ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν κάποια χρόνια είχα σχέση με κάποιον η οποία για μενα ηταν πολυ τραυματική. Στην αρχή της σχέσης ήταν οκ αλλά όσο προχωρούσε η συμπεριφορά του ήταν όλο και πιο προβληματική και γι'αυτό τον χώρισα. Για χρόνια δυσκολευομουν να κάνω σχέση, δεν εμπιστευόμουν, είχα κλειστεί στον εαυτό μου, υποτιμουσα τον εαυτο μου. Ομως πριν 3 μηνες ξεκινησα μια σχεση με εναν αντρα που ξερω αρκετα καλά και όλα ειναι τέλεια. Ειναι ακριβως αυτο που ψάχνω σε έναν άντρα. Το πρόβλημα μου είναι το εξής. Χωρίς να το θέλω, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνει τον πρώην αυτόν με τον οποίο ειχα την πιο ασχημη σχεση στη ζωη μου, με τον καινουργιο. Πιο συγκεκριμενα συγκρινω συμπεριφορες αντιδρασεις και λογια των δυο οπου σκεφτομαι ποσο ο δεύτερος μου φερεται υπεροχα και ποσο χαλια ηταν ο πρωην αυτός και εξαγρειωνομαι. Με λιγα λογια ενω σιγά σιγά αισθανομαι οτι προχωράω, μου επανερχονται μνημες απο σκηνικα μαζι του και πραγματικα μου χαλαει τη διαθεση. Εχω προσπαθησει να ''σταματησω'' να σκεφτομαι αυτη την πρωην σχεση, αλλά πολλές φορες ερχονται εικονες, λογια του, τελειως συνειρμικά. Δεν ξερω πως να διαχειριστώ αυτη τη κατάσταση. Να σημειωσω οτι με αυτόν τον πρωην εκοψα τελειως επαφες μαζι του μολις χωρίσαμε συνεπως δεν εχω τη δυνατοτητα να επικοινωνησω μαζι του να βγαλω απο μεσα μου αυτα τα πραγματα, κι ουτε θελω να επικοινωνησω μαζι του. Επισης τοτε οταν χωρισαμε του τα ειχα πει και οχι μονο τα ειχε αγνοησει αλλα μου ειχε επιτεθει οποτε η οποιαδηποτε επαφη μαζι του θεωρω οτι δεν εχει κανενα νοημα και δεν θα με βοηθησω να προχωρησω. Επισης αφοτου χωρισαμε εμαθα οτι ειχε παρομοιες κακες συμπεριφορες με αλλες κοπελες δηλαδη υπαρχει ενα ειδος επαναλαμβανομενου μοτιβου. Δεν καταλαβαινω γιατι μου συμβαινει αυτο. Δηλαδη απο τη στιγμη που εχω μια ομορφη σχεση με καποιον δεν μπορω να καταλαβω γιατι μου ερχονται αυτες οι εικονες, τα λογια, οι συμπεριφορες απο αυτον τον πρωην. Συζητωντας με φιλους και με την οικογενεια μου για το προβλημα αυτο, μου ειπαν ολοι τους οτι επειδη ηταν απότι φαινεται τραυματικο για μενα γιαυτο επανερχονται οι μνημες και οτι αυτο θα περασει με τον καιρο. Ειναι μια εξηγηση αλλα δε καταλαβαινω γιατι συμβαινει τωρα που ειμαι σε μια πολυ ομορφη σχεση, και οχι πριν που ηταν πιο ''φρεσκος'' ο χωρισμος... Αυτά.

Πως γινεται να εμπιστευτείς ξανα τους ανθρωπους;;; Πως γινεται να ερωτευτείς παλι ;;; Να αγαπήσεις ανιδιοτελώς ξανα;; Έπειτα απο μια τοξική σχέση 3 ετών νιωθω ενα κενό δεν ξερω πως να αντιδράσω ! Με εχει φαει η δουλεια και νιωθω τόσο μονη , γυρίζω αργα σπιτι και Βυθίζομαι στις σκέψεις! Αγάπησα και ερωτεύτηκα τοσο πολυ έναν ανθρωπο και αυτος με χρησιμοποίησε , εκμεταλλεύτηκε αυτα που ένιωσα ! Δώστε συμβουλές να σταθώ ξανα στα ποδια μου!

Έχασα 20 σε εναν χρόνο, ξαναπήρα τα 10 στον επόμενο χρόνο. Νιώθω άχρηστη. Θέλω να νιώθω ανάλαφρη στο σώμα μου. Σε αυτό το σώμα που με εγκλωβιζει από μικρή. Θέλω επιτέλους να μην το μισώ. Αλλά δεν γίνεται.

Έχουμε κανονίσει με το αγόρι μου,το τετραήμερο του Αγίου Πνεύματος να το περάσουμε οι δυό μας στο εξοχικό μου.Συμφωνήσαμε να μήν το αναφέρουμε στους φίλους μας,για να γλιτώσουμε τυχόν απροειδοποίητες επισκέψεις(το σπίτι είναι μόλις 50 χλμ από την πόλη μας και στον ενάμιση χρόνο που είμαστε μαζί το έχουμε ζήσει ήδη δύο φορές το "έργο",δηλαδή εντελώς ξαφνικά και χωρίς να το περιμένουμε να έρχονται φίλοι και γνωστοί επειδή ήξεραν ότι είμαστε εκεί)και θα φεύγαμε,και καλά ξαφνικά,την Παρασκευή το μεσημέρι με το που θα τελείωνε από τη δουλειά του.Πρίν από μερικές μέρες,ήρθε η κολλητή μου στο σπίτι μου για καφέ,και κάτι του ξέφυγε του αδελφού μου σχετικά με το θέμα(δυστυχώς δέν είχα προλάβει να τον ειδοποιήσω να μήν πεί τίποτα)οπότε η φίλη μου το έμαθε.Με το που το άκουσε,μου είπε ότι θα ήταν καλή ιδέα να έρθουν με το αγόρι της,και πόσο ωραία θα περνάγαμε παρέα.Δέν είπα τίποτα,πέρασαν οι μέρες,και θεώρησα ότι το θέμα έμεινε εκεί.Ώσπου χθές,όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τη φίλη μου,μου είπε ότι μίλησε στο αγόρι της,ότι είναι σύμφωνος να έρθουν και ότι θα του άρεσε πολύ,και μου είπε επίσης ότι θα ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να ξεσκάσουν κι εκείνοι και να κάνουν και κανένα μπάνιο γιατί όπως το βλέπουν δέν πρόκειται να πάνε διακοπές το καλοκαίρι.Με λίγα λόγια,αυτοπροσκλήθηκαν κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα και το φιλότιμο μου,χωρίς εγώ να έχω αντιδράσει κάν. Ήθελα να ήξερα,από την απουσία της αντίδρασης μου,δέν μπορεί η φίλη μου να καταλάβει ότι είμαι αρνητική σε αυτό; Κανονικά δέν θα έπρεπε να αναρωτιέμαι,γιατί η φίλη μου ήταν εντελώς διαφορετική,και άλλαξε από τότε που γνώρισε τον συγκεκριμένο ο οποίος είναι μέγας παρτάκιας και αναίσθητος,αλλά αυτό είναι δικαίωμα της και δέν μου πέφτει και λόγος στην τελική.Και να έλεγα ότι έχουν παράπονο... Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας,το περάσαμε στο εξοχικό μου τα δύο ζευγάρια,όλα μιά χαρά,αυτή τη φορά όμως δέν θέλουμε κανέναν.Θέλουμε να είμαστε μόνο οι δυό μας,θέλουμε να απομονωθούμε,όσο και άν αυτό μπορεί να φανεί περίεργο.Το μόνο που θέλουμε είναι να πηγαίνουμε για μπάνιο,να γυρνάμε στο σπίτι,και να ζούμε ότι ζεί ένα ζευγάρι στον ιδιωτικό του χώρο,με απόλυτη ελευθερία και χωρίς την παρουσία τρίτων.Ζητάμε πολλά;Το αγόρι μου δουλεύει σε δύο δουλειές,του βγαίνει η πίστη από την κούραση,εγώ σπουδάζω και δουλεύω 4 φορές την εβδομάδα 4ωρο,μπορεί να περάσουν και 3 και 4 μέρες χωρίς να βρεθούμε γιατί μπορεί να μήν συμπέσουν τα ωράρια μας,και το μόνο που θέλουμε είναι ησυχία και ηρεμία έστω αυτές τις πολύ λίγες ημέρες.Όλα αυτά τα ξέρει η φίλη μου γιατί με ζεί,και απορώ γιατί δέν καταλαβαίνει και θέλει να με φέρει σε δύσκολη θέση να φερθώ όπως δέν θέλω.Το αγόρι μου,μου είπε πως άν του δώσω το ok,θα το πάρει όλο πάνω του και θα τους δώσει με έμμεσο πλήν σαφή τρόπο,να καταλάβουν ότι θέλουμε να είμαστε οι δυό μας,χωρίς εγώ να εκτεθώ,αλλά δέν θέλω να τον μπλέξω.Δέν μου αρέσει να βάζω άλλους να βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά για θέματα που αφορούν εμένα.Τέλος πάντων,επειδή αυτοί οι δύο μάλλον το θεωρούν δεδομένο και ετοιμάζουν σάκους,τί να πώ στη φίλη μου ώστε να της το κόψω,και χωρίς να γίνω κακιά;Ναί,σκέφτομαι και αυτό εγώ η ηλίθια.Άν είμαι κάπου λάθος,πείτε μου να χαρείτε.

και ακομη μπαινω σε τσατ ρουμ οταν νιωθω μονος. και ας κανω ψυχαναλυση 2 χρονια! γαμω, τι φαση; θελω να βρω καποιον και καθε φορα που νιωθω μονος καταφευγω εκει..

Κανω παρέα με μια κοπέλα. Βγαίνουμε για καφέ που και που. Την κλέψανε πρόσφατα και βρήκα άδικα τον μπελά μου ότι την έκλεψα εγώ γιατί ήμουνα στο σπίτι της εκείνη τη μέρα και πίναμε καφε. Ευτυχώς σύντομα βγήκε η αλήθεια ότι δεν έφταιγα εγώ γιατί την κλέψανε ξανά κ εγώ δεν ήμουνα εκεί. Έγινε χαμος. Τσακώθηκε με το αγόρι της και από τότε μου ζητάει συνεχώς να τη φιλοξενήσω μέχρι να βρει ένα σπιτι ενώ δε μενω μόνη μου ούτε έχω πολύ χώρο στο σπίτι. Από τότε δεν με έχει πάρει κανένα τηλέφωνο και έχει απομάκρυνθει. Μήπως έπρεπε να τη φιλοξενήσω τελικά;

Έχω έναν φίλο ο οποίος όταν μπαίνει σε σχέση όχι μόνο χάνεται αλλά αλλάζει και η συμπεριφορά του απέναντί μου. Από την άλλη όταν χωρίζει όλα γίνονται όπως και πριν...το έχει κάνει πολλές φορές.

Με το αγορι μου ειμαστε μαζι εδω κ εναμιση χρονο. Κατα καιρους σε συζητησεις μας μου ειχε αναφερει οτι ειχε περασει καταθλιψη (ειναι 27 χρονων κ την ειχε περασει πριν την ηλικια των 25- δεν ειμαι σιγουρη για το ποτε ακριβως γιατι δεν μου εχει αναφερει πιο πολλα) κ επισης εχει προιστορια με χρηση ναρκωτικων (δεν κανει χρηση πλεον). Επισης εχει συχνα πολυ αγχος κ παθαινει μεχρι κ σημερα κρισεις πανικου αρκετα συχνα, κυριως σε καταστασεις που περιλαμβανουν αλλαγες ή που ειναι εκτος ρουτινας, πχ όταν ταξιδευει. Πηγαίνει σε ψυχολογο που δεν ξερω σε τι βαθμο τον βοηθαει απλα ωρες ωρες με τρομαζει το ότι ειμαι μ εναν ανθρωπο που εχει τοσο ευαίσθητο ψυχισμο και που δειχνει οτι ειναι ευαλωτος. Η δουλεια του επίσης του προκαλει πολυ αγχος (εχουν με τον πατερα του δικη τους εταιρεία) που νιωθω οτι τον επηρεαζει σε καθημερινη βαση με την εννοια ότι είναι συνεχως στην τσιτα. Ενω περναμε καλα, με φοβιζει το τι θα γινει στο μελλον, όταν περασει η περιοδος χαριτος, οταν γνωριστουμε καλύτερα κ αφεθουμε κ οι δυο πιο πολυ κ δειξουμε τον πραγματικο μας εαυτο. Μην παρεξηγηθω, γνωριζω πολυ καλα οτι θεματα ψυχικης υγειας επηρεαζουν μεγαλο κομματι του πληθυσμου αλλα ο συντροφος μου απ ο.τι μου χει πει έχει μεγαλωσει σε υποστηρικτικο περιβαλλον κ μεχρι κ σημερα έχει καλή σχεση με την οικογενεια του, εχει φιλους, οποτε για να περασε ολα αυτα νιωθω ότι ίσως είναι παραπανω ευαισθητος απ ο,τι θα επρεπε? Δεν ξερω, κανω λαθος?

Μια κοπελα στη γειτονια μου, μένει μεν στο ενοικιο (που πληρωνει ο συζυγος) αλλα εχει σπιταρονα : ρετιρέ με φοβερη θεα, με μπαλκοναρες, απεναντι απο το παρκο της γειτονιας,δεν εχει κανεναν απεναντι της και στο σπιτι δεν υπαρχουν ΚΑΝ κουρτινες. Ειναι ειναι λιγο νεοτερη μου γυρω στα 30, ο αντρας της αν και εργαζεται τής κανει ΟΛΕΣ τις δουλειες και την εχει σαν βασιλισσα, πραγματικά ουτε τον καθρεπτη του αμαξιου τους δεν την αφηνει να ανοιξει η ιδια ενω ειναι απο την μερια της. Τους εχω δει. Τα εχει ολα στα ποδια της χωρις να εχει σπουδασει τιποτα. Απλώς επειδη ΕΤΥΧΕ και γνωρισε το καλο παιδι. Εμεις ομως που ειμαστε η πλειοψηφια των γυναικων, θα πρεπει να εργαζομαστε και θα πρεπει να κουραζομαστε για να συνεισφερουμε. Και μετα γκρινια στο σπιτι. Δεν τα εχουμε ολα ετοιμα.Εμενα προσωπικα μου εχουν βγει τα ματια στο διαβασμα και πανω απο τα τριαντα παλι διαβαζω. Δεν ξερω καν πώς εφτασα τριαντα διοτι δεν αξιωθηκα να ζησω τι-πο-τα. Δεν ειχα την χαρα της συζυγικης ζωης ουτε απεκτησα παιδια οπως αυτη. Και φυσικα δεν εχω τον δικο μου χωρο,αν και εχω καποια πτυχια, μένω ακομη στην πατρική στεγη μαζι με ο,τι συνεπαγεται αυτο... Στενοχωριεμαι πολυ οταν βλεπω αυτη τη γυναικα γιατι την ζηλευω πολυ. Η ευτυχια της με στενοχωρει απιστευτα πολυ γιατι θεωρω οτι απλως υπηρξε τυχερη και τιποτα παραπανω και οτι εγω δεν θα μπορουσα να εχω τιποτα απο οσα εχει αυτη: τετοιο σπιτι με θέα, τον αντρα της ή το γλυκουλι κοριτσακι της. Μονο ανωνυμα φυσικά μπορει να εκμυστηρευτει καποιος τετοια πραγματα, γι ´αυτο που υπαρχει αυτη η στηλη.

Λοιπον… θα μιλησω εκ βαθεων. Οταν ημουν μικρη δεν ημουν καλη μαθητρια.Οχι και κακη απλα για το σοι μου θεωρουμουν κακη ενω τα ξαδερφια μου ηταν ολα αριστουχα.Οταν ημουν λυκειο εκατσα διαβασα περασα και πανελληνιες,περασα σε οικονομικη σχολη και ολα εβαιναν καλως.Οι γονεις μου επαρχια (χωρισμενοι-η μητερα μου βοηθουσε περισσοτερο οικονομικα),εγω Αθηνα. Για καποιον λογο,που τον ξερω αλλα δε θα τον αναλυσω τωρα,ισως μονοι σας τον καταλαβετε,εγω ηθελα να δουλευω παραλληλα με σπουδες,ενω μπορουσαν να με βοηθουσαν οι γονεις μου να σπουδασω χωρις να δουλεψω.Δουλεψα λοιπον σε δυο γραφεια ως φοιτητρια, βγαζοντας χαρτζιλικι, τελειωσα το πανεπιστημιο και τωρα εδω και 1 χρονο δουλευω σε μια εταιρεια με σχετικα καλες προοπτικες και μισθο τουλαχιστον οχι τον κατωτατο. Το θεμα ειναι οτι νιωθω οτι αυτο που κανω δε θα βγαλει πουθενα. Εχω ηδη κουραστει τους ρυθμους της Αθηνας, χρονο δεν εχω να βγαινω γιατι δουλευω,εχω ενα σαιτ, και παρακολουθω και κατι μαθηματα εξ αποστασεως,λεφτα δεν εχω γιατι φευγουν ολα σε ενοικιο,παγια κλπ. Με αποτελεσμα να νιωθω οτι δε χαιρομαι οπως θα επρεπε το νεαρο της ηλικιας μου. Ειμαι 23 και νιωθω ηδη οτι εχω κουραστει εδω. Ναι μεν με βοηθανε καπως οι γονεις μου οικονομικα γιατι δεν βγαινω μονο με τον μισθο μου αλλα εμενα δε μαρεσει ολο αυτο. Να θελω φετος να παω διακοπες και να σκεφτομαι πως θα τα μαζεψω. Λεφτα αν θελω για μεταπτυχιακο δεν εχω μαζεψει δικα μου γιατι απλα δε μου μενει ουτε ενα ευρω με τον πληθωρισμο εδω. Σκεφτομαι μηπως γυρνουσα στην κωμόπολη που ζουν οι δικοι μου και μηπως εβρισκα καποια δουλεια στη βιομηχανικη περιοχη που ειναι διπλα απο αυτη. Απλα μεταξυ μας, νιωθω οτι θα με κατακρινει απο πισω μου ολο μου το σοι, οτι θα σκεφτονται οτι παω στην ευκολη λυση και δεν καταφερα να ανεξαρτητοποιηθω στην ουσια. Λαθος μου,αλλα αυτο σκεφτομαι. Δεν ξερω αν και οι δικοι μου θα τους αρεσει σαν ιδεα. Πιστευω οτι νομιζουν οτι ολες οι ευκαιριες ειναι Αθηνα. Οτι η καριερα ειναι εδω και θα χαραμιστω αν γυρισω. Πειτε μου τι πιστευετε.