ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παίρνουμε σκύλο και ''Πρέπει'' να τον φροντίζουμε μέχρι να πεθάνει ... Κάνουμε παιδιά και προσπαθούμε να τα διώξουμε μόλις ενηλικιωθούν...Ερώτημα: Γιατί δεν διώχνουμε και τον σκύλο με την ενηλικίωσή του? έτσι κι αλλιώς επί αιώνες μόνοι τους ζούσαν και επιβίωναν ... τώρα τσιπάκια ,στειρώσεις κτλ τκλ... Λογικό ή παράλογο?

Γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια.κάναμε match στο tinder.με διεκδικεί έντονα μέσω κοινής φίλης και με παίρνει τηλέφωνα.Βρισκόμαστε πριν το πάσχα 2 φορές.ΠΟΛΥ ευγενικός, πολύ καλός, μιλάμε, περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί, βουνό, περπάτημα, συζητήσεις, bonding...Μιλάμε μέσα στο Πάσχα,μου στέλνει.Γυρίζουμε Αθήνα, το προηγούμενο ΣΚ πάμε για καφέ το Σάββατο απόγευμα και την Κυριακή παραλία βόλτα με το αυτοκίνητο, ταβερνάκι και μετά με πάει σπίτι του όπου γνωρίζω τη μαμά του. Μετά πάμε στο δωμάτιο του αλλά φυσικά δεν του κάθομαι με την πρώτη, βλέπουμε λίγο σειρά και φεύγω.Έξω από το σπίτι του όμως τον φιλάω και χουφτωνόμαστε. Ανυπομονεί για να ξαναβρεθούμε, μιλάμε μέσα στην εβδομάδα, μου στέλνει κι εκείνος και μου λέει πως θα πάμε για μπάνιο μέσα στο ΣΚ.ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ από την παρασκευή που μιλήσαμε.Το σάββατο αγνοείται, δεν του στέλνω για να μην κυνηγάω και βλέπω το πρωί της κυριακής story από κλαμπ ξέφρενο γλέντι με αντροπαρέα. Χθες Κυριακή περίμενα... να δω τι θα γίνει... Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ !Για το γ@μωτο, τον παίρνω ένα τηλ. στις 5 το απόγευμα και δεν σηκώνει και του στέλνω μήνυμα "πήρα να δω αν ίσχυε το μπάνιο". Απαντάει μετά από δύωρο πως είχε "ιατρικά θέματα και πως σήμερα έχει ένα πρόβλημα και είναι εκτός". Και βλέπω φωτογραφία στα social από Παραλία με τους φίλους του!! Του λέω "κρίμα γιατί ήθελα να βρεθούμε" και μου απαντάει "κι εγώ ήθελα αλλά έμπλεξα το σκ :( είχα ζαλάδες". Εγώ τώρα ΤΙ να πιστέψω.... Λέει όντως Ψέμματα? Αλλά ΓΙΑΤΙ τέτοια συμπεριφορά? Δεν του έκανα απολύτως τίποτα και μέχρι την παρασκευή μια χαρά ψημένοι είμασταν. ΤΙ στο καλό άλλαξε? Γνώρισε άλλη? Γιατί να αξίζω όμως εγώ τέτοια συμπεριφορά? ΤΟΣΟ χαζή εντωμεταξύ νομίζει πως είμαι?Έχω στενοχωρηθεί πολύ γιατί μου άρεσε... :(

Πρέπει να διαστραβλωσω μια πληροφορία αλλά πρέπει να το κάνω έξυπνα χωρίς να μάθει ότι μπήκα και το έμαθα απ' το facebook του. Βλέπετε είχε πάει κάπου και εμένα μου είπε ότι ήταν αλλού και τυχαία το είδα από ένα μύνημα του στο fd. Η φάση είναι ότι εκεί που ήταν πήγε με τον δικό του και μπορεί κιόλας να πήρε και τηλ έναν κοινό μας φίλο που είναι από εκεί, αλλά δεν έχω το θάρρος να τον ρωτήσω αν ισχύει. Επομένως τι να κάνω για να του πω ότι ξέρεις κάτι, ξέρω...Μη με κραξετε. Μόνο σοβαρές απαντήσεις θέλω.

Εχω ενα γιο σκετο γαιδουρι εκανε σεξ με τη κορη της φιλης μου στο σπιτι τους και τους επιασε στα πρασα να δω τωρα πως θα την ξανακοιταξω στα ματια.

Kαλημερα..Ζω και εργαζομαι επαρχια ,ειμαι 37 και αυτο το οποιο τριγυρναει στο μυαλο μου εντονα ειναι να γυρισω και παλι Αθηνα!!Ειμαι εδω 12 χρονια πλεον εκ των οποιων τα 8 τελ.εχω δικο μου λογιστικο γραφειο..Συνειδητοποιω ομως οτι δεν προχωραει ολο αυτο..Δουλεια υπαρχει,ειναι τετοιο το αντικειμενο που ευτυχως-δυστυχως ειμαστε αναγκαιο κακο...Και οσο και εαν εχω περασει πολλες δυσκολιες σε αυτο το χωρο,με τρελο αγχος και πιεση ,αυτο που με τσακιζει πλεον ειναι οτι ειμαι συνεχως απληρωτη...Δουλευω αλλα λεφτα για τις υποχρωεσεις μου δεν υπαρχουν..Ειμαι με δανεικα τους μισους μηνες και τους υπολοιπους ψαχνω να καλυψω τρυπες..Δεν εχω τη δυνατοτητα για ταξιδι η για δωρα,δεν εχω τη δυνατοτητα για πιο χαλαρα πραγματα εκτος των υποχρεωσεων που τρεχουν..Ζηταω ολη την ωρα τα λεφτα μου ,νιωθω οτι τα ζητιανευω και οταν εντελει καταφερω να παρω κατι παντα ειναι εναντι...Ερχομαι σε δυσκολη θεση με ολη αυτη την κατασταση και δε μου αφηνει περιθωρια να σκεφτω για την προσωπικη μου ζωη ...Εδω δεν εχω σχεση κ ουτε με τις φιλες μου κανουμε πραγματα ..Καμμια βεβαια δε μπορει να κατανοησει ολο αυτο που αντιμετωπιζω ,με θεωρουν ολιγω γκρινιάρα ..Οπως επισης στις ερωτησεις /αποριες που εχουν απευθονται σε μενα ,για την δηλωση στο λογιστη του μπαμπα τους ..Καμμια δε με εχει στηριξει επαγγελματικά..Εκτιμω απεριοριστα ομως το γεγονος οτι με στηριξαν ανθρωποι που δε μου περναγε απ το μυαλο οτι θα μου έδειχναν εμπιστοσυνη..Οπως παρολαυτα συγγενεις η φιλοι απων ...οτι εχω κανει εχω παλεψει πολυ ,παααρα πολυ και με ποναει σαν αποφαση οτι πρεπει να αφησω τον κυκλο να κλεισει...Δε θελω να γυρισω στην απανθρωπη τσιμεντουπολη...Εδω εχω διπλα μου τη θάλασσα ,τον ηλιο ,τη φυση...Τους πιο χαλαρους ρυθμους και τον αδερφο μου...Δε με κραταει κατι αλλο ομως...Ολα αυτα τα χρονια δεν ηθελα να φυγω παρολο που δεν ειναι η πρωτη φορα που φτανω στο τελμα ..Σκεφτομουν τον αδερφο μου,εμενα για εκεινον πισω...Θα δωσει πανελληνιες του χρονου και δεν θελω να μεινει εδω μονος...Ειναι κ η μαμα μου αλλα ειναι λιγο στον κοσμο της...Ειναι δυσκολο να ξεκινησω απ το μηδεν...Ειναι δυσκολο να δεχτω οτι δεν τα καταφερα..Δεν τα καταφερα στην προσωπικη διαχειριση του γραφειου...Αυτο μου χρεωνω..Και αν και καταφερα να ανταπεξελθω απεναντι στην πολυπλοκια της νομοθεσιας κ τις παραλογες απαιτησεις της ,αυτο δε σημαινει κατι...Αυτος που ειναι καλος στη δουλεια του δε χανεται ,ετσι λενε,ετσι πιστευα και γω...Και ηλπιζα ,οτι θα αλλαξει,..Κανε υπομονη ελεγα...Και εκανα...Μεχρι σημερα!

Έγραψε μια κοπέλα για αυτό και σκέφτηκα να μοιραστώ και εγώ τότε δικές μου σκέψεις. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου, αλλά συνεχώς όταν ήμουν παιδί κάτι προέκυπτε και εμένα χωρίς παρέα. Είτε κάποιος μετακόμιζε, είτε κάποιος δεν ήθελε πια να είναι φίλος μου. Ήμουν πολύ μοναχική μέχρι τα 18. Ξέρω ότι μικρό το κακό, αλλά όταν είμαστε νέοι ρομαντικοποιουμε κάπως τις φιλικές σχέσεις γιατί δεν έχουμε ερωτικές. Μεγαλώνοντας λοιπόν, αυτή η φοβία βγαίνει μόνο στην σχέση μου. Ίσως ένας άλλος λόγος που έχω αυτήν την φοβία, είναι γιατί βλέπω παντού γύρω μου σχέσεις να πηγαίνουν στραβά και άνθρωπους να πληγώνονται, επομένως αρνούμαι να πιστέψω ότι σε εμένα δεν θα συμβεί το ίδιο. Νιώθω πολλές φορές ότι η ευτυχία που βιώνω στην σχέση μου είναι ένα ψέμα και ότι σύντομα ο σύντροφός μου θα δείξει αδιαφορία. Όχι γιατί εγώ δεν είμαι αρκετή, αλλά γιατί έτσι μου έχει περάσει έστω και υποσυνείδητα ότι φέρονται οι άνθρωποι. Και τώρα για να λέμε και όλη την αλήθεια, όσο φανταστικός και να είναι ο σύντροφός μου και όσο ερωτευμένη και αν είμαι, αυτός ο φόβος δεν έχει να κάνει με το πόσο τέλειος είναι, αλλά με τις προσωπικές μου επιδιώξεις και άλλοι προσδοκίες από μια σχέση. Δεν θα ήθελα να επενδύω συναισθηματικά επί χρόνια σε κάποιον που στο τέλος θα με αφήσει. Θέλω να βρω κάποιον να περάσω μαζί του την ζωή μου και να κάνω οικογένεια επομένως ο χρόνος μου είναι πολύτιμος. Όπως και να έχει είμαι πολύ ανοιχτή με αυτόν τον φόβο όπως καπ η άλλη κοπέλα που έγραψα και δεν το αφήνω να μου δημιουργεί πρακτικό πρόβλημα, απλά με τρώει.

Χωρισαμε πριν δεκαπεντε μερες..με ασχημο τροπο...η κακη τ συμπεριφορα μ εκανε να αγανακτησω κ να το κοψω..μετα απο δυο χρόνια σχεσης..περασαμε αρκετες κρισεις μεσα στν σχεση..ωσπου βλεπω χθες να ανεβαινει μια φωτογραφια σ ολα τα σοσιαλ μιντια απ τν κοπελα του κολλητου του..ο κολλητος,η κοπέλα του, ο πρώην μου κ αλλη μια τυπισσα που απ οσο ξέρω ειναι φιλη του ζευγαριου..Τι πηγε να κανει με το ζευγαρι ο πρώην μ κ μια αλλη κοπελα εκδρομη? Μπαινω λοιπον να δω αν ειναι ο πρωην μ στο φμπ φιλος με τν κοπέλα..βλεπω πως οχι..κ μετα απο ωρες π το ξανακοιταω..βλεπω πως τσουπ γίνανε φιλοι..κ ρωταω...δεν σας φαινεται υποπτο κ πως κατι ξεκίνησε λογικα να ψήνεται? Κ αν ναι...Πως γινεται να ξεπερασε μεσα σ δεκαπεντε μερες ολα αυτά π ζησαμε? Να σημειωσω οτι η σχεση δεν ηταν παντα με προβλήματα..ειδικά τον πρώτο χρονο ειμασταν στα μελια , μ ειχε γνωρισει στους δικους του κ ειχαμε πει οτι θα συγκατοικησουμε κιολας..υπηρχαν ονειρα κ βάσεις..κ μετα ξεσπασαν καποια μεγαλα θεματα..κ ο ίδιος μαλιστα μ λεγε πως ειναι επιλεκτικος κ οταν ειναι ελευθερος δεν κανει σχεση μ οποια βρεθει μπροστα του..εσεις πως αξιολογειται αυτν του τν συμπεριφορα? Μηπως εγινε κ λιγο επιτηδες γτ τν χωρισα κ προσπαθει να προχωρησει αντιδραστικά κ κανοντας σπασμωδικες κινησεις?

Μέχρι πρίν δυο χρόνια είχα κοπέλα πήγαινα για σοβαρά αλλα δεν είχα σταθερή δουλειά...φέτος έχω σταθερότατη δουλειά κ δεν έχω κοπέλα.. πρέπει να γίνει συγχρονισμός κάποια στιγμή αγαπητό σύμπαν δεν νομίζεις;;

Μόλις γύρισα σπίτι. Είχα βγει με μια φίλη μου που ειχε έρθει να με επισκεφθεί στην πόλη μου, όπου και σπουδασαμε μαζί. Αφου ηπιαμε την μπύρα μας και την χαιρετησα, αποφάσισα να παω απο τον πιο γραφικό δρόμο της πολης δίπλα στη λίμνη. Εκεί λοιπό που περπατούσα αμέριμνη, απο την απέναντι πλευρά έρχεται προς το μερος μου εκείνος που ειχα να δω δεκα χρόνια...ο ανθρώπος για τον οποίο η καρδιά μου χτύπησε δυνατά στα φοιτητικά μου χρόνια. Με τον οποίο ζήσαμε κατι που τα λόγια δεν μπορούν να περιγραψουν. Και ο οποίος πανω στην τότε ανωριμότητα του μου ζήτησε να χωρίσουμε, μετανιωνοντας το αμεσως και επιδιώκοντας 2 χρόνια επανασύνδεση η οποία δεν ήρθε ποτέ...γιατι με είχε πληγώσει, κι ας τον ήθελα...Με τα χρόνια τον ξεπερασα και προχώρησα τη ζωη μου. Που και που ερχόταν σαν ανάμνηση και την έδιωχνα αμέσως. Ειχε αυτό το κάτι που λεμε...το κατι που με παρέσυρε εστω και μονο στη σκεψη...φρόντιζα λοιπόν να το διώχνω..Απο κοινούς γνωστους ακουγα οτι έκανε κι αλλες σχέσεις...ολες πλεον παρελθόν. Κι ολες να λήγουν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.Και σήμερα να τος...μπροστά μου. Μετα απο δεκα χρόνια...με το που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας σταματησαμε κι οι δυο. Ο ενας αντίκρυ απο τον αλλο..στον δρομο απολυτη σιωπη...κι ομως εμοιαζε με κραυγή...Με κοιταξε οπως τότε. Το ενιωσε κάθε χιλιοστό του κορμιού μου. Χαιρετηθηκαμε σχεδόν αμήχανα. Χαμογελασαμε. "Δεν άλλαξες καθόλου...σαν να μην πέρασε μια μέρα" μου ειπε."Περασαν ομως...χρόνια" απάντησα.Με ρωτησε αν ειχα χρόνο να τα πουμε. Να κάτσουμε λιγο στο παγκακι διπλα απο τη λιμνη. Λιγο... κι ομως τοσο πολυ...Και κάθισα...και με κοιτούσε μεσα στα μάτια...και με ρωτουσε που χαθηκα ολα αυτα τα χρόνια...πως έψαχνε συνέχεια να με βρει...πως ακομη κι αν του ειχα κλείσει καθε δίαυλο επικοινωνίας εκείνος ποτέ δεν με έβγαλε απο τη σκέψη του. Και πως οποια γυναίκα γνωριζε την σύγκρινε αυτόματα μαζι μου...και γι αυτο δεν προχωρησε με καμια. Μιλουσε και ελαμπε ολόκληρος. Τα ματια του λαμπανε. Αισθανομουν οτι αγκαλιαζανε καθε σημειο πανω μου με αυτη τους την λάμψη.Τον ακουγα προσεκτικά...δεν ελεγα πολλά..."Ενα θελω μονο να μου πεις...έψαχνα να σε βρω τοσα χρόνια...θα μου δώσεις την ευκαιρία που σου ζητουσα και παλιότερα να βρεθούμε ξανα; να προσπαθησω να σε πεισω οτι παντοτε σε ήθελα και δεν έπαψα ποτε να σε θέλω;"Σηκώθηκα και δεν μιλούσα. Τον κοιταξα καλα, για να κλειδώσω εκεινη την έκφραση...και του απαντησα "οχι". Και εφυγα. Εξισου σιωπηλή.Τα λαθη πληρώνονται. Κι οσο κι αν τον ήθελα καποτε, οσο κι αν χτύπησε η καρδιά μου ακούγοντας οσα ελεγε...ΟΧΙ. Γυρισα σπιτι κι έκλαψα πολύ. Δεν θυμάμαι τίποτα αλλο, μονο τα βηματα μου που με απομακρυναν απο κοντα του. Ετσι ειχα κλάψει οταν χωρίσαμε...με λυγμο και παραπονο...Μπορούσαμε να είχαμε ζήσει υπεροχα χρόνια μαζί...υποτίθεται ηταν μεγαλύτερος κι ομως τοτε ηταν πιο ανωριμος απο μενα...δεν του το συγχωρώ που ενω ο ιδιος ελεγε οτι εχουμε καθε προϋπόθεση για την ιδανικη σχέση, τα τιναξε όλα στον αέρα.Οποτε...ΟΧΙ.

Νύχτα ήταν, θυμάσαι;«Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;Και εγώ δεν μίλησα, μόνο σε κοίταξα.Και εσύ δεν είπες τίποτε άλλο, μόνο όρμησες.Χωρίς τη διαύγεια της λογικής.Αυτή δε χωρούσε στη στιγμή.Σταμάτησες να διεκδικείς ό,τι δεν σου ανήκε καιαπαίτησες όσα η σκέψη έκανε εικόνες και συναισθήματα.Σταμάτησες να προσποιείσαι πως ήταν απλή επιθυμία καιπαραδόθηκες στην ανάγκη για επαφή.. [..]Νύχτα ήταν, θυμάσαι;Νύχτα ενοχική, νύχτα δική μας.«Θέλω το φιλί σου» ψιθύρισες, θυμάσαι;Φιλί ευλαβικό σε χείλη κολασμένα.Παράδεισος της γης σε φόντο ζοφερό.Πάλεψε ο Έρωτας τον Έρεβο.Το φως με το σκοτάδι.Η μέρα με τη νύχτα.Και έμεινε η στιγμή.Στιγμή στο μαζί, για το φιλί.«Σε θέλω» ψιθύρισες την ώρα που χάραζε.«Σε θέλω» απάντησα την ώρα που γύρευα ξανά τα χείλη σου.Η νύχτα στάθηκε, η μέρα άργησε, ο πόθος δεν έσβησε.Έμεινε το φιλί.Μετέωρο στο πριν και το μετά.Να ζητά όση αμαρτία μπορούσε να πάρει.Ήταν νύχτα όταν μου πήρες το φιλί.Ξημέρωσε κι ακόμη το ζητάω…