Καλημέρα! Όπως καταλάβατε από τον τίτλο, ζω στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Ήρθα για σπουδές κι έμεινα και για δουλειά. Δυστυχώς από παρέες δεν μπορώ να πω ότι έκανα πολλές. Γνωρίζω λίγα άτομα αλλά κι αυτά στον κόσμο τους. Τους λέω πάμε για ένα καφέ Σαββατιάτικα, κι αρχίζουν τα δεν μπορώ, έχω δουλειά να κάνω για το γραφείο κτλ κτλ. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που ζουν στο εξωτερικό έτσι. Απλώς εγώ έπεσα στις περιπτωσαρες. Ειλικρινά έχω τόσο μα τόσο ανάγκη να βγω για έναν καφέ και να πω δυο λόγια με έναν άνθρωπο για να ξεσκασω. Όλη την εβδομάδα πήζω στη δουλειά και δε σηκώνω κεφάλι. Κι όταν έρχεται το ΣΚ, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα με τη μοναξιά. Είναι και κάτι άλλες κοπέλες που έχουν αγόρια και μου λένε ‘δε γίνεται να τους αφήσουμε μόνους το ΣΚ’ γιατί δεν τους βλέπουμε πολύ μέσα στην εβδομάδα. Εν τω μεταξύ, συγκατοικούν! Τέλος πάντων, τι να πεις... Δε γίνεται να τα έχουμε όλα σ αυτή τη ζωή. Από τη μια, αν γυρίσω στην Ελλάδα θα μένω με τους δικούς μου και θα παλεύω να πάρω 300 ευρώ, κι από την άλλη εδώ να μην έχω άνθρωπο να πάω μια βόλτα. Τέλος πάντων.. λέω να βγω, να πάρω ένα καφέ και να κάνω μια βόλτα μόνη μου.