ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω στο fb φωτογραφίες συμμαθητριών μου με τους άντρες τους και τα παιδιά τους. Βλέπω τόση χαρά... Είμαι 28 χρονών και δεν νιώθω έτοιμη για οικογένεια. Μου φαίνεται φορτίο. Δεν ξέρω, αυτές το ήθελαν τόσο πολύ ή η απόκτηση παιδιού έφερε τόση ευτυχία; σκέφτομαι την καθημερινότητα μου ως παντρεμένη και μητέρα και με πιάνει πανικός. Μήπως μου φαίνεται βουνό χωρίς να είναι; Συνομήλικες μου με νεογέννητα αλλά και με 6χρονα παιδιά. Ήταν τυχερές και βρήκαν τον άνθρωπο τους από νωρίς;

Το τελευταίο διάστημα είμαι πολυ "πεσμένη" ψυχολογικά.Με αφορμη και καποια γεγονότα που χουν γίνει πρόσφατα νιώθω οτι εχω χασει τον εαυτο μου,οτι ειμαι αδυναμη.Κάθε μερα κλαιω εκει που μαι καλα ξαφνικα αρχιζω να κλαιω.Θελω να ζητησω ψυχολογική υποστήριξη αλλα είμαι φοιτητρια και δεν εχω την οικονομική δυνατότητα.Τι μου προτείνετε;

Μου αρεσει ο κινηματογραφος, ομως δεν εχω λεφτα να πηγαινω. Λυπαμαι. Και ηθελα να παω με την κοπελα μου.

Δεν εχει σπουδασει και δεν εχει δουλεψει ποτε του. Για καθε δουλεια αναφερει το αρνητικο. Μου την πεφτει και κανει και ονειρα για γαμο μαζι μου και παιδια χωρις να του εχω δωσει τετοιο δικαιωμα. Μια μερα τον πετυχα στο δρομο. Ημουνα εξαντλημενη. Κουραση σωματικη, ορθοστασια και ψυχοφθορο περιβαλλον. Με ρωτησε τι κανω. Ημουνα τοσο χαλια που του ειπα οτι θα σταματησω τη δουλεια. Μου ειπε οχι οχι συνεχισε μην τα παρατας και τα δικα του παλι, οτι θελει οικογενεια μαζι μου. Τα ξυνει ολη μερα και ονειρευεται... Αν τον ξαναδω θα αλλαξω δρομο. Αηδιασα.

Είχα βγει με παρέα. Ήταν και αυτός. Τον έβλεπα πρώτη φορά. Κάποια στιγμή, μου είπε ότι είμαι ευχάριστη και του αρέσει να κάνει παρέα μαζί μου. Με ρώτησε αν θέλω να βγούμε την επόμενη μέρα. Του είπα ναι. Είχαμε πει να συναντηθούμε σε ένα σημείο και να πάμε να κάτσουμε κάπου. Όταν με είδε, με φίλησε σταυρωτά και μου έπιασε το χέρι καθώς περπατούσαμε. Τράβηξα το χέρι μου. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η κίνηση. Μετά από λίγο, το ίδιο πάλι. Του είπα ότι δεν είμαστε ζευγάρι και μου είπε θα γίνουμε. Παλιολιγουρι!

Ερωτεύτηκα.. αλλά αυτός τελικά μόνο με γούσταρε. Πρώτη φορά στην ζωή μου έριξα τους τοίχους που τόσο υψηλά είχα χτίσει. Ποτέ δεν είχα αφήσει κανέναν να έρθει τόσο κοντά μου. Ήμουν ο.τι πιο δυσπρόσιτο υπήρχε. Ναι τελικά όλα πήγαζαν από τον φόβο μου ότι θα πληγωθώ. Και ρε γαμωτο είναι αυτό που λένε το έκανες για πρώτη φορά και έφαγες τα μούτρα σου. Οκευ καλύτερο από το να ζεις μια ζωή ανάλατη. Αλλά νιώθω τόσο εκτέθημενη και πληγωμένη.. σκατα.. είχα τόσα πολλά να δώσω αλλά λογικά ήμουν μια ακόμα για αυτόν.

Μπορεί να ενδιαφέρεσαι για κάποια και να βρίζεις μπροστά της?

Θελω να βαλω τελος σε ενα τεραστιο κεφαλαιο της ζωης μου. Δυστυχως για λογους που δεν θα αναλυσω δεν μου δωθηκε η ευκαιρια να πω την δικια μου πλευρα των πραγματων οταν επρεπε και αυτο με βασανιζει. Θελω μοναχα να ακουστω να τα βγαλω απο μεσα μου και απολυτως τιποτα αλλο.Πιστευετε εσεις οτι αν το κανω αυτο θα μπει οντως ενας επιλογος; Μπορειτε να μου προτεινετε καποιο αλλο τροπο να διοχετευσω ολα αυτα που νιωθω χωρις να μιλησω σε αυτο το ατομο;Σας ευχαριστω εκ των προτερων.

Σημερα γυρνοντας απο το Μetro Mall που ειχα παει για ψωνια ειδα εναν ανθρωπο που εψαχνε στα σκουπιδια με ενα παιδακι και δεν εβρισκε τιποτα. Και τι να εβρισκε δηλαδη;;; Ειχα ψωνισει απο το Σουπερ Μαρκετ και τους εδωσα γαλακτοκομικα και ψωμια και σοκολατες για το παιδακι. Με κοιτουσαν σαν ημουν απο αλλον πλανητη και μου ειπαν δακρυσμενοι " Ευχαριστουμε Κοπελιτσα " Πεινουσαν τοσο πολυ που τα εφαγαν αμεσως... Αναρωτιεμαι γιατι δεν βοηθαει καποιος αυτους που πεινανε ;;; Γιατι δεν προσφερουν εστω ενα κουτι γαλα ή ενα ψωμι ;;; Μακαρι να αποκτησω περισσοτερα χρηματα για να βοηθαω και εμενα και οποιον εχει αναγκη την βοηθεια μου. Μακαρι να μην υπαρχει στον κοσμο πια πεινα και φτωχεια... Να ερθουν ομορφοτερες ημερες για ολους μας :-)

Η ίδια ρουτίνα καθημερινώς.Εξεταστική και καθόλου όρεξη για διάβασμα.Αναγνωρίζω από τις επιδόσεις μου,οτι εχω δυνατότητες.Αλλά αυτο που θέλω να κάνω συνέχεια είναι να κοιμάμαι.Ναι να κοιμάμαι,καλά διαβάσατε.Βαριέμαι μέχρι να κανω πραγματα που αγαπω.Τι να κανω?