ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν δύο εβδομάδες σταμάτησα από τη δουλειά μου. Η συνάδελφος-φίλη λοιπόν με την οποία ήμασταν και πιο κοντά όλο το χρόνο που δούλευα εκεί, μου είπε ότι ήθελε να βρεθούμε γιατί έχουμε πολλά να πούμε, μόλις γυρίσει από τις διακοπές της. Προχθές που γύρισε μου στέλνει ένα ξερό μήνυμα "αύριο στις 9 στο τάδε μέρος", χωρίς εννοείται καν να ρωτήσει αν μπορώ. Όταν τη ρώτησα αν θα πάμε μόνες, μου είπε ότι κάλεσε άλλα πέντε άτομα (κάποια από τα οποία αντιπαθώ πλήρως και το γνωρίζει). Τελικά παρόλο που είχα ετοιμαστεί να πάω με το ζόρι, τελευταία στιγμή στο δρόμο σκέφτηκα ότι δεν άξιζε τον κόπο μιας και μένω επαρχία, να κατεβαίνω μια ώρα με το λεωφορείο και να ψάχνω τρόπο (πχ ταξί γιατί δεν είχε μεσα ως αργά για τον τόπο μου) να επιστρέψω αργά το βράδυ και να μην περάσω καν καλά. Της έστειλα λοιπόν ότι κάτι προέκυψε και δεν θα τα καταφέρω, εκείνη μου απάντησε μετά από ώρες με ένα ξερό "οκ", ενώ από το πρωί με έπρηζε στα τηλέφωνα για αυτή τη συνάντηση. Της αντιπρότεινα φυσικά να βγούμε σήμερα και δεν απάντησε τίποτα, από εκείνη τη στιγμή έχει εξαφανιστεί. Μόνο σ' εμένα φάνηκε κάπως που δήθεν ήθελε τόσο πολύ να τα πούμε, αλλά κάλεσε και φίλους της με τους οποίους βγαίνει κάθε μέρα έτσι κι αλλιώς; ή μάλλον κάλεσε εμένα στη συνάντηση τους...

Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτούς που φεύγουν από το χωριό τους για την πόλη. Κάποιοι θα πείτε επαγγελματικές ευκαιρίες. Για μένα υπερισχύει ψυχική ηρεμία.

ΠΑΙΔΙΑ σε έναν μήνα φεύγω εξωτερικό για πρακτική άσκηση και έχω τόσο άγχος όσον αφορά την γλώσσα, δηλαδή τα αγγλικα. Έχω να τα εξασκήσω σε καθημερινή βάση από τότε που πήρα το πτυχίο, δηλαδή πάνε 5 χρόνια !! Αγχώνομαι ότι δεν θα μπορώ να συνεννοηθώ κλπ ενώ ξέρω την γλώσσα :( δεν θέλω να με κρατήσει πίσω αυτό και να μην το χαρω

Λοιπόν!! Έχω μια φίλη που είμαστε μαζί κολλητές χρόνια από μικρές έχουμε φτάσει πλέον να τελειώνουμε την σχολή μας και είμαστε ακόμα κολλητές φίλες. Τον τελευταίο καιρό Νιώθω ότι πλέον δεν μπορώ να συνεχίσω να κάνω παρέα μαζί της. Αρχικά πριν κανα δυο χρόνια γνώρισα το αγόρι μου, κάθε φορά που πάω να πω κάτι για αυτόν γενικά ξυνίζει σαν να μην την νοιάζει (όποτε και δεν της το αναφέρω ) αυτή από την άλλη μου μιλά για τον δικό της και δεν έχω κάνενα θέμα χαίρομαι κιόλας. Πριν κάτι μέρες έλεγα για γενέθλια μου ότι σκέφτομαι να τα κάνω με μια φίλη μου μαζί σε σπίτι να πούμε κόσμο και γύρισε με είπε ποιους θα πεις δυο άτομα. Ένιωσα άσχημα λες να με κάνει να νιώσω ότι δεν εχω φίλους της είπα ότι εχω και άλλες παρέες κτλ και γύρισε και είπε δεν είναι φίλοι σου αυτοί που τους βλέπεις μια φορά το μήνα. Γενικότερα πολλές συμπεριφορές της με έχουν κάνει να νιώσω πως δεν την θέλω στην ζωή μου πως με βγάζει πλέον ένα μίσος και πως να φτάνω στο σημείο να την αντιπαθώ. Από την άλλη όμως λέω ειναι κολλητή μου και την γνωρίζω χρόνια κτλ

Τον έρωτα. Και δεν είμαι σε μικρή ηλικία.. Νομίζω φταίω εγώ έχω βάλει ένα τοίχο προστασίας γιατί είχα πληγωθεί πολύ από δικά μου άτομα. Με έχουν πετάξει σε εισαγωγικά.... Άρα πώς να εμπιστευτείς ένα ξένο και να τον αγαπήσεις χωρίς να φοβάσαι; Θα παραμείνω κενή για όσο ζω. Και να θέλω να αλλάξω δε μπορώ πλέον. Έχω συνηθίσει να ζω έτσι. Ίσως χρειαστώ ψυχολόγο αν και δεν ξέρω αν θα βοηθήσει.

Η παρέα μου έχει βρει κοπέλες και εκεί που έβγαινα συνεχώς τώρα δεν έχω με ποιον να βγω ( δεν έχω κοπέλα )... σας έχει τύχει ; Και πως το αντιμετωπίσατε ; Σκέφτομαι να ξεκινήσω πάλι κάποιο άθλημα είτε να ξεκινήσω πάλι ταξίδια αλλά με γκρουπ για να γνωρίσω νέο κόσμο ..

Να θες να πας μια βόλτα και να μην έχεις έναν άνθρωπο για παρέα. Να θες να πας σε μια αθλητική εκδήλωση και να μην έχεις ούτε έναν φίλο να σε συνοδέψει. Να θες μια τρυφερή αντρική αγκαλιά και όλοι οι άντρες στην ηλικία σου να θέλουν μόνο σεξ. Να θες να μοιραστείς τις σκέψεις σου και να μην σε ακούει κανείς. Είμαι 28 και νιώθω πιο μόνη από ποτέ.

Την αγαπουσα παρα πολυ εξ αρχής. Δεν είχα ματια για αλλη. Την προσεχα και την ειχα προτεραιοτητα μου. Με γεμιζε το συναίσθημα της δοτικοτητας, δεν την ειχε προσεξει ποτε κανεις και αυτο με εκανε να νιώθω ιδιαιτερη ευαισθησια απεναντι της. Μου εδωσε πολυ αγαπη επισης, τρυφερότητα και ενιωθε οτι ήμουν ο, τι καλυτερο ειχε συναντησει. Απολυτη χημεια ερωτικα και συναισθηματικά. Ο καιρός ομως περνούσε. Ενιωθα οτι με βαριοταν σιγα σιγα. Ο ελευθερος μας χρόνος λιγοστός, η ερωτική διαθεση απο μερους μου παντα εκει, οχι απο τη μερια της όμως. Κουραση και ρουτίνα. Θελησε τελικα να το αφησει και να γνωρισει ενα ατομο πιο περιπετειωδες, καινουργιο, ενδιαφέρον. Ο έρωτας φευγει μου είπαν ... Ισως οχι σε ολους, σε κάποιους ανθρώπους. Γιατι φευγει; πως φευγει; Η αγαπη ομως ειναι εκει ελεγες. Η ανία ειναι συναίσθημα ισχυροτερο της αγαπης; Για όλους τους απλούς και αφοσιωμένους στο/στη συντροφο τους ανθρώπους, τους δεδομένους λοιπόν, αυτό το δημοσίευμα. Υ.Γ. Μου λείπεις ρε κουκλίτσα μου

Πίνει. Όχι κάθε μέρα ούτε ποτέ από το πρωί. Απλά όταν πίνει καταλαβαίνω ότι τον πειραζει. Δε μιλάει σωστά, κάποιες φορές παραπατάει,γίνεται πιο ευέξαπτος,έχει πολυλογια. Το θεμα είναι ότι με έχει κάνει ρεζίλι εξω και αυτό δεν το ανέχομαι. Κάποια στιγμή παραδέχτηκε ότι έχει πρόβλημα και μου είπε να πάμε μαζί κάπου για βοήθεια. Στο μεταξύ δημιουργήθηκαν αλλά προβλήματα υγείας σε κάποια άτομα της οικογένειάς μου και το αφήσαμε και πάλι έγιναν τα ιδια. Παρά το γεγονός ότι γενικά έχει χίλια δυο καλά,το αλκοόλ μπορεί να με κάνει να τον χωρίσω. Χθες και η αδερφή μου αντιλήφθηκε ότι είναι πιωμενος. Χθες έγινε χαμός και έφυγα από το σπίτι. Τον χαστούκισα από τα νεύρα μου και τώρα θέλει να βγει από πάνω.τελικα αναρωτιέμαι, ένας άνθρωπος που πίνει αξίζει να τον αφήσεις στην τύχη του και να τον παρατήσεις ή να τον βοηθήσεις να το ξεπεράσει επειδή τον αγαπάς;

Η υποδιευθύντρια στην δουλειά με φωνάζει κοπελιά ..ο τίτλος αυτός μου φαίνεται πολύ προσβλητικός . Είμαι υπερβολική ;