ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλούσαμε λίγο καιρο, ήταν πολύ θερμός, καθημερινή επικοινωνία, φωτογραφίες, βίντεο, όλα. Βγαίνουμε, περνάμε καλά, κάνει κίνηση, όλα τέλεια λέω. Αρχίζει να αραιώνει. Τον ρωτάω αν είναι όλα οκ μεταξύ μας, λέει ναι. Ξαναβρισκομαστε, αργά, για συγκεκριμένο λογο (σεχ), περνάμε καλά, αραιώνει περισσότερο. Κάνω μια κουβέντα για να μην τρώω άδικα και εγώ τον χρόνο μου, τι άλλαξε, αν τον ενόχλησε κάτι, όχι λέει όλα καλά απλά είμαι αλλού. Ερωτευμένος δηλώνει. Όχι με μένα. Εγώ τι ήμουν; ποιος ξέρει. Μέχρι και σήμερα αν δε στείλω εγώ, δε στέλνει και απορώ αν όλα αυτά που έλεγε στην αρχή για μας ήταν Αλήθεια, ή απλά για να με ρίξει. Δεν καταλαβαίνω πώς ξεκινάς κάτι ενώ είσαι αλλού, και αν το ξεκινήσεις τι σκοπό έχεις; δεν σου αρεσα τελικά; πες το μου. Το αξίζω. Αυτή τη συμπεριφορά δεν αξίζω. Δεν αξίζω να περιμένω κανέναν. Πότε θα το μάθω;

μετά απο χρόνια, έκατσα κ ξαναακουσα πλασιμπο.. Pure morning, without you i'm nothing κ όλα τ'άλλα. Σα να χρόνομεταφερθηκα στην εποχή που πήγαινα γυμνάσιο κ να καθάρισα απο τις κοτσάνες που με απασχολούν. ❤

Το προβλημα ειναι το ότι δεν έχω κάνει ποτε σχέση για να μην μακρηγορήσω... Είμαι 25 αλλά ποτε δεν έχω κάνει σχέση, δεν έχω "αγγίξει" ποτε κοπέλα χωρίς να πληρωσω να το πω ωμα... Και με στενοχωρεί, γιατί σκέφτομαι ότι είμαι τόσο λίγος για να βρω κάποια και εγώ? Τίποτα δεν έχω πια να δώσω σε κανένα? Είτε συναισθηματικά , είτε σαν άνθρωπος γενικά? Γνωριμίες πολλες, κεράσματα πολλα, ραντεβου κλπ, αλλά παντα όταν κάνω κίνηση για το επόμενο βήμα κάτι γίνεται και χαλάει το πραγμα. Η μια έχει αγόρι, η ;όλη δεν είναι σε φάση για κάτι περισσοτερο, η άλλη προσπαθει να ξεπεράσει πρωην και δεν συμμαζεύεται.... Δηλαδή κοπέλες που να θέλουν κάτι πικ μόνιμο δεν υπαρχουν? Τελικά οι περισσοτεροι για το one night stand ζουνε? Και για να προλαβω σχόλια διαφορά, είμαι εμφανίσιμο, εργάζομαι μισθωτος είμαι, αμάξι έχω, είμαι καθαρός, είμαι ευγενικός, αλλά ποτε δεν με βλέπει καμια πιο σοβαρά... Αυτό ειναι το παραπονο μου! Τι να φταίει? Σκέφτομαι ώρες ώρες ότι κάποιοι άνθρωποι είναι το κάρμα τους να μείνουν μόνοι μου φαίνεται...

συμπαν..πότε θα μου φερεις τον σύντροφο της ζωής μου; το πιστεύω ότι δύσκολο να βρεις τον ανθρωπο σου αλλα ειμαι σιγουρη οτι ειναι κάπου εκει έξω κ το δικο μου άλλο μισό. μου λείπει τόσο πολύ η συντροφικότητα, το μοιρασμα της ζωης και της καθημερινοτητας με τον ανθρωπό μου. ειμαι ευγνωμων που εχω τη δουλεια μου, τους δικους μου, τη ζωη μου, αλλα μου λειπει αυτο το κομματι του παζλ.. πότε θα το βρω αυτο το κομμάτι που θα έχει τα αντίστοιχα και θα ειμαι και εγω η γυναικα της ζωής του;

Το αγόρι μου στο ναυτικό ειμαστε 4 χρόνια μαζι και ειναι σε μπαρκο αυτή τη στιγμή. Θα ήθελα απλά να πω πόσο δύσκολη είναι αυτή η δουλειά και πόσο κακοί είναι αυτοί που κοιτανε να αποδοκιμασουν ή το ότι εγώ είμαι μαζί του ή το αντίστροφο διότι και καλά και στις δύο περιπτώσεις θα κερατώσει ή ο ένας ή ο άλλος. Δηλαδή χάθηκε λίγη καλοσύνη σε αυτόν τον κόσμο. Να πεις μια καλή κουβέντα για μια σχέση, για έναν άνθρωπο; Μακάρι να καταλάβαιναν αυτό που έχουμε εμείς και σίγουρα τότε δεν θα μιλούσαν.

Οταν κάτι με ενοχλεί ή με προσβάλλει δυσκολεύομαι να το εξοτερικευσω και να το συζητήσω. Τα κρατάω μέσα μου και όταν ξεχειλίσει το ποτήρι απομακρύνομαι. Ο λόγος που αποφεύγω τις συζητήσεις όταν πληγωνομαι, είναι ο φόβος να μη φανώ αδύναμη (π.χ. με το σπάσιμο της φωνής ή βάζοντας τα κλάματα). Η ηλικία μου δε δικαιολογεί τα κλάματα και την έντονη ευαισθησία. Η ευαισθησία είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που με ενοχλεί, αλλα έχω χάσει τις ελπίδες μου ότι μπορεί να αλλάξει.

Συνάντησα σήμερα τον πρώην μου τυχαία στο δρόμο. Με χαιρέτησε και μου είπε να πάμε μια βόλτα αλλά αρνήθηκα. Το σκέφτομαι όλη μέρα και το έχω μετανιώσει. Τι να κάνω τώρα; μου είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο και ακομα τίποτα...

Με έχει κουράσει πολύ με τη συμπεριφορά της. Είμαστε σε τελείως διαφορετικές φάσεις της ζωής μας και ενώ καταλαβαίνω ότι θέλει παρέα, εγώ δε μπορώ να συμμετέχω σε όσα εκείνη θέλει ούτε συχνά. Έχω μια καθημερινότητα δύσκολη με μητέρα που έχει προβλήματα, τη φροντίζω, παντρεμένη και έχω άλλες προτεραιότητες. Αυτή ακόμα ελεύθερη,δουλεύει, φροντίζει μόνο τον εαυτό της. Εγώ δε δουλεύω και δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να βγαίνω συχνά αλλά και να είχα, πλέον προτιμώ τα χρήματα να πάνε στο σπίτι και όχι να τα σκορπάω στην καλοπέραση. Είμαστε σε εντελώς άλλη φάση και οι δύο. Το θέμα είναι ότι ενώ γνωρίζει τις δυσκολίες μου νομίζει ότι την αποφεύγω και έμαθα από κοινούς γνωστούς ότι έχει νευριάσει μαζί μου γιατί τη γράφω. Η όλη της στάση και με διάφορα άλλα μου δίνει να καταλάβω ότι απλά σκέφτεται μόνο τον εαυτό της. Το έχω καταλάβει από πολλά αυτό εδώ και πολύ καιρό. Η αλήθεια είναι ότι δε βρίσκω κάποιο λόγο να απολογηθω για κάτι. Είμαστε πάνω από 30 και το να εξηγώ συνεχώς γιατί δεν είμαι διαθέσιμη με κάνει να κουράζομαι περισσότερο απ' ό.τι ήδη με κουράζει η καθημερινότητά μου. Οπότε και εδώ και καιρό δε μπήκα καν στον κόπο να της στείλω. Το μόνο όμως που με κάνει να φοβάμαι είναι μήπως πει κάτι προσωπικό μου που της είχα πει πριν καιρο πάνω στα νεύρα της στους κοινούς γνωστούς μας ενώ δε θέλω να μαθευτεί. Αλλά δε μπορώ και να κρατάω επαφή με έναν άνθρωπο πλέον μόνο και μόνο για αυτό. Σε περίπτωση που πει το μυστικό μου να τη βγάλω τρελη;

Απίστευτο το πόσο ίδιες είναι ώρες ώρες οι ιστορίες μας... Διάβασα μία εξομολόγηση και μου έδωσε αφορμή να μιλήσω για το εξής: Πριν λίγες εβδομάδες εξομολογήθηκα σε μια φίλη μου τα συναισθήματά μου και μπήκα friendzone. Τώρα όμως ζήτησε να μου μιλήσει και μου είπε ότι το σκέφτηκε και μετάνιωσε πολύ για αυτό που μου είπε. Την θέλω ακόμη... Τι κάνω;

Η κολλητή μου,τώρα τη Σαρακοστή νηστεύει.Εγώ θέλοντας να της κάνω πλάκα,τη ρώτησα άν αυτό το διάστημα απέχει και από το σέξ με το αγόρι της,και μου απάντησε πως όχι.Τότε κι εγώ της είπα πως η νηστεία θα πρέπει να ισχύει για όλες τις σαρκικές απολαύσεις,όχι μόνο για το φαγητό,και κατάλαβα ότι πειράχτηκε.Όσο την έβλεπα να φορτώνει,την τσίτωνα ακόμα περισσότερο γιατί είχε πολλή πλάκα.Στο τέλος νευρίασε τόσο πολύ,που σηκώθηκε κι έφυγε από εκεί που καθόμασταν και πίναμε καφέ.Την έχω πάρει,της έχω στείλει ζητώντας της συγγνώμη,αλλά δέν μου έχει απαντήσει,και όλα αυτά από χθές το βράδυ.Μάλλον τσαντίστηκε πολύ.Ξέρει πολύ καλά το ύφος μου όταν κάνω πλάκα,και απορώ γιατί δέν το κατάλαβε.Έλεος κάπου... Είναι 22 και συμπεριφέρεται σάν παιδί του νηπιαγωγείου,και τώρα έχω στεναχωρηθεί κι εγώ πολύ γιατί δέν ήθελα να πάρει τέτοια τροπή το πράγμα.Ήταν τόσο χοντρό αυτό που είπα για να δικαιολογεί τέτοια αντίδραση;Για εμένα είναι κάτι παραπάνω από φίλη,είναι σάν αδελφή μου,την αγαπάω πολύ,και είμαι χάλια μετά από αυτό.