ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

κι εξομολογουμαι οτι ακομη ασχολουμαι με τον τυπο που δεν εγινε ποτε τπτ επι χρονια. χαζευω ταρο για να δω τι σκατα κανει (κ ομως). ξερω οτι κατι ενιωθε κ οτι το καταπιεσε. το ταιμινγκ ηταν οφ, αλλα κ αυτος το γειωσε με την πρωτη ευκαιρια που βρηκε. κ εμεινα να στηριζομαι σε λεγομενα κοινων γνωστων, δηλ μουφιες. μου εδειξε επανηλλειμμενα -παροτι τον ενοχλουσα συνεχεια κατα καιρους, για να δω πως αντιδραει- οτι του αρεσει η ζωη που κανει, με τη σιωπη του κ τα ποστ του. μου ειχε πει παλιοτερα οτι η γκομενα του ειχε λεφτα κ οτι ξερω οτι γενικα ειναι αλλο στυλ. δηλ προτιμησε τα λεφτα κ τη βολεψη του. υποσχομαι στον εαυτο μου οτι δεν θα ξανασχοληθω με ταρο κ λλκιες. εχω εξαντληθει στο να ελπιζω πως κατι θα αλλαξει. δε νιωθει, λεμε. εχω χασει τοσο χρονο στο να προσπαθω να καταλαβω. δε μου λεει κανενας τπτ για το αν εχει ακομη σχεση ή αν παιζει σε διαφορα ταμπλο (το πιο πιθανο), δε μιλαει κ αυτος. τι κανω κ εγω τοσον καιρο κ δεν βρισκω καναν αλλο να τελειωνουμε, δεν με καταλαβαινω.

Εγώ μια παιδική φίλη που την αγαπώ πολύ. Από μικρή ήταν παχύσαρκοι παιδάκι πράγμα που την ακολούθησε και στην ενήλικη ζωή. Βάζοντας αυτό έως εμπόδιο στη ερωτική της ζωή δεν έχει συνάψει καμία ερωτική επαφή με κανένα φύλο. Πάντα μου έλεγε ότι όταν αδυνατίσει θα ξεκινήσει να κοιτάζει για αγόρια. Φυσικά και της μιλούσα πάντα για την ομορφιά όλων των σωματοτυπων και για τα ψεύτικα πρότυπα αλλά τίποτα. Αισίως έχασε πολλά κιλά με δίαιτα και γυμναστήριο. Πάλι όμως τα ίδια μου λέει. Ότι δεν την θέλει κανείς γιατί είναι παχουλη (δεν είναι). Πηγαίνει και σε ψυχολόγο. Εγώ ως φίλη τι άλλο μπορώ να κάνω? Δεδομένου ότι είμαστε πλέον και 32 ετών.

Για διαφορους λογους, δυστυχως δεν εχω κανέναν αλλο τροπο να γνωρισω αντρα παρα μονο απο dating apps. Ελα ομως που εχω απογοητευει με οσα βλεπω. Διοτι οι "συζητησεις" εκει δεν βγαζουν ποτέ πουθενα και ειναι μονο με βαση τρεις πολυ συγκεκριμενες ερωτησεις: 1."με τί ασχολεισαι;" Δηλαδη αν αυτη τη στιγμη ειμαι ανεργη θα πρεπει να με φερνουν σε δυσκολη θεση με την ερωτηση αυτη; Να λεω ψεμματα; Δεν ξερω ειλικρινα τί να τους απαντω. Θα λεω ψεμματα. Ε μα. Εγω δεν ρωταω ποτε τετοια. 2. "Εχεις ινστα; ή facebook?" Μου εχει τυχει να με κανουν unmatch για αυτο το λογο. Ρε παιδια σορρυ αλλα δεν θελω να δωσω fb διοτι δεν το θεωρω απαραιτητο. Να βγω ραντεβου με ενδιαφερει, οχι να χανω τον χρονο μου στα σοσιαλ. Ειμαι τοσο παραλογη; Εχω μια απορια: Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να βγεις πραγματικο ραντεβου με αντρες απο εκει μεσα;; Τί φοβαστε και δισταζετε; Εναν καφε θα πιουμε και αν δεν κολλαμε ας το να παει στην ευχη.

Είμαι πολλά χρόνια αναπληρώτρια, κάθε χρόνο καινούργια παιδιά και συνάδελφοι, και όμως κάθε χρόνο ο ίδιος κόμπος στο στομάχι την πρώτη μέρα του σχολείου, και τη πρώτη μέρα που έρχονται τα παιδιά. Μετά φυσικά συνηθίζω και χαλαρώνω. Αλλά αυτό το άγχος της αρχής δεν παλεύεται με τίποτα. Και εννοείται ότι είναι και θέμα χαρακτήρα, είμαι δηλαδή τρομερά αγχώδης γενικά. Αλλά κάθε φορά έχω το σφίξιμο σαν να μην έχω τόσα χρόνια εμπειρία..φεύγει ποτέ αυτό το άγχος; με νιώθει κανένας; συνάδελφος και μη;

Εχθές το αγόρι μου πάντρεψε ένα φιλικό του ζευγάρι,ήμουν κι εγώ καλεσμένη,και ήταν και οι δικοί του,οι γονείς του και η αδελφή του.Τους δικούς του,τους έχω δεί μία φορά πρίν από 3 μήνες στα γενέθλια του,χωρίς να ξέρουν βέβαια ότι έχουμε σχέση.Αφού τελείωσε ο γάμος και πήγαμε στο χώρο που θα γινόταν το γλέντι,κι ενώ είχαμε κανονίσει να καθήσω σε άλλο τραπέζι,το αγόρι μου με πήρε ξαφνικά και μ'έβαλε να καθήσω δίπλα του,και έκανε και τα δικά μας αποκαλυπτήρια στους δικούς του,δηλαδή με σύστησε ώς κοπέλα του.Μου ήρθε κεραμίδα κανονικά!Μάλιστα η μητέρα του και η αδελφή του με αγκάλιασαν και με φίλησαν,κι έχασα τη γή κάτω απ'τα πόδια μου εκείνη τη στιγμή!Είπαμε λίγα λόγια σχετικά με το πόσο ωραίος ήταν ο γάμος κλπ,τα κλασικά δηλαδή,κι εγώ στο μεταξύ δέν ξέρω πόσα χρώματα είχα αλλάξει.Ευτυχώς εκείνοι έκατσαν στο διπλανό τραπέζι,όχι ότι άν κάθονταν στο ίδιο θα μου έκαναν τίποτα οι άνθρωποι,απλά εγώ δέν θα ένιωθα άνετα.Δέν είπα τίποτα στο αγόρι μου,εκείνος κατάλαβε πώς ήμουν,και μου έλεγε συνέχεια να χαλαρώσω.Μα τί να χαλαρώσω,έτσι όπως ήμουν,ούτε το κρασί δέν με χαλάρωνε.Στο μεταξύ,να έρχονται κάθε τόσο διάφοροι καλεσμένοι στο τραπέζι να ευχηθούν στο ζευγάρι και στον κουμπάρο,και εύχονταν και σ'εμένα(εγώ να μήν ξέρω πού να κρυφτώ)και το αγόρι μου να μου λέει "ευχές μας δίνουν οι άνθρωποι αγάπη μου πώς κάνεις έτσι..." Τέλος πάντων,οι δικοί του έφυγαν νωρίτερα,και την ώρα που έφευγαν η μητέρα του μου είπε ότι χάρηκαν πολύ που με γνώρισαν,και θα ήταν χαρά τους την επόμενη Κυριακή να πάω στο σπίτι τους για φαγητό ή να βγούμε έξω.Άλλο κι αυτό τώρα... Ούτε χθές,ούτε και σήμερα που μιλήσαμε με το αγόρι μου του είπα κάτι,γιατί ήταν πολύ χαρούμενος και δέν θέλω να του τη χαλάσω,αλλά θα τ'ακούσει,δέν υπάρχει περίπτωση.Είναι δυνατόν να αποφασίζει κάτι που αφορά κι εμένα,και να μήν με ενημερώνει και να με φέρνει προ απροόπτου;Μου έχει ξαναπεί στο παρελθόν ότι θέλει να γνωρίσω την οικογένεια του γιατί θεωρεί πως είναι απόλυτα φυσιολογικό,και του έχω πεί ότι ακόμα δέν είμαι έτοιμη για τέτοιες οικειότητες,άλλωστε είμαστε μόνο 10 μήνες μαζί.Έχει όλα τα καλά του κόσμου,δέν έχω κανένα παράπονο απ'αυτόν και τον αγαπάω πολύ,αλλά κάποιες φορές παρασύρεται από τον παρορμητισμό του.Έχω δίκιο που με πείραξε αυτό που έκανε;Ήθελα τη γνώμη σας.

Από την πρώτη στιγμή που είδα αυτόν τον άντρα τρελάθηκα, και 3 χρόνια μετά δεν έχω νιώσει έτσι για κάποιον. Παίχτηκε κάτι μεταξύ μας παλιά, αλλά δεν εξελίχθηκε σε σχέση γιατί έλειπε αυτός εξωτερικό για δουλειά, εγώ σπούδαζα σε άλλο μέρος κτλ. Φυσικά πάντα είχαμε μια όμορφη τακτική επικοινωνία, συμβούλευαμε ο ένας τον άλλο, συζητούσαμε για τα πάντα με τις ώρες. Τους τελευταίους μήνες που είμαστε και οι δύο πλέον πίσω στην ίδια πόλη για δουλειά, κάνει από μόνος του κινήσεις για να βγούμε, στέλνει με δική του πρωτοβουλία σχεδόν καθημερινά, πάλι μιλάμε με τις ώρες και τέτοια. Έχουμε συζητήσει και ξέρω σίγουρα ότι είναι ελεύθερος αυτή τη στιγμή, φυσικά εκ μέρους μου ξέρει ότι υπάρχουν αισθήματα από παλιά. Με βάζει μεν στα μελλοντικά του πλάνα από αυτά που λέει, έχει αναφέρει σε κοινούς γνωστούς μας ότι είμαι ιδανική για σοβαρή σχέση/οικογένεια, απλώς δεν ξέρω αν πρέπει να κάνω κάτι, να τον ρωτήσω ευθέως, ή να το αφήσω χαλαρά κ οτι βγει. Κάθε φορά που στέλνει κοντεύω να τρελαθώ, πόσο μάλλον όταν τον βλέπω από κοντά. Και ξέρω ότι γενικά δεν κάνει εύκολα κινήσεις με κοπέλα... (είμαι 25 κ εκείνος 30)

Πως γίνεται να απογοητεύομαι συνέχεια απο τους ανθρώπους; Χθες σε βραδινή έξοδο με συναδέλφους μας ανακοίνωσε η φίλη/ συνάδελφος την πρόθεση της να κάνει κουμπαρά στο γάμο της ένα άτομο που δεν περίμενα με τίποτα. Ίσως γιατί περίμενα πως θα ήμουν πρώτη στην προτίμηση της. Ίσως επειδή πίστευα ότι ήμασταν πιο κοντά ηλικιακά και είχαμε περισσότερα κοινά βιώματα. Εν πάσει περιπτώσει προσπάθησα να μην δείξω ότι ενοχλήθηκα αλλά κατά βάθος με πείραξε αρκετά. Μετά απο αυτό νιώθω χάλια. Απο δω και πέρα θέλω να κρατήσω τις αποστάσεις μου απο τη φίλη μου αλλά δεν ξέρω πως να το καταφέρω. Αναγκαστικά βλεπόμαστε καθημερινά στη δουλειά. Απο την άλλη δεν θέλω να δείξω ότι ενοχλήθηκα.

Λατρεύω τις πιτσιρίκες με τα μικρά μεταχειρισμένα αυτοκίνητα και το συνήθως αυτοσχέδιο "Ν" στο πίσω τζάμι του οχήματος τους. Τόσο προσεκτικές, τόσο διακριτικές, με σεβασμό στους πεζούς, τα σήματα και τα φανάρια. Ακόμη κι όταν σκίζονται κρυφά στους καθρέφτες, προσδίδουν στο μποτιλιάρισμα μια ερωτική αύρα και με κάνουν να είμαι πιο ήρεμος και συγκαταβατικός. Εύγε κορίτσια! Συνεχίστε να σέβεστε τον εαυτό σας πρωτίστως και οδηγείτε πάντα με την χάρη και την χαρά της πρωτάρας. Υ.Γ. Τα συγχαρητήρια μου και στους δασκάλους σας που έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά.

Τελείωσα τη σχολή μου, γύρισα στην πόλη μου από Θεσσαλονίκη, με τις παρέες μου από εδώ δεν είμαστε όπως παλιά γιατί κι αυτές έχουν προχωρήσει στις ζωές τους, πέρασα έναν χειμώνα κλεισμένη στο σπίτι λόγω καραντίνας αλλά και αγχώδους διαταραχής, ήρθε το καλοκαίρι και επιτέλους γνώρισα κάποιον ο οποίος ήρθε εδώ για διακοπές, ενθουσιάζομαι αλλά μου λέει ότι στην πόλη που μένει έχει "ελεύθερη σχέση" με άλλη, απογοητεύομαι, αλλά περνάω τέλεια μαζί του, σε λίγες μέρες φεύγει αλλά πλέον έχουμε ψυχρανθεί και ήδη μου λείπει. Μου έδειξε με κάθε τρόπο ότι με θέλει μόνο για να περνάμε καλά όσο είναι εδώ και τώρα μου δείχνει με κάθε τρόπο ότι αφού τώρα φεύγει,δεν υπάρχει λόγος καν να μιλάμε.... Τώρα όμως θα πρέπει να προχωρήσω αλλά δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου.

Αγάπησα και δεν αγαπήθηκα. Και ήμουν απλά μια "περιπετειούλα". Και με πονάει.