ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οταν ημουν στην 3η λυκειου πηγαινα καθε μερα απο εναν συγκεκριμενο δρομο σχολειο. Καθε πρωι εβλεπα ενα αγορι κοντα στην ηλικια μου που πηγαινε στο διπλανο σχολειο. Φαινοταν τοσο στεναχωρημενος που καθε φορα που τον εβλεπα ηθελα να τον αγκαλιασω. Αυτο μου εβγαινε εκεινη την στιγμη. Δεν το εκανα ποτε καθως κατι τετοιο θα ηταν παραξενο. Καποιες φορες απλα του χαμογελουσα.Φορουσε καθε φορα η σκουφακι η καπελο η ειχε την κουκουλα του. Τελικα εμαθα οτι ειχε καρκινο. Μπορει να μην τον ηξερα αλλα ενιωσα υπερβολικα ασχημα. Και καθε φορα που τον εβλεπα ετσι χαλιομουν αλλα ταυτοχρονα επαιρνα δυναμη απο αυτον. Γιατι αντιμετωπιζε ενα τοσο σοβαρο θεμα αλλα συνεχιζε να ζει κανονικα. Πηγαινε σχολειο, φροντοστηριο, εβγαινε με τους φιλους του και απο οτι ξερω ειχε και αλλες δραστηριοτητες. Πραγματα απλα μεν αλλα για μενα τοσο δυσκολα. Ειχα καταθλιψη αρκετα χρονια και ακομα και το να σηκωθω απο το κρεβατι μου ηταν δυσκολο. Οποτε ας πουμε οι τον θαυμαζα καπως και τις μερες που τον εβλεπα καλυτερα μου εφτιαχνε την διαθεση. Σταματησα να τον βλεπω για καποιον καιρο. Τον ειδα ξανα πριν καποιες μερες. Ηταν εξω με κατι φιλους του. Γελουσε και φαινοταν καλα. Βεβαια ποτε δεν μπορεις να ξερεις τι περναει ο καθενας αλλα εγω χαρηκα πραγματικα που τον ειδα ετσι.

Είμαι 23 ετών και διανύω το τελευταίο έτος των σπουδών μου. Έχω κάνει μόνο 2 σχέσεις σε όλη την ζωή μου και σε καμία από τις 2 δεν είχα βιώσει έντονα συναισθήματα. Έχω χωρίσει εδώ και αρκετούς μήνες και ενώ έχω κάνει γνωριμίες δεν έχει προχωρήσει κάτι... Νιώθω ότι βαριέμαι το φλερτ και την διαδικασία των ραντεβού.. Έχει περάσει κάποιος/α από εσάς παρόμοια φάση... Αν ναι πως το ξεπέρασε και προχώρησε??

Τώρα κατάλαβα ότι όταν μεθάω νευριάζω παρά πολυ.Γενικα το αλκοόλ μου βγάζει πολύ θυμό.Γτ να γίνεται αυτό?

Σήμερα άκουγα στο καφέ το "από έρωτα" κι έκλαιγα μόνος μου, σ αναζητούσα παντού,να μου δώσεις μια αγκαλίτσα, ένα φιλί, να με καθησυχάσεις.Αλλα που;Αν και πέρασαν χρόνια που χωρίσαμε σε νιώθω δίπλα μου κάθε στιγμή.Αυτο.Σ αγαπώ πολύ κι είμαι ακόμη ερωτευμένος μαζί σου.

και εξαφανιστηκε. και δεν εννοω μονο απο μενα. αλλα απο ολους τους κοινους μας φιλους. εκοψε καθε επαφη μαζι τους ακομα και παιδια που ηταν δικοι του φιλοι. για ποιο λογο να το κανει αυτο;

και ακομα σκεφτομαι την πρωην μου. απο τοτε που χωρισαμε δεν υπαρχει μερα που να μην τη σκεφτηκα. αλλα ετσι οπως μου φερθηκε δε τη θελω πισω. οποτε γιατι να τη σκεφτομαι ακομα?

Αφού κατάφερα να αγαπήσω τόσο πολύ το μέσα μου, αποφάσισα να αρχίσω να αγαπάω σιγά σιγά και το έξω μου. Σιγά σιγά χωρίς πιέσεις, χωρίς χρονοδιάγραμμα να φροντίσω ξανά το σώμα μου που τοσο έχω παραμελήσει για να με βλέπω και να με χαίρομαι. Θα το κάνω για εμένα, για να με φροντίσω και θα τα καταφέρω. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όσους ξεκινούν το ίδιο ταξίδι με εμένα. Να αγαπάτε πρώτα τον εαυτό σας και μετά τις τηγανιτές πατάτες (*ή τέλος πάντων οποία άλλη ένοχη σας απόλαυση).

Να θες να περάσουν οι μέρες γιατί έχεις 30 ευρώ μέχρι το τέλος του μήνα... Τι θα τρώω ρε παιδιά;

Γυρναω σπιτι και βρισκομαι σε κατι στενα χωρις πολυ κοσμο.Περιμενω να περασω απεναντι το δρομο οταν σιγα σιγα περναει απο μπροστα μου ενα αμαξι. Μεσα ενας ανδρας με μαυρα ρουχα, σκουφι και γενειαδα με κοιταει απο πανω μεχρι κατω σιγα σιγα...Καταλαβαινω πως κατι δεν παει καλα και παω να περασω τον δρομο...Ξαφνικα ανοιγουν ολες οι πορτες και βλεπω αυτον και αλλον εναν να λενε:''ΕΛΑ ΕΔΩ ΡΕΕ'' και να αρχιζουν τρεχοντας να ερχονται πανω μου...Το μονο που σκεφτηκα εκεινη τη στιγμη ηταν θα με βαλουν στο αμαξι, θα με απαγαγουν και δε ξερω και γω τι θα γινει...και αρχιζω να τρεχω...Ακουσα σε μια φαση να λενε αστυνομια αλλα πραγματικα δεν το πιστεψα διοτι δεν ειχα δει κανενα σημα...και επιπλεον αν ηταν αστυνομια δε θα ερχοταν επανω μου λες και σκοτωσα ανθρωπο...Και υστερα πεφτει κυνηγητο...ωσπου καποια στιγμη με πιανουν εξω απο το σπιτι μου...Τοτε ειδα το σημα...και τους εξηγησα οτι δεν σταματησα επειδη δεν μοιαζουν με αστυνομικοι και τρομαξα με τον τροπο που με προσεγγισαν...Αυτοι μου ειπαν ψαχνουμε εναν με ξυρισμενο κεφαλι οπως εσυ...και και και...Συγγνωμη τωρα αλλα εχω αδικο?...Ναι ξερω πως υπαρχουν ασφαλιτες και πως κανουν ελεγχους με πολιτικα ρουχα και αμαξια...αλλα να κατεβουν απο το αμαξι με ηρεμο τροπο, να μου δειξουν το σημα και να μου εξηγησουν οτι κανουν ελεγχο και ολα ηρεμα και ωραια...

Τις μισές μέρες της εβδομάδας είμαι Πανεπιστήμιο 9-5 και καθε μέρα πέρα από τις διαλέξεις πρέπει να διαβάζω πολλές ώρες με αποτέλεσμα να τρέχω και να μην φτάνω. Η παρέα μου από την σχολή έχει αρχίσει να μου την δίνει γιατί όλοι κοιτάνε την πάρτι τους και νιώθω κάποια άτομα χωρίς υπερβολή να λυπούνται όταν χαίρομαι άρα το κλίμα είναι λίγο υποκριτικό. Όλο αυτό μου θυμίζει κάτι σαν μάχη χωρίς υπερβολή. Το να ασχολείσαι 12 ώρες την ημέρα με κατι δεν είναι και εύκολο. Αυτό που πάει πάρα πολύ καλά είναι η προσωπική μου ζωή και ειλικρινά παίρνω πολύ χαρά και ενέργεια από τον σύντροφό μου και αυτός το ίδιο. Πολλές φορές είμαι πολύ κουρασμένη και νιώθω τεράστιο άγχος από όλα όσα πρέπει να γίνουν που πελαγωνω και βάζω τα κλαματα. Δεν παραπονιέμαι γιατί ήταν επιλογή μου να διαλέξω μια δυσκολη σχολή και επιλογή μου να θέλω να είμαι καλή σε αυτό που κάνω. Όση πίεση και αν νιώθω είμαι κατά κάποιον τρόπο πολύ χαρούμενη γιατί δεν κουράζομαι χωρίς λόγο αλλά κουράζομαι για να αποκτήσω όλα όσα θέλω. Όπως και να χει νιώθω ότι έχω περάσει σε μια φάση εντελώς διαφορετική από το στερεότυπο της φοιτητικής ζωής . Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως να τακτοποιηθεί και τι πρέπει να κάνω κάθε μέρα για αυτό.