ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίσαμε σήμερα 1η Απριλίου. Δεν φταίω κάπου εγώ λέει, ίσα ίσα είμαι πολύ καλό άτομο εκείνος δεν είναι εντάξει με τον εαυτό του, δεν ξέρει τι θέλει, θέλει να μείνει μόνος του, δεν μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν του και να αποδεχτεί τα τραύματα. Όταν τον ρώτησα γιατί μου ζήτησε σχέση και τι ήθελε από μένα τέλος πάντων, μου είπε ότι πραγματικά του άρεσα και ότι όντως ήταν ερωτευμένος μαζί μου, με παρακάλεσε να μην στενοχωριέμαι... Η ώρα είναι 00:00, 2 Απριλίου πλέον, έχασα κάθε ελπίδα πως πρόκειται για φάρσα...Ακόμη μια αρνητική εμπειρία έρχεται να πάρει θέση στο μπλοκάκι της αποτυχίας, ακόμη ένα trust issue που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ, ακόμη μια αφορμή να μου θυμίζει πως ό,τι και να κάνω, όσο και να προσπαθήσω, απλά δεν θα είμαι ποτέ αρκετή για κανέναν, πως η αξία μου έχει ημερομηνία λήξης. Δεν έχω τίποτα να δώσω πλέον, νομίζω πως μετά από αυτό η μπάνκα των συναισθημάτων άδειασε. Κάποια στιγμή ελπίζω να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι τίποτα παρά νόθα παιδιά της φαντασίας μας. Friendly reminder: 1. Μην κάνετε σχέσεις αν βλέπετε ότι δεν είστε έτοιμοι/ δεν σας βγαίνει/ δεν έχετε τίποτα να δώσετε 2. Όταν συμφωνήσετε να γίνει η σχέση, μην συμφωνείτε με τους "όρους του/ της συντρόφου, αν αυτοί δεν ανταποκρίνονται των προσδοκιών σας. Μην προσπαθείτε να γίνετε μοναδικοί/ πιστοί με το ζόρι, μην δίνετε ψεύτικες ελπίδες και υποσχέσεις που ξέρετε ότι δεν μπορείτε να κρατήσετε 3. For Christ's sake, μην κάνετε κήρυγμα στον άλλο να αγαπά τον εαυτό του από την στιγμή που εσείς δεν μπορείτε να αγαπήσετε και να αποδεχτείτε αυτό που είστε. Μην καθησυχάζετε τον άλλο πως έχετε κάνει ειρήνη με τον εαυτό σας και με το παρελθόν σας. Μην προβάλλετε αυτό που ο άλλος θέλει να δει. 4. Όταν ερωτεύεστε κάποιον, κάντε το για αυτό που είναι, όχι για αυτό που θα θέλατε να είναι. Να ερωτεύεστε τον άνθρωπο, όχι το όλο feeling του έρωτα.

Με την αδελφή μου έχουμε μόνο 3 χρόνια διαφορά, όμως τσακωνομαστε σαν το σκύλο με τη γάτα. Δεν μπορούμε να είμαστε πολλή ώρα μαζί. Έχουμε διαφορετικά ενδιαφέροντα είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες όμως τώρα που μετακόμισε σε δικό της σπίτι, μου λείπει ρε παιδί μου . Τι είναι αυτό τώρα; τι αλλαγη είναι αυτή από μέρους μου;

Ερχεται και φεύγει αυτο γινεται 1 χρονο τωρα! Δεν ξερει τι θελει !μια κλαίει και χτυπιέται πως με θελει μια χάνεται και ξεχνάει να με παρει τηλέφωνο ! Τις προάλλες μλεει κλείσε εχω πολλη δουλεια θα μιλήσουμε αύριο ! Ε και μ πηρε μεθαύριο να με ενημερώσει οτι θα βγει! Εγω φταίω που τον ανέχομαι !

Αχ κ τι δεν θα έδινα να ζούσα έναν έρωτα σαν κ αυτόν του Ματθαίου κ της Βασιλικής

Έκανα πολλά λάθη στη ζωή μου, όμως το μεγαλύτερο και η αρχή της κατιούσας μου ήταν που δεν σπούδασα μακριά από το σπίτι μου. Άλλοι ωριμάζουν πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά αι εκείνη την εποχή πίστευα ότι θα ημουν καλύτερα έτσι. Όσο προχωρούσε ο καιρός όμως έβλεπα τους συμμαθητές/φιλοι μου που σπούδαζαν αλλου πόσο διαφορετικοί έδειχναν και πόσο ξεγνιαστοι ήταν και τότε κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. από εκείνο τον καιρό και μετά ότι έκανα ήμουν πάντα ένα βήμα πίσω τους. Από τα επαγγελματικά στα προσωπικά. Μακαρι να γυρνουσα το χρόνο πίσω.

Το συναίσθημα, η αγάπη και η στοργή μεταξύ δυο ανθρώπων σε μια σχέση είναι κάτι υπέροχο για μένα. Παρόλα αυτά νιωθω ότι πολλες φορες νιωθω έλξη (καθαρά σεξουαλικη) και από αλλά άτομα. Όχι απαραίτητα όταν βρίσκω κάποιον και μου τραβάει το ενδιαφέρον, το νιωθω περισσότερο σαν αναγκη χωρις ήδη να έχει βρεθει καποιο πρόσωπο. Παρόλα αυτά νιωθω ότι θα πληγωσω τη σχέση μου και θα πληγωθώ αν κάνω κάποια κίνηση με καποιο τρίτο πρόσωπο όμως για να μη νιωθω πλήρης με τη σχέση μου κάτι φταίει. Είναι κάτι που με βασανίζει όλη μου τη ζωή στις σχέσεις μου και δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο πρόσωπο της σχέσης και την περίπτωση να μην ειναι ο ιδανικός για μένα κτλ κτλ. Πιστεύετε είμαι polyamorous η κάτι τέτοιο;

Νοσταλγώ τις εποχές που ήμουν παιδί Δημοτικού, Γυμνασίου. Όχι μόνο ήταν και πιο απλές εποχές (Δεν είχαμε κινητα, περπατούσαμε στη γειτονιά και γνωρίζαμε ο ένας τον αλλο) αλλά και επειδή ένιωθα διαφορετικά, πιο ανάλαφρα να το πω ετσι. Επισης βλέποντας τον εαυτό μου ως παιδί ήμουνα και πιο δυνατος συναισθηματικά/ψυχολογικά. Τώρα νιώθω πιο ευαλωτος δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Φοβάμαι ακόμα και να τολμήσω πράγματα.

Έχω μια φίλη - όχι κολλητή- αλλά κάναμε αρκετή παρέα με την οποία περασαμε στην ίδια πόλη. Φοιτούμε σε διαφορετικές σχολές και μένουμε και χώρια. Εγώ γενικά σαν άνθρωπος είμαι πολύ κλειστή και δυσκολεύομαι να γνωρίσω άτομα και να κάνω παρέες. Εκείνη εντελώς το αντίθετο. Είναι ήδη μέλος μιας παρέας και τους βάζει προτεραιότητα στις εξόδους. Οπότε ξεμένει επειδή δεν μπορούν οι φιλοι της με παίρνει τηλέφωνο. Κάθε φορά που της το έχω φέρει απ'εξω για το πότε θα μου γνωρίσει τις φίλες της εκείνη το αποφεύγει ακομα και στα γενέθλια της φρόντισε να κάνει δύο πάρτυ για να μην τους γνωρίσω. Η δικαιολογία είναι ότι φοβάται μην νιώσω άβολα ενώ της έχω εξηγήσει ότι δεν έχω κανένα θεμα. Να της εξηγήσω ευθέως ότι νιώθω άσχημα που δεν με βοηθάει να κοινωνικοποιηθω εφόσον λέει πως είναι φίλη μου και νοιάζεται για το καλό μου; Η θα χάσω και τον μοναδικό άνθρωπο που έχω εδώ κοντά για να βγαίνω μια βόλτα;

Τον γνώρισα σε μία αθλητική δραστηριότητα με την οποία ασχολούμαι τελευταία.Ψηλός,με γυμνασμένο σώμα τόσο όσο,όχι αυτές οι υπερβολές που δέν μου αρέσουν καθόλου,έχει αρχίσει και να γκριζάρει το μαλλί,και αυτό τον κάνει τέρμα γοητευτικό!Να διευκρινίσω επίσης ότι είναι ελεύθερος,το έχω ψάξει το θέμα.Υπάρχει όμως ένα κωλυματάκι.Είμαι 24 και είναι 41.Σκέφτομαι τη διαφορά ηλικίας,αλλά μου αρέσει τρελά!Θυμάμαι στην εφηβεία μου,όταν ένιωσα τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα,να με φαντάζομαι μεγαλώνοντας με κάποιον άντρα λίγο μεγαλύτερο από εμένα αλλά ποτέ δέν το επιχείρησα.Η διαφορά ηλικίας είναι τέτοια που δέν περιμένω πολλά πράγματα από το μεταξύ μας,αλλά έστω από περιέργεια και για την εμπειρία,λέω να το προχωρήσω.Μήν μου μείνει και απωθημένο στην τελική... Εκείνος είναι stand by,το θέμα είναι εγώ τί θα κάνω... Ούφ...δύσκολη απόφαση.

Είμαι χρόνια άνεργη. Τα τελευταια τρια χρόνια ειμαι γραμμένη σε μια σχολή που δεν αξιωθηκα να πατησω ουτε μια βδομαδα, λογω της κατάστασης που επικρατεί. Ως εκ τουτου ειμαι υπο καθεστώς εγκλεισμου τα τελευταια τουλαχιστον 3 χρόνια (κανονικα 7+χρονια) και παλευω κάθε μερα με την επανενταξη μου στην κοινωνία. Έχω σιχαθεί να νιωθω οτι δεν υπαρχει ζωή για εμενα,οτι δεν υπαρχει τίποτα εκει εξω που να με περιμένει. Αφου ειμαι ολη μερα στο σπιτι των γονιων μου, διαβαζω πολυ και μαζευω χαρτια, και εχω παρει ενα σωρο πτυχια και πιστοποιησεις αλλα διεξοδο δεν μπορω να βρω για να ξεχνιεμαι απο το προβλημα της ιδρυματοποιησης μου. Ειναι απιστευτα δυσκολο για εμενα πια να μπω σε εναν ρυθμο ρουτινας! Το ονειρο μου ειναι ξυπνησω πρωι,να βαφτω να ντυθω,να χαμογελασω γιατι με περιμενει κάτι κι εμενα εκει εξω!! Κουραστηκα να μην κανω τιποτα περα απο αεναο διαβασμα!! Δεν μπορω να ξυπνησω το πρωϊ και ξυπναω παντα μεσημερι,χρονια τωρα. Η μονη εξοδος το περπατημα και το σουπερ. Πώς θα ενταχθω ετσι βρε παιδια; Νιωθω εντελως σκουπιδι-τερμα περιθωριοποιημενη.