ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν καταφερα να περασψ πουθενα και παω σε ιεκ ειναι ντροπη

Δεν έζησα ωραία φοιτητική ζωηη ερχόμενη από επαρχία στη Θεσσαλονίκη κιόλας φανταστείτε..έζησα λίγες στιγμές που με κάνουν να χαμογελώ..οι υπόλοιπες ήταν είτε με λάθος άτομα είτε κλεισμένη μέσα στο σπίτι..κάθε φορά που το σκέφτομαι μου δημιουργουνται απωθημένα..πως θα το ξεπεράσω..αν μπορείτε πείτε καμια συμβουλή..ξέρω πως είναι πραγματα πως δεν έχουν τόση σημασία αλλά εμένα με στεναχωρεί.. σκεφτομαι συνέχεια τι θα γινόταν αν αν αν..και πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω αλλά γενικά πάντα τρόμαζε η ιδέα της κοινωνικοποίησης..έζησε κάνεις κάτι παρόμοιο;

Είδα ένα περίεργο όνειρο σήμερα που με έβαλε σε σκέψεις και ήθελα να το μοιραστώ εδω. Πρόκειται για φιλίες και για παρέες.Τις περισσότερες δικές μου τις εχω χάσει απο δίκη μου θέληση, είχα παρέες των 2 και των 3 ατόμων κυρίως αλλά δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Μερικες κοπέλες με έκραζαν απο πισω, άλλες ηταν πολυ ζηλιάρες και πολλές με θυμόντουσαν μονο οταν ήθελαν κάτι. Εχω φτάσει να εχω λίγες φίλες τώρα και δυστυχώς δεν εχω γνωρίσει ακομη κόσμο γιατι ξαναδίνω πανελλήνιες και μαθηματα κάνω μονο ιδιαίτερα. Πάντα ήθελα όμως να εχω μια μεγάλη παρέα, να κανουμε δραστηριότητες μαζι, να ταξιδεύουμε λιγο λιγο και να βγαίνουμε να περνάμε καλα. Πολλες φίλες μου ηταν το αντίθετο: πολυ απαισιόδοξες και σύχναζαν στο ίδιο μαγαζί για 4-5 χρόνια και οτιδήποτε διαφορετικό το απέρριπταν. Δεν ξέρω πως να τραβήξω τετοια άτομα, τα οποία ειναι κατα βάθος ακομπλεξάριστα και έχουν όρεξη για ζωή. Βλέπω μερικά άτομα που το έχουν κατορθώσει και αναρωτιέμαι πως..

Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες, όταν πηγαίνεις για καφέ και αντί να σχολιάζεις τις σερβιτόρες, σχολιάζεις τις καρέκλες που δεν ήταν άνετες.

με ενοχλει πολυ αυτο. φαινομαι κλειστος, απομακρος, αγελαστος, σνομπ, αλλα αυτο που αισθανομαι ειναι φοβος. οταν βρισκομαι με ατομα που δεν γνωριζω η γνωριζω ελαχιστα φοβαμαι να μιλησω, να εκφραστω γιατι πιστευω οτι θα με κοροιδεψουν η θα μπουρδουκλωσω τα λογια μου. οχι δεν ειμαι 20 ετων, ειμαι 45 και ακομα δεν εχω καταφερει να το πολεμησω

Ας μη μπερδευόμαστε... η χημεία μεταξύ 2 σωμάτων δεν μπορεί να σε αναγκάσει να νομίζεις πως ερωτεύτηκες ή αγάπησες έναν άνθρωπο. Δεν ερωτεύεσαι κάποιον επειδή τον αγκαλιάζεις ή θες να τον αγκαλιάσεις σα να μην υπάρχει αύριο επειδή υπάρχει χημεία μεταξύ των σωμάτων σας. Ερωτεύεσαι κάποιον για τους τρόπους του, για τις γνώσεις, γι αυτά που θέλει να σου μάθει και γι αυτά που σε αφήνει να του μάθεις, γι αυτά που βλέπεις στο βλέμμα του, γι αυτά που ο ένας θέλει να μοιραστεί με τον άλλον. Τι μπορεί να σε κάνει να νομίζεις ότι αγαπάς έναν άνθρωπο εγωιστή, εκμεταλευτή, μίζερο... ή έναν άνθρωπο που μπήκε ξαφνικά στη ζωή σου σε μια δύσκολη στιγμή? ΞΕΚΟΛΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΗΜΕΙΑ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΩΤΑΣ.

Θέλω να βγω έξω με τον καλό μου , τα χουμε εδώ και μισό χρόνο και πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε απλώς φίλοι. Να μην μπορώ δηλαδή να του πιάσω το χεράκι του ή να μην μπορεί να με πάρει μια αγκαλιά, γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε μην προκαλέσουμε κανέναν. Υπάρχει μεγαλύτερος ρατσισμός απο αυτόν;; Δεν νομίζω παιδιά. Σήμερα που πήγε στην δουλειά του είπα ότι αν δεν αρχίσουμε απο αύριο να φερόμαστε έξω σαν ζευγάρι που είμαστε , τότε θα χωρίσουμε. Και πολύ άντεξα. Και εμείς άνθρωποι είμαστε παιδιά, δεν είμαστε κάτι ξένο, ούτε είμαστε ανώμαλοι ή άρρωστοι όπως μας λένε κάποια αμόρφωτα και άξεστα αντράκια που το παίζουν άντρες και στις γυναίκες στους στέκονται κλαρίνο. Είμαστε και εμείς άνθρωποι , αυτό και θα φιλιόμαστε και θα αγκαλιαζόμαστε και θα κάνουμε ότι θέλουμε. Η κοινωνία ας κοιτάει τα χάλια της. Κανένας πια δεν έχει να πει καλό για κανέναν. Όλοι το συμφέρον τους κοιτάνε. Για αυτό απο αύριο θα είμαι και εγώ και ο δικός μου ελεύθεροι πια και όχι φυλακισμένοι. και εάν δε σας αρέσει το θέαμα δύο γυμνασμένων και όμορφων παιδιών να είναι ζευγάρι και να κάνει ότι και εσείς στον δρόμο, τότε αλλάξτε χώρα, ή μην βγαίνετε απο τα σπίτια σας αν δεν μας θέλετε. ΥΓ. 2019 έχουμε και ο ρατσισμός για μας δεν έχει σταματήσει , αλλά εμείς θα τον σταματήσουμε, μονο εμείς μπορούμε. Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν το κείμενο μου.

μια γυναίκα/κοπέλα μπορεί να νιώσει αίσθημα για κάποιον άντρα, το λέω αυτό επειδή μαθαίνω πως οι άντρες κάνουν πάντα την κίνηση στην γυναίκα και όχι οι γυναίκες, αν μια γυναίκα/κοπέλα τις αρέσει κάποιος θα το δείξει ή θα το παίξει δύσκολη?

Ειμαι 29 ετων και οι γονεις μου ειναι καλοι ανθρωποι και με βοηθανε παρα πολυ.αλλα εγω οταν ειμαι πολλες ωρες μαζι τους νιωθω μελαγχολια και πιεση.γιατι αραγε τι φταιει.εχουν καλη συμπεριφορα

Πως λέμε τον άνθρωπο που απλά υπάρχει;Σηκώνεται με δυσκολία από το κρεβάτι;Πάει στη δουλειά, γυρίζει, κοιμάται, τρώει, ξανακοιμάται, ξαναπάει στη δουλειά, γυριζει πίσω, κάνει μπάνιο, πάει για καφέ με την κοπέλα του και γυρίζει πάλι σπίτι για ύπνο.Σεξουαλική ζωή μηδενική, ενδιαφέρον κανένα, χόμπι τίποτα, φίλοι μηδένΕυχαριστώ!