ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι σκληρή δουλειά να κυνηγάς τα όνειρα σου πολλές φορές. Εύχομαι θεέ μου να είμαι αρκετή.

Το παρελθον μου με στοιχειωνει λογω των λαθων μου.Ετσι θα ηθελα να ταξιδεψω στο χρονο και να βρω τον 6χρονο εαυτο μου και να τον κανω μια αγκαλια λεγοντας του οτι θα ερθουν δυσκολα χρονια,παιξε σαν να μην υπαρχει αυριο

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες που δεν έχουμε μιλήσει.. Δεν έγινε κάτι, ούτε τσακωθήκαμε αυτή τη φορά.. Απλά συνειδητοποίησα πως τον έπαιρνα συνέχεια εγώ, έστελνα καλημέρα όλο εγώ, νοιαζόμουν πιο πολύ εγώ.. έκανα λοιπόν τεστ και τον άφησα όλη την εβδομάδα να δω τι θα κάνει. και δεν πήρε ποτέ. τον κάλεσα το προηγούμενο σάββατο 2/3 και το μόνο που είχε να μου πει μετά από 8 μέρες (ενώ μιλούσαμε κάθε μα κάθε μέρα αρκετές φορές και κάθε βράδυ καληνύχτα) ήταν "μήπως έχω εκεί τα γυαλιά μου"... ούτε "τι κάνεις" ούτε "μου λείπεις" ούτε τίποτα.. του απάντησα με μήνυμα ένα "όχι" και με πήρε στις 21:00 το βράδυ σαββάτου και οι φίλοι μου μου το τραβούσαν να μην το σηκώσω και είπαν πως αν θέλει ας πάρει κυριακή μέρα να ρωτήσει τι κάνω. δεν πήρε ποτέ... και τον σκέφτομαι και μου λείπει. ενώ δεν θα έπρεπε. γιατί νομίζω πως δεν μου φερόταν και τόσο καλά. ήμουν πολύ καλή μαζί του και νομίζω πως με εκμεταλλευόταν και ήταν χειριστικός. για παράδειγμα δεν μου πήρε ποτέ δώρο.. δυο εκδρομές μη πήγε αλλά πάλι είχα τύψεις όποτε διάλεγα λίγο καλύτερο εστιατόριο από ταβέρνα ουζερί γιατί έκανε μούτρα που θα πλήρωνε πιο πολύ.. τον τελευταίο καιρό αράζαμε σε εμένα κιόλας (στο σπίτι των γονιών μου δηλαδή) γιατί ο αδελφός του χώρισε με την μακροχρόνια σχέση του και πήγε να μείνει μαζί του. Τέτοια αχαριστία.. τέτοια γαιδουριά..δεν έστειλε ποτέ να δει τι κάνω... τελειώσαμε? θα τα ξαναβρούμε? θα στείλει? θα αναρωτηθεί τι κάνω? δεν έχει social media για να βλέπω τι κάνει, ούτε κοινές παρέες, ούτε μένουμε κοντά... το καλοκαίρι μόνο παραθερίζουμε στο ίδιο μέρος. τι κάνω? μου λείπει πολύ που τώρα δεν έχω κάποιον.. έστω να ασχολούμαι.. μου άρεσε σεξουαλικά με άναβε.. αλλά δεν μπορούσα να τον έχω μόνο για αυτό. δεν ξέρω... τον ήθελα να είναι αγόρι μου. είχα και έχω φοβάμαι ακόμα συναισθήματα. πόσο απλό είναι δηλαδή να έχεις συναισθήματα αλλά να δέχεσαι να τον έχεις μόνο για κοκό?? τη γνώμη σας πλζ για όλο αυτό...

Πρόσφατα μετακόμισα σε άλλο διαμέρισμα στην πόλη που σπουδάζω, το οποίο είναι αρκετά παλιό αλλά δεν μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο γιατί υπήρχε περιορισμένο χρονικό περιθώριο. Από το πρώτο βράδυ άρχισα να νιώθω μια περίεργη ανησυχία και ένα άγχος εκεί μέσα, παρόλο που δεν υπήρχε προφανής λόγος. Όλη την πρώτη εβδομάδα ξυπνούσα μια συγκεκριμένη ώρα από εφιάλτες και κατάφερνα να ξανακοιμηθω το ξημέρωμα πια και μέσα στις επόμενες μέρες άρχισα να ακούω περίεργους ήχους από δίπλα, σαν νιαουρισματα ή κλάμα μωρού. Το μυαλό μου πήγε στο προφανές, ότι οι διπλανοί έχουν νεογέννητο ή κατοικίδιο και ακούγεται λόγω κακής ηχομόνωσης. Ωστόσο δίπλα μου μένει ένα ζευγάρι μεσηλικων, οι οποίοι λείπουν όλη μέρα στη δουλειά και δεν έχουν ούτε παιδί ούτε κατοικίδιο. Μετά σκέφτηκα ότι οι ήχοι ακούγονται από το κάτω διαμέρισμα, το οποίο όμως είναι ξενοικιαστο εδώ και δύο χρόνια! Έχω τρομάξει, είμαι σίγουρος ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο αλλά δεν ξέρω σε ποιον να το πω, γιατί είμαι και δυο μέτρα άντρας και θα φάω τρελό δούλεμα. Κι εδώ το ίδιο θα γίνει φαντάζομαι, αλλά τουλάχιστον δεν ξέρετε ποιος είμαι οπότε δε με νοιάζει. Καλά λένε πως οτι κοροϊδεύουμε βρίσκεται μπροστά μας. Προς το παρόν λέω να φέρω έναν παπά για ευχέλαιο.

Παραδίδω μαθήματα σε δυο κοριτσάκια που είναι αδερφές 12 και 10 χρονων. Ζουν μόνο με τον πατέρα τους καθώς η μητέρα τους τα έχει παρατήσει και στην ουσία τα μεγαλώνει η γιαγιά τους. Έχουν σοβαρή ελειψη παιδείας όσον αφορά τα θέματα υγιεινής σε επίπεδο να κάνουν μπάνιο μια φορά την βδομάδα. Η μεγάλη λοιπόν από πέρυσι το καλοκαίρι έχει ψείρες έχω ασχοληθεί κι εγώ η ίδια να της πάω σπρέι κι από το σχολείο της έχουν δώσει. Αλλά για κάποιον λόγο υπάρχει πλήρης άγνοια δεν της τα βάζουν επειδή λένε ότι μπορεί να πάθει κάτι το κεφάλι της ενώ με μεγάλη ευκολία της έβαψαν τα μαλλιά ή σκέφτονται τώρα να της κάνουν ντεκαπαζ. Σε πολλά μαθήματα κλαίει και μου λέει ότι της φέρονται άσχημα στο σχολείο λόγω του θέματος έχω μιλήσει στην γιαγιά της και έχουν πάρει και τηλέφωνο από το σχολείο. Σήμερα λοιπόν μου είπε η μικρή πως η συντροφος του πατέρα της την ρώτησε αν μου έχει πει κάτι και όταν της απάντησε θύμωσε επειδή την ρωτάω πως πάει το θέμα. Και αναρωτιέμαι λοιπόν δηλαδή δεν έχουν θέμα που εδώ και τόσους μήνες κυκλοφορεί το παιδί με ψείρες και παρεξηθηκαν που εγώ ρωτάω πως πηγαίνει; Δηλαδή δεν τους προβληματίζει που το παιδί κλαίει μπροστά σε εμένα; Πως λέτε να το χειριστώ δεν εννοώ να πω κάτι σε εκείνους γιατί δεν θέλω να τρομάξουν τις μικρές και μετά να νιώθουν τελείως μόνες αλλά ούτε να τους γυρίσω και την πλάτη. Μα είναι δυνατόν να βλέπω ένα παιδάκι να υποφέρει και να μην το ρωτήσω;

Καποιες καταστασεις στη ζωη μου, μου προκαλουν αγχος... Δεν με αφηνει να κοινωνικοποιηθω... Δεν με αφηνει να φλερταρω...Δεν με αφηνει να προσεξω τον εαυτο μου...Δεν με αφηνει να ζησω...Το πλακωμα στο στηθος ειναι συνεχομενο...

Παιδιά με έχει πιάσει υπερκαταναλωτικη μανία. Θέλω να ψωνίζω συνέχεια. Το έχει πάθει κανείς?Πως σταματάω? (Πριν μείνω ταπι )

Γεια σας παιδιά!!Τον τελευταίο καιρό έχω γνωρίσει πολλά αγόρια αλλά όλοι με έχουν βάλει friendzone!Δν μπορώ να καταλάβω τι κάνω λάθος!Δν σχολιάζω τίποτα γκομενικο απλά είμαι ευγενική και περνάμε καλά...

Με αφορμή την εξομολόγηση της κοπελας που εχει άρρωστη αδερφή και έθιξε το θεμα σεξ και γονείς....Μερικοί ειπατε λογικο ειναι έτσι δένεται το ζευγάρι, ανθρώπινη επαφή στα δυσκολα κτλ κτλΤώρα για σκεφτειτε το άλλο... ειναι η μανα σας η ο πατέρας σας κατακοιτος ειτε λογω καρκινου ειτε κατι αλλο αναπηρια αλλη αρρώστια κτλ... ο υγιης γονιος σας δεν εχει αναγκες σεξουαλικές? Ποσο πια να περιμένει? Κι αν καταλαβαίνετε ότι διατηρεί εξωσυζυγικη σχεση τι θα κάνατε? Καποτε μια γρια ελεγε για τον αντρα της δεν πειραζει να με κερατωνει αρκει να ερχεται στο νοσοκομείο...Ο αρρωστος φυσικα και δε νοιάζεται για το κερατο που τρώει....η κι αν νοιάζεται δεν μπορεί να το εμποδίσει η έστω προσπαθεί να αποφύγει την σκέψη πως συμβαίνει αυτο.Για πείτε λιγο σκέψεις πρώτον ως ενας εκ του ζευγους και μετα σαν παιδί μεσα σε τέτοια κατάσταση.Η ζωη του πατερα σας ( η και της μητέρας σας) του ανηκει κατ αποκλειστικότητα ομως θα είσασταν το ιδιο ανετοι? Η μαμα στο νοσοκομειο και ο μπαμπας με τη γκομενα στο αμαξι? Θέλω πολυ να διαβασω σχολια

Είμαι ακόμη ατίθασος στην καρδιά, αλλά με έχει χτυπήσει η βιολογική βαρύτητα.Δεν μπορώ να την πέσω σε μικρότερες μου γυναίκες δημόσια πια. Δεν το αποφάσισα εγώ. Απλά δεν μοιάζει σωστό στην ηλικία μου.Θα μου άρεσε πολύ ένα τελευταίο ρομάντζο, αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρος πως θα συμβεί.