ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παραιτήθηκα από την προηγούμενη άθλια δουλειά μετά από 3 χρόνια,απληρωσια,καταπίεση,προσωπικός χρόνος μηδέν,400-500€.Ειχα και 4-5 άτομα που με τρώγαμε από πίσω ,δεν άντεξα άλλο. Κατάντησα να παίρνω αντικαταθλιπτικά,να κάνω ψυχοθεραπείες,λόγω της γενικότερης κατάστασης και με τον κορωνοιο.Πηρα 15 κιλά από τα φάρμακα,άλλο ένα πρόβλημα επιπλέον.

Εχω εμβολιαστει, το καλοκαίρι μου το περασα όμορφα με τις διακοπες μου, τα ποτα μου, κανένα λαιτ παρτακι και τα λοιπά. Δεν είμαι παρανοικη. Ωστόσο αποφευγω τα γνωστά τρας μαγαζιά της κάθε περιοχης γιατί όταν χώνεσαι εκεί μέσα είναι σαν να παρακαλας να κολλήσεις. Οι φιλες μου ωστόσο ονειρευονται από χειμώνα ζωαρα με ποταρες στα μεγαλυτερα κλαμπ και τα σχετικά. Εγώ δεν θέλω να χωνομαι σε μέρη με φουλ συνωστισμό που δεν τηρείται κανένα μέτρο. Θα πινω τα κρασιά μου, τα ποτάκια μου, αλλά έχω και μια συνείδηση που δεν μου επιτρέπει μα μπω σε κλειστό μαγαζί 60τμ με άλλα 200 άτομα. Το θέμα είναι όμως ότι θέλω να ακολουθώ τις φιλες μου, θέλω να ζήσω την φοιτητική ζωή που δεν έχω ζήσει και δεν θέλω να απομωνοθω για αυτόν τον λόγο ουτε να μαλώνω... Τι κάνω; ΥΓ: παρακαλώ ας λείψουν τα σχόλια από αντιεμβολιαστες

Τον θέλω πολύ, έχει δείξει και αυτός κάποια σημάδια. Σε λιγο θα επιστρέψει στην πολη του. Ντρέπομαι όμως να του πω να βγούμε. Αν όχι οι δυο μας τουλάχιστον με παρέα, είναι η μοναδική μου ευκαιρία . Τι λέτε ; Να κάνω το πρώτο βήμα;

Η επικεφαλίδα είναι μερικά απο αυτά που με λένε οι γονείς μου. Μου λένε και άλλα όπως: -Εφτασες στα 40 και δεν έφτιαξες οικογένεια. -Ειδες o ταδε που έκανε οικογένεια και συ καλύτερός του και έμεινες στο ράφι. -Θα πεθάνεις μόνος καημένε μου κ.α. Με πειράζουν τα λόγια τους αλλά δεν μπορώ να τους διαολοστείλω διότι είναι γονείς μου, τους αγαπάω. Απο την άλλη θέλω να κάνω οικογένεια αλλά είμαι άνεργος και δεν υπάρχει ούτε θηλυκιά γάτα για γνωριμία.

πως ζούμε σε μια εποχή κατάρρευσης και αποκάλυψης. Αποκάλυψης όχι με τι βιβλική έννοια. Αποκάλυψης της πραγματικότητας, της σαπίλας και της κοροϊδίας. Αποκάλυψης του πραγματικού μας εαυτού αλλά και των γύρω μας. Αποκάλυψης κινήτρων και λαθών. Αποκάλυψης του τι αξίζει και τι δεν αξίζει τελικά.

Οι κοπέλες όταν γουστάρετε κάποιον πολύ και δείχνει σημάδια ότι γουστάρει κι αυτός, προτείνετε εξόδους ή περιμένετε να προτείνει αυτός; είμαι κοπέλα

Γιατί γράφω. Ίσως επειδή είδα μια εξομολόγηση για το χωριό η την πόλη και σαν τελευταίο έγραφε πως η ψυχική ηρεμία είναι πάνω από όλα. 2 μηνες τώρα σκέφτομαι ακριβώς αυτό. Και η ζυγαριά γέρνει η μαλλον φωνάζει πλέον, πως πρέπει να αποτιναξω καταστάσεις από πάνω μου ακόμη και αν πρακτικά-οικονομικα με ξεβολεψουν γιατί προέχει η ψυχική μου υγεία. Την οποία έχω χάσει επειδή ακριβώς άφησα καταστάσεις στη ζωή μου εν γνώση μου να μου την ποδοπατησουν. Παιδιά ο οργανισμός μας βγάζει σοβαρά ψυχοσωματικα όταν τον πιέζεις κάθε μέρα. Ανάμεσα στην καθημερινή μου πρακτική κατάσταση και την ψυχική υγεία διαλέγω το δεύτερο. Και από τη στιγμή που συνειδητά επέλεξα αυτό, δεν αντέχω να δείχνω ανοχή σε τίποτε άλλο. Τελευταίο βήμα στην αναζήτηση της ψυχικής υγείας θα είναι να φύγω και μακριά από την Αθήνα. Μόλις εκανα το πρώτο βημα. Είναι κ αυτό μια αρχη. Εύχομαι δύναμη και κουράγιο σε όσους ψάχνουν την ψυχική τους υγεία αλλά παρόλο που είναι μπροστά στα μάτια μας το πως θα την αποκτησουμε, δεν κάνουμε τίποτα.

Τον κάνω να ζηλεύει,γιατί μετά βγάζει ακόμα μεγαλύτερο πάθος στο σέξ.Μετά από δύο χρόνια σχέσης που εγώ ψιλοβαριέμαι πλέον,είναι κι αυτό μιά λύση.Τον αγαπάω πολύ,αλλά δέν ξέρω άν αυτό είναι αρκετό.Υποτίθεται ότι έχουμε αποφασίσει να παντρευτούμε... Πόσο θα ήθελα να ξανανιώσω εκείνο το πάθος του πρώτου καιρού!Σκέφτομαι ότι και να χωρίσουμε,με τον επόμενο το ίδιο θα συμβεί.Οπότε,άς κάτσω στ'αυγά μου κοινώς.

Γειά σε όλους σας! Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλημμα και θα εκτιμούσα οποιαδήποτε άποψη πάνω στο θέμα! Μου δίνεται η ευκαιρία για πρώτη φορά στη ζωή μου να ζήσω στο εξωτερικό (για ένα χρόνο, αλλά αν θέλω και βρω δουλειά μπορώ να μείνω και άλλο), και είναι κάτι που το θέλω πάρα πολύ, θέλω να έχω την εμπειρία, δεν μπορώ να σας περιγράψω, το σκέφτομαι συνέχεια πώς θα είναι! Από την άλλη, ζω στο πατρικό μου και έχω ξεκινήσει να το σουλουπωνω με σκοπό να μείνω αργότερα εδώ. Σκέφτομαι ότι έχω ήδη εδώ σπίτι, καλή δουλειά και τα σχετικά, και τα παρατάω όλα και φεύγω. Έχω και δύο σκυλάκια, δεν ξέρω αν είναι εύκολο να τα πάρω μαζί μου, ίσως τα αφήσω στους δικούς μου. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα είναι ότι τώρα στρωνω τη ζωή μου εδώ, και αν φυγω και γυρίσω σε ένα ή δύο χρόνια, πάλι θα πρέπει να το ξανακάνω αυτό, και να βρω δουλειά κτλ. Είμαι πολύ μπερδεμένη. Οποιαδήποτε άποψη είναι ευπρόσδεκτη! Ευχαριστώ πολύ!

Θελει αρκετη δυναμη να δεις οτι το τραυμα σου και το mental illness σου σε εκανε εναν τοξικο ανθρωπο. Και θελει ακομη περισσοτερη δυναμη να σπασεις τον τοξικο κυκλο. Σε οσους εκει εξω προσπαθουν σιωπηλα,σας βλεπουμε και σας στηριζουμε με πολλη αγαπη