ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετακόμισα σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς χωρίς να γνωρίζω κανέναν. Δυσκολεύομαι παρά πολύ να βρω παρέες ειδικά από την δουλειά μου. Ειχα προτείνει σε κάποιους να βγούμε για έναν καφέ μετά τη δουλειά και όλοι είχαν από μια υποχρέωση. Θεώρησα πως το σωστό είναι τώρα να βρουν χρόνο και να μου προτείνουν αυτοί τον καφέ. Έχουν περάσει 2 βδομάδες και τίποτα. Και έχω αναφέρει στην δουλειά πως βρίσκομαι ολομόναχη στην πόλη χωρίς γνωστούς.

Έχω έρθει πολύ κοντά με έναν συνάδερφο, βγαίνουμε, μιλάμε, πετάμε σπόντες ο ένας στον άλλον κτλ. Εκείνος έχει σχέση, σοβαρή σχέση, εγώ όχι. Από τη μια μου αρέσει πολύ, από την άλλη νιώθω άσχημα. Σκέφτομαι ότι μπορεί απλά να χαζοφλερταρει γιατί είναι πολλά χρόνια με την κοπέλα του. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας και τον σκέφτομαι συνέχεια...

Λοιπόν σπούδασα λογιστικά και δούλεψα για λίγο στο αντικείμενο, την καταχώρηση εγγραφών την βαριέμαι οικτρά, δεν έχω κάνει κάτι άλλο πχ φορολογικά. Έχω κάνει και το μεταπτυχιακό icaew για τους ορκωτούς λογιστές. Δηλ δεν έχω πείρα πέρα από την καταχώρηση και κάτι αλλά λίγα. Όμως είχα μια αναποδιά (Καλά πολλες) στο θέμα δουλειάς, και τώρα δεν με εργοδοτει κανείς,με το που βλέπουν τον icaew ξινιζουν τα μούτρα τους. Και το ιντερβιου τελειώνει. Τότε γιατί με καλουν; ουτε οι μεγάλες εταιρίες με εργοδοτουν γιατί δεν μπορούν να με βάλουν να υπογράψω συμβόλαιο για να κάνω αυτό το μεταπτυχιακό, να με εκμεταλλευτούν με λίγα λόγια. Δεν ξέρω μάλλον δεν είναι γραφτό μου αυτό το επάγγελμα. Τώρα δουλεύω απλά Ταμείο γιατί δεν έβρισκα κάτι άλλο. Συνήθισα και φοβάμαι κιολας να πάω πίσω στο επαγγελμα. Τελοσπαντον ειπα μα κανω μια ακομα προσπαθεια, περισσοτερο για να ακουσω ακομα ενα οχι ομως έκανα cv χωρίς αυτόν τον τιτλο, και με κάλεσαν για ιντερβιου και σχεδόν να με πάρουν, όμως κολωσα από το ψέμα και δεν δεχτηκα. Αυτα.

Το καλοκαίρι γνώρισα σε κοινή παρέα ενα παιδί 7 χρόνια μικρότερος .Είμαι 30 ,είναι 23. Αυτό έγινε σε άλλη πόλη και όταν έφυγα εκδηλωθηκαμε κάπως μέσω ινστα. .Ενώ δεν μιλάγαμε τώρα για δύο εβδομάδες μου έρχεται ξαφνικά μήνυμα τύπου : δεν ξέρω τι κάνεις και που είσαι αλλά έλα αύριο εκεί..Δεν απάντησα. Αισθάνομαι πράγματα ,προσπαθώ να το σκοτώσω μέσα μου .Ρώτησα μια κοινή φίλη και μου είπε ότι γενικά δεν δίνει αξία στα κορίτσια και θέλει να περνάει καλά .. είμαι σε ηλικία που θέλω κάτι σταθερό.και όχι παιχνιδάκια. Γενικά δεν ερωτεύομαι εύκολα και έχω κόλλησει άσχημα....

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του χαμόγελου! Θεωρώ όσους χαμογελούν με την ψυχή τους , χωρίς να προσποιούνται και έχουν χιούμορ και αισιοδοξία ακόμα και στα δύσκολα , πολύ πιο όμορφους, καλούς, έξυπνους και ερωτεύσιμους από τους μίζερους και τους κυνικούς. Μακάρι να βρω έναν τέτοιον άνθρωπο για φίλο ή σύντροφο :-)

Τι κάνεις όταν βρίσκεσαι σε δουλειά πάνω στο αντικείμενο σου με καλά λεφτά (είμαι 25 και δουλεύω εκεί 1+ χρόνο) όμως περνάς χάλια σε θέμα ατόμων και είσαι στην απ'έξω; πολλοί θα πουν ότι είμαι τυχερή που έχω δουλειά και στον τομέα μου, ότι η δουλειά δεν είναι για διασκέδαση και θα συμφωνήσω, όμως πλέον με πιάνει μια κατάθλιψη όταν βρίσκομαι εκεί. Ενώ οι ανώτεροι μου με εκτιμούν και αναγνωρίζουν την ποιότητα της δουλειάς μου, οι συνάδελφοι θεωρώ ότι δεν ξέρουν να φερθουν έστω με στοιχειώδη ανθρώπινο σεβασμό και ενώ είμαι χαμηλών τόνων και δεν μιλάω πολύ, δηλαδή δεν έχω κάνει κάτι για να με αντιπαθούν, με έχουν μόνιμης στην απ 'έξω. Παρόλο που είμαστε στην πλειοψηφία νεαρές ηλικίες (25-30), δεν συμφωνώ σε τίποτα με αυτές, είμαι εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας, χωρίς να το εκφράζω φυσικά, απλά δεν ακολουθώ τις συμπεριφορές τους. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να χωθώ έστω για να μπω κάπως στο κλίμα, απλά με αγνοούν. Κανονίζουν συνέχεια εξόδους και δεν με ρωτάνε ποτέ, στα διαλείμματα είναι με τις ώρες έξω σε πηγαδάκια και θάβουν, ενώ εγώ είμαι τύπος που θα κάνω το ποτό 5 λεπτά διάλειμμα να φάω κάτι η να στείλω κανένα μήνυμα, κι όταν το κάνω ακόμα ξεκινούν τις παρατηρήσεις. Επίσης, θάβουν η μία την άλλη πισώπλατα και φέρονται λες και είναι κολλητές μπροστά. Όλα αυτά μου τη δίνουν, και πλέον πραγματικά δεν ξέρω πως να αντέξω 8 ώρες την ημέρα εκεί μέσα.

Έχω βαρεθεί τους φίλους και τις παρέες,και θέλω να είμαι με ένα αγόρι γιατί είμαι ένα χρόνο μόνη και δέν αντέχω άλλο.Το γράφω έτσι ειλικρινά όπως το νιώθω.Δέν νιώθω κάτι άσχημο για εκείνους,αντιθέτως τους αγαπάω,αλλά θέλω κάτι διαφορετικό στη ζωή μου.Πολλές φορές βγαίνω μαζί τους για να μήν κάτσω μέσα,και μία από αυτές τις φορές θα είναι και σήμερα το βράδυ που θα βγούμε και μου φαίνεται σαν αγγαρεία.Είμαι πολύ κακός άνθρωπος τελικά που δέν εκτιμώ τους φίλους μου;Κάπως έτσι νιώθω ορισμένες φορές.

Καλησπέρα.κ τι γινεται οταν εχεις κυριολεκτικα διαλυθει μετα απο χωρισμο 12 ημερών σχεσης 4χρονων δεν τρως δεν κοιμασαι αν φας ανακατευεσαι δεν παλευεται η μερα κ ολα μοιαζουν ανυποφορα? δεν γελαω ουτε για πλακα δεν εχω κεφι για τιποτα κ με το ζορι τρεχω με δυναμικα προσωπεια σε συνεντευξεις δουλειας.. δεν ξερω πως θα την παλεψω κ πως θα επουλωθω.μοιαζει αδιανοητο.μεχρι κ ζαναξ πηρα 3 φορες χωρις συνταγη.. κ με συμβουλη μιας ψυχολογου που μιλησα διαδυκτιακα.. ντρεπομαι που το λεω αλλα αυτη τη στιγμη αισθανομαι διαλλυμενη μονη κ αβοηθητη.οταν σκεψεις με τρελαινουν κ να θελω δεν εχω δυναμεις για να ξεχαστω.. χθες ηταν τοσο που ουτε απτο κρεββατι δεν μπορουσα νασηκωθω

Σε λίγους μήνες κλείνω τα 25 και έχω μόνο πληγές και άντρες ή σχέση πουθενά . Κουράστηκα να προσπαθώ και να πάω για μαλλί και να βγαίνω κουρεμένη. Κουράστηκα με την απόρριψη και την απαξίωση. Σήμερα είδα τόσα ζευγάρια στο δρόμο να βγαίνουν έξω και να είναι όλα ταιριαστά , τουλάχιστον εμφανισιακά , να κρατούν χέρια , να φιλιούνται να είναι καλοντυμένοι και εγώ να γυρνάω από τη δουλειά μόνη και κουρασμένη. Είτε προσπαθώ είτε δεν προσπαθώ και το παρατάω ΔΕΝ έρχεται. Δεν ήρθε . Πονάω και με πιάνει σφίξιμο στην καρδιά. Ότι χάνω τα καλά αυτής της ηλικίας , αλλά και όταν διεκδικώ , πάλι χάνω. Σήμερα έβαλα τα κλάματα στο δρόμο για το σπίτι. Νιώθω μισή , ακόμα και αν είμαι ολόκληρη. Πού πάω ; Δεν βλέπω τίποτα στον ορίζοντα.

Νομίζω ήρθε η ώρα να επισκεφτώ ψυχολόγο.Για την ακρίβεια είμαι σίγουρη.Έχω περάσει πολύ μεγάλες δυσκολίες από την εφηβεία μέχρι σήμερα στα 19 μου.Νιώθω κουρασμένη ψυχικά αλλά ξέρω ότι δεν πρέπει να τα παρατήσω.Δεν μπορώ να τα παρατήσω.Κάθε μέρα βάζω μια μασκα και δεν μιλαω σε κανεναν αλλά μέσα μου με τρώνε οι σκέψεις μου.Πάντα μια ζωή ήθελα να τα καταφέρνω μόνη μου,να είμαι πάντα το στήριγμα για τους αλλους, αλλά δίπλα σε εμένα κανένας.Γιατί έγινα ετσι; Μακαρι να μπορούσα στις μέρες που ημουν καλά.