ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας. Ήθελα τη συμβουλή σας. Δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν ντρέπομαι παρα πολύ αλλά έχω αγχωθεί τρομερά. Τον τελευταίο καιρό εγώ η αφελής μιλάω με έναν άνθρωπο στο διαδύκτιο ομως πλέον θέλω να διακόψω επαφή καθώς με τρομάζει. Με βρίζει και με απειλεί οτι θα ανεβάσει όλες τις προσωπικές φωτογραφίες μου και βίντεο μου παντού.... έχω φοβηθεί πολύ δεν θέλω να γίνω ρεζίλι τον φοβάμαι αυτόν τον άνθρωπο. Ρίξτε τα φωτα σας

Ακουω ανθρωπους γυρω μου να μου μιλανε για τους "συντροφους" τους κ ξερω απο πρωτο χερι ποσο ανικανοποιητοι ειναι στη σχεση τους κ θελω να τους ρωτησω "σε ποιο συντροφο αναφερεσαι? Ξερεις τι σημαινει συντροφος? Τι σημαίνει σχεση? Τι σημαίνει γουσταρω καποιον? Πως θεωρεις συντροφο σου εναν άνθρωπο που δε σε σεβεται, που δεν τον γουσταρεις, που δεν εχετε ιδιες αξιες, που σου ασκει οποιουδήποτε ειδους βια? Νιωθω ότι στη σημερινη εποχη η εννοια της σχεσης εχει ευτελιστει τοσο πολυ. Οι περισσοτεροι ανθρωποι οταν λενε σχεση εννοούν το συμβιβασμο με εναν οποιοδήποτε ανθρωπο, ανεξαρτητα απο το αν αυτος ο ανθρωπος καλυπτει τις αναγκες τους, ανεξαρτητα απ το αν αυτος τους κανει να νιωθουν ωραια απλα κ μονο για να εχουν καποιον διπλα τους. Για καποιο λογο θεωρειται πιο νορμαλ απο την κοινωνια το να εισαι σε μια σχεση στην οποια δεν εισαι πιστος, στην οποια δεν γουσταρεις πραγματικα τον αλλον, στην οποια υπαρχουν συμπεριφορες βίας μεταξυ σας κλπ παρα να το να πεις σε κάποιον ότι "δεν εχω κάνει σχεση εδω κ 3 χρονια επειδη δεν έτυχε να βρω καποιον που να εχει οσα θελω". Στη δευτερη περιπτωση σε κοιτάνε καλα καλα λες κ εισαι περιεργη. Αλλα το να εισαι σε μια αθλια σχεση κ να μην χωριζεις δεν θεωρειται κατακριτεο. Το να αποφασίσεις ωριμα οτι "δεν υπαρχει λογος να μπαινω σε σχέσεις χωρις να νιώθω κατι για τον αλλον ανθρωπο" δεν μπορει να το καταλαβει η πλειοψηφια των ανθρωπων γιατι εχουν συνηθισει τοσο πολυ να συμβιβαζονται με τον οποιονδήποτε που δεν καταλαβαινουν πως γινεται καποιος να εχει απαιτησεις απο μια σχεση κ να μην συμβιβαζεται με τον πρωτο τυχοντα. Έχουν τοσο συνηθίσει οι ανθρωποι να συμβιβαζονται απλα κ μονο για να μην ειναι μονοι τους (ή καλυτερα για να μη τους βλεπουν οι γυρω τους μονους τους) που δεν καταλαβαινουν πως κάποιος μπορει συνειδητα να επιλεγει να μενει μονος του. Αυτο αποδεικνυει περιτρανα το ποσο υποκριτική ειναι η κοινωνια μας. Ειναι ολα για το φαίνεσθαι. Θελουμε να λεμε οτι εχουμε σχεση ακομα κ αν υποφερουμε μεσα σ αυτη απλα για να δειχνουμε οτι υπαρχει εκει εξω καποιος που μας επελεξε ως ταιρι. Βλεπω καθημερινα τοσα ζευγαρια που ανεβαζουν δηθεν ευτυχισμενες φωτογραφίες στα σοσιαλ μιντια τη στιγμη που οι ίδιοι ανθρωποι λίγες μερες πριν μου εκμυστηρευονταν ποσο χαλια περνανε στη σχεση τους κ αναρωτιεμαι "ποιον κοροιδευετε?". Ειναι λυπηρο πραγματικα το ποσο τα σοσιαλ μιντια μας εχουν κανει να κάνουμε κατι απλα κ μονο για να το δειξουμε στον εξω κοσμο. Γιατι τοση υποκρισια? Τι κερδιζετε? Τοσο πολυ διψατε για αποδοχη απ τους αλλους? Το να μενεις με κάποιον επειδη δεν μπορεις να αντεξεις οικονομικα να πληρωνεις ενα σπιτι μονος/η σου ή επειδη θες παρεα για να πηγαινεις για φαγητο, για ποτο ή διακοπές δε λεγεται σχεση. Η σχεση ειναι πολλα περισσότερα απ αυτο.

Τα 3 τελευταία Σαββατοκύριακα είχα μέθυσει πάρα πολύ. Είχα γάμους, events, γενέθλια και άλλα. Το είχα ανάγκη όμως να εκτονωθώ. Το ποτό εννοώ, όχι το έξω. Με τη δικαιολογία ότι τώρα έτυχαν όλα τα πάρτι δεν είχα πρόβλημα με τα παιδιά μου και γενικά με την οικογένεια. Ξαναήπια όμως ενώ τους είπα όχι. Σήμερα τα παιδιά μου δε με φρόντισαν από τη στιγμή που δεν ήμουν εντάξει στο λόγο μου. Υπάρχουν περίοδοι που έχω την ανάγκη να πίνω. Όταν αντιμετωπίζω συγκεκριμένες καταστάσεις. Θα θέλω να πίνω πολύ για τα Σάββατα που θα βγαίνω ένα δίμηνο. Μέχρι εκεί. Τώρα από πέρσι είχε να με πιάσει αλλά και πάλι.

Μου αρέσει πολυ ένα άτομο και απ ότι έχω καταλάβει του αρέσω κι εγω. Αλλά δεν μπορώ να του το πω με τίποτα!

Πραγματικά το παίζουν καλοί, σου φέρονται τέλεια μέχρι να σε ρίξουν στο κρεβάτι που είναι ο τελικός τους στόχος .. Και αφού σε ρίξουν έπειτα σε πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα που λένε ,κ κόβεται η καθημερινή επικοινωνία και σε θυμούνται μόνο τα Σαββατοκύριακα όταν και αν έχουν διάθεση για να βρεθείτε σπίτι να κάνετε ξέρετε τι .. Κ όταν τους τελειώσει το μεταξύ σας κ δεν θέλουν άλλο και ψάχνουν για την επόμενη εμπειρία στο κρεβάτι ,εσείς έχετε ήδη κολλήσει μαζί τους κ νιώθετε πράγματα … Δυστυχώς μου έχει συμβεί κ εμένα τον τελευταίο καιρό κάτι τέτοιο … κυριολεκτικά δεν ξέρω τι να κάνω με το συγκεκριμένο άτομο ..Εμ έγινε ότι έγινε μεταξύ μας τόσες φορές κ νομίζω ότι εκείνος θέλει να είμαστε φίλοι , φίλοι με πλεονεκτήματα δεν μπορώ να καταλάβω .. το μόνο που ξέρω είναι ότι εκείνος δεν θέλει σχέση μαζί μου σίγουρα , γιατι κάποιος όσο εγωιστής και ψωνάρα είναι στην ιδέα ότι θα σας χάσει κάπως ταρακουνιέται το μυαλό του και κάτι κάνει .. εκείνος όμως δεν έκανε τίποτα απολύτως .. έχει περάσει περίπου ενάμιση μήνας από την τελευταία μας συνάντηση κ περίπου 3 εβδομάδες από την τελευταία μας επικοινωνία στο κινητό … εκτός αυτού σπίτι του έχω και κάποια πράγματα μου που κάποτε πρέπει να πάω να τα πάρω ..και πραγματικά διστάζω μέχρι και να πάω να τα πάρω γιατί νιώθω πολύ περίεργα συναισθήματα … θα πω και κάτι τελευταίο σίγουρα ήμουν μια από τις πολλές που θέλει να τις προσθέσει στην λίστα του κ μόλις είδα εχθές φωτό από νυχτερινό μαγαζί με τους φίλους του κ εκείνον να μιλάει διπλα με μια άλλη κοπέλα κάτι έσπασε μέσα μου , ένιωσα λίγη ; Μια μεγάλη απογοήτευση ;; Δεν ξέρω πραγματικά , πίστευα ότι κ εγώ έχω την ευκαιρία να αγαπηθώ από κάποιον κ να μην με θέλει μόνο για το κρεβάτι του .. Αξίζω κάτι παρά πάνω αλλά που είναι αυτό το παραπάνω ;; Κάνω κάτι λάθος μάλλον ..

Είχα μία σχέση 1,5+ χρόνο. Αυτή δυστυχώς ήθελε κάποιον για να ξεπεράσει τον μεγάλο της έρωτα (και μακροχρόνια σχέση επί 8χρόνια) και γι'αυτό έκανε προφίλ στην dating εφαρμογή απ'όπου και γνωριστήκαμε, άργησα πολύ να το καταλάβω αλλά εν τέλει, χωρίσαμε επειδή δε τα πηγαίναμε καλά. Αυτή μετά από τον χωρισμό μας και μέσα σε 1μιση μήνα ήταν ήδη σε σχέση με κάποιον άλλον (κοιτούσα το προφίλ της στο ίνστα, είχε την ημερομηνία τους και καρδούλα). Εγώ; Από τότε που χωρίσαμε δεν προχώρησα καθόλου, δεν ένιωθα οκ, την αγαπούσα, τη σκεφτόμουν, μου έλειπε. Πρόσφατα μιλήσαμε διαδικτυακά, έχει κάτι πράματά μου τα οποία δε χρειάζεται (ένα μονόπετρο που της είχα πάρει τότε που κάναμε σχέδια για αρραβώνες, κάτι σκουλαρίκια και άλλα πράματα οικιακής χρήσης από την ολιγόμηνη συγκατοίκησή μας) και εγώ βρίσκομαι σε άθλια οικονομική κατάσταση και τα χρειάζομαι για να τα πουλήσω. (ξέρω πως φαίνεται αλλά είναι true story) Εν ολίγοις, της είπα οτί μακάρι να ήξερα που θα κατέληγε όλο αυτό μεταξύ μας πριν 2 χρόνια, επειδή σαν σήμερα (19 Νοεμβρίου) , το 2020 έμαθα τυχαία την αλήθεια για τον άλλον, οτί αυτόν ήθελε και αγαπούσε απλά λόγω απόστασης δε μπορούσαν να είναι μαζί και εγώ έπαιξα το ρόλο της συμβιβαστικής-εναλλακτικής λύσης μετά τον χωρισμό τους. Αποφάσισα να μη ξανά έρθω σε επικοινωνία μαζί της, να μη προσπαθήσω να μάθω νέα της. Βέβαια, το γεγονός οτί ξέρω το ίνστα της, ξέρω που μένει, ξέρω τα πάντα για εκείνη, το κάνουν απίστευτα δύσκολο όλο αυτό, μακάρι να έμενε κάπου μακριά, δυστυχώς μένει 1 ώρα απόσταση και με πεθαίνει το οτί δεν θέλει καμία επικοινωνία ή να τα ξαναβρούμε. Όταν της πήρα το μονόπετρο, το θεώρησα σαν κάτι αυτονόητο, οτί μαζί της θα είμαι μία ζωή, αυτήν θα παντρευτώ. Αυτή δυστυχώς δε το είδε ποτέ έτσι, ποτέ δεν ένιωσε πραγματικά όσα ένιωσα εγώ για αυτήν, για εκείνη ήμουν απλά αυτό που μπορούσε να έχει, αυτό που ήταν εφικτό σε σύγκριση πάντα με τον μεγάλο της έρωτα.. μου είπε 6 ή 7/12 θα τα έχω τα πράματα, πόσο χαίρομαι που θα μπει έτσι ένα "επίσημο" τέλος στο κεφάλαιο αυτό, καθώς τόσο καιρό που είχαμε χωρίσει εγώ από τη δικιά μου μεριά, περίμενα κάτι, ίσως το να τα ξαναβρούμε, 8 μήνες περίμενα και τελικά δεν άλλαξε κάτι, το πάντα στο "χωρίσαμε για πάντα" ήταν όντως για πάντα ενώ το πάντα στο "μαζί για πάντα" ήταν κάτι προσωρινό. Δεν ξέρω αν θα προχωρήσω στη ζωή μου τώρα ή σε 1 μήνα ή 1 χρόνο, ξέρω μόνο οτί σταματάω να περιμένω, σταματάω να τη σκέφτομαι, αποδέχομαι οτί είναι αλλού και είναι ευτυχισμένη (όπως με διαβεβαίωσε χθες που μιλήσαμε για τα πράματα) , την ξεγράφω κεγώ λοιπόν οριστικά από τη ζωή μου..

Από μικρό παιδί δέχτηκα έντονο bullying. Ξεκίνησε από το δημοτικό και κράτησε μέχρι και όλο το λύκειο, συνεχόμενα, σε κάθε τάξη αυτό. Δεν μου άφησε κάποια κουσούρια ή ψυχολογικά, όμως πολύ δύσκολα "δένομαι" με ανθρώπους, πολύ δύσκολα εμπιστεύομαι αλλά όταν δω πως ο άλλος πραγματικά ενδιαφέρεται για μένα, κατεβάζω τις άμυνες και του ανοίγομαι. Π.χ αυτό για το bullying δεν με "κράτησε" πίσω στη ζωή, και σχέσεις έχω κάνει και γενικά δε δυσκολεύομαι να συζητήσω όταν χρειαστεί. Απλά με πνίγει το οτί εκείνα τα υπέροχα χρόνια της εφηβείας μου, δεν τα έζησα ποτέ και άργησα πολύ να ζήσω καταστάσεις, είμαι 27 ετών και νιώθω σαν 20άρης το πολύ, μακάρι να υπήρχε μία μηχανή του χρόνου να γυρίσω πίσω τότε με το μυαλό του τώρα, θα ήταν όλα διαφορετικά... κάθε φορά που βλέπω στο δρόμο παιδιά γυμνασίου-λυκείου που ξένοιαστα κάνουν πλάκες μεταξύ τους, αναρωτιέμαι αν γνωρίζουν πόσο τυχερά είναι που το ζούνε, ζούνε τη στιγμή, ζούνε όντας 15χρονα και 16χρονα με όλη αυτή την ονειροπόληση και έκρηξη ενέργειας που ποτέ δε θα νιώσουν ξανά, όσα χρόνια και αν περάσουν.. Τα ζηλεύω πολύ και ειλικρινά θα αντάλλαζα τα 7 τελευταία χρόνια με την δυνατότητα να ζήσω ξανά από 13 μέχρι 20, θα ήθελα τόσο πολύ να ξανά νιώσω ξένοιαστα για τη ζωή, χωρίς άγχη για ποια δουλειά θα κάνω, που θα την βρω, τι θα φέρει η ζωή, υποχρεώσεις, κτλπ.. Αυτά είχα να γράψω, ευχαριστώ προκαταβολικά που τα διαβάσατε, εύχομαι όσοι/ες είναι στην ηλικία αυτή να εκτιμούν το τώρα και να μη κάνουν το λάθος (όπως εγώ) να βιαστούν να μεγαλώσουν ή και να μην δίνουν αξία στο τώρα επειδή τους προβληματίζει κάτι επειδή θα το μετανιώσουν 10 χρόνια μετά..

Ζηλεύω (με την καλή έννοια) όλους αυτούς που μπορούν και κερδίζουν αμέσως την αποδοχή των άλλων.Που ακόμα και σ'ένα άγνωστο περιβάλλον,καταφέρνουν αμέσως να δημιουργήσουν οικειότητα,σαν να γνωρίζονται χρόνια μαζί τους.Ζηλεύω όλους αυτούς που βγαίνουν συνέχεια με πολλές παρέες,που το κινητό τους δε σταματάει ποτέ να χτυπάει,που τους θέλουν όλοι για παρέα.Είναι κάτι που δεν κατάφερα ποτέ στη ζωή μου,και ειδικά στην ενήλικη.Πάντα είχα δυσκολία να γνωρίσω νέο κόσμο,να ενταχθώ σε παρέες,σε ομάδες,και τελικά πάντα κατέληγα να είμαι με τα ίδια λίγα άτομα που ήξερα από το σχολείο.Επειδή σαν άνθρωπος θέλω κάποιο χρόνο για να ανοιχτώ,ίσως να μένει αυτή η πρώτη εντύπωση και να με θεωρούν απόμακρο,αλλά δεν είναι έτσι.Το ότι δεν είναι κάποιος η ψυχή της παρέας,δε σημαίνει ότι δεν θέλει και παρέα.

Έχω ξενερώσει. Με φλερτάρουν αρκετοί άντρες αρκετοί από τους οποίους δεν είναι του τύπου μου. Απορρίπτω ευγενικά λέγοντας δεν είμαι σε φάση, κάνοντας κάποια συζήτηση για το πόσο διαφορετικοί είναι οι κόσμοι μας μήπως και το πιάσουν αλλά εκεί επιμονή. Ο ένας ισχυρίζεται ότι κεραυνοβολήθηκε μόνο που με είδε. Με έβλεπε καιρό στην εργασία μου. Κάνει πράξεις και λέει σημαντικά πράγματα. Όμως ποτέ δεν θα ήμουν μαζί του. Δήλωσε ότι θα με περιμένει ώσπου να βρεθώ σε φάση. Του είπα δεν θέλω κανέναν να με περιμένει. Αυτός είναι ο πιο άσχετος με εμένα. Δεν πιστεύω ότι θέλει να καταλάβει. Είναι και άντρες που ταιριάζω, ο τύπος μου, που ίσως μπορούσε να είμαι μαζί τους. Όμως ούτε αυτοί μπορούν να με συγκινήσουν ιδιαίτερα. Όπως καταλάβατε, η καρδιά μου βρίσκεται κάπου συγκεκριμένα. Κάπου όπου μόνο εκεί αισθάνεται και νιώθει αληθινά. Και ξενερώνω πολύ γενικά. Έρχεται κάποιος να μου μιλήσει και νιώθω πλέον μέχρι και αηδία κάποιες φορές. Δεν θέλω κανέναν τους.

Καλησπέρα σας παιδιά. Είμαι απο χωρισμένους γονείς και είμαι μοναχοπαιδι. Χώρισαν όταν ήμουν 8. Μέχρι τα 11 ζούσα σ ένα χωριό με 100 κατοίκους με την μάνα μου. Μετά πήγαμε στην πόλη που ήταν επαρχιακή. Απ' το δημοτικό μέχρι να φτάσω επιτέλους στο λύκειο τα παιδιά με κορόιδευαν απλά έτσι όχι για κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό με φώναζαν καμήλα , μοναξιά επειδή ήμουν μόνη στα διαλείμματα αλλά αυτό γινόταν γιατί δεν μου έκαναν παρέα. Έφτασα 18 για να φύγω από μια πόλη που την σιχαινομουνα λόγω των παραπάνω και λόγω σπουδών αλλά με προοπτικη να μείνω εδώ σαφώς. Είμαι 22 φοιτω σε ξενόγλωσση φιλολογία. Ήρθα με ονειρα στοχους και κοιτώντας τα χρόνια που πέρασαν δεν μπόρεσα στην σχολή μου να κάνω παρέες φιλιες ήθελα κ γω να θυμάμαι ωραίες στιγμές και πραγματικά το μόνο που κάνω τα τελευταία 4 χρόνια είναι να διαβάζω και ευτυχώς τελειώνω γιατί έχω απογοητευτεί απ' όλα εκεί πέρα μέσα. Είμαι αντικειμενικά καλή μαθήτρια και δεν κατάφερα να κάνω φιλίες από εκει ίσα ίσα εχθρούς έχω κάνει και χωρίς να το θέλω. Τα αισθηματικά μου τον τελευταίο χρόνο ειναι μηδέν γιατί την τελευταία χρόνια στην σχολή πνιγομουν με τις τόσες πολλές υποχρεώσεις και εκει ατυχησα εξάλλου δεν έχω κάνει και κάποια μακροχρόνια σχέση. Η μόνη μου ελπίδα είναι να βρω δουλειά και εύχομαι εκεί να είμαι τυχερή γιατί στην ζωή μου μέχρι σήμερα ήμουν πολύ άτυχη και καθόλου ευτυχισμένη