ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το θέμα που ανοίγω περιστρέφεται γύρω απο τις διαφορές μεταξύ των ζευγαριών. Εδώ, συγκεκριμένα θα αναφερθώ στο να υπερτερεί η γυναίκα μορφωτικά έναντι του άντρα. Και για να προλάβω σχόλια του τύπου "η μόρφωση δεν συμβαδίζει απαραίτητα με το πτυχίο που κρεμάς στον τοίχο σου" (με το οποίο συμφωνώ κιόλας), θα επεξηγήσω πως αναφέρομαι τόσο στην απουσία κάποιου τίτλου σπουδών (δηλαδή στο να είναι ο άλλος αγράμματος,π.χ. να μην έχει ούτε καν την στοιχειώδη ορθογραφία), αλλά και στην αδυναμία του να μπορεί να συζητήσει σε μια παρέα πιο καλλιεργημένων ατόμων, γιατί δεν κατανοεί τα όσα συζητούνται ή μπορεί να μιλήσει με άκαιρη χρήση λέξεων/εκφράσεων (π.χ. τύπου Φατσέας Κωλοκοτρονήτσι για όσους έβλεπαν) :). Επίσης, τι γίνεται όταν εκτός απο το προαναφερθέν μορφωτικό προβάδισμα της κοπέλας, ενυπάρχει και κοινωνικοοικονομικό; Ο άντρας, δηλαδή, εκτός απο την ανυπαρξία καλλιέργειας, να είναι απο μεσαίο προς χαμηλό κοινωνικό στρώμα και να μην έχει ικανοποιητικές και σταθερές μηνιαίες αποδοχές, σε αντίθεση με την κοπέλα που κι εδώ βρίσκεται στο αντίθετο άκρο;Θα ήθελα τις γνώμες σας επί του θέματος και κυρίως απο την γυναικεία πλευρά.

Εξομολογούμαι εδώ γιατι δεν μπορω να το πω σε κανέναν.Εχω σχεση μερικά χρόνια.Πριν από 2 χρόνια περίπου είχα φτιάξει ένα ψεύτικο προφιλ σε μεσο κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς φωτο και χωρις προσωπικά στοιχεία. Ο λόγος ; Κυριως για να χαζευω φωτο από κοπελες.Πρόσφατα όμως άρχισα να μιλαω σε μπόλικες γυναίκες μεσω του chat. Με ορισμενες έχουμε μιλησει αρκετα και βλέπω ότι ανταποκρίνονται πολύ, σε σημείο που μπορώ να πω ότι νιωθουν κάποια ελξη (π.χ μου λένε γλυκόλογα) και θελουν να γνωριστούμε (και ίσως και κατι παραπανω).Για να πω την αλήθεια, μου αρεσει που εχω τετοια «επιτυχια», καθώς ποτέ δεν ήμουν καθόλου καλος στο live φλερτ. Βλεπω ότι ισως τελικα να εχω ικανοτητες στο φλερτ που δεν τις ηξερα. Μήπως τελικά έχω βρει «αυτό που θέλουν οι γυναίκες» ;Για να πω και την δεύτερη αλήθεια, μεχρι στιγμής καμια από τις συγκεκριμένες δεν είναι τοσο του γούστου μου. Τώρα βεβαια, αν ηταν διαφορετικά, δεν γνωριζω εάν θα έφτανα μεχρι την απιστία.

Είμαι με ένα παιδί 1 χρόνο, είναι φαντάρος και μιλάμε καθημερινά με προσέχει με αγαπάει και γενικά νιώθω ότι μου λείπει πολύ αλλά προσπαθώ να μην το κάνω πιο δύσκολο.Μου λέει καθημερινά πόσο με θέλει και ότι δεν αντέχει μακριά μου και όταν βγαίνω το βράδυ για ένα ποτό με 3 φίλες χωρις να δίνω δικαιώματα γίνεται τρελός...δεν ξέρω τι να κάνω πραγματικά βγαίνει εκτός εαυτού.Καταλαβαίνω ότι νιώθει πως είναι μακριά και θέλει να ξέρει τι γίνεται αλλά δεν είμαι τέτοια κοπέλα και ξέρει πόσο τον σέβομαι και τον θέλω...τι να κάνω; δεν μπορώ να μένω σπίτι επειδή δεν είναι αυτός εδώ και κατάντησε κουραστικό.Δικαιολογείται η συμπεριφορά του ή είναι υπερβολικός;

Όσο και αν είσαι μακριά μου, οσο και αν πια δεν μιλάμε.. όσο και να με ενοχλεί το κρύβω όμως πάντα κάτι σε θυμίζει.. Δεν το έχω νιώσει ποτέ τοσο έντονα για κανέναν..και το ξέρεις.. Μου λειπεις..

Τον είδα χθες σε ένα μπαράκι με 3 φίλους του. Δεν κατάλαβε ότι ήμουν εκεί αλλά το συνειδητοποίησε μερικά λεπτά αργότερα. Πολύ έντονο το βλέμμα του. Ήθελα να έρθει να μου μιλήσει. Χωρίσαμε άσχημα πάρα πολύ άσχημα. Φεύγοντας μου έριξε ένα όμορφο χαμόγελο. Του χαμογέλασα και εγώ. Ήθελα πολύ να έρθει να μου μιλήσει. Ήταν λάθος που χωρίσαμε. Για μια γ@@@@@@η ζήλια και για ένα έντονο κοίταγμα τα χαλάσαμε. Στο κάτω κάτω αυτό σκεφτόμουν την επομένη του χωρισμού, ότι απλά κοίταξε. Δεν καυλάντισε, δεν έπιασε κουβέντα δεν δεν δεν δεν. Γενικά είμαι κάπως παρορμητική και δεν μου αρέσει καθόλου. Μου άρεσε που έφυγε χαμογελώντας μου και ας μη μου μίλησε. Τον θέλω πίσω ΤΕΛΟΣ!

Τον τελευταιο χρονο ειμαι με εναν υπεροχο ανθρωπο που πραγματικα νιωθω τυχερη που τον γνωρισα. Εχουμε ομως ενα θεματακι...εχει διαρκως εναν φοβο εγκαταλειψης που μαλλον ειναι τοσο εντονος γιατι ο πατερας του τους παρατησε οταν ηταν μικρος και η μανα του τον αφησε στην γιαγια του για να τον μεγαλωσει.Μου εχει πει και ο ιδιος οτι αυτος ο φοβος ειναι ο λογος που δυσκολευεται να δεθει και να εμπιστευτει καποιον. Και εμενα στην αρχη ενιωθα να με κραταει σε αποσταση και ακομα και τωρα λεει τα δικα του που και που. Οτι και καλα θα βαρεθω και θα φυγω η οτι θα βρω καποιον καλυτερο και θα τον αφησω. Ενω εμενα γενικα οταν καποιος μου βγαζει τοση ανασφαλεια με ξενερωνει στην περιπρωση του δεν νιωθω να με κουραζει. Οποτε θα κανω οτι μπορω για να του δειξω οτι ειμαι εκει για αυτον και πραγματικα ενδιαφερομαι. Απλα πιστευω πως ειναι πολυ καλο ατομο και θα μπορουσε ανετα να εχει ανθρωπους γυρω του. Εκτος απο εμενα δεν εχει καποιον αλλον που να ειναι πιο κοντα. Ενω θα μπορουσε να εχει φιλους και να γνωρισει κοσμο καθε φορα που καποιος του προτεινει κατι τον αποφευγει. Και επειδη δυστυχως δεν ειμαστε παντα μαζι καθως σπουδαζω αλλου μου εχει πει αρκετες φορες οτι νιωθει μονος του. Ε και νταξει νιωθω ασχημα που ξερω οτι δεν εχει εναν ανθρωπο διπλα του. Ειμαι παντα στην διαθεση του αν νιωσει πχ οτι θελει να μου μιλησει για κατι αλλα δεν ειναι το ιδιο με το να εχεις τον αλλον διπλα σου. Επισης υπαρχει κατι αλλο που με προβληματιζει καπως...Οπως μου εχει πει νιωθει οτι ειμαι απο τα ελαχιστα ατομα που του εχουν συμπεριφερθει σωστα και για αυτο νιωθω οτι καπως με εχει εξιδανικευσει στο μυαλο του. Το γεγονος που μου προκαλει ενα αγχος καθως νιωθω οτι πρεπει να ανταποκριθω σε αυτο αλλιως θα τον απογοητευσω. (Δεν ξερω αν καταλαβαινετε τι θελω να πω αλλα τελος παντων).

Σιχαίνομαι τις Κυριακές γιατί μου υπενθυμίζουν πόσο μόνη νιώθω στην ουσία. Αυτός ο εκκωφαντικός ήχος της μοναξιάς, δεν ξεπερνιέται.Υ.Γ Έχω φίλους, έχω παρέες, έχω σχέση. Δεν έχω βρει την ουσία μέσα μου όμως και νιώθω κενή.

Στο πρώτο ραντεβού δυο ενήλικων ανθρώπον πανω από 35 δεν είναι λιγο βιαστικό να φιληθούν? Δεν πρέπει να γίνονται κάποια πράγματα στην ώρα τους κ όχι βιαστικά?

Πηγε ο πρωην μου να πει μαλακιες στο αγορι μου για να μας κανει να τσακωθουμε και τελικα δεν ξερω τι του ειπε παντως το αντιθετο πετυχε. Ο δικος μου ηταν ολο γλυκες οταν βρεθηκαμε. Καλα μου ειπε οτι ετσι κι αλλιως εμενα θα πιστευε...

Οποιος δεν βρισκεται σε νοσοκομειο και εχει την υγεια του ειναι πλουσιος κι ας ειναι μονος του αυτες τις ημερες. Μια αποφαση να πας ΕΣΥ να αλλαξεις τον τροχο μονος σου και αργα η γρηγορα θα παρεις το μεριδιο ευτυχιας που στερηθηκες. Μας το ευχομαι :-) Καλημερα απο μια κοπελα που περασε πολλες τραγωδιες αλλα συνεχιζει να χαριζει χαμογελα και να ελπιζει πως το Θαυμα δεν θα αργησει να ερθει. Δεν μπορει , κατι καλο θα συμβει ! Το καλο στο τελος θριαμβευει λενε. Αμην