ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά εύχομαι η ζωή μου να ήταν αλλιώς καμία φορά .. Είμαι 18 χρόνων κοπέλα μένω στην πόλη την οποία έχω καταγωγή και μεγάλωσα και σηκώνομαι καθε πρωί κάνω μια δουλειά που δεν μου αρέσει , όλοι μου οι φίλοι σπουδάζουν μακριά κ τι φίλοι εε στα εύκολα όλα ωραία κ καλά στα δύσκολα μακριά .. Η μέρα μου κάθε μέρα περνάει πολύ αργά η μόνη μου παρέα είναι η οικογένεια μου κ με έχουν αρκετά στην απέξω κάποιες φορές .. χώρισα με την προηγούμενη σχέση μου εδώ κ καιρό και από τότε τίποτα δεν έχει βρεθεί τίποτα εκτός από ανώριμα αγοράκια που θέλουν να περάσουν το χρόνο τους .. δεν έχω κάνει καθόλου καινούργιους φίλους αυτό το διάστημα με αποτέλεσμα να μην έχω κάποιον να βγω για ένα καφέ ένα Σάββατο βρε παιδί μου κ δεν φταίει το ότι δεν είμαι κοινωνικό άτομο .. όλοι μου οι φίλοι και παλιοί συμμαθητές είναι σε άλλες πόλεις κ σπουδάζουν εγώ όμως δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να το κάνω αυτό βασικά δεν πολύ εμπιστεύομαι κ τους γονείς μου στο οικονομικό κομμάτι λόγω του ότι την μια μπορεί να λένε πάμε κ την άλλη δεν έχουμε ..επίσης το σπίτι μας δεν είναι σε καλή κατάσταση λόγω υγρασίας και σχετικά είναι πολύ παλιό και προσπαθεί ο πατέρας μου να βελτιώσει τα οικονομικά του για να το φτιάξουμε όσο μπορώ προσπαθώ να βοηθήσω κ εγώ με τον μισθό μου Κάθε φορά που είμαι σπίτι χάνομαι στις σκέψεις μου και πάντα εύχομαι τα πράγματα να ήταν αλλιώς για εμένα γιατί δεν το αξίζω όλο αυτό … Προσπαθώ πραγματικά να φτιάξω την ζωή μου και να έχω μια ωραία καθημερινότητα έστω κ μια ρουτίνα αλλά κάπου κάπου να σπάει να έχω μια φίλη να βγω για εναν καφέ να ξεσκασω το μόνο πράγμα που με κάνει χαρούμενη αυτόν τον καιρό είναι να πηγαίνω στα μαγαζιά με ρούχα και να ψωνίζω

Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον άντρα να κατηγορεί εμμέσως πλήν σαφώς μία γυναίκα ότι τον "χρησιμοποιεί" για την ερωτική της ικανοποίηση και μόνο γι'αυτό;Κι όμως.Ούτε λίγο ούτε πολύ,αυτό μου είπε εκείνος με τον οποίο δέν είμαστε σε σχέση με την τυπική έννοια του όρου αλλά σε μία χαλαρή κατάσταση.Αυτό συμφωνήσαμε από κοινού πρίν από 5 μήνες,κι εκείνος τώρα δέν ξέρω τί έχει πάθει και θέλει κάτι σταθερό.Είμαι στο τελευταίο έτος της σχολής μου,θέλω να επικεντρωθώ στην ολοκλήρωση αυτού του σταδίου γιατί μετά με περιμένουν τα πιό δύσκολα,χωρίς βέβαια να απαρνηθώ παντελώς τις χαρές της ζωής,αλλά μέχρι εκεί.Γνωρίζει πολύ καλά τις προθέσεις μου,ήμουν ξεκάθαρη μαζί του από την αρχή,και τώρα το χαλάει.Έχω δεχθεί αρκετές φορές να κάνουμε περισσότερα πράγματα μαζί πχ να βγούμε,να συζητάμε κλπ,αλλά δέν θέλω να παγιωθεί αυτή η κατάσταση.Δέν είμαι με άλλον,δέν υπάρχει άλλος ούτε κάν στη σκέψη μου,και είμαι μαζί του αλλά μόνο γι'αυτό και όχι για κάτι περισσότερο.Όσο και άν φανεί περίεργο,εκτιμώ αυτό που έχουμε έστω και με τη συγκεκριμένη συνθήκη,και εκτιμώ και τον ίδιο.Εχθές κάναμε πάλι την ίδια συζήτηση,μου είπε ότι με νοιάζει μόνο η πάρτη μου,του απάντησα ότι μπορούμε κάλλιστα να διακόψουμε και να βρεί αυτό που θέλει,αλλά δέν το δέχθηκε.Ταιριάζουμε τόσο πολύ σε αυτό για το οποίο ξεκινήσαμε,περνάμε όμορφα και χαλαρά χωρίς πιέσεις,γιατί ξαφνικά να φορτωθούμε το βάρος μίας σχέσης;Δέν μπορώ να τον καταλάβω.Ίσως να έπεσα στην περίπτωση.

Γεια σας! Έχω ένα μικρό πρόβλημα. Έχω μια σχέση εδώ και περίπου 2 μήνες. Το αγόρι μου κάθε μέρα μου λέει να πηγαίνω σπίτι του χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θέλει μόνο το ερωτικό κομμάτι. Ούτε καν που θέλει αυτό. Το πρόβλημα μου όμως είναι ότι κάθε μέρα μου λέει να κοιμάμαι σπίτι του ενώ μένει με τους γονείς του. Τους έχω γνωρίσει τους ανθρώπους όμως έχουμε πει ένα γεια δεν έχω πολλά πολλά με γονείς. Και όταν μένω εκεί προφανώς δεν το γνωρίζουν οι δικοί του. Και το πρωί όταν φεύγω για να πάει και εκείνος στην δουλειά οι γονείς του δεν με βλέπουν. Και ευτυχώς! Και λόγο σεβασμού αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό η όχι που μένουν και οι γονείς του στο σπίτι και κάθε μέρα να είμαι και εγώ εκεί. Του λέω κάθε μέρα πάω σπίτι γιατί αύριο δουλεύεις και εσύ η όχι δεν θα μείνω. Και μου λέει όχι κάτσε η και τι έγινε που δουλεύω; Θα ήταν σωστό να του κάνω μια συζήτηση; Βέβαια έχω επιρεαστει και από άλλους που μου λένε και ότι δεν είναι σωστό που μένουν οι γονείς του στο σπίτι και ότι αν το μάθουν οι γονείς του θα υπάρξουν άλλα προβλήματα. Λέτε να του κάνω μια συζήτηση; Η να το αφήσω έτσι; Είναι σωστό που μένω; 😕😕

Σημερα εμαθα οτι ο επι χρονια κολλητος μου, χωρισε εδω και ενα χρονο και ειναι σε χαλια ψυχολογικη κατασταση. Ειναι μονος του εδω και εναν χρονο και δεν εχει κανεναν, ουτε οικογενεια ουτε φιλους. Μαλωσαμε πριν 5 χρονια γιατι την επεφτε στην τοτε κοπελα μου. Τα φτιαξανε τελικα και απο τοτε δεν τους ξαναμιλησα ποτε. Επισης, η παρεα μου, που εγω του την ειχα γνωρισει, πηρε το μερος του παρολο που τον ηξεραν 3 μηνες μονο και πιστεψαν τα ψεματα και της πρωην και του κολλητου. Ημουν να σκασω τοτε, θυμαμαι εκανα πολυ καιρο να το ξεπερασω. Απο εκει που μας χρωστουσανε μας πηραν και το βοδι. Τελος παντων δεν κραταω ουτε κακια ουτε τιποτα, 20 χρονα ανωριμα ημασταν. Απο τη μια θελω να τον παρω τηλεφωνο και να τον βοηθησω, απο την αλλη ομως σκεφτομαι οτι αν ημουν στη θεση του, δεκαρα δε θα εδινε για μενα και θα με κοροιδευε κι απο πανω. Μεγαλωσαμε μαζι, τον ειχα σαν αδερφο μου και εκεινος απ οτι φανηκε με ειχε επειδη δε τον εκανε κανενας αλλος παρεα. Στις κηδειες των γονιων του, πηγα διοτι ηταν πολυ καλοι ανθρωποι και χρονια μπαινοβγαινα σπιτι τους οπως και αυτος στο δικο μας. Και τις δυο φορες πηγα να του πω τα συλληπητηρια και εκεινος μου γυρισε την πλατη. Γιατι τοσο μισος για μενα; Κι εγω ο βλακας πηγα και τις δυο φορες με το σκεπτικο της συμφιλιωσης και να του συμπαρασταθω. Ειναι ανουσιο ολο αυτο το μισος. Μενουμε και στην ιδια γειτονια και αυτος ηταν εξαφανισμενος επειδη περασε σε αλλη πολη, τωρα που γυρισε και δεν εχει κανεναν, ελαχιστες φορες τον εχω δει εξω. Τοτε που ηταν φοιτητης, και ερχοταν στις γιορτες, καλουσε παντα τους φιλους μου που του ειχα γνωρισει τοτε και κανανε παρτυ στο σπιτι του και γελουσαν. Επιτηδες μιλουσαν δυνατα, και πολλες φορες ακουγα που με κραζανε, αφου μενω ακριβως απεναντι. Καλα κουμασια ηταν κι αυτοι. Δε μπορω να καταλαβω γιατι εχουν γινει ετσι αυτοι οι ανθρωποι, ενω ηταν καλα παιδια, πλεον ολοι οι παλιοι μου φιλοι κοιτανε μονο το τομαρι τους. Στις κηδειες των γονιων του παιδικου μου φιλου, αυτοι ουτε πατησαν και γενικα δε ξερω τι παιχτηκε αλλα κι εκεινοι τον ξεκοψαν. Ο ενας μαλιστα πριν ενα μηνα με χαιρετησε κιολας και μου ειπε να κανονισουμε καφε, ο ιδιος που μαζι με τους αλλους με κοροιδευαν μεσα στη μουρη μου. Τελος παντων, ειμαι βλακας που καθομαι και σκαλιζω γεγονοτα που εγιναν πριν 5 χρονια. Εσεις τι θα κανατε στη θεση μου, θα τον παιρνατε τηλεφωνο η θα τον αφηνατε στη δυστυχια του;

Βρε παιδιά πείτε μου τη γνώμη σας. Είναι τόσο παράξενο ένας άνθρωπος να μην θέλει να βγαίνει συνέχεια έξω; Σε φάση μαγαζιά κλπ. Είμαι αρκετά μοναχικό άτομο, τα έχω βρει με τον εαυτό μου και μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου ή όταν πρόκειται να περάσω χρόνο με άλλους, να κάνουμε δημιουργικά πράγματα. Πχ να μαζευόμαστε σπίτι για επιτραπέζια, ταινίες, παιχνίδια, να βγαίνουμε σε διάφορα φεστιβάλ κλπ και οπότε είμαι μόνη, μου αρέσει όποτε βγαίνω να πηγαίνω για περπατημα, ποδήλατο κλπ και όχι σε καφετέριες. Δηλαδή οκ θα βγω φυσικά σε μαγαζιά αλλά όχι κάθε μέρα. Οι φίλες που έχω λένε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα αν δεν θέλεις να βγαίνεις έξω. Δεν μου το λένε κατάμουτρα αλλά πιστεύουν ότι είμαι *γριά και αντικοινωνική. Νιώθω ότι δεν με ξέρουν και ότι βγάζουν ατοπα συμπεράσματα. Το ίδιο λένε και πίσω από την πλάτη μιας κοπέλας που τώρα αποφάσισε να μην βγαίνει τόσο και θέλει να κάνουμε πράγματα στο σπίτι. Λένε ότι περνάει φασαρα άσχημη και θέλει σίγουρα βοήθεια γιατί κάποιο πρόβλημα υπάρχει. Το βρίσκω φουλ ακραίο. Επίσης άλλο το αντικοινωνικός και άλλο το δεν θέλω να είμαι κάθε μέρα σε καφετέριες. Και μιλάω και είμαι ευγενική, δεν είμαι στο καβούκι μου. Απλώς δεν θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει να γνωρίζω νέα άτομα και να κάνω party hard. Τόσο κακό είναι πια; Κοιτάω περισσότερο τους στόχους και να περνάω χρόνο με αυτά τα λίγα που ήδη έχω. Ίσως απλά δεν ταιριάζω με την συγκεκριμένη παρέα; Γιατί έχω και άλλους φίλους που περνάμε τον χρονο διαφορετικά και ποτέ δεν έχω λάβει άποψη τύπου, α είσαι λίγο πιο κλειστός οπότε έχεις θεματακια. Παρεπιπτόντως τελειώνουμε το πανεπιστήμιο τώρα, για να έχετε υπόψιν μια ηλικία.

Τους τελευταίους μήνες με έχει πιάσει μία κατάθλιψη.. απίστευτη. Το καλοκαίρι άλλαξα πόστο στη δουλειά μου και από τότε έχουν έρθει τα άνω κάτω. Πριν από αυτό, ήμουν πολύ πρόσχαρος και ευδιάθετος. Όταν βγαίνω με φίλους, σπάνια έχω όρεξη πια. Όταν είμαι έξω πίνω πολύ για να ηρεμήσω. Δεν έπινα ποτέ τόσο. Τα σκ μπορεί να σηκώνομαι από το κρεβάτι απόγευμα. Νιώθω ασφάλεια στο κρεβάτι μου. Τα λεφτά δεν φτάνουν με τίποτα. Κάθε μήνα προσπαθώ να τα βγάλω πέρα αλλά αρχίδια. Το φανταστικό μέλλον δεν βλεπω, που κκάποτε μου είχαν υποσχεθεί. Η γενιά μας δεν θα πάρει ποτέ ανάσα? ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Χτυπάω 12ωρα στο γραφείο, απλώς για να πληρώνω νοίκι, λογαριασμούς, φαγητό και τα τζιν μου όταν βγαίνω. Το αυτοκίνητο το πούλησα γιατι δεν έβγαινα. Ευτυχώς με τέτοιες τιμές της βενζίνης. Νιώθω πολύ μόνος. Έφτασα να ξαναγραφω στις εξομολογήσεις της lifo όπως εκανα πριν παρα πολλά χρόνια. ΑΥΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΥΓΙΕΙΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΙ. Ελπίζω να ανασάνουμε κάποια στιγμή. ΦΙΛΙΑ

Και που πηγα σε ψυχολογο...τι? Κοιτα μπροστα τωρα και δες τι θα κανεις απο εδω και περα, ειχε να πει για την ζωη μου που καταστραφηκε πριν απο 10 χρονια. Δεν εχω αλλες ανοχες. Με τι κουραγιο να ξεκινησεις απο το απολυτο μηδεν οταν μεχρι χθες ακομα παλευες και κανενα αποτελεσμα? Ποσο κουραγιο ακομα? Και οταν η ζωη σου κυλαγε μια χαρα και πληρωνεις αμαρτιες αλλων? Δεν εχω αλλη δυναμη ψυχης.

Επι καραντινας είχα φουλ μοτιβεσιον να κανω πράγματα. Εχασα 10 κιλα, εκανα μονη μου γυμναστικη . Τωρα όλα αυτα πανε περιπατο και ξεκιναω παλι απο την αρχη ...αν και αισθανομαι συναισθηματικα και σωματικα αδυναμη.

Πριν λίγο καιρό μπήκα στο νοσοκομείο. Εκεί τον γνώρισα. Μιλάγαμε λίγο. Και χθες συναντήθηκαμε τυχαία και χαιρετηθηκαμε. Δε μπορούσα για περισσότερα γτ ήμουν μαζί με τους γονείς μου. Θέλω τόσο όμως να τον ξαναδώ και να γίνει κάτι μεταξύ μας...

Πάντα απέφευγα την εκμάθηση Αγγλικων... πράγμα που πλέον μου δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Από την εύρεση δουλειάς σχετική με τις σπουδές μου, έως την αίτηση για μεταπτυχιακά. Εμπειρικά ότι γνωρίζω... Δεν έχω μπει ούτε καν στην διαδικασία να αποκτήσω lower, ούτε έχω παρακολουθήσει μαθήματα σε κέντρο ξένων γλωσσών... ποτε. Από τα 18 μου το αναβάλω, ξανά και ξανα. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της εκμάθησης τους πάντα μου δημιουργούσε έναν ανεξήγητο φόβο, και όχι η γλώσσα αυτή κάθε αυτή καθώς μπορώ να την χρησιμοποιήσω αποτελεσματικά έως έναν βαθμο. Σήμερα λοιπόν, εστίασα στο γιατί... γιατί αυτός ο φόβος; Γιατί επιτρέπω σε αυτή την αναβολή να κρατάει τα σχέδια και την ζωή μου πίσω; Και στα καλά καθουμενα... ανέσυρα μνήμες από την παιδική μου ηλικία οι οποίες εξηγούν τα παντα. Θυμήθηκα, περίπου στην τρίτη Δημοτικού, όταν ο δάσκαλος των Αγγλικών άρπαξε και έσπασε το πολύχρωμο στυλό μου στον τοίχο, επειδή τον ενοχλούσε ο ήχος από τα κουμπάκια που πατούσα για να αλλάξει η μύτη από το στυλό και άρα το χρωμα. Ως παιδί δεχόμουν συστηματικά βια και ψυχολογική κακοποίηση στο σπίτι για αυτό και δεν έδωσα έκταση, ούτε το ανέφερα σε κανεναν. Σήμερα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που το θυμήθηκα από τοτε. Έπειτα, σε μερικές τάξεις αργότερα στο δημοτικό, είχαμε νέα δασκάλα Αγγλικών με την οποία τα πήγαινα πολύ κάλα και την συμπαθούσα από όσο θυμαμαι. Αυτό με είχε προδιαθέσει να προσπαθήσω, και φτάνοντας στο τέλος της χρονιάς είχα κάνει πολύ μεγάλη προοδο. Ωστόσο, λίγες μέρες πριν δώσουν τις βαθμολογίες στους γονείς μας, ένας συμμαθητής μου επιτέθηκε την ώρα του μαθήματος και σε αυτοάμυνα (!) του επιτέθηκα και εγω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να πάρει τους βαθμούς η μανά μου και να δει στα Αγγλικά 5. Τι άνθρωπος είναι αυτός που κάθεται και βάζει 5 σε παιδί Δημοτικού μετά από τόση προσπάθεια άπλα και μονό επειδή έκανε αυτοάμυνα σε bullying; Τέλος παντων. Σαφώς έχουν συμβεί χειρότερα και σοβαρότερα πράγματα στην ζωή μου αλλά και γενικότερα στον κόσμο, άλλα σήμερα ανακάλυψα την αιτία ΕΝΟΣ εξοσων με προβληματίζουν και ένιωσα την ανάγκη να το εκφράσω.