ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρόνων, κοπελα. Βγήκα 1ο ραντεβού πριν μια βδομάδα το οποίο πήγε πολύ καλά,μου αρέσει. Εδώ και μια βδομάδα μου ζηταει 2ο ραντεβού παρόλα αυτά όμως αισθάνομαι ότι δεν θέλω να το προχωρήσω και του δίνω συνέχεια αναβολες. Δεν μπορώ να ανοιχτω και να μπω σε μια σχέση, δεν ξέρω πως να το κάνω. Δεν μπορώ να μιλάω με τον άλλο κάθε μέρα. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι θα έρθει η στιγμή που θα κάθομαι με τον άλλον στον καναπέ και θα βλέπουμε ταινίες και σειρές. Όταν έρχεται σπίτι μου ο άλλος μετά το σεξ θελω να φεύγει.. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να κάνω σχεση, τα σκέφτομαι αυτά και ξενερώνω. Από την άλλη σκέφτομαι, τι πάει λάθος με μένα; όλες οι φίλες μου, θέλουν να έχουν μια σχέση.. Έχει νιώσει ποτέ κάποιος όπως εγώ; και αν ναι πως το ξεπέρασε, αν το ξεπέρασε;;

Είμαι 24 ετών αγόρι και έχω γκρι κροτάφους.Μεγάλωσα νωρίς.

Μου έχουν στείλει το παρακάτω email αρκετές φορές από χθές, σε αναζήτηση που έχω γράψει, και είναι σίγουρο πως έχει σταλθεί και σε άλλους!Γειά σου αγάπη μου,Πώς είσαι?Το όνομά μου είναι Julian zoch. θα ήθελα να απαντήσετε ή να μου γράψετεαπευθείας στην ιδιωτική μου διεύθυνση ηλεκτρονικούταχυδρομείου, ώστε να μπορώ να μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σας. σαςστέλνω περισσότερες από τις φωτογραφίες μου και σας λέωπερισσότερα για μένα, εδώ είναι ο λογαριασμός μου ηλεκτρονικούταχυδρομείου ([email protected]) Πιστεύω ότι μπορούμε ναπροχωρήσουμε από εδώ! Περιμένω το ταχυδρομείο σας στηνηλεκτρονική μου διεύθυνση παραπάνω επειδή έχω πολλά να σας πω,Η παρτίδα της αγάπης Μις Τζούλιαν

Η κολλητη μου μετα την πρακτικη της την κρατησαν στην δουλειά.. Στην αρχη χαρηκα παρα πολύ.. Ομως προσφατα εμαθα τυχαια οτι εβαλε μεσο για να την παρουν και ισχυει 100%. Εχω ξενερωσει παρα πολυ γιατι δεν μου το ανεφερε ποτέ.. Και παντα ηταν της αποψης οτι δεν υπαρχει αξιοκρατια και οτι ο καθενας δεν παίρνει αυτο που του αξιζει.. Ξερω οτι εγω πρεπει να κοιταω τη δουλεια μου αλλα δεν εχω δικιο να είμαι ξενερωμενη; Συν το οτι ηταν μονιμως μεσα στο παραπονο οτι δεν περνάει καλα και οτι κουραζεται πολυ και γενικα μες τη μιρλα.

Είχα βγει χτες με μια κοπέλα ραντεβού και καθώς φτάναμε σπίτι της θεώρησε σωστό να με φιλήσει στο στόμα , ούτε καν στο μάγουλο χωρίς καν να με ρωτήσει. Το βρήκα πολύ προσβλητικό που έκανε κάτι τέτοιο χωρίς να με ρωτήσει και της είπα μια ξερή καληνύχτα και έφυγα. Αμέσως την έκανα μπλοκ απο παντού και ούτε σκοπεύω να της ξαναμιλήσω. Με ποιο δικαίωμα θεώρησε σωστό απο το 1ο ραντεβού να με φιλήσει; Εγώ ήθελα πρώτα να την γνωρίσω, να δω αν ταιριάζουμε και μετά ναι να γίνει και αυτό , όχι απο την αρχή , δεν την είχα για τόσο εύκολη. Παρόλα αυτά πήρα ένα καλό μάθημα και απο εδώ στο εξής δεν θα είμαι τόσο καλός και ευγενικός με τις κυρίες που συνοδέυω, γιατί απο ότι φαίνεται παρεξηγείται εύκολα αλλά θα κρατάω αποστάσεις.

Πείτε με κακιά, πείτε με εγωίστρια, δε θέλω ο πρώην μου να πάει παρακάτω με άλλη. Ας περνάει καλά, ας κάνει σεξ με όποια θέλει, δε θέλω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ όμως να ερωτευτεί/παντρευτεί.. Έχω την ελπίδα ότι η μια είμαι εγώ και αργά ή γρήγορα θα το καταλάβει. Περάσαμε πόσα χρόνια μαζί, μιλάμε..αλλά δεν έγινε επανασύνδεση. Δε θέλω λοιπόν μα τον δω με άλλη, έχω συναισθήματα. Θα μου πεις εσύ τι κανεις; Ότι κάνει και αυτός..βγαίνω, περνάω καλά.. αλλά το μυαλό το δικό μου είναι ιδανικά σε αυτόν. Μπορεί να είναι εγωισμός ,μπορεί να τον έχω εξιδανικεύσει αλλά έτσι νιώθω. Είμαι κακός άνθρωπος..;

Βλέποντας περισσότερες από 150 σειρές και ταινίες έβγαλα το εξής συμπέρασμα.Αυτός που είναι να φάει το πιστολίδι θα φοράει σίγουρα άσπρη μπλούζα.

Καλησπέρα σε όλους και όλεςΌπως διαβάζετε από τον τίτλο θα σας μιλήσω για την βιωματική μου εμπειρία με τους γονείς μου. Είμαι 24 ετών από μικρή είχα καταλάβει για την σεξουαλική μου ταυτότητα και έτσι και πήρα την απόφαση τότε στα 18 μου να μιλήσω στην μητέρα μου πρώτα. Τους γονείς μου τους εμπιστεύομουν πολύ ήξερα πως ότι θέμα είχα θα μπορούσα να το συζητήσω μαζί τους και θα υπήρχε κατανόηση αλλά ήταν το μεγαλύτερο ψέμα. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου δεν με αποδέχτηκαν ποτέ. Όσο περνούσαν τα χρόνια αυτό γίνουν όλο και χειρότερο. Πίστευαν ότι περνάω μια φάση ότι τα είχα κάπως μπέρδεμα στο μυαλό μου και είχαν αποφασίσει να με απομωνοσουν από όλα όπως να μην έχω επαφή με τον έξω κόσμο κλεισμένη στο σπίτι κάτω από την οικογενειακή "ασφάλεια" με άπειρο έλεγχο. Μεγάλωνα γεμάτη φόβο, απειλές, λεκτική και σωματική βία. Ώσπου αποφάσισαν στα 22 μου να με διώξουν από το σπίτι γιατί δεν άντεχαν να μεγαλώνουν και να ταιζουν μια ομοφυλόφιλη. Έτσι και έφυγα από το σπίτι ένα βράδυ δίχως τα προσωπικά μου αντικείμενα δλδ χωρίς τα ρούχα μου προσωπικά έγγραφα και έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι διαβίωσης. Πέρασα πολύ δύσκολα σχεδόν 4 μήνες δεν είχα καμία επαφή δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμοστώ να τα αποκτήσω όλα από το μηδέν ώσπου μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο μου και ζήτησαν να ξαναγυρίσω σπίτι. Ήμουν τόσο καχύποπτη και ανασφαλής γιατί είχα ξεκινήσει να ζω μόνη μου χωρίς αυτούς. Μέχρι που εμπιστεύτηκα και ξαναγύρισα πίσω και ήταν από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου. Δεν μου μιλούσαν και οι σχέσεις μας ήταν πιο καταστροφικές από ποτέ ενώ έλεγαν πόσο τους έλειψα και πόσο λάθος είχαν κάνει μπροστά στον ψυχίατρο που μας παρακολουθούσε με την προϋπόθεση να φτιάξουν οι σχέσεις μας. Περνούσαν οι μέρες οι μήνες και πάλι ζούσα με απειλές και τελικά είδα πως δεν άλλαξαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι που πίστευα πως είχα τους καλύτερους γονείς. Δυστυχώς μέρα με τη μέρα γινόντουσαν απέναντι μου σκληροί βίαιοι και ένιωθα μηδέν αίσθηση γονεϊκής αγάπης. Οι μέρες όλο και πιο δύσκολες με εμένα να χάνομαι να ζω με άγχος με κρίσεις πανικού με πίεση χωρίς να μπορώ να χαρώ και να απολαύσω κατι. Πάντα φοβόμουν μην πάθω ότι είχα πάθει δηλαδή να βρεθώ στον δρόμο χωρίς τίποτα όπως εκείνη την χρονιά του 2017. Μέχρι που τον χειμώνα του 2018 πήρα στην απόφαση να φύγω από μόνη μου. Ένα βράδυ με κάλεσε η μητέρα μου να μιλήσουμε,μου εξήγησε πως δεν μπορώ να ζω άλλο μέσα στο σπίτι να τους τρώω το φαγητό και τα λεφτά ( τα οποία δεν μου έδιναν ). Με το που γύρισα κάθισα και αποφάσισα τι αξίζει να ζήσω ελεύθερη ή να ζω στο σπίτι μου κάτω από άθλιες συνθήκες; Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ σχεδίαζα την φυγή μου μέχρι που το πρωί μάζεψα ότι βρήκα μπροστά μου σε 3 βαλίτσες και είπα στην μητέρα μου εγώ φεύγω. Δεν με άφησε να φύγω άρχισε η επίθεση και τα λόγια της ήταν δεν θα πας πουθενά μέχρι που κατάφερα να φύγω μετά από σκηνικά μάχης. Η απόλυτη ελευθερία για εμένα και την ψυχική μου υγεία. Πέρασε σχεδόν 1 χρόνος δεν με αναζήτησαν ποτέ ούτε οι γονείς μου ούτε η οικογένεια μου. Έχω αναμνήσεις από το σπίτι μου το δωμάτιο μου αλλά πια έχω μάθει να ζω με αυτά και να προχωράω τη ζωή μου . Οι γονείς μου δεν με αποδέχτηκαν ποτέ ούτε με αναζήτησαν. Έμειναν με την δυστυχία τους και την κατάθλιψη τους και προχώρησα εγώ μπροστά και συνεχίζω ακάθεκτη. Αυτή ήταν η "μικρή" μου ιστορία. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας

Αυριο θα ξεκινησω πρακτικη ασκηση σε ενα γραφειο της περιοχης μου και εχω αγχωθει παρα πολυ.Φοβαμαι πως οτι εμαθα στη σχολη τα εμαθα απλα παπαγαλια και πως δεν θα μπορω να ανταποκριθω στις απαιτησεις της πρακτικης και οτι δε θα μπορω να κανω τιποτα απο οτι μου ζητησουν.Βεβαια οι βαθμοι μου στις εξεταστικες ειναι αρκετα καλοι και προσεχω στα μαθηματα,αλλα και παλι αγχωνομαι μηπως κανω κατι λαθος και μεινουν απογοητευμενοι απο εμενα. Η πρακτικη ειναι κατι που μπορει να επηρεασει το μελλον μου και μια αποτυχημενη πρακτικη ισως κανει καποιον εργοδοτη να μη θελει να με προσλαβει στη δουλεια. Εχετε καποια συμβουλη για εμενα;

Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια και ακόμα τον σκέφτομαι κάθε μέρα και ας με πίκρανε όσο κανένας...γιατί δεν ξεπερνιέται στο 100%;;