ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι νεος μα η διαχείριση μου σε μια δύσκολη κατασταση που θα κληθω να αντιμετωπίσω με κανει αρκετά ώριμο για την ηλικια μου. Αυτο λόγω του ο,τι αναγκαστηκα να ωριμασω νωριτερα απο το οικογενειακό μου περιβάλλον. Αφοτου εληξα οριστικα μια παλια μου σχεση και αναρρωσα απο ολη την κατασταση (γιατι ολοι ξερουμε μια σχεση ειναι επώδυνη διαφορετικα για τον καθενα) θελω και ειμαι ετοιμος να κανω νεα σχεση. Δεν ειναι κατι που πρεπει ντε και καλα να γινει τωρα, μαρεσει να φροντιζω και να με φροντιζουν σε μια σχεση. Αυτος ο "ειδους" ερωτα και αγαπης μαρεσει. Τελευταια μπαινω λιγο που και που στο προφίλ της πρωην φοβαμαι ομως μην μου μπει παλι στην σκέψη (χωρισαμε με δικια της πρωτοβουλια και με τον χειρότερο τροπο) . Πιστευετε ο,τι μπορει καποιος να κολλήσει κατα αυτον τον τροπο;

Δεν χω πόλους φίλους...λίγους μόνο και όχι κολλητούς. Και μάλιστα για μερικούς έχω αμφιβολίες. Γενικά έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση, από άγχος δεν ξέρω πως να συνεπριφερθω στο φλερτ. Φοβάμαι μήπως δν έχω κάτι να πω κτλ κτλ. Γενικότερα βρίσκομαι σε μια πάρα πολύ άσχημη κατάσταση ψυχολογικά. Κάποια στιγμή, δεν είναι όμως ακόμα έτοιμη, θέλω να επισκεφθώ ψυχολόγο. Τι να κάνω για να αποκτήσω φίλους και αυτοπεποίθηση? Όσον αφορά την αυτοπεποίθηση, τι να κάνω για να είμαι πιο άνετη στο φλερτ? Πώς να δείξω το ενδιαφέρον μου και να κάνω κίνηση χωρίς να καταλήγει η συζήτηση σε τυπικό ανούσιο καθημερινό διάλογο?

Μετά από μια εξομολόγηση που είδα στη στήλη περί αδυναμίας γνωριμιών, αποφάσισα χθες να κατεβάσω το tinder χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες. Όταν είδα ότι μπορείς να προσθέσεις ενδιαφέροντα λέω οκ, μπορεί να γνωρίσεις κάποιο άτομο με κοινά ενδιαφέροντα. Αυτό που βλέπω όμως τουλάχιστον στα δικά μου μάτια είναι άσχημο. Οι συνομηλικές μου, ηλικιακά στα 26, όλες φωτό βαμμένες φουλ, χωρίς καμία περιγραφή. Όλο αυτό φαίνεται τόσο κενό. Μπορεί ο στόχος της εφαρμογής να είναι εντελώς διαφορετικός από αυτός που είχα στο μυαλό μου. Μπορεί να μην υπάρχει τελικάτοση μοναξιά όση πίστευα.

Ποτέ λέμε τι είναι αυτό που έχουμε ; Αν είναι σχέση η όχι; Βγαίνω με έναν τύπο δύο μήνες και περνάμε υπέροχα . Βρισκόμαστε συχνά, γελάμε , ταιριάζουμε ,κάνουμε ωραίο σεξ . Δεν έχουμε συζητήσει όμως ποτέ τι θέλουμε μεταξύ μας και ούτε που είμαστε τώρα πχ αποκλειστικότητα η όχι. Καλά εγώ δεν θα πήγαινα με άλλον από τη στιγμή που δεν έχει συζητηθεί αλλά δεν μου βγαίνει κιόλας καθώς με καλύπτει αυτός ο άνθρωπος και θα ήθελα κάποια στιγμή σχέση από αυτόν. Νιώθω ότι πλέον έχει φύγει το τρένο για να πούμε περίπου τι θέλουμε και ότι είναι νωρίς για να πούμε αν έχουμε σχέση η όχι .

Δεν καπνίζω γενικά, τις τελευταίες φορές που συναντήθηκα με έναν πολύ καλό μου φίλο καπνιστή έκανα 1-2 τσιγάρα για την παρέα. Εκ τότε ένιωσα την ανάγκη να καπνίσω κάποια βράδια μετά τη δουλειά. Νιώθω πολύ πιο ήρεμη όταν το κάνω, όμως ίσως έχει αρχίσει να γίνεται συνήθεια.

Αν είσαι ξύλο απελέκητο δεν σε σώζουν τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια και τα καλύτερα μεταπτυχιακά.Από που να το πιάσει κανείς; Από την σπουδαία επιστήμονα που μας έλεγε ότι ο ιος δεν κολλάει όταν βρίσκεσαι μέσα σε εκκλησία; Από την άλλη που καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει γιατί ούτε αυτό δεν έμαθε στο ΑΠΘ; Αμέτρητα παραδείγματα, στο τέλος θα ντρεπόμαστε να λέμε ότι σπουδάσαμε γιατί θα συμπεραίνουν ότι είμαστε μπούφοι.Ήρθαν τα πάνω κάτω, παλιότερα λέγανε ξύλο απελέκητο τους αγράμματους. Έχουμε βρεθεί με πρωτοκλασάτους πτυχιούχους για φαγητό και αηδιάσαμε με τους τρόπους τους. Η αδερφή ενός φίλου κοσμογυρισμένη με σπουδές σε Λονδίνο και Αμερική συμβουλεύει όσες γυναίκες έχουν προβλήματα στον γάμο να μη χωρίζουν γιατί "η γυναίκα κρατάει το σπίτι". Και άλλες πολλές απίστευτες περιπτώσεις, ίσως οι παλιότεροι πιστεύανε ότι η μόρφωση αλλάζει τον άνθρωπο. Σήμερα που όλοι έχουν ένα πτυχίο και ένας στους δυο ένα ή περισσότερα μεταπτυχιακά φαίνεται το χάλι μας. Όπως παλιότερα που λίγοι είχαν την δυνατότητα να ταξιδεύουν και ο κόσμος πίστευε ότι τα ταξίδα καλλιεργούν την ψυχή και ανοίγουν το μυαλό. Ο άλλος 63 χρονών διδάσκει σε ανώτατη σχολή και ξερνάνε οι φοιτήτριες με τα καμώματά του. Πάμε κατά διαόλου και δεν μπορούμε πλέον με όσα ζούμε να ελπίζουμε ότι η μόρφωση θα αλλάξει τον κόσμο. Ο άνθρωπος γεννιέται δεν γίνεται, τελεία και παύλα.

Η μάνα μου μου δημιούργησε από πολύ μικρή κρίση πανικού και δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω... αυτή την στιγμή με έπιασε πάλι εξαιτίας της δεν αντέχω άλλο μαζί της φοβάμαι νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα θέλει να με βαρεσει

Νιωθω loser. Ολες στην ηλικία μου είτε παντρεμένες είτε για γάμο. Εχουν εργαστεί. Εγώ κάνω δεύτερο πτυχίο για να δω μία καποια προκοπή.Μου αρέσει πολύ αυτό το πτυχίο και ως επαγγελμα είναι για εμενα το ιδανικό. Μετα απο αιώνες το αποφασισα όμως..πανω απο τα τριάντα.. :( Ερωτική σχεση δεν έφερε η ζωή στον δρόμο μου ακόμη. Και το χειρότερο; Ζω ΑΚΌΜΑ με τους γονείς μου και εχω χάσει τα καλύτερα χρονια μου στο διάβασμα και δεν εχω ζησει τίποτα. Οι γονείς μου μου λένε συνεχώς οτι δεν εχω κάνει τιποτα στη ζωή μου (early thirties..) και οτι ντρέπονταο πολύ εξω οταν τους ρωτά ο κόσμος για εμένα. Η αληθεια είναι οτι λόγω ενος σοβαρου αυτοάνοσου εχασα χρόνια μεχρι να το κουμαντάρω και η ψυχολογία μου για αιωνες ήταν διαρκώς στα πατώματα. Ομως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία θα έπρεπε να ειχα κινητοποιηθεί νωρίτερα αλλα το μυαλό ηταν αλλού.. Ειλικρινά κανω υπομονή να τελειώσω με το πτυχίο αυτό γιατί το πρώτο αποδείχτηκε άχρηστο. Ειλικρινά ντρεπομαι τοσο πολύ για τον εαυτό μου,η στενοχώρια μού τρωει τα σωθικά.Νιώθω οτι εκει έξω δεν υπάρχει κανείς και τίποτα για εμένα και οτι η ζωή μου παει τέλειωσε πριν καν αρχίσει. Πόσο πιο loser ??

Μένω σε μια πολυκατοικία με έξι διαμερίσματα. Η δίπλανές ειδικά παίρνουν το ασανσέρ όλη την ώρα. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, ξημερώματα και κάθε δέκα λεπτά... Εγώ το ασανσέρ δεν το παίρνω σχεδόν ποτέ και ειδικά από τότε που έμαθα ότι δεν πρέπει να μπαίνουμε σε μικρούς κλειστούς χώρους και το ασανσέρ αυτό είναι πολύ παλιό και στενό . Σήμερα μου είπαν ότι χρωστάω λεφτά και αν δεν τα δώσω να μην ξαναμπώ στο ασανσέρ ...Ποιος? Εγώ που με βλέπουν ότι πηγαίνω από τις σκάλες και ήδη δεν το παίρνω και δεν έχω δώσει δικαιώματα για τέτοιου είδουςσσυμπεριφορες και απαγορεύσεις ... Έμαθα από συγγενικό πρόσωπο ότι την πήραν τηλέφωνο και της είπαν ότι χρωστάω τα κοινόχρηστα χωρίς την άδειά μου... Καθόμουν σήμερα και στενοχωριόμουν για το πόσο θρασσεις και αναίσθητοι είναι οι κάποιοι άνθρωποι... Εσείς τι θα της απαντούσατε?

Εξομολογούμαι με σκοπό να δω μήπως τρέχει κάτι μ' εμένα ή αν το παθαίνουν κι άλλοι αυτό. Λοιπόν, εδώ και σχεδόν 2 μήνες είμαι σε σχέση με μία κοπέλα. Επειδή μένουμε σχετικά στα δύο άκρα της πόλης, βρισκόμαστε μια φορά μεσοβδόμαδα στο κέντρο να βγούμε κάπου, ενώ Σ/Κ κατά βάση οι δυο μας σπίτι μου. Όταν είμαστε σπίτι μου, υπάρχει κάτι που με απασχολεί. Βρίσκω σα να υπάρχει λίγο too much από εκείνη. Για να καταλάβετε τι εννοώ, δηλαδή θέλει συνεχώς να είναι δίπλα μου, να με αγκαλιάζει, να μιλάμε, να γελάμε, να κάνουμε σεξ...Ακόμα κι όταν δεν είναι δίπλα μου, θα κάνει κάτι για τους δυο μας να φάμε, δηλαδή ουσιαστικά πάλι μαζί μου ασχολείται. Σπάνια να κάτσει λίγο παραπέρα με το τάμπλετ της. Δεν αντιλέγω ότι είναι απαραίτητα κακό, όμως νιώθω ότι η παρουσία ή αύρα της έχει κάτι που γεμίζει υπερβολικά πολύ το σπίτι μου. Είμαι 37 και πριν είχα αρκετό καιρό να κάνω σχέση, η αλήθεια είναι, και μου είχε λείψει πολύ το κομμάτι της επαφής, σωματικής και συναισθηματικής Αλλά τώρα νιώθω σα να με πνίγει λίγο όλο αυτό, ακόμα κι έτσι που βρισκόμαστε ένα Σ/Κ κάθε βδομάδα. Μίλησα σε μια καλή μου φίλη για την κατάσταση, αλλά αντί για την υποστήριξη που περίμενα, με πείραζε λέγοντάς μου ότι είμαι "σαν συνταξιούχος" και ότι ψάχνω μια σχέση να ξεκινήσει όχι από ρομαντισμό και αγκαλίτσες όλη μέρα στο κρεβάτι "όπως κάνουν τα φυσιολογικά ζευγάρια," αλλά κατευθείαν να πάμε στη φάση που είμαστε ζευγάρι μετά από δέκα χρόνια συμβίωσης. (Παρένθεση, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω υπάρξει ρομαντικός με την κοπέλα αυτή, δηλ. δεν έχω οργανώσει ποτέ ρομαντικό δείπνο σπίτι με κεριά και τέτοια. Κάποτε υπήρξα ρομαντικός με μια πρώην και, επειδή δεν εκτιμήθηκε, θυμάμαι ότι ένιωσα σαν ηλίθιος. Θέλω λίγο χρόνο ίσως για να ανοιχτώ προς τη ρομαντική μεριά.) Επίσης, δεν είναι ότι δεν γουστάρω την κοπέλα μου. Τη βρίσκω όμορφη, σέξι και διασκεδαστική, εκτιμώ που με φροντίζει και κάνει πράγματα για μένα, απλώς νομίζω ότι πέφτει λίγο με τα μούτρα όταν είμαστε μόνοι οι δυο μας. Πολύ δίπλα μου, πολύ πείραγμα, πολύ σεξ, πολλή παρουσία. Θα ευχόμουν να μπορούσε να κάτσι ήσυχα ασχολούμενη με κάτι δικό της, π.χ. να βλέπει κάτι στο λάπτοπ ή στο τάμπλετ της, να ασχοληθεί με κάτι δικό της, όχι να περιστρέφεται γύρω μου. Αναρωτιέμαι αν είναι κακό αυτό ή αν ζητώ κάτι φυσιολογικό. Να σημειώσω, επίσης, ότι τα Σ/Κ και οι δύο δεν δουλεύουμε, αλλά εγώ καμιά φορά πάλι πρέπει να κάνω κάτι στον η/υ μου ή να σκέφτομαι πώς να λύσω ένα πρόβλημα σχετικό με τη δουλειά (είμαι προγραμματιστής). Γι' αυτό και ο άλλος παράγοντας που σκέφτηκα ήταν η διαφορά ταμπεραμέντου και τρόπου σκέψης, μιας και εξωτερικά εγώ είμαι σχετικά αργός και απαθής. Το κυριότερο είναι, αν είναι φυσιολογικό που νιώθω έτσι, πώς να το πω στην κοπέλα μου χωρίς να παρεξηγηθεί, χωρίς να φαίνεται σαν να την κατηγορώ;;;