ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν κάτι υπάρχει στον κόσμο και με γεμίζει λυτρωτική χαρά είναι η τέχνη. Όλες οι μορφές θέλω να υπάρχουν αλλά λατρεύω σινεμά και συγγραφή και στιχουργική και θέατρο. Κάτι που μου αρέσει να βλέπω στην πόλη όταν κυκλοφορώ είναι οι πολλές αφίσες με διαφημίσεις ταινιών ή παραστάσεων. Χαίρομαι που ο καθένας ανεβάζει ''το μακρύ του και το κοντό του''. Ακόμα και χωρίς λεφτά για προώθηση έργου, τυπώνουν μικρές αφίσες και ζητάνε από καταστήματα την άδεια να τα βάλουν στις πόρτες τους. Είχα περάσει κι εγώ παλιότερα από αυτή την κατάσταση. Κι ας μην έχουν όλα εμπορική επιτυχία, δεν πειράζει. Αξίζει το πάθος, ότι συνεχίζουν. Ανακαλύπτω θησαυρούς που δεν είναι πολύ γνωστοί. Μια προσευχή κάνω. Όλοι οι καλλιτέχνες να έχουν έστω τα βασικά στη ζωή τους, να αμείβονται όσο γίνεται καλύτερα. Κι όλοι οι άνθρωποι , μην παρεξηγηθώ αλλά τώρα μιλάω για καλλιτέχνες. Πόσο όμορφο είναι όταν μια συζήτηση και μια προβολή ταινίας σκεπάζει απαλά την ψυχή όπως χθες βράδυ σε ένα από τα στολίδια της πόλης μας, την κινηματογραφική λέσχη της Ίριδας είδαμε την ταινία για τον αυτισμό. Την είχα ξαναδεί παλιότερα στο σπίτι μου αλλά η κινηματογραφική αίθουσα με αγκάλιασε με ζεστασιά και πάλι. Επίσης χαίρομαι όταν βλέπω στο θέατρο νέες ομάδες και ηθοποιούς που παθιάζονται σε παραστάσεις ακόμα και με μικρό αριθμό θεατών. Έχουμε διαμάντια καλλιτέχνες. Τους φυλάω στην καρδιά μου. Ετοιμάζω μια ταινία για τη νέα χρονιά, αυτό είναι το σχέδιό μου, εννοείται low budget , δεν έχω δυνατότητα για κάτι άλλο. Και παράλληλα δουλεύω ένα νέο σενάριο για μεγάλου μήκους που όνειρό μου είναι να παίξουν η Σίσσυ Τουμάση και η Κίττυ Παϊταζόγλου. Δεν τις ξέρω προσωπικά, είναι διαχρονικοί θεατρικοί μου έρωτες. Τις βλέπεις στη σκηνή και σκέφτεσαι νέες κοπέλες κι είναι τόσο αριστουργηματικές, τόσο πιστές σε αυτό που κάνουν. Δηλαδή πραγματικά ανοίγει η καρδιά μου και χωράει μέσα τους καλλιτέχνες που αγαπώ. Και άνδρες ηθοποιούς έχω ως θεατρικούς και κινηματογραφικούς μου έρωτες. Τους πρωταγωνιστές του ''XENIA'' του Κούτρα, τους πρωταγωνιστές της μικρού μήκους ταινίας του Κεκάτου, τις θεατρικές ομάδες που φτιάχνει η Κιτσοπούλου σε κάθε της ρηξικέλευθη δουλειά. Κι ένα σωρό άλλες κι άλλοι, δεν υπάρχει τέλος. Κλείνοντας να δηλώσω την απύθμενη χαρά μου που την Κυριακή θα προβληθεί σε μεγάλη οθόνη μια θαυμάσια ταινία της Ελίνας Ψύκου, το ''ο γιος της Σοφίας'' σε μια εκδήλωση. Διάβασα ας πούμε προ ετών το άρθρο της στο εξαιρετικό κινηματογραφικό περιοδικό CINEMATEK, άνοιξε την καρδιά μου και θρονιάστηκε εκεί, ήταν δυνατόν να μην την ''ερωτευτώ'';

Αντικρίζω πολύ βία και άσχημες συμπεριφορές γύρω μου. Βία ως απόδειξη κτητικότητας και κυρίως ως επιχείρημα ''αγάπης'' κάτι που δεν το χωράει το μυαλό μου. Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ πως ούτε καν λεκτικά θα επιβάλλω στον άλλο τι θα σκεφτεί. Κι ειδικά σε άτομο που θα έχω διαλέξει ως σύντροφο. Πάντα έτσι ήμουν. Πριν πολλά χρόνια μού είχαν πει πως έχω αδυναμία διεκδίκησης των πραγμάτων και των προσώπων που θέλω να είναι δικά μου και ότι με τόση ευαισθησία δεν θα πάω πουθενά. Και μέσα στους τρόπους διεκδίκησης μού είχαν βάλει και πράγματα που ακούμε και φρίττουμε σήμερα και που παλιότερα περνούσαν ως φυσιολογικά. Δεν ξέρω αν πήγα πουθενά τελικά αλλά σε μια εποχή που χρειάζετια να τονίζονται μέχρι και τα αυτονόητα (ή μάλλον κυρίως αυτά) χαίρομαι που ανέκαθεν ήμουν έτσι ελεύθερος χωρίς να μεταφέρω πόνο και άσχημη συμπεριφορά στους άλλους.

Από όταν ήμουν μικρός μέχρι σήμερα δεν υπάρχει άτομο που να έχω γνωρίσει που να μην έχει σχέση. Δηλαδή πίστευα πάντα πως είναι εντάξει, μια χαρά το να μην έχεις σχέση ή να έχεις χωρίσει αλλά ότι κάποια στιγμή σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα θα υπάρξει η δυνατότητα για γνωριμία και σχέση με κάποιον άνθρωπο. Το έβλεπα κάπως σαν την αποφοίτηση από το σχολείο, ξέρω γω, κάπως έτσι, ότι για να πας στο πανεπιστήμιο πρέπει να έχεις τελειώσει το σχολείο, να αποφοιτήσεις από το Λύκειο, εντελώς λογικό, σαν κάτι δηλαδή που το περνάμε όλοι. Χωρισμένους ανθρώπους έχω γνωρίσει αλλά και πάλι οι γνωριμίες τους και η υποψηφιότητά τους στη δημιουργία μιας νέας σχέσης υπήρχε έντονα στη ζωή τους. Δεν υπάρχει άντρας ή γυναίκα που να έχω γνωρίσει που να μην είναι μέσα σε ερωτικές περιπέτειες. Και παλιά εκπλησσόμουν κιόλας. Δηλαδή μάθαινα ότι ο τάδε άνθρωπος που γνώρισα είναι άντρας της τάδε ή έχει σχέση με την τάδε. Ή μια κοπέλα, γνωστή, φίλη, οτιδήποτε είναι μαζί με τον τάδε. Ανθρώπους σαν και μένα που να πουν ότι είναι χρόνια μόνοι ή ότι η σχέση είναι άπιαστο όνειρο δεν έχω γνωρίσει. Ξέρω ότι υπάρχουν, δε λέω αυτό. Εννοείται κάποιοι μπορεί να το κρύβουν ή οτιδήποτε. Πραγματικά όμως πίστευα ότι ο έρωτας θα έρθει σαν μια φυσιολογική εξέλιξη στη ζωή μου. Ίσως να φαίνεται ότι λέω τα αυτονόητα ή ότι είναι χαζή η εξομολόγησή μου, μπορεί και να είναι, αλλά ελπίζω κάποιοι αναγνώστες να καταλαβαίνουν τι εννοώ, ειδικά αν έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο. Δηλαδή ακούω και διαβάζω για τα πολύ νέα άτομα που τα βάφουν μαύρα με απουσία έρωτα ξέρω γω έξι μηνών ή ενός χρόνου από τη ζωή τους και λέω σκέψου να φτάσουν στην ηλικία μου και να μην τους συμβεί ποτέ η είσοδος του έρωτα στη ζωή τους. Κάτι που φυσικά δεν θα γίνει. Δεν υποτιμώ τις ανάγκες των άλλων ούτε την ηλικία τους, όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από έρωτα κι αγάπη και μακάρι να έχουν. Αλλά λέω κοίτα να δεις, ζω χωρίς. Ξέρω ότι χρειάζεται προσπάθεια κι αν κάτι μάς ενδιαφέρει το κυνηγάμε και δεν θα έρθει μόνο του, εννοούνται όλες αυτές οι συμβουλές αλλά μπορεί να εκδηλώνεις ενδιαφέρον για κάτι, οτιδήποτε, όχι μόνο για έρωτα κι αυτό να μην έρθει ποτέ στη ζωή σου. Μπορεί να μην έρθει ούτε περιστασιακά, να κάνει μια στάση στη ζωή σου, αν δεν είναι γραφτό η σχέση. Νιώθω έντονα αυτό που έλεγε ο αγαπημένος συγγραφέας Μενέλαος Λουντέμης στο ''καληνύχτα ζωή'': '' Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.'' Τι φράση. Τη νιώθω ως τα μύχια της ψυχής μου. Κι όχι, δεν κατηγορώ τους άλλους, μάλλον είμαι ανίκανος να δείξω την αγάπη μου ή ένα σωρό λάθη που μπορεί να κάνω. Απλά νιώθω έτσι. Καλό μήνα άνθρωποι.

Κάποιοι θα πουν είναι μόνο ένα σκυλί δεν είναι άνθρωπος, εγώ τότε γιατί νιώθω ένα μάτσο χάλια που πέθανε ι σκύλος μου έτσι ξαφνικά? Αν μπορούσα να περιγράψω τι νιώθω είναι σαν κάποιος να εβγαλε τη καρδιά μου να την ποδοπάτησε να έριξε λίγες σταγόνες ενοχής, να πασπαλισε λίγες καλές ανάμνησεις και να έβαλε βίντεο με replay το θάνατο της και μετά να την έβαζε πίσω και να μου λέει ωραία τώρα προχωρα. Νιώθω ενοχές γιατί σκέφτομαι ότι αν είχα ενεργήσει πιο γρήγορα ίσως να σωζόταν το σκυλάκι. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα μέσα σε μισή ώρα. Ο κτηνίατρος δεν απαντούσε το έκτακτης ανάγκης , 12 το βράδυ ,μέχρι να βρω άλλον ξεψύχησε μέσα στο αυτοκίνητο, έπρεπε να το καταλάβω πιο γρήγορα. Ήταν ξαφνικό δεν ήταν άρρωστη άρχισε να βήχει και μάλλον δεν μπορούσε να αναπνευσει. Ξέρω ότι είχε καλή ζωή την αγαπούσαμε πολύ. Όμως δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι είχε ακόμα 5 χρόνια τουλάχιστον. Μην πάρετε σκύλο η απώλεια του πονάει πολύ.

Πριν ξεκινήσω τη σχέση που είχα το τελευταίο 8μηνο, είχα ήδη αρκετά ψυχολογικά θέματα όχι πολύ σοβαρά αλλά δεν είμουν και τόσο καλά. Αργότερα ο άνθρωπος με τον οποίο ήμουν μαζί με έκανε κάπως να ξεχάσω...ωστόσο τώρα μετά τον χωρισμό μας αισθάνομαι κ πάλι όπως πριν. Εκτός απ' το ότι με στεναχώρησε που χωρίσαμε πρέπει και πάλι να έρθω αντιμέτωπη με τα προβλήματα μου......τι κάνουμε τορα?

Πρώτη φορά θα κάνω αλλαγή του χρόνου, μόνη, σε ένα σπίτι δικό μου. Σκέφτομαι να πάω στο όμορφα γραφικό παντοπωλείο της γειτονιάς και να αγοράσω τα υλικά για δύο Χριστουγεννιάτικες συνταγές του Γιάννη Λουκάκου. Είναι πρώτη φορά που το σώμα και η εμφάνισή μου έχουν αλλάξει. Είμαι σε δέρμα, μαλλιά, νύχια και πρόσωπο 27 φορές γυρισμένη από τον ήλιο. Η τελευταία φορά που έγραψα σε αυτή τη στήλη, ήταν το 2012. Μέσα στην κρίση, την εποχή της κρίσης. Και 10 χρόνια μετά, το κοριτσάκι μεγάλωσε και ο ήλιος ακόμη συνεχίζει να ανατέλλει. Ας ψήσω έναν ελληνικό, δεν έχω ακόμη λεφτά να πάρω τη Βέρτοου Νεσπρεσσιέρα. Ο μικροαστισμός μου δεν εξαλείφθηκε, Ελληνίδα είμαι εξάλλου, τo τραύμα αυτό δεν φεύγει από τη μία στιγμή στην άλλη.

Έχω έναν μήνα περίπου ψάχνω δουλειά και ξαφνικά προέκυψε δουλειά στις Γαλλικές Άλπεις! Έχω τόσο άγχος που την επόμενη Κυριακή κάνω ένα τέτοιο βήμα. Το μυαλό μου προσπαθεί να με κρατήσει με νύχια και με δόντια εδώ κάνοντας με να φοβάμαι να φύγω απ το πατρικό μου αλλά ξέρω πιο είναι το σωστό

Εχθές βγήκα για καφέ με την κολλητή μου.Παλιά μου είχε γνωρίσει τον ξάδερφο της με τον οποίο βγαίναμε για δύο χρόνια αλλά χωρίσαμε. Εχθές λοιπόν μου μίλαγε συνέχεια για τον ξάδερφο της που δουλεύει που μένει τώρα και μου είπε χωρίς να την ρωτήσω ότι είχε μια σχέση και χώρισε. Από τότε τον σκέφτομαι συνέχεια. Τυχαίο τώρα ήταν αυτό η μήπως την έβαλε εκείνος να το πει; τι λέτε;

Καλησπερα σας, είμαι σε σταδιο φυλο μετάβασης για όσους γνωρίζουν... Δεν θέλω να εκφέρετε γνωμη σας παρακαλω αν δεν έχετε κάτι ουσιαστικό να πειτε... Το προβλημα ειναι το εξής, ότι από την οικογένεια μου δεν έχω καμία στήριξη, μάλιστα δε μου εχουν κανει τρελό πολεμο, τόσο ψυχολογικό όσο και σχεδόν σωματικό πετωντας πραγματα από τα νευρα τους. Ο λόγος όσο κι αν δεν το πιστεψετε είναι θρησκευτικός κυρίως καθώς είναι φανατικά θρησκευόμενοι με κάποια θέση αξίωμα στην εκκλησία, και κάτι τέτοιο μου λένε είναι απαίσιο και ντροπή. Ωστόσο δυνατότητα να αλλάξω σπίτι ακόμα δεν έχω, παρολοπου εργάζομαι και αναγκαστικά παω με τα νερά τους... Αλλα για ποσο? Η ορμονοθεραπεια ήδη έχει δραστικές αλλαγές επάνω μου... Τι να κάνω?

Καλησπέρα σας παιδιά. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα σιγά σιγά. Εύχομαι σε όλους σας να τα περάσετε όπως τα επιθυμείτε. Εύχομαι ότι καλύτερο για την επόμενη χρονιά με λιγότερες στεναχώριες. Εμένα προσωπικά δεν μαρεσουν πια οι γιορτές γιατί δεν είναι ποτέ όπως τις φαντάζομαι ούτε θυμάμαι κάποια ξεχωριστά Χριστούγεννα. Ούτε καν με κάποιο φίλο μου. Γιατί για μένα αυτός είναι ο ορισμός των Χριστουγέννων. Να σαι με τους ανθρώπους που θες. Είμαι 22 χρόνων και πραγματικά με γεμίζει θλίψη το ότι δεν υπάρχει πια πάθος στα περισσότερα παιδιά τις ηλικίας μου. Με γεμίσει θλίψη το ότι είμαι εδώ κ ενάμιση χρόνο χωρίς φίλο και ότι δεν έχω κάνει καμία σχέση με μεγάλη χρονική διάρκεια όπως επίσης ότι θα περάσω για άλλη μια φορά τα Χριστούγεννα σαν την καλαμιά. Με γεμίζουν θλίψη και στεναχώρια αυτή η εποχή αυτή η ανάπτυξη της τεχνολογίας αυτή η αυτοματοποίηση του ανθρώπου η ψυχρότητα η ελαφρότητα. Γιατί θέλω και εγώ να ζήσω έναν έρωτα με διάρκεια στο χρόνο. Έναν έρωτα με αξέχαστα καλές στιγμές και με τις προκλήσεις ακόμη που μπορούν να τον συνοδεύουν. Με ατελείωτο κρεβάτι ατελείωτο πάθος , συναισθήματα αληθινά και αμοιβαία. Γιατι φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως δεν χορτάσω στην ζωή μου τον έρωτα, το κρεβάτι , τις χαρες. Τι να το κάνω που είμαι καλή στην σχολή και που τελειώνω. Πάλι μόνη μου είμαι και είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να Σάι μόνος σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Και το ξέρω ότι θα αισθάνομαι δυστυχία μέχρι να έρθει κάτι συναρπαστικό στην ζωή μου που θα μου χαρίσει χαρά. Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι την παρέα του εαυτού μου απλά με πιάνει θλίψη που δεν έχω έναν άνθρωπο αγκαλιά να τον ακούω να με ακούει και να αισθάνεται ο ένας τον άλλον.