αλλά ήταν πολύ καλός στο σέξ γι'αυτό και την πάτησε και έμεινε τόσο καιρό μαζί του.Εννοείται ότι έπαθα πλάκα κι έφυγα και βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω τσιγάρο.Μετά από λίγο ήρθε κι εκείνη,και με ρώτησε πότε γύρισα κι ότι δέν με κατάλαβε.Με αγκάλιασε,με φίλησε,τα γνωστά,σάν να μήν έτρεχε τίποτα,κι στο μεταξύ να είμαι χάλια όπως μέχρι αυτή τη στιγμή.Μ'αυτόν έχουν χωρίσει πάνω από 3 χρόνια,εμείς είμαστε μαζί σχεδόν 2,και εδώ και 6 μήνες συγκατοικούμε.Δέν έχω καταλάβει μέχρι τώρα ότι εξακολουθεί να έχει κόλλημα μαζί του,για να συζητάει όμως με τη φίλη της γι'αυτόν,κάτι σημαίνει.Μπορεί να ήταν και τυχαία συζήτηση,ξέρω κι εγώ;Δέν της έχω πεί τίποτα γι'αυτό που άκουσα,αλλά είμαι κάπως και το καταλαβαίνει και με ρωτάει τί έχω,και της λέω ότι απλά μου βγαίνει η κούραση απ'τη δουλειά.Να της μιλήσω ή να το αφήσω;Έχω επηρεαστεί πολύ απ'αυτό,το σκέφτομαι και δέν μπορώ να ηρεμήσω.

Πως κάνεις παρέες όταν είσαι σε μια πόλη που δεν ξέρεις κανέναν και στη δουλειά σου δεν έχεις συναδέρφους για να κάνεις γνωριμίες? Μου λείπει η αίσθηση της παρέας. Δεν είμαι και η πιο κοινωνικη και εξωστρεφής αλλά θέλω να κάνω παρέες... δεν ξερω ομως το πως. Οι παρέες μου από την σχολή δεν έχουν κρατήσει και νοιώθω πολύ μόνη

Χθές στο γυμναστήριο. Δύο τύποι με σχολίαζαν σχεδόν κατάμουτρα. Από ότι κατάλαβα πρέπει να άρεσα στον ένα και ρωταγε την γνώμη του άλλου. Ο άλλος πρησμένος από τό πολύ φάρμακο νομίζωντας πως είναι ο Ροκ του γυμναστηρίου του λέει δεν έχω δει ποίο άσχημη. Λοιπόν το κομμέντ αυτό αλήθεια με αηδιάσε γιατί το είπε κάποιος οποίος δεν θα έδινα ποτέ σημασία στην ζωή μου. Καθόλου το στιλ μου. Εγώ συνέχισα την γυμναστική μου δεν δίνοντας σημασία συνέχιζε ο άλλος φίλος του να με κοιτάει μάλλον του άρεσα. Τι κρίμα ώμος που με έχουν ξενερώσει τόσο πολύ ο μισογυνισμός τούς καί ελπίζω να μην ξαναβρούν θηλυκό στην ζωή τους τέτοια ανθρωπάκια τους αξίζει η μοναηι

Κανονίζουμε 2ο ραντεβού. Δεν εμφανίζεται ποτέ. Με έχει στήσει κανονικότατα και τελευταία στιγμή μνμ "σόρρυ για την ώρα πολύ δύσκολη μέρα σήμερα" του λέω μην αγχονεσε ξεκουράσου. Μαλακα ήθελα να του πω αλλά τεσπα. Επόμενη μέρα μνμ Έχω συνάχι δεν ειμαι πολύ καλά εδώ και 2 μέρες πιστεύω σε 3 μέρες θα είμαι εντάξει Να κανονίσουμε κάτι για τοτε; Το διαβάζω και δεν απαντάω για ώρες το αφήνω. Αποφασίζω να απαντήσω ανοίγω συνομιλία και έχει διαγράψει τα μηνύματα. Τώρα κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό σας παρακαλώ Αυτό και όλη την συμπεριφορά. Όχι ότι δεν καταλαβαίνω ότι στα τέτοια του...αλλά θέλω γνώμη