ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα,αντιμετωπιζω προβληματα κοινωνικοποιησης,ελλειψης κοινωνικων δεξιοτητων,υπερβολικης ντροπαλοτητας,εσωστρεφειας,αποφευκτικου στοιχειου,με υπερευαισθησια στην αρνητικη κριτικη των αλλων και αποφευγω τα σοσιαλ μιντια. Απο τα 19-20 αρχισα να παρατηρω οτι δεν εχω φιλους,οτι δεν θελει κανεις να κανει παρεα μαζι μου και οτι κανεις δεν με καλει πουθενα να παμε για διασκεδαση,για ενα καφε,για διακοπες κλπ.Στο σχολειο,δεν πηγα ουτε εκδρομες,ουτε 5ημερες,ουτε τπτ. Γρηγορα ηρθε η απογοητευση,η αυτοαπομονωση,δεν ηξερα τι να κανω,σημερα 32 χρονων,δεν εχω σεξουαλικη ζωη,δεν εχω βγει ενα ραντεβου με κοπελα και εχω κλειστει στον εαυτο μου και τα προβληματα μου,ζηλευοντας που οι αλλοι εχουν μια σχεση,που πηγαινουν ταξιδια,που διασκεδαζουν. Τι να κανω,δεν ξερω.

Δεν αντέχω άλλο να είμαι στην καλυτερη ηλικια, να θέλω ΤΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ να κάνω κι απλά να μη μπορώ επειδή δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου! Δε το λέω για να φανω εγώ καλυτερη κι ανώτερη, αλλά όλες οι "φίλες" Που είχα στο παρελθον έδειχναν ζήλια, κακία και διπροσωπία απέναντι μου. Τις κρατουσα στη ζωή μου από φόβο μη μείνω μόνη αλλά δεν άντεξα άλλο . Τις έκοψα και ησυχασα. Ειμαι όμως μόνη μου ρε παιδια. Θέλω να βγαίνουμε έξω βόλτες, σε κλαμπάκια, να πάμε εκδρομές κτλ κτλ. Και δεν έχω Κ Α Ν Ε Ν Α Ν! Τι πρεπει να κάνω πια, να βάλω αγγελία για όσους δεν έχουν φίλους και φίλες να μαζευτουμε όλοι μαζί δηλαδή;δεν αντέχω άλλο.

Στην αρχη ξεκινησε σαν πλακα. Εχει σχεση. Λιγο φλερτ, λιγο υπονοουμενα, λιγα αγγιγματα, πολυ πλακα και πειραγματα. Στην αρχη λες οκ, δε πειράζει λιγο φλερτ, μια χαρα, αλλα μετα ξεφυγε. Αρχισα να νιωθω πραγματα, να τη σκεφτομαι συνεχεια, συζητουσαμε να κανουμε πραγματα μαζι, να περασουμε χρονο οι δυο μας και αυτη ξαφνικά τα σταματησε ολα. Και εγω εχω χαθει στα συναισθηματα μου. Θα φυγει για ενα μεγαλο διαστημα και με ποναει αυτο. Με ποναει που μολις με εκανε να νιωθω πραγματα (ισως χωρις να το καταλαβει) με γειωσε, ξαφνικα σταματησε τα παντα. Δε της εχω πει τι νιωθω καθως εχει σχεση. Αλλα ποναει πολυ. Νιωθω οτι θελω να ουρλιαξω, να σπασω οτι βρω, να κλαψω, να την αρπαξω στην αγκαλια μου, αλλα δε μπορω τίποτα απ ολα αυτα. Να της πω πως θελω να την εχω στην αγκαλια μου μόνο. Ειχα πολυ καιρο να νιωσω ετσι για μια κοπελα. Και επεσα πανω στο λαθος ατομο. Και οσο σκεφτομαι τη πρωτη φορα που την ειδα με τη μασκα, μονο τα ματια της, ενιωσα κατι. Κατι στο βλεμα της, αλλα δεν πίστευα οτι θα νιωσω ετσι. Τη βλεπω καθε μερα και δε μπορω να της πω τη νιωθω. Ποναει πολυ. Δε ξερω πως θα σταματησει να ποναει.

Γεια στην όμορφη παρέα!! Είμαι 25 χρονών έχω σπουδάσει αισθητική σε ΙΕΚ χωρίς να έχω πάρει ακόμα την πιστοποίηση μου βέβαια και αυτό γιατί πολύ απλά δεν μου αρέσει καθόλου σαν επάγγελμα...Δεν ξερω πραγματικά τι να κάνω στεναχωριέμαι που δεν έχω βρει ακόμα τον δρόμο... Τελευταία σκέφτομαι να ξαναδώσω πανελλήνιες να περάσω κάπου που να μου αρέσει όπως ψυχολογία η παιδαγωγικά... Όμως νιώθω αρκετά μεγάλη για αυτό... Θα είμαι 26 όταν και εφόσον θα έχω περάσει...

Από διάφορες καταστάσεις που πέρασα πολλή πίεση και κούραση σιχαθηκα τη δουλειά μου....θέλω να παραιτηθω άμεσα αλλά δεν έχω βρει αλλού.....τους γράφω αλλά το καταλαβαίνουν και είναι χειρότερα έτσι.....δεν έχω βρει αλλού αλλά δε θέλω να ξαναπάω. Τι να κάνω?????😞

Από το χώρο της εστίασης προσπαθώντας για κάτι καλύτερο. Το προσπάθησες πολύ τρώγοντας ξανά τα μούτρα σου,προσπαθώντας να αναπληρώσεις το χαμένο χρόνο από τα νιάτα και τις τότε ευκαιρίες που λόγω έλλειψης στηρίγματος δεν ευοδώθηκαν. Μετά από τόσο καιρό αναγκάζεσαι να ξαναγυρίσεις στην εστίαση που άφησες μια για πάντα(όπως νόμιζες) πίσω. Νιώθω μια τεράστια απογοήτευση για τη ζωή μου, 33 χρονών και πάλι γυρνάω στα παλιά.

Κατ'αρχάς,μήν παρεξηγήσετε τον κάπως χιουμοριστικό τίτλο της εξομολόγησης μου.Είναι η άμυνα μου σε κάτι πολύ σοβαρό για εμένα.Λοιπόν,δέν ξέρω πώς,και ξαφνικά βρέθηκαν τρείς επίδοξοι "μνηστήρες".Γελάστε ελεύθερα,κι εγώ γελάω...τί να κάνω άλλωστε... Ο πρώτος είναι από τη δουλειά,ο δεύτερος από το μεταπτυχιακό και ο τρίτος είναι ένα φλέρτ από το παρελθόν που επανήλθε στο προσκήνιο.Και ενώ έχω μπαφιάσει πλέον από τη μοναξιά(σχεδόν 2 χρόνια μόνη γάρ)και ενώ μου έχουν λείψει όσα προσφέρει μία σχέση,εντούτοις δέν μπορώ να αποφασίσω με ποιόν από τους τρείς.Ο πρώτος μου αρέσει εμφανισιακά,ο δεύτερος μου αρέσει σαν χαρακτήρας και ο τρίτος είναι κάτι σαν απωθημένο,σαν περιέργεια που θέλω να ικανοποιήσω.Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο,επιπλέον το δίπτυχο δουλειά-μεταπτυχιακό με έχει εξουθενώσει,και κάπου τα έχω χάσει και δέν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση.Καταλαβαίνω πως δέν θα λύσετε εσείς το πρόβλημα μου,ήθελα μόνο κάποια γνώμη,κάποια κατευθυντήρια οδηγία για να αρχίσω να ξετυλίγω το κουβάρι με την τριάδα.Έ δέν μπορεί,κάποιος θα μου ταιριάζει περισσότερο... Πιστέψτε με,δέν είμαι απελπισμένη για σχέση,δέν θέλω να μου συμβεί σώνει και ντέ.Μπορεί να είμαι 24,μπορεί να βράζει το αίμα μου και να έχω αρχίσει να μήν αισθάνομαι καλά ψυχικά και σωματικά λόγω έλλειψης,όμως πραγματικά αυτό που με ενδιαφέρει είναι η σχέση με την ουσιαστική έννοια του όρου.Θέλω να δώσω και να πάρω,θέλω να χαιρόμαστε μαζί,εγώ κι εκείνος,τις απολαύσεις του έρωτα και της αγάπης!Αυτό θέλω,και το εννοώ.

Η μέρα απαίσια. Που από το πέταγμα γκρεμοτσακίστηκα. Κι εκεί που ήμουν ζορισμενέν ήρθε κάτι άλλο. Με κάλεσαν σε συνέντευξη για δουλειά. Άντε να δούμε.

Έχω μια φίλη στην παρέα, στην οποία όταν έχω ένα προσωπικό θέμα πάω και της το λέω αλλά μετά μετανιώνω. Αυτό γίνεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΆ. Δεν είναι ότι θα μου πει κάτι αρνητικό ή κατι...Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνω αυτό αλλά αφού της το πω μετά εύχομαι να υπήρχε ένα κουμπί που να το πατουσα και να γινόταν διαγραφή από τη μνήμη της. Ίσως επειδή δεν θέλω εν τέλει να μοιράζομαι τόσο προσωπικά θέματα με φίλους- παρέες. Σας έχει τύχει;

Πόση καταπίεση να αντεξει κανείς για μια ρημαδοκουμπαρια;ποσά να καταπιείς και να κανείς χωρίς τη θέληση σου για να ναι ικανοποιημένοι η νύφη κ ο γαμπρός κ του καθενός η οικογένεια