ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγαίνουμε 1μιση μήνα σχεδόν..δεν έχουμε βάλει καμια ταμπέλα και το ξεκινήσαμε πολύ χάλαρα..έχουμε κάτι μεταξύ φιλικού που υπάρχει αυτή η άνεση , το χιούμορ κλπ κλπ..αλλά υπάρχει και αυτή η φλόγα..με όσους έβγαινα συνήθισαν πολύ γρήγορα να θέλουν το κάτι παραπάνω από έμενα και να βιάζονται με αποτέλεσμα να μην το παίρνουν και να φεύγουν..με τον συγκεκριμένο αυτο δεν υπάρχει..δεν εχρι προχωρήσει το πράγμα ακόμη αν και υπάρχουν στιγμές που ανάβει αυτή η φλόγα μεταξύ μας νομίζω πως έχουμε έναν φόβο και οι δυο..αυτός έχει και κάτι μήνες που χώρισε όποτε σκέφτομαι μήπως φταίει αυτό και εγώ επειδή σκέφτομαι πως αν γίνει μετά μπορεί να υπάρξει περισσότερο δέσιμο και να μην εξελιχθεί στην πορεία κάπου..χθες εκεί που καθόμασταν του ήρθε μια ειδοποίηση στο κινητό του και ετυχε να το δω..έγραφε ενα γυναικείο όνομα..με είδε που χαλαστηκα κάπως και του το είπα αυτο που ειδα στο κινητό του που στην τελική ήταν μια άσχετη ειδοποίηση..ένιωσα μετά λίγο κάπως που του έκανα σκηνή λες και είμαστε ζευγάρι και έχουμε κανονική σχέση ενώ είχα πει να το πάω πολύ στο χαλαρό μην νιώσει οτι τον πνίγω με κάτι και σκέφτομαι μήπως αυτο ξενερώνει κάποιον..τις προάλλες πάλι που βγήκαμε μου είπε πως έχει καιρό να του βγει αυτο το "γλυκουλικο " με κάποιαν και πως είχε καιρό να περεσει τόσο ώραια..σήμερα κανονίσαμε για πρώτη φορά να βγούμε για ποτό η παρέα του και η παρέα μου απλά όπως μου έχει πει έχει 1-2 φίλους που κουβαλάνε αρκετή τρέλα και οταν πίνουν δεν ξέρουν τι λένε και τι κάνουν αλλά μαζί μας λέει θα ειναι κύριοι..ειναι η πρώτη φορά που θα βγούμε και θα γνωρίσω και εγώ τους φίλους του και αυτός τις δικες μου..μου αρέσει παρά πολύ και έχω αποκλείσει όλους τους άλλους που μιλούσα αλλά μέσα μου κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια..έχω και κάποια τραύματα από την τελευταία μου σχέση και από τότε όποιον και αν γνωρίσω δεν κρατάει για καιρό αλλά με αυτόν θέλω να εξελιχθεί διαφορετικά..

Γιατί? Χρειάζομαι και γω εναν άνθρωπο που να ταιριαζουμε στη ζωή μου. Δεν είναι ότι ολοι έχουν σχεση και γω όχι, απλά κουράστηκα νιώθω μοναξιά, έχω ανθρώπους γύρω μου αλλά καταλαβαινετε είναι διαφορετικό να είσαι ερωτευμένος και να υπάρχει και ανταπόκριση. Είναι που νιώθω κάπως τώρα, εκεί που γνώρισα κάποιον που φαινόταν ότι θα ταιριάζαμε εμφανίστηκε με την έγκυο κοπέλα του. Πόση γκατεμιά πια? Δηλ να γνωρίσω κάποιον που να είναι ελεύθερος τη δεδομένη στιγμή και να ταιριάζουμε και να τα βρίσκουμε δεν παίζει ως σενάριο? Πραγματικά είμαι πληγωμένη, δεν αξίζω εγώ κάτι? Πόσες απογοητεύσεις? Γι αυτό οι περισσότεροι ειμαστε με ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε, γιατί κουραζόμαστε ψυχολογικά, και να καταλήξω και γω έτσι είναι κάτι που δεν θέλω.

Περπατούσα κοντά σε μια πλατεία μία από τις προηγούμενες μέρες. Εκεί λοιπόν υπήρχε ένα άστεγο άτομο που μένει εκεί στο έδαφος, όπως τόσοι και τόσοι δηλαδή. Περνάει ένας μπαμπάς με τη μικρή του κόρη και πάει να προσπεράσει και του λέει το κοριτσάκι με έντονο τρόπο: Μπαμπά, δεν έχει ούτε σπίτι, να βοηθήσουμε. Λέει ο μπαμπάς: Ναι, πάμε τώρα και θα γυρίσουμε μετά. Και το κοριτσάκι επέμεινε να βοηθήσουν εκείνη τη στιγμή. Και έπεισε τον μπαμπά της και δεν προσπέρασαν. Κοριτσάκι μάλλον Δημοτικού που πιθανόν να μην έχει μάθει ακόμα τη λέξη αλληλεγγύη στο σχολείο αλλά την κάνει πράξη. Και συγκινήθηκα σκεπτόμενος ότι όταν θα μεγαλώσει θα κάνει κι αυτή οικογένεια και θα μεταλαμπαδεύσει στα δικά της παιδιά τις ανθρώπινες αξίες της. Ακόμα κι αν πήγε να προσπεράσει ο μπαμπάς της ως αρχική αντίδραση, σίγουρα το κλίμα της καλοσύνης και της αλληλεγγύης έχει καλλιεργηθεί πιθανότατα από το οικογενειακό περιβάλλον. Μπράβο και στον μπαμπά και σε όλη την οικογένεια. Όλοι βλέπουμε όμορφες εικόνες καθημερινά μες στην πόλη, αυτές να γίνονται οδηγός μας, μη βουλιάζουμε στην ασχήμια.

Αύριο πρόκειται να βγώ με μία κοπέλα,της είπα ότι δέν θα μπορώ να έχω το αμάξι μου επειδή είναι στο συνεργείο,και μου είπε ότι δέν υπάρχει κανένα πρόβλημα γιατί θα έχει εκείνη το δικό της.Κοιτάξτε όμως τί γίνεται τώρα:Το αμάξι είναι μιά χαρά και δέν είναι σε κανένα συνεργείο,απλά εγώ της είπα ψέματα επειδή ντρέπομαι κάπως γιατί είναι λίγο παλιό,του 2008 συγκεκριμένα.Είναι βέβαια σε πολύ καλή κατάσταση,και σάν μοντέλο έχει ακόμα πέραση,αλλά σε σχέση με το δικό της είναι η νύχτα με τη μέρα.Εκείνη έχει ένα ολοκαίνουργιο σπόρ και πανάκριβο.Η κοπέλα,προέρχεται από οικογένεια με πάρα πολύ καλή οικονομική κατάσταση(δραστηριοποιούνται στις κατασκευές και επίσης σε ένα τομέα του ναυτιλιακού κλάδου)και το αμάξι αυτό της το πήρε δώρο ο πατέρας της επειδή τελείωσε τη σχολή της σχεδόν με άριστα.Και ενώ η κοπέλα δέν έχει δείξει μέχρι τώρα ίχνος ξιπασιάς ούτε έχει κάνει επίδειξη πλούτου και αντιθέτως είναι πολύ απλή(για να καταλάβετε,γνωριστήκαμε σε ένα μεζεδοπωλείο κοντά στη γειτονιά μου,εγώ με την παρέα μου κι εκείνη με τη δική της)εγώ κομπλάρω σε πολλά.Κομπλάρω στο ότι είναι πολύ όμορφη και τραβάει την προσοχή,στο ότι είναι πολύ κοινωνική και προσελκύει αμέσως το ενδιαφέρον όλων,ανδρών και γυναικών,και φυσικά και στο θέμα της διαφοράς που υπάρχει στην οικονομική κατάσταση τη δική μου και τη δική της.Βέβαια κι εγώ είμαι πτυχιούχος,τελείωσα πρίν από ένα χρόνο και το μεταπτυχιακό μου στο εξωτερικό,και γυρίζοντας βρήκα αμέσως δουλειά στο αντικείμενο μου και με πολύ καλό μισθό για την εποχή και τις συγκυρίες.Με λίγα λόγια,μπορώ και ζώ αξιοπρεπώς,αλλά κακά τα ψέματα,δέν μπορούμε να συγκριθούμε.Μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η κοπέλα,και πραγματικά δέν ξέρω τί με έχει οδηγήσει στο να σκέφτομαι όλα αυτά και να συμπεριφέρομαι αψυχολόγητα όπως πχ το ψέμα που της είπα για το αμάξι.Εχθές το βράδυ που μιλήσαμε και κανονίζαμε το αυριανό,της πρότεινα να συναντηθούμε κάπου για να μοιράσουμε τη διαφορά της διαδρομής,και μου είπε ότι δέν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρηθώ και ότι θα έρθει εκείνη να με πάρει από το σπίτι μου.Μετά κι απ'αυτό,νιώθω ρεζίλης και είμαι να χτυπιέμαι στα πατώματα.Άν είναι δυνατόν,αντί να πάω εγώ να την πάρω,θα έρθει εκείνη.Το δέχθηκα αλλά δέν νιώθω καθόλου καλά,γιατί σε κάποια πράγματα είμαι παραδοσιακός,να το πώ έτσι,με την καλή όμως έννοια,όχι την παρεξηγημένη,πιστέψτε με.Δέν ξέρω τί άλλο να πώ,και άν έχετε κάτι να μου πείτε,θα το διάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση.

Η εξομολόγηση μου θα έπρεπε να πηγαίνει κάπως έτσι: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, ερωτεύονται, παντρεύονται και ζουν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Έτσι δε μας έμαθαν ότι πρέπει να είναι; Όμως, έχοντας υπάρξει- για αρκετό καιρό πλέον- από την πλευρά του "εξομολόγου" πασχίζω να θυμηθώ κάποια εξομολόγηση με αίσιο τέλος, τουλάχιστον ως τη στιγμή που γράφτηκε. Σήμερα, ήρθε η σειρά μου να βρεθώ στην "αντίπερα όχθη", χωρίς να διαφοροποιείται ο λόγος, για τον οποίο βρέθηκα εξ`αρχής ανάμεσα σας· εκείνη. Μπορεί να μην υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου κατά τα κινηματογραφικά πρότυπα, υπήρξε όμως ο πιο αληθινός. Κατάφερε να με κανεί να πιστέψω ότι υπάρχει κι άλλη ζωή μετά το "μεγάλο έρωτα" που χάθηκε, κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια κάτι ικμάδες φωτός που ούτε και εγώ ήξερα ότι είχαν απομείνει μέσα μου, ενώ τόλμησα ακόμα και να πιστέψω στο δικό της Θεό. Πώς αλλιώς να εξηγούσα με τη λογική ότι προέκυψε τόσο απροσδόκητα κάτι τόσο "μαγικό"; Σ`αυτό το σημείο, θα έπρεπε μάλλον να ολοκληρώσω την εξομολόγηση μου σαν παραμύθι με το άκρως παρηγορητικό: Kαι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Όμως, πάνε 6(ολογράφως: έξι, για να βλέπω τα χαΐρια μου) μήνες από τότε που έφυγε. Όταν τη γνώρισα αναρωτιόμουν διαρκώς αν όντως υπάρχει ή είναι απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας μου. Πλέον, αναρωτιέμαι αν όντως υπήρξα ποτέ για εκείνη ή της άρεσε απλά η "ιδέα" μου. Δεν έχει βέβαια και πολλή σημασία, αφού έχω επιστρέψει προ πολλού στον πρότερο μοναχικό και "άπιστο" βίο μου, θεωρώντας με τόσο αφελή που πίστεψα ότι κάποια ανώτερη δύναμη μου "χρωστούσε" στιγμές ευτυχίας. Λες και δε γνωρίζω ήδη τον προορισμό μου σ`αυτή τη ζωή(προτού κατηγορηθώ όπως αγαπημένος "συν- εξομολόγος" ως ηττοπαθής, θα πω απλά ότι είμαι ρεαλιστής)... Πάντως, ακόμα και μετά τη φυγή της έκανα όλα όσα της είχα υποσχεθεί σαν αυτά να ήταν ικανά να τη φέρουν πίσω. Μπήκε ο Νοέμβρης και είμαι ακόμα εδώ, ενώ μια βδομάδα με χωρίζει πλέον από τον πρώτο μου επίσημο αγώνα τρεξίματος μεγάλης απόστασης(με απώτερο σκοπό το μαραθώνιο). Το βαριόμουν ανέκαθεν το τρέξιμο και δε μπορώ να έχω και μεγάλες προσδοκίες λόγω σωματότυπου, μα είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κρατάνε την ανάμνηση της ζωντανή. Και εγώ δε θέλω να την ξεχάσω. Μπορεί να θυμάμαι αμυδρά το χρώμα των ματιών της, το χαμόγελο, τα χείλη της και την τόσο υπέροχη μυρωδιά της, αλλά όταν τα πόδια μου δε με κρατάνε πια, σκέφτομαι πόσο πάλευε εκείνη στην καθημερινότητα της και συνεχίζω. Δυναμώνω τη μουσική(έχει βγάλει πολλά χιλιόμετρα το συγκεκριμένο: https://www.youtube.com/watch?v=0BqTKQht-0g) και τη φαντάζομαι να με περιμένει στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο. Αυτό είναι, άλλωστε, ό,τι μου έχει απομείνει. Υ.Γ. Αν υπάρχουν και άλλα "τρεχαντήρια" που με διάβασαν ως εδώ, καλή τους επιτυχία και καλή δύναμη!

Αγαπητοί αναγνώστες καλησπέρα. Με προβληματίζει κάτι εδώ και πολλά χρόνια, είναι μες στις σταθερές σκέψεις μου αλλά τώρα τελευταία με όσα συμβαίνουν το σκέφτομαι όλο και πιο έντονα. Πιστεύετε πως πρέπει να δίνουμε βάση στα στερεότυπα ή έχουν γκρεμιστεί όλες οι βεβαιότητες γύρω μας; Προσωπικά τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Δεν έχω πλέον βεβαιότητες και πιστεύω και ξεχωρίζω τους αξιόλογους ανθρώπους μόνο αν μπορώ να τους μιλήσω και αν είναι δυνατόν να τους ζήσω για λίγο. Και πάλι δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για κανέναν. Αναρωτιέμαι όμως πού μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η (δικαιολογημένη ως ένα βαθμό) καχυποψία. Θα υπάρξει άραγε ακόμη περισσότερη αποξένωση και αντίληψη τύπου ''πας μη ανήκων στην οικογένεια και στον κύκλο μας βάρβαρος;'' Δεν θέλω να κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και το παλεύω καθημερινά χωρίς να έχω ιδιαίτερα πολλούς φίλους ή σχέσεις γενικά. Από την άλλη όσα ακούω να συμβαίνουν μουδιάζουν τη σκέψη μου πολλές φορές. Θα ήθελα να ακούσω γνώμες περί στερεοτύπων, αυτό που έγραψα στην αρχή. Πιστεύετε ότι πρέπει να ισχύουν; Προσωπικά διχάζομαι, νομίζω πως δεν πρέπει να τα ακολουθούμε και να τα εμπιστευόμαστε και τόσο πολύ. Ας πούμε υπάρχουν άνθρωποι επιτυχημένοι, οικογενειάρχες με βαθιά σκοτάδια στην ψυχή τους και άσχημες συμπεριφορές. Όπως υπάρχουν και εκατομμύρια (θέλω να πιστεύω) αξιόλογοι καλόψυχοι οικογενειάρχες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μόνους ανθρώπους. Άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερη κοινωνικοποίηση (για πολλούς λόγους και με προσωπική τους ευθύνη, ας μην το αναλύσουμε τώρα) αποτραβηγμένοι πιστεύετε πως πρέπει να τούς αντιμετωπίζουμε ως άτομα με ανεξερεύνητα σκοτάδια στο μυαλό και την ψυχή τους και πρέπει να έχουμε το νου μας; Η μοναξιά δηλαδή είναι σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά; Προσωπικά με απασχολούν πολύ αυτές οι σκέψεις. Επίσης διάβασα μια έρευνα περί της φιλαναγνωσίας των Ελλήνων και μεταξύ άλλων έλεγε στα συμπεράσματα πως οι άνθρωποι που έχουν αναγνωστικά ερεθίσματα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, που είναι μορφωμένοι και με καλές δουλειές, διαβάζουν περισσότερο και απολαμβάνουν τα βιβλία και φυσικά ανήκουν στο σταθερό αναγνωστικό κοινό που και αγοράζει αλλά και διαβάζει αρκετά βιβλία μέσα στη χρονιά. Αντίθετα οι άνθρωποι ''ενός κατώτερου Θεού'' ας το πω έτσι δεν ενδιαφέρονται για το διάβασμα, ένα βιβλίο το πολύ κι αυτό με το ζόρι και δεν το θεωρούν και ψυχαγωγικό τρόπο κιόλας το διάβασμα. Στη ζωή μου όμως έχω παραδείγματα ανθρώπων που το περιβάλλον τους δεν ευνοούσε το διάβασμα, δεν καλλιεργούσε τη φιλαναγνωσία κι όμως μάζευαν το χαρτζιλίκι τους ανέκαθεν για να το δώσουν στην αγορά βιβλίων. Από την άλλη δίνω κι ένα δίκιο στο στερεότυπο γιατί βλέπω και αρκετούς λαϊκούς ανθρώπους που προτιμούν να αλλάζουν συσκευή κινητού κάθε λίγο και λιγάκι και τα realities είναι η διασκέδασή τους και κράζουν κιόλας όσους διαβάζουν ή ασχολούνται με κάτι καλλιτεχνικό. Την ίδια στιγμή που λέω όμως αυτό για τους λαϊκούς ανθρώπους, ένας φίλος μου σε μια συζήτηση που είχαμε μού θύμισε πως παλιός λαοφιλής πολιτικός (άνθρωπος δηλαδή αν μη τι άλλο μορφωμένος και με κύρος) είχε στο παρελθόν αποκαλέσει τους ποιητές ''λαπάδες''. Άρα; Ισχύουν τα στερεότυπα ή όχι; Είναι ένα καμπανάκι που μας προειδοποιεί για συγκεκριμένες συμπεριφορές; Δεν ξέρω, προβληματίζομαι. Είμαι ''προβληματικός''. Καλό Σαββατοκύριακο πάντα με υγεία.

Καλησπέρα, δεν ξέρω ποτέ θα ανεβεί η εξομολόγηση αυτή, ελπίζω μετά από το χειρουργείο μου. Να την διαβάσω και να λέω ότι τελικά δεν ήτανε τίποτα ότι όλα πήγαν καλά και δεν πόνεσα. Ναι, από το τίτλο και από τον πρόλογο μου καταλαβαίνεται ότι θα κάνω εγχείρηση. Δεν ξέρω τι με φοβίζει, ο πόνος μετά την εγχείρηση, το χειρουργείο ή το μετά πως θα είμαι μετά. Το άγχος και φόβος μου έχουν πιάσει κόκκινο και δεν ξέρω τι να κάνω πραγματικά. Μπορώ να ακούσω όλους τους άλλους που μου λένε ότι είναι για το καλό μου και ότι στο μέλλον δεν θα το θυμάμαι, αλλά δεν μπορώ φοβάμαι και φοβάμαι αρκετά. Όλα αυτά που γραφω μπορεί να μην βγάζουν νόημα, μπορεί να μην διαφέρουν πολλά άτομα εδώ, αλλά τα λέω για ηρεμήσω έμενα να τα γράψω κάπου.

Νιώθω οργή και θλίψη με την οικογένειά μου. Συνεχώς μια σύγκριση πάνω από το κεφάλι μου από την μέρα που γεννήθηκα.. "Δεν είσαι σε αυτόν, δεν είσαι σαν αυτή", "Γιατί είσαι συνέχεια με νεύρα πας καλά;" " Γιατί να πας σε ψυχολόγο εμείς σου είμαστε περιττοί;" "Γιατί δεν μπορείς να είσαι λειτουργική οι άλλοι πως μπορούν;", "Συνέχεια γκρινιάζεις κάνεις σαν κακομαθημένο".. ειλικρινά έχω ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ! Νιώθω ότι ο επόμενος που θα το κάνει θα φάει μπουνιά στην μούρη. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να με νοιάζει, πως αυτό δηλώνει περισσότερο ότι αυτοί έχουν το πρόβλημα αλλά φτάνει πια!!! Κάνεις δεν μπορεί να με νιώσει! Μου έχουν πατήσει κάτω την αυτοπεποίθηση. Με κάνουν σκουπίδι σε μόνιμη βάση! Θέλω να τους πετάξω από την ζωή μου και πρώτη πρώτη την μανα μου. Η θα είμαι όπως θέλουν αυτοί η δεν με δέχονται..

Πώς ξανακάνεις νέα αρχή ρε παιδιά όταν ο άνθρωπος που έδωσες τα πάντα γ αυτόν σου λέει ότι πλέον μόνο σε λυπάται ; Έμεινα χωρίς δουλειά , χωρίς σπίτι ,χωρίς καμία ασχολία γιατί όλη μου η σκέψη ήταν σε αυτήν και τώρα με άδειασε , δε νιώθει τίποτα λέει ...και ρωτάω , πως από το μηδέν πας στο ένα όταν έχεις πληγωθεί έτσι ; Μόνη μου παρέα η γυμναστική και οι σκοτεινές σκέψεις , νιώθω ότι έχτισα το σώμα μου για το τίποτα γιατί ακόμα και αυτό το έκανα για να πάρω επιβεβαίωση από αυτήν .Έχασα τον εαυτό μου , ειλικρινά ούτε άσχημος στα μούτρα ούτε στη ψυχή είμαι , σηκωνομουν 6 το πρωί και καθάριζα τη τουαλέτα ακούσια επειδή μες τον ύπνο της είπε ότι της βρωμάει ,άλλαξα δουλειές γ αυτήν μετακόμισα 3 φορές .Δεν είναι σκύλα είναι πολύ καλή ψυχή ,αλλά της τελείωσε ...κ έμεινα στο μηδέν όλα παγωμένα ,με μια ταμπέλα που μου φόρεσε ,τη ταμπέλα του λουζερ και ότι μόνο το σεξ με νοιάζει...με λέει ζώο ενώ νιώθω τα πάντα και το μόνο που ήθελα να δει ήταν ότι ήθελα φως και οικογένεια μαζί της .Ξέρω πίστεψε στον εαυτό σου ,κάνε πράγματα γ αυτόν ,διασκέδασε δες θετικά τη ζωή ...ψυχολόγοι των ψυχολόγων τα είπαν αυτά ,άνθρωποι πλήρωσαν περιουσίες και τα βράδια όταν κλείνει το φως σκέφτονται τον άνθρωπο που αγάπησαν ...τι να κάνω να βγω από το βάλτο αυτό , μου λείπει το χαμόγελο της ,μου λείπει να μιλάμε χωρίς να κλαίω 32χρονων άντρας ,μου λείπει να είμαι καλά να μπορώ να γελάσω..

Εχω κολλήσει με έναν άνθρωπο ο οποίος χώρισε πριν 2 μήνες από 2 χρόνια σχέση..κάποιες φορές που έχει έρθει το θέμα στο παρελθόν δεν μιλάει κ με τα καλύτερα για εκείνην αλλά ακόμη νιώθω ότι τον καίει κάποιες φορές..μου είχε πει ότι τον ακολούθησε η κολλητη της που τον είχε μπλοκάρει κ αυτή και την δέχτηκε λέει για σπάσιμο κ χθες μου είπε πως τον ξανά μπλόκαρε γιατί δεν την έκανε αυτός πίσω..επίσης ο πρώην της κολλητής μου που δεν είχαμε καθόλου συμπάθια τυχαίνει να είναι φίλος του και χθες του είπε πράγματα για εμένα προσπαθώντας να του βάλει λόγια για να κόψει μαζί μου..του είπε πολύ ακραία πράγματα,ακόμη κ πως εγώ όταν είχε σχέση τον έκραζα ότι ρίχνει κεράτο στην δικιά του ενώ καλά καλά εγώ δεν τον ήξερα..μιλάμε 2 μήνες (ξεκινήσαμε φιλικά ) κ ένα μήνα τώρα βγαίνουμε και γίνεται κάτι μεταξύ μας..εδώ και 2-3 μέρες όμως από εκεί που τα λέγαμε μια χαρά νιώθω πως κάτι έχει αλλάξει, σαν να έχει και κάτι άλλο και δεν μιλάμε τόσο στα μηνύματα όπως τις άλλες φορές..γενικά και στα μηνύματα νιώθω ότι μιλάμε περισσοτερο στο φιλικό παρά ερωτικο αλλά από κοντά είναι λίγο αλλιώς..μήπως να γίνω πιο τρυφερή εγώ μαζί του ; Να μην περιμένω από αυτόν.. η να το πάω όπως το πάει ; Ένα μήνα τώρα που βγαίνουμε δεν έχει συμβεί κάτι παραπάνω μεταξύ μας αν και τις περισσότερες φορές την βγάζουμε στο αμάξι..χθες υπήρχε ένα φούντωμα ανάμεσα μας αλλά δεν έγινε κ πάλι κάτι..σκεφτόταν να πάμε σε ένα σπίτι που έχει στην πόλη αλλά τελικά πήρε τον θείο του και ήταν αυτός εκεί όποτε δεν πήγαμε..μήπως η συμπεριφορά του είναι έτσι γιατί μένουμε στάσιμοι σε όλο αυτό εδώ και ένα μήνα τώρα ; Επειδή δεν έχει ολοκληρωθεί το πράγμα; Δεν ξέρω πραγματικά..ισως ν φταίει ότι και τις τελευταίες μέρες με έχει βάλει σε αρκετές σκέψεις και να μην έχω τόσο εμπιστοσύνη..έχω δεθεί πολύ μαζί του και όλο αυτό με φοβίζει..φοβάμαι μην έρθει κάποια στιγμή και μου πει να το σταματήσουμε όλο αυτό ή να γυρίσει ξανά στην πρώην του..χθες μου είπε οτι του βγάζω αυτό το γλυκόυλικο στη συμπεριφορά του κ πως έχει καιρό να το πάθει αλλά μετά πάλι στα μηνύματα μου φαινόταν κάπως ψυχρός..δεν ξέρω τι να κάνω μαζί του αλήθεια..