ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια, όπου συγκατοικώ με το αγόρι μου (8+ χρόνια, και οι 2 30+). Προτεραιότητα είναι η καριέρα μου που με τόσο κόπο έχτισα και τα ταξίδια που τόσο μου αρέσουν. Είμαι γενικά πολύ καλά με τη ζωή μου. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου ούτε ο γάμος ούτε το να κάνω παιδιά. Αυτό που τοσο πολύ με ενοχλεί ειναι που όποτε επιστρέφω στη πατρίδα να δω φίλους και συγγενείς, η πρώτη τους ερώτηση είναι πότε θα παντρευτώ και η δεύτερη πότε θα κάνω παιδιά. Με βλέπουν με λύπηση και όντως δεν μπορούν να κατανοήσουν το οτι πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Πιστεύουν πως κάποιο πρόβλημα θα έχω για να μην με έχει ζητήσει μέχρι τώρα! Και πιο πολύ με στεναχωρούν οι γονείς μου. Βλέπουν οτι είμαι ευτυχισμένη, δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω αυτή την εμμονή τους..

η καρδια μου ποναει επειδη νομιζω οτι δεν εγραψα καλα στις πανελληνιες και δεν ξερω αν θα περασω εκει που θελω. Ειμαι με ενα κομπο στο στομαχι. Σημερα εδωσα ειδικο μαθημα και νιωθω καταθλιπτικη...

Αυτό που δεν μπορώ μέχρι σήμερα να εξηγήσω, είναι γιατί όλοι επιστρέφουν κάθε φορά όταν δεν τους χρειάζεσαι; Όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και έχεις επενδύσει σε αυτόν όσα δεν μπόρεσες τότε, που δεν ήσουν μόνος/-η; Συμβαίνει κάθε φορά που θα κάνω ένα με δύο βήματα παρακάτω, όταν προσπαθώ να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου και το παρελθόν μου. Με ενοχλούν άτομα από το παρελθόν, ένας μου έστειλε πρόσφατα κάποια αισχρά, πολύ χυδαία μηνύματα, μετά μου έστειλε ότι ντράπηκε για όσα είπε και για αυτό με μπλόκαρε (για να μην μπορέσω δηλαδή να απαντήσω), μετά με ξαναέβγαλε από μπλοκ και μου ζητούσε συγγνώμη, και μετά άρχιζε να με παίρνει τηλέφωνα, στα οποία δεν απάντησα γιατί αυτή η ανισορροπία με φρικάρει. Ένας άλλος μου είπε μετά από δύο χρόνια ότι θέλει να μου μιλήσει. Το θέμα είναι ότι πλέον δεν θέλω να ακούσω, δεν θέλω να χάσω άλλο χρόνο, δεν επιδιώκω εκδίκηση ούτε σκέφτομαι το χειρότερο για κανέναν, προσπαθώ απλά να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου, δεν πιστεύω ότι κάποια συγγνώμη ή οποιαδήποτε εξήγηση θα αλλάξει ή θα διορθώσει κάτι μετά από τόσο καιρό. Τον τελευταίο καιρό κάνω σχέδια για το μέλλον μου, θέλω να πάρω ρίσκα όσον αφορά την καριέρα μου , να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό κι ας αποτύχω, τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Επίσης έχω γνωρίσει ένα αξιόλογο άτομο και θέλω να κάνω μια προσπάθεια μαζί του και όπου βγάλει. Όταν όμως το παρελθόν σου χτυπά την πόρτα ξανά και ξανά και ξανά, πως μπορεί κανείς να κάνει ειρήνη με τον εαυτό του και να προχωρήσει παρακάτω; Όταν κάποιος προσπαθεί να εισβάλλει ξανά στην ζωή σου απλά και μόνο για να σου υπενθυμίσει την αποτυχία, τα λάθη και τον πόνο, όλα όσα έδωσες και δεν πήρες, τα ψέματα, την αχαριστία; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν με τις επιλογές τους, να τις αποδεχτούν και να πάνε παρακάτω; Είναι άδικο να μην αφήνεις τον άλλο να προχωρήσει, όταν πρώτος/-η εσύ αυτό διάλεξες για σένα. Η απορία μου όμως είναι η εξής: γιατί πρέπει να συμβαίνει πάντα όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου;

Εμαθε ότι πήρα διαζύγιο. Μην ανησυχείς μου είπε νέα είσαι, ωραία είσαι θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Συζητήσαμε και δεν ξέρω πως πέρασε η ώρα μαζί του. Στο τέλος πάλι με χαιρέτησε λέγοντας νέα είσαι, όμορφη πολύ όλα θα πάνε καλά! Να το εκλάβω ως ένα αθώο φλερτ από μεριάς του;

Εχω βγει στην αγορά εργασίας εδώ και δυο χρονια.. Μετά από τόσο καιρό, χωρίς διάλλειμα .. Εχω βαρεσει κόκκινο.. Αρχισα να ζαλίζομαι και να τρεμω, τρέχω για όλες τις εξετάσεις.. Ο γιατρός μου είπε να μην παω στην δουλειά για κάποιο διάστημα... Φυσιολογικο... Αφου ουτε να σταθω δεν μπορώ πλεον... Το δυσάρεστο είναι ότι ήδη λείπω κάποιες μέρες και δυσανασχετούν.... Το χειροτερο ότι νιώθω άσχημα που δεν έχω δικαίωμα να αρρωστήσω.... Αυτά..

Πραγματικά δεν γίνεται καν να εξηγήσω πόσο ανάγκη είχα σήμερα να ντυθώ, να βγω μια βόλτα, να καθίσω κάπου όμορφα και να συζητήσω με κάποιον. Είμαι πολύ πιεσμένη τις τελευταίες εβδομάδες. Εκτός από το κομμάτι της εξεταστικής και το γεγονός ότι όπως ο περισσότερος κόσμος δυσκολεύομαι οικονομικα, έμαθα πριν λίγες μέρες ότι είμαι σχεδόν 2,5 μηνών έγκυος και ότι έχω λίγες μέρες να πάρω την οποιαδήποτε απόφαση. Δεν το έχω μοιραστεί με κάποιον πέρα από τον σύντροφό μου και την μητέρα μου και αυτοί καθώς και όλοι οι υπόλοιποι βασικά δεν βρίσκονται εδώ. Δηλαδή δεν έχω πραγματικά κανέναν εδώ να πάω έστω μια βόλτα για να ξεχαστω. Πέρα από το ότι δεν νιώθω σωματικά καλα εξαιτίας των ζαλάδων, εμετών και της έντονης κούρασης που νιώθω που με οδήγησαν στο να διακόψω κάποιες δραστηριότητες μου και εγώ περιοριστεί στο περπάτημα τις τελευταίες μέρες, έχει προφανώς επηρεαστεί απίστευτα και η ψυχολογία μου. Ξέρω ότι κάποιοι θα πέσετε να με φάτε αλλά σκέφτομαι να την διακόψω. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει πάλι να περάσω όλη την διαδικασία μόνη καθώς τα άτομα που το γνωρίζουν είναι δύσκολο να έρθουν και δεν νιώθω έτοιμη να το μοιραστώ με κάποιον άλλον. Στις συζητήσεις που κάνουμε προσπαθώ να είμαι ήρεμη και να δείξω οτι όλα είναι εντάξει έτσι ώστε να μην αγχώθουν περαιτέρω. Ενώ σαφέστατα δεν ήμουν έτοιμη για πολλούς λόγους για κάτι τέτοιο και ξέρω τι θα ήταν καλύτερο να γίνει, ένα κομμάτι μου νιώθει άσχημα για αυτή την απόφαση ιδιαίτερα μετά από την επίσκεψη μου στον γιατρό. Είμαι πραγματικά στεναχωρημένη ,μπερδεμένη και νιώθω πολύ μόνη μου σε όλο αυτό. Ελπίζω να μην αναφέρθηκα σε κάτι που δεν επιτρέπεται και να αναρτηθεί κανονικά γιατί πραγματικά θα ήθελα να ακούσω γνώμες.

Πήγα και συνάντησα τον πρώην μου ενώ έχω σχέση. Φυσικά τίποτα δεν έγινε μεταξύ μας απλά ήπιαμε ένα καφέ. Μετά τη συνάντηση μας με πιέζει να τον ξανά δω κι εγώ δεν θέλω να παω. Το μετάνιωσα. Αυτος απ την άλλη θέλει να ξανα είμαστε μαζί. Τι να κάνω;

Το γεγονός ότι είμαι ολόκληρη γυναίκα και νιώθω ότι δεν έχω χτίσει σχέση εμπιστοσύνης με τους γονείς μου πού μπορεί να οφείλεται; Μεγάλωσα με αγάπη και αρχές, δεν μου έλειψε τίποτα κι όμως ποτέ δεν μοιράζομαι βαθύτερα θέματα μαζί τους, δεν νιώθω άνετα και πλέον δεν συζητώ σχεδόν τίποτα μαζί τους. Ίσως φοβάμαι την επικριτικότητα της μάνας μου...

Και παρόλο που είναι μια επίπονη διαδικασία το ν έρθω αντιμέτωπη με τον εαυτό μου, θα πάνε όλα καλά στο τέλος! Το πιστεύω!!! Θα ηρεμήσω…

Είμαι 20 και γνώρισα ένα παιδί πριν 2 μήνες περίπου. Κάναμε ότι κάνει ένα ζευγάρι χωρίς να είμαστε ζευγάρι Ποτά σινεμά φαγητό σεξ Εγώ εντωμεταξύ να ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ Μου χε πει ότι δεν μπορεί να υποστηρίξει μια σχέση Εγώ το αγνόησα Αλλά κάθε φορά που κάνουμε σεξ και φεύγει νιώθω ένα τεράστιο κενό Φοβάμαι πως αν του πω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω ετσι χωρίς να ξέρω τι έχουμε , θα μου πει απλά ένα οκ δεκτο Επίσης οι σκέψεις στο μυαλό μου με βασανίζουν .. γιατί δεν με έχει ερωτευτεί; Να τονίσω ότι δεν μου στέλνει μηνύματα κάθε μέρα ούτε με ρωταει τι κάνω. Περιστασιακά μιλάμε και απλά κανονιζουμε περνώντας ώρες ατέλειωτες μαζί Δεν ξέρω τι να κάνω Προς το παρόν το έχω αφήσει Αλλά δένομαι μαζί του Δίνω τον εαυτό μου σε ότι κάνω μαζί του Μου λείπει Και νομίζω δεν του λειπω Με σταναχωρει αυτό Πάλι τα ίδια λάθη γαμωτο Πάλι στο φλου θα το αφήσω και θα γίνει ένα μπάχαλο Καλό καλοκαίρι