ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι αυτό το πράγμα που βλέπεις τον άλλο και αντιδρά το σώμα σου, δεν μπορείς να το ελέγξεις απλά...είναι σαν να κρυώνεις. Τρέμω ολόκληρη όταν τη βλέπω.

Πρόσεξε μην την πατήσεις με ζωδιο του καρκίνου,γιατί κι ο παραμικρός θυμός του κρατάει χρόνια.Ας πρόσεχα.Αντί να μάθω και τα υπόλοιπα στραβά που έχουν,εγώ εμπιστεύθηκα την καρδιά μου.Καλά να πάθω,μήπως και μάθω...

Να σε κρίνουν για την εξωτερική σου εμφάνιση, ειδικά όταν δεν 'φταις' εσύ για κάποιες ατέλειες αλλά έτσι γεννήθηκες. Δεν μιλάω για τον εαυτό μου,αλλά είμαι πολύ ευαισθητη μ'αυτο το θέμα

Γειά σας παιδιά.Όπως διαβάσατε κι από τον τίτλο έχω αγοραφοβία.Βρίσκομαι έξω με πολύ κόσμο και αγχώνομαι.Ακούω από δίπλα μου παιδιά άγνωστα να γελάνε και νομίζω πως είτε γελάνε με μένα είτε έχω κάτι πάνω μου.Πιάνω πολλές φορές τη τσάντα μου γιατί πιστεύω πως όποιος με πλησιάζει θα με κλέψει και αποφεύγω να πηγαίνω σε μέρη με πολύ κόσμο.Γενικά είμαι άτομο που οποιαδήποτε ψυχολογική δυσκολία την αντιμετωπίζω μόνος χωρίς βοήθεια -είμαι και πολύ εσωστρεφής- αλλά πραγματικά τώρα σκέφτομαι σοβαρά και για ψυχολόγο.Θέλω να μου πείτε άμα εσείς θα πηγαίνατε.Και φυσικά άμα πρόκειται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να με βοηθήσει κι όχι να μου λέει χαζομάρες τύπου "έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου/έχε αυτοπεποίθηση" για να περάσει η ώρα και να καβατζώσει έτσι απλά το 50ευρώ.Ευχαριστώ. Δημήτρης

Άλλη μια φορά που βγήκα πρωτο ραντεβου με μια κοπέλα και ένιωθα τοσο καλα.. Περασα τόσο ωραία, ένιωθα τόσο ανετα, γελάγαμε.. Η συνέχεια η κλασική.. Της έστειλα μηνυμα μετά απο 2 μερες, και δεν πήρα απάντηση.. Εϊναι 2-3 λόγοι που πιστευω οτι κανουν τις γυναικες να μη με θελουν, αλλα δεν θελω να το αναλυσω τωρα..Πρέπει να ειναι η 7ή 8ή συνεχομενη φορά που γίνεται αυτό.. Παει πολυς καιρός απο την τελευταια φορά που "κατάφερα" να βγω έστω ενα 2ο ραντεβου. Για την ακριβεια δεν εχω βγει κανενα 2ο ραντεβου απο οταν χωρισα απο την μεγαλυτερη σχεση που εχω κανει. Έχω αρχισει πραγματικά να προβληματίζομαι πολυ τοσο για τη συμπεριφορά μου, όσο και για την αντιληψη μου σε αυτο το θεμα. Δεν δυσκολευομαι να βγω ραντεβου με νεες κοπελες, αλλα καθε φορα τα ιδια. Εγω νομιζω οτι πηγε τελεια αλλα το αποτελεσμα παντα 0. Η εύκολη λύση θα ηταν να σκεφτω οτι οι γυναικες δεν ξερουν τι θέλουν και να κατηγορώ αυτές. Ευτυχώς όμως μπορώ να καταλάβω οτι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, και ισα ίσα τις ευχαριστώ απο μέσα μου για τις λιγες ομορφες στιγμες που μου χάρισαν. Το συμπέρασμα είναι ενα.. Μαθαίνω απο τα λάθη μου και προχωράω.

Λειπεις. Ολα θα ταν αλλιως αν ημασταν μαζι. Αν σε ειχα στη ζωη μου. Αν μπορουσαμε να υπερβουμε την περιπλοκοτητα των συναισθηματων μας και βρισκαμε ενα κοινο εδαφος για τα αισθηματα και των δυο. Αλλα ολα αυτα μοιαζουν με πολυτελεια αφου... Εχεις αφησει πισω σου κενο. Τα τελευταία δυο χρόνια η ζωη μου ειναι διεκπεραιωτικη. Να επιβιωνουμε. Απο λιγα πραγματα πια μπορω να αντλησω ευχαριστηση. Και ειναι παντοτε παροδικη. Ενα αισθημα ανικανοποιητου. Θλιψη που εναλλασσεται με αυτο το αισθημα ζεστασιας που με πλημμυριζει οταν σε σκεφτομαι. Ποσο σ'αγαπω. Και ποσο πονω για σενα. Σε ενα παραλληλο.συμπαν το ξερω πως εγω πεθαινω και συ ζεις.

Είναι ένας τύπος στη σχολή με τον οποίο κοιταζόμαστε εδώ κι έναν χρόνο. Έχουμε κι οι δυο αρκετη αυτοπεποίθηση αλλά όταν βρισκομαστε ο ένας κοντά στον άλλον μας κόβονται τα γόνατα και τουλάχιστον εγώ νομίζω ότι η καρδιά μου θα εκραγεί. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορούμε απλά να μιλήσουμε ο ένας τον αλλον... Νιώθω ότι χάνουμε χρονο...

Είμαι 20. Και δεν έχω κάνει ποτέ κάτι με κάποιον , είμαι κοπέλα και είμαι κοπέλα που με.ζητουν για φωτογραφήσεις (πες το μοντέλο) όλοι νομίζουν ότι έχω τρομερές εμπειρίες στη ζωή μου ,γιατί είμαι απλά όμορφη , ενώ εγωω απλά επειδή από μικρή είμαι πιεσμένη από την οικογένεια μου έχω ιδεολιπτικη διαταραχή , φοβάμαι νιώθω ενοχές να κάνω επόμενα βήματα έχουν περάσει τόσα αγόρια που υπήρχε ανταπόκριση αλλά κόλλησα γιατι ένιωθα πως θα με καταλάβουν και ντρέπομαι για αυτό, έχω πάει σε ψυχίατρο αλλά νιώθω πως η ζωή μου δν έχει νόημα ότι και ν κάνω βαρέθηκα να είμαι μόνη μου...

Καλησπέρα...Είμαι φοιτήτρια πρωτοετής.Εφυγα από την πόλη μου το σπίτι μου, τους φίλους μου και ήρθα Αθηνα που δεν ξέρω κανέναν απολύτως και η ζωή κυλάει μέσα στην ανωνυμία... Καθημερινά από το πρωί βλέπω χιλιάδες άνθρωπους μπροστά μου ανθρώπους μόνους,ανθρώπους αγχωμενους, ανθρώπους να γελάνε με την ψυχή τους με τα φιλαράκια τους , ζευγάρια να περπατάνε αγκαλιά...Και εγώ νιώθω τόσο μόνη...είχα εδω και χρόνια θεματα κοινωνικοποίησης τρεις φίλες είχα σε όλο το λύκειο...και τώρα στο Πανεπιστήμιο φαίνεται πως η καλή μου φίλη η μοναχικότητα δεν με εγκατέλειψε....Οσο να ειναι όμως η ζεστασιά της οικογένειας σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα...Τώρα ομως που γυρνάω σπίτι και βλέπω τρεις τοίχους...?Ειμαι σε κατάσταση που μου αρέσει το πανεπιστήμιο γιατί βλέπω κόσμο αλλά από την άλλη νιώθω ανησυχία που δεν μπορώ να συναψω σχεση και να θέσω κάποια θεμέλια για να την διατηρήσω στα φοιτητικά μου χρόνια και έπειτα...Σαν απελπισμένη νιώθω εκεί μέσα να κοιτάζω γύρω γύρω να βρω άνθρωπο να προσεγγίσω...άσε που τους βλέπω να κάνουν όλοι λες και γνωρίζονται χρόνια ...Δεν είμαι καμία σπαστικια μπορώ να πιάσω κουβέντα αλλά ώρες ώρες φοβάμαι ότι μάλλον αγαπώ πιο πολύ να κουβαλάω μόνο τον εαυτό μου και να του κάνω 24 ώρες το 24ωρο ψυχανάλυση αντι να αφεθω και να πάω για καφέ ή να κάνω χαβαλε και όπου βγεί...ή πασχω από κάποια ψυχασθένεια και δεν το έχω καταλάβει ακόμα...και είμαι μόνο 19 χρονών ρε γαμωτο γιατί είμαι έτσι...?Πως θα κυλήσει η νέα μου ζωή από εδώ και πέρα?

Πριν αρκετό καιρό ξεκίνησαν να εμφανίζονται τα πρωτα σημάδια της κατάθλιψης όμως στην δική μου περιπτωση φρόντισαν να παραμείνουν καλά κρυμμένα.. Για αρχή άρχισα να νιώθω δυνατούς πονοκεφάλους, άρχισα να νιώθω κόπωση, γινομουν όλο και πιο οξύθυμη και εν τέλη οι αϋπνίες μου γίναν μόνιμες. Προσπάθησα με μια ψυχολόγο να καθαρίσω το μυαλό μου όμως δεν είχα τα επιθυμητά αποτελεσματα. Έχω απογοητευτεί πλήρως..